ตอนที่ 5 ไม่มาตามนัด (1)

ที่ทางแยกหน้าหมู่บ้านในยามค่ำคืนค่อนข้างมืดสลัว คืนนี้ไม่ใช่คืนเดือนหงายแสงจากดวงจันทร์ก็เลยไม่สว่างเท่าที่ควร แต่ทว่าก็เป็นการดีสำหรับชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังถือกระเป๋าใส่เสื้อผ้ายืนรอหญิงสาวในดวงใจที่นัดเอาไว้อยู่ตรงนี้

เขายืนรอเธอเงียบ ๆ มากว่าสองชั่วโมงแล้ว ใบหน้าคมคายหันหน้าไปทางหมู่บ้านหลายครั้ง โดยหวังว่าหญิงสาวที่เขารอคอยอยู่นั้นจะเดินออกมาสักที

ชายหนุ่มคนนี้ชื่อว่า ‘ถังฟงอวิ๋น’ เขาเป็นพระเอกในนิยายที่ถูกสร้างเป็นซีรีส์ทางโทรทัศน์เรื่องสายลมรักฤดูใบไม้ผลิ 1980 ชายหนุ่มเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวถังในหมู่บ้านเดียวกัน ฐานะทางบ้านก็ถือว่ายากจน เขาเป็นคนรักของจางรั่วอิงมาตั้งแต่สมัยที่ยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น และคืนนี้คนที่เขามารอก็คือจางรั่วอิงนางเอกของเรื่องนั่นเอง

ถังฟงอวิ๋นกับจางรั่วอิงนัดกันว่าจะพากันหนีเข้าเมืองไปลงทุนค้าขายด้วยกัน เพราะเขาเก็บเงินทุนได้เล็กน้อยแล้วหลังจากทุ่มเททำงานหนักมานาน เมื่อรวมกับเงินที่จางรั่วอิงบอกว่าจะหอบมาซึ่งเป็นเงินชดเชยของสามีเธอก็น่าจะเพียงพอให้ทำกิจการเล็ก ๆ ได้ การมีชีวิตในเมืองย่อมดีกว่าการทนลำบากอยู่ในชนบทเป็นไหน ๆ และแม่เขาก็สนับสนุนด้วย

แม้ว่าจะไม่ชอบใจเหตุผลของเธอนัก เพราะที่เธอเห็นด้วยให้เขาพาจางรั่วอิงหนีเพราะคิดว่าลูกสาวบ้านจางฐานะค่อนข้างดี ต่อไปจะได้ส่งเงินกตัญญูให้เธอมากหน่อย ขาดเหลืออะไรเธอจะขอเงินจากจางรั่วอิงได้ ต่อไปอะไร ๆ เข้าที่เข้าทางเธอก็จะย้ายไปอยู่ในเมืองกับเขาสองคนด้วยเช่นกัน

เขานั่งรออย่างใจจดใจจ่อ แต่ว่าหญิงสาวคนรักก็ไม่มาสักที นี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ใจหนึ่งก็คิดว่าเธอคงจะติดปัญหาอะไรบางอย่างก็เลยทำให้ล่าช้ายังออกจากบ้านมาไม่ได้ แต่อีกใจก็อดคิดไปไม่ได้ว่าหรือเธออาจจะเปลี่ยนใจไม่ไปกับเขาแล้ว

ถึงกระนั้นเขายังคงเชื่อมั่นในความรักที่ตนเองกับจางรั่วอิงมีต่อกันจึงมั่นใจขึ้นมาว่าหญิงคนรักจะต้องไม่ทิ้งเขาแน่นอน

เมื่อรออยู่นานก็เริ่มทนความหิวไม่ไหว ตอนแรกเขาจะรอให้หญิงสาวคนรักมาก่อนพอออกจากหมู่บ้านแล้วค่อยไปกินข้าวกันในเมือง แต่ว่าเสียงท้องร้องเป็นสัญญาณบอกว่าเขาทนหิวไม่ไหวแล้ว

ถังฟงอวิ๋นจึงหยิบเอาแผ่นแป้งที่เตรียมมาด้วยขึ้นมากัดกินไปพลาง ๆ แผ่นแป้งถึงจะมีรสชาติจืดชืดไม่อร่อย แต่ก็ยังพอประทังความหิวให้ท้องอิ่มไปได้สักหน่อย ฐานะทางบ้านยากจนแบบเขาการได้กินแผ่นแป้งที่ไม่ใช่ธัญพืชหยาบ ๆ ก็นับว่าดีมากแล้ว

นาฬิกาข้อมือบอกเวลาตีหนึ่งสิบห้านาที แต่ถังฟงอวิ๋นก็ยังคงไม่ถอดใจ เขานั่ง ๆ เดิน ๆ รอต่อไปอยู่อย่างนั้น นาฬิกาเรือนนี้เป็นเงินที่เขากับรั่วอิงรวมกันซื้อ แต่เพราะเธอรักเขามากจึงยกให้เขาใส่เป็นสัญลักษณ์แทนความรักของทั้งคู่ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปอีกนานแค่ไหน สายตาของเขาก็เห็นเงาของหญิงสาวคนหนึ่งเดินอยู่ในความมืด เธอกำลังเดินตรงเข้ามาหา แต่เมื่อเข้ามาใกล้แล้วกลับไม่ใช่จางรั่วอิงหญิงคนรัก ทว่ากลับเป็น ‘มู่เจินจู’

มู่เจินจูเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของจางรั่วอิง และยังถือว่าสนิทมากกว่าหญิงสาวคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านด้วย เป็นที่แน่นอนว่าเธอเองก็รู้จักถังฟงอวิ๋นเช่นกัน แล้วก็ยังแอบชอบชายหนุ่มคนรักของเพื่อนสาวมานานหลายปี แต่เธอรู้ว่าถังฟงอวิ๋นชอบจางรั่วอิงมากก็เลยไม่ได้เปิดเผยความรู้สึกของตัวเองออกไป จนกระทั่งจางรั่วอิงแต่งงานไปแล้ว ถังฟงอวิ๋นก็ยังคงรักเพื่อนของเธออยู่อย่างไม่คิดเปลี่ยนใจ เลยยังไม่มีโอกาสเหมาะ ๆ สำหรับตัวเธอเองสักที

“ทำไมเป็นคุณล่ะเจินจู คุณรู้หรือ คุณมาที่นี่ได้ยังไง หรือว่ารั่วอิงบอกให้คุณมา” ถังฟงอวิ๋นเอ่ยถามอย่างร้อนรนจากการรอคอย สีหน้าของเขาแสดงถึงความผิดหวังอยู่ไม่น้อย เมื่อคิดว่าคนรักไม่มาตามที่นัดไว้

“อย่ารอต่อไปเลย ฉันว่าคุณกลับบ้านเถอะ ดึกขนาดนี้รั่วอิงคงไม่มาแล้ว” หญิงสาวไม่ได้ตอบคำที่เขาถาม แต่เธอบอกให้เขาเลิกรอคนที่เขาหวังว่าจะมา

“ไม่หรอก รั่วอิงอาจจะติดปัญหาอะไรบางอย่าง ผมเชื่อว่าเธอจะต้องมา”

“ถังฟงอวิ๋น คุณลองคิดดูดี ๆ นะ ถ้าหากว่ารั่วอิงจะมาเธอก็คงมาตั้งนานแล้ว ฉันว่าเธอคงเปลี่ยนใจแล้วล่ะ”

“คุณอย่ามาพูดให้ผมหมดกำลังใจหน่อยเลย พวกเราสัญญากันไว้แล้ว ไม่มีทางที่รั่วอิงจะผิดสัญญาหรอก”

มู่เจินจูได้แต่ส่ายหน้าให้กับความคิดยึดติดของถังฟงอวิ๋น ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไป เขาก็ไม่รับฟังสักอย่าง ต่อไปคงต้องใช้แผนยุแยงเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้คงไม่ตาสว่างสักที

“ถังฟงอวิ๋น...ลองคิดดูเถอะ ถ้าคุณเป็นรั่วอิงคุณจะเลือกใคร ระหว่างสามีที่เป็นทหารมีหน้าที่การงานมั่นคง กับคนธรรมดาที่ยังไม่มีอะไรอย่างคุณ”

“แต่ผมกำลังจะสอบเกาเข่า อนาคตของผมจะต้องดีแน่นอน ต่อไปผมจะดูแลรั่วอิงได้ไม่น้อยหน้าสามีของเธอหรอก”