5. จุมพิตบนแล้วต้องจุมพิตล่างด้วย

รถลากวัวที่เคลื่อนตัวช้าๆ อยู่ก่อนหน้า กลับพุ่งไปข้างหน้าไม่หยุด แม้แต่คนบังคับรถยังตกใจ จนพลัดตกรถ ตอนนี้จึงเหลือเพียงเตียวหยวนหยวน และหมี่หลิงที่เสียขวัญ พวกนางไม่อยากหวีดร้อง แต่อดไม่ได้

“คุณหนู ระ เราจะตายไหมเจ้าคะ”

“ได้ยังไง ข้าเพิ่งโผล่มาที่นี่ได้ไม่ถึงครึ่งวัน ต้องตายอีกแล้วหรือ และหากต้องสิ้นลมหายใจ ชาติต่อไป ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เป็นมนุษย์หรือไม่ ข้าไม่ยอมแน่ๆ ถ้าต้อง เป็นมด ปลวก หรือกิ้งกือ ในนิยายของเหม่ยหลิน!”

หมี่หลิงมองผู้เป็นนายแวบหนึ่ง นางอึ้งพูดสิ่งใดไม่ออก คราวนี้ความกลัว ความเศร้าถาโถมใส่หลังไหล่ นี่นางต้องมาตายไปพร้อมกับคุณหนูผู้มีสติปัญญาไม่ปกติอย่างนั้นรึ คิดแล้วหมี่หลิงก็น้อยใจวาสนาตน ก่อนหน้านั้น นางถูกรับตัวมาเพื่อเป็นหญิงปรนนิบัติคุณชายใหญ่เตียวซุน แต่ความงามของนางอาจไม่เป็นที่ถูกใจเขา ทั้งที่นางเป็นถึงลูกสาวของผู้ใหญ่บ้าน อ่านออก เขียนได้ ทำอาหารก็หาตัวจับยาก ผิดแต่คืนนั้น ที่นางถูกส่งตัวเข้าห้องของคุณชายใหญ่ นางทำให้เขาไม่แข็ง ด้วยอีกฝ่ายดื่มเหล้าและยังพักผ่อนน้อย นางจึงปลุกปล้ำแท่งหยกของเขาทั้งด้วยสองมือ ริมฝีปาก ทว่าแท่งหยกเขากลับไม่ลุกขึ้นสู้ จนนางจนปัญญา แต่เมื่อเข้าห้องนอนคุณชายใหญ่แล้ว นางต้องเป็นของเขา จะออกไปโดยไม่ได้สิ่งใดติดมือไม่ได้ สุดท้ายความคิดชั่วร้ายจึงผุดขึ้น

หมี่หลิงใช้ยาปลุกกำหนัดกัลคุณชายใหญ่ โดยการลักลอบใส่ในอาหารให้เขากินและผสมลงในสุรา และจัดการข่มขืนแท่งหยกของอีกฝ่าย ซึ่งเรื่องน่าอายนี้มีคนลับรู้ และคนๆ นั้นคือ เตียวหยวนหยวน !

เมื่อคุณชายใหญ่ดื่มและกินสิ่งที่ปรุงจากหญ้าราคะ เขาก็หักโหมกับหมี่หลิงหลายคืนต่อกัน กระทั่งเขาล้มหมอนนอนเสื่อ แท่งหยกก็คอพับคออ่อนไม่ลุกขึ้นสู้ เรื่องนี้ถูกเก็บไว้เป็นความลับของสกุล ซึ่งหมี่หลิงมีความผิดมิน้อย แต่นางได้รับการยกเว้นโทษตายเพราะฮูหยินรองยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

“ข้าไม่อยากตายเป็นผีรับใช้คุณหนู หากสิ้นลมหายใจไป และยังต้องรับใช้คุณหนูอีก ช่างเป็นเรื่องน่าเศร้า!”

หมี่หลิงร้องขึ้น นางหวาดกลัวจับใจ

“หมายความว่ายังไง ฮึ” เตียวหยวนหยวนตวาดถาม

หมี่หลิงน้ำตาไหลนองหน้า เอ่ยเสียงสะอื้น “ฮูหยินรอง ให้บ่าวมาอยู่กับคุณหนู คอยสอดแนมทุกอย่างว่าคุณหนูทำอะไร คิดอย่างไร ถ้าหากทำงานไม่สำเร็จ บ่าวมิต้องติดตามท่านไปจนถึงปรโลก คอยรายงานสิ่งต่างๆ ของคุณหนูอยู่เช่นนั้นหรือ”

“มีเรื่องชั่วช้าเช่นนั้นที่แม่รองทำกับข้า”

“โถ คุณหนู เหตุใดพึ่งมาฉลาดในตอนใกล้ตาย”

ได้ยินคำตัดพ้อของหมี่หลิง เตียวหยวนหยวนโกรธจัด นางอ่านนิยายของแม่ว่าที่สามีเพียงผ่านๆ ตา เห็นว่ามันไม่ได้มีอะไรซับซ้อน เหตุใดเมื่อโผล่มาอยู่ในโลกนี้ ตัวละครถึงได้เล่นสมบทบาทนัก และยังสร้างเรื่องน่ากลัวได้จนน่าขนลุก

“ขะ ข้าจะตายไม่ได้ ไม่...”

เตียวหยวนหยวนประกาศเสียงดัง และกวาดตาไปรอบๆ ตัว ช่วงเวลาดังกล่าว นางเห็นว่ารถลากที่ไร้คนบังคับลงเนินเขาด้วยความเร็วจนน่าหวาดเสียว ซึ่งเบื้องหน้าเป็นทางลาดชัน หากวัวยังวิ่งบ้าระห่ำต่อไป นางคงสิ้นชีพแน่

“ชะ ช่วยด้วย”

หญิงสาวร้อง ด้วยอาการใจหายใจคว่ำ พอมองไปยังร่างของหมี่หลิง จึงกลายเป็นว่านางกำลังจะคิดสั้นด้วยการพยายามกัดลิ้นตัวเอง

“นี่เจ้าจะทำสิ่งใด!”

“บ่าวไม่อาจตายพร้อมกับคุณหนู ขอร้องเถอะเจ้าค่ะ ให้บ่าวได้เลือกทางของตน ขอสิ้นลมหายใจก่อนดีกว่า จะได้หมดเวรสิ้นกรรมกันเพียงแค่นี้!”

หมี่หลิงเอ่ย และทำท่าจะกัดลิ้นตน แต่เตียวหยวนหยวนส่ายหน้าระอา นางรีบคว้าเอาผ้าเช็ดหน้ายัดใส่ปากสาวใช้ อีกฝ่ายเลยไอโขลกๆ น้ำหู น้ำตาเล็ด กลายเป็นว่ากลัวตายขึ้นมาเสียอย่างนั้น

รถวัวลากพุ่งเร็วไปข้างหน้าอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด กระทั่งล้อข้างหนึ่งของมันชนกับก้อนหินใหญ่ จากนั้นจึงเสียหลังหมุนคว้าง ตัวรถลากกับวัวแยกออกจากกัน ร่างของเตียวหยวนหยวนที่ทรงตัวไม่ค่อยดีเพราะถูกหมี่หลิงทั้งผลัก ทั้งถีบจึงกระเด็นออกนอกตัวรถลากวัว

ยามนั้นนางคิดว่า หากตกลงบนถนน ถ้าไม่คอหักตายคงได้แผลทั่วตัว มิหนำซ้ำคงเสียโฉมกลายเป็นนางร้ายแสนอัปลักษณ์

“ขะ ข้า ต้องตายเช่นนี้ จริงๆ หรือ ไม่นะ ไม่....!”

เตียวหยวนหยวนไม่ได้มองสิ่งใด นางหลับตาปี๋ ภาวนาในใจ หากต้องตายจริงๆ หนนี้ขอไร้ซึ่งการเจ็บปวด

อึดใจต่อมา แทนที่ร่างนางควรหล่นกระแทกพื้น กลับกลายเป็นว่าตกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของใครบางคน และตามด้วยเสียงน้ำแตกกระจาย

“ขะ ข้า ว่ายน้ำไม่เป็น!”

ยามนั้น สาวงามอยู่ในลำธารพร้อมกายแกร่งของบุรุษ

เนื้อตัวเขาแน่นและไออุ่นแผ่ซ่าน คนตัวโตประคองร่างนางไว้หลวมๆ ทว่ากลับเป็นต้าหยวนที่พยายามเกาะแกะเขาอย่างไม่ยอมปล่อย ราวกับเป็นตุ๊กแก!

“อย่า...อย่าปล่อยข้าตาย”

นางไม่อยากเสียสติหรอกเช่นนั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้น มันน่าใจหายใจคว่ำเหลือเกิน

สองมือเรียวป่ายแปะที่ร่างของอีกฝ่าย ซึ่งนางไม่ได้ตั้งใจซุกซนแต่เพราะกลัวจริงๆ

และด้วยเพราะทรวดทรงนางเร้าใจ หน้าอกอวบสวย เอวคอดกิ่ว สะโพกพาย บั้นท้ายงอนงาม พอเคลื่อนไหวแรงๆ เรือนร่างนางนุ่มนิ่มจึงเสียดสีกับกายบุรุษ ซึ่งยามนั้นส่งไอผะผ่าวร้อนออกมาไม่หยุด

แข็ง...

อุ่นจัด

และเกรี้ยวกราด ราวกับเจ้าป่า!

ซึ่งอาจจะดุร้าย จนไม่อาจมีผู้ใดควบคุมได้ แต่ยกเว้นเตียวหยวนหยวนโฉมงามผู้นี้

หญิงสาวรับรู้ว่าท่อนไม้กึ่งกลางลำตัวบุรุษกำลังพองขยาย และมันชนกับจุดหวานล้ำของนางพอดี

“หายใจไม่ออก อ๊ะ... ข้า หายใจไม่ออก!”

พอเอ่ยออกแล้ว นางจึงพยายามลอยตัวเหนือน้ำ เพื่อไขว่คว้าอากาศเข้าปอด และกลายเป็นว่า ริมฝีปากอวบอิ่มนางถูกอีกฝ่ายประกบอย่างพอเหมาะพอดี และเขาปล่อยลมปราณเข้าสู่ร่างกายนางเพื่อปรับสมดุล มินานอาการตื่นตกใจ หรือลนลานจึงค่อยๆ ลดลงทีละส่วน

กระทั่งเขาอุ้มนางขึ้นมาจากลำธาร หญิงสาวพบว่า...คนที่ช่วยนางเป็นบุรุษที่ใครก็ไม่อาจละสายจากเขา องค์ชายสี่หรอกรึ นางรำพึงรำพันในใจ

หัวคิ้วกระบี่ของเขาขมวดเข้าหากัน และเอ่ยถามนางเสียงเข้มจัดอยู่สักหน่อย

“นี่คือ การต้อนรับของสตรีหมู่บ้านหลัวโป ใช่หรือไม่... ช่างหน้าตื่นตาตื่นใจเสียจริง!”

เตียวหยวนหยวนได้ยินคำของเขาเต็มสองรูหู บุรุษเนื้อแน่น กล้ามแกร่งและตัวอุ่นจัด คือกัวเจิ้งอี้ใช่หรือไม่ พอคิดได้ดังนั้นก็ต้องใช้ไม้เด็ด ใช่จะมีสิ่งใดที่ทำได้ในตอนนี้

“โอ้... ขะ ข้า คือ หยวนหยวน...คุณหนูสาม สกุลเตียว!”

นางบอกกัวเจิ้งอี้เช่นนั้น เอ่ยแล้วนางก็สลบ เรียกว่าแกล้งสลบในอ้อมกอดอบอุ่นของชายหนุ่มก็คงไม่ผิดไปจากนั้น