5.บ้านใหม่ / สลับรักยัยเลขาฝาแฝด

5.บ้านใหม่ / สลับรักยัยเลขาฝาแฝด

หลังจากที่หญิงสาวทั้งสองคนแยกย้ายกัน กรีนกลับบ้านโดยรถยนต์ของแกรนด์ รถยนต์ของแกรนด์ค่อนข้างทันสมัย เธอเลือกที่จะใช้จีพีเอสในรถยนต์คันนี้นำทางไป ในที่สุดก็ขับมาถึงบ้าน หน้าบ้านมีป้ายบ้านเลขที่ติดไว้อย่างชัดเจนตามที่แกรนด์ได้บอกไว้ เธอเอารถเข้าไปจอดด้านใน พอรถจอดสนิทเธอก็นั่งทำใจอยู่สักครู่ แล้วเปิดประตูรถลงไป ขณะที่เธอก้าวขาได้ข้างหนึ่งก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

"กลับมาแล้วเหรอลูกสาวแม่" เธอเห็นผู้หญิงวัยกลางคน คนหนึ่งทักเธอแล้วส่งยิ้มมาให้ ผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นแม่ของแกรนด์แน่ๆ มันเป็นรอยยิ้มเหมือนที่แม่ของเธอยิ้มให้เธออยู่บ่อยๆ เลย ดูมีความรักและความจริงใจอยู่ในรอยยิ้มนั้น

"กลับมาแล้วค่าาา" เธอตอบเสียงใสออกไป ทำตัวให้เนียนที่สุด ก็เธอมารับบทเป็นลูกนี่นา ก็ทำเหมือนกับเวลาที่เธออยู่กับแม่ของเธอก็แล้วกัน ไม่เห็นจะยากเลย

"ทำไมวันนี้ลูกแม่กลับไวจัง เป็นอะไรหรือเปล่า" คุณแม่ของแกรนด์ถามเธอด้วยความเป็นห่วง เธอรู้สึกได้ แววตาและคำพูดดูๆ แล้วท่านก็น่าจะรักลูกสาวของท่านมากอยู่เหมือนกันนะ แต่เอ๊ะแม่เธอก็เป็นแบบนี้ แล้วถ้าเราเป็นแฝดกันจริงๆ แล้วใครล่ะที่เป็นพ่อเป็นแม่จริงๆ แน่นอน พ่อแม่ที่แท้จริงจะต้องมีแค่คนเดียวเท่านั้น

"ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ" ที่จริงแกรนด์ออกจากบ้านไปทำงาน แล้วนี่ก็ยังไม่ได้เวลากลับ เธอจึงตอบไปว่าไม่สบายไปก่อน เดี๋ยวแม่จะสงสัย

"แล้วกินยามาหรือยัง งั้นมากินข้าวก่อนจะได้กินยา แล้วจะได้ไปนอนพัก" ผู้เป็นแม่ดูเป็นห่วงแกรนด์มาก ถ้าท่านรู้ว่านี่ไม่ใช่แกรนด์ ท่านจะรู้สึกยังไงนะ ทำให้กรีนคิดถึงแม่ของเธอขึ้นมา ทุกครั้งเวลาที่เธอไม่สบายท่านก็จะดูแลเธอดีแบบนี้เช่นกัน ระหว่างที่กรีนเดินเข้าบ้านไปนั้น เธอก็แอบสำรวจภายในบ้านว่าอะไรอยู่ตรงไหน จนเพลินตาไปหน่อย

"มัวแต่มองอะไรอยู่ลูก มานั่งกินข้าวแล้วจะได้กินยา" แม่ที่ดูจะเป็นห่วงลูกสาวของท่านมาก แต่ท่านไม่รู้ว่าคนนี้ไม่ใช่

"ค่ะ" กรีนนั่งกินข้าวจนอิ่มพอแม่เผลอ เธอก็แอบเอายาใส่กระเป๋าแล้วขอตัวขึ้นห้องไปนอน กรีนเดินขึ้นชั้นบนแล้วเดินไปห้องที่อยู่ทางซ้ายมือทันที เพราะตามที่แกรนด์บอก ห้องแกรนด์จะอยู่ทางซ้ายมือ ส่วนทางขวาจะเป็นห้องของพ่อกับแม่นั่นเอง

กรีนเปิดประตูห้องเข้าไป ห้องของแกรนด์ ตกแต่งด้วยสีชมพูลายน่ารัก มีตุ๊กตาตัวเล็กตัวใหญ่เต็มไปหมด ซึ่งเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ชอบอะไรหวานแหววแบบนี้เลย เธอเริ่มรู้สึกว่าถึงหน้าของเราจะเหมือนกัน แต่รสนิยมของเรามันช่างแตกต่างกันเสียจริง

จากที่เธอใช้สายตาสำรวจบ้านของแกรนด์ เธอก็ดูอยู่สบายดี มีแม่เป็นแม่บ้าน วันนี้พ่อของเธอคงไปทำงานตอนเย็นๆ ท่านถึงจะกลับมา แกรนด์ได้ให้เธอดูรูปพ่อกับแม่มาบ้างแล้ว ซึ่งก็อยู่ในมือถือที่เธอเอามานั่นแหละ

"สีชมพูทั้งห้องขนาดนี้ฉันจะนอนหลับมั้ยเนี่ย" กรีนบ่นออกมา แล้วก็เดินสำรวจข้าวของภายในห้อง บ้านหลังนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่ อยู่กันแค่สามคนขนาดกำลังดี แต่เล็กกว่าบ้านของเธอมาก แต่ดูๆ แล้วเธอก็รู้สึกว่าแบบนี้ก็อบอุ่นดี

ส่วนทางด้านแกรนด์

หลังจากที่แยกกับกรีน เธอเดินไปหารถที่มีป้ายทะเบียนตามที่กรีนบอก ในที่สุดเธอก็เจอ เธอหยุดยืนอยู่ข้างๆ รถคันนั้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับคนในรถดี เธอยืนเก้ๆ กังๆ อยู่สักพัก

"ขึ้นมาสิจะยืนอยู่ทำไม ไม่ร้อนหรือไง" เมื่อแกรนด์ได้ยินคำเชิญ ของผู้ชายในรถที่กรีนบอกว่าเขาชื่ออคิณ เธอเลยขึ้นไปนั่งข้างๆ คนขับ เธอมองไปที่อคิณ ตอนแรกเธอก็มองไม่ชัด แต่พอมานั่งข้างๆ เขาแล้วหันไปมอง โอ้โหผู้ชายอะไรหล่อขนาดนี้ ผิวขาวสมกับที่เป็นคนเหนือ จมูกโด่งใบหน้าคมเข้ม มีหนวดเครานิดหน่อย ทรงผมทันสมัย

"จะมองอีกนานมั้ย" เธอคงมองความหล่อของเขาจนเพลินไปหน่อย แบบว่าค้างไปเลย แววตาของเขาจับจ้องมาที่เธอ จนเธอต้องหลบตาหนี เธอว่าบอสของเธอก็หล่อแล้วนะ แต่หล่อคนละแบบ บอสในสายตาของเธอ เธอมองว่าเฉยๆ ถึงเขาจะหน้าตาดี แต่ความเจ้าชู้ของเขาทำให้ความหล่อสำหรับเธอลดลง เธอไม่ชอบเอาเป็นว่าโฟกัสแต่เรื่องงานพอ แต่เอ๊!! ผู้ชายคนนี้กรีนบอกว่าเขาทำไร่ชานี่ ชาวไร่ทำไมผิวขาวได้ขนาดนี้นะ

"อ๋อค่ะ" แกรนด์รีบแบนหน้าหนี เพราะถูกจับได้ว่ามองนานเกินไปจริงๆ เธอไม่เคยไม่เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้เลย ความรู้สึกที่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้ใกล้ๆ มันทำให้เธอใจสั่น หัวใจเต้นแรงแต่นั่นอาจจะเป็นเพราะเธอตื่นเต้นกับสถานการณ์นี้ด้วยแหละมั้ง

"กลับเลยหรือเปล่า ให้รอซะนานเลย ขอไปด้วยก็ไม่ให้ไป" อคิณแกล้งถามด้วยบ่นด้วย เพราะเขารู้อยู่แล้วว่ากรีนไปทำอะไร แต่เขาแค่อยากจะแสร้งว่าไม่รู้ไม่เห็น อีกอย่างจะดูอาการของเธอคนนี้ด้วยว่า ไอ้เพื่อนแสบของเขามันแอบบอกเธอหรือเปล่า เพราะเขาไม่ให้กรีนบอกกับผู้หญิงคนนี้ว่าเขารู้เรื่องนี้

แกรนด์เลยพยักหน้าเป็นคำตอบ แล้วรถก็เคลื่อนออกไป ระหว่างที่อคิณรออยู่ที่รถ และได้ล่วงรู้ภารกิจของกรีน เขาก็ใจจดใจจอว่าเพื่อนของเขาจะสลับตัวได้สำเร็จหรือเปล่า และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าสำเร็จ เพราะผู้หญิงที่ขึ้นมาในรถ ถึงเธอจะหน้าตาเหมือนกรีนจนแยกไม่ออกก็จริง แต่บุคลิกแตกต่าง เธอดูเรียบร้อยกว่า แล้วตอนที่เธอมายืนอยู่ข้างๆ รถไม่ยอมขึ้นทำให้เขามั่นใจว่านี่ไม่ใช่กรีนเพื่อนของเขาแน่นอน

"กรีนไปทำอะไรมาวะ ให้รอซะนานเลย" อคิณชวนคุยเพราะเห็นเธอนั่งเงียบๆ มานานแล้ว แต่แกรนด์ก็ไม่ได้ตอบอะไร แค่หันมายิ้มๆให้อคิณก็เท่านั้น คงเป็นเพราะเธอไม่รู้จะตอบหรือพูดอะไร เฮ้ย... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าถ้าเป็นตัวจริงป่านนี้มันคงพูดไม่หยุดปาก แต่ดูนี่สิจะรอดมั้ยเนี่ย

"เออๆ ไม่อยากรู้ก็ได้ นอนหลับไปก่อนก็ได้นะถ้าง่วง" อคิณพยายามหาทางออกให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่อึดอัดมากนัก

"ค่ะ" พูดเพาะลื่นหูดีแฮะ อคิณรู้สึกว่าการกระทำและคำพูดของเธอมันช่างดูน่ารักดี เธอตอบแล้วก็เอนหลังเบาะลงหน่อย ทำท่าเป็นนอน แต่เธอคงนอนหลับไม่ลงหรอก เพราะในใจก็คิดแต่ว่า ถ้าถึงแล้วจะทำตัวยังไงต่อดี จะต้องเจอกับใครบ้าง ตอนนี้เธอกำลังหลับตาแล้วคิดหนัก

อยู่ๆ อคิณก็อยากแกล้งผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา อคิณเลี้ยวรถจอดร้านอาหารร้านนึง เขาเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ ดูว่าเธอหลับจริงหรือเปล่า แล้วแกล้งพูดเสียงดังว่า

"ตื่น! หาอะไรกินกัน" เธอสะดุ้งตัวแรง เธอก็กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ เพลินจนที่ว่ารถจอดเธอก็ยังไม่รู้สึก อคิณตั้งใจพูดเสียงดังให้เธอตกใจ เพราะรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ ทำให้ปากเธอมาโดนกับปากเขา ทำให้เธอตกใจมากแล้วรีบผละออก หน้าเธอแดงจัดด้วยความเขินอาย เธอไม่เคยจูบกับใครมาก่อนนี่เป็นครั้งแรก

"หิวหาอะไรกินกัน อีกนานกว่าจะถึง" อคิณทำหน้ามึนๆ เหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แล้วชวนเธอไปกินข้าว

"ค่ะ" เธอตอบแค่นั้น หน้าก็ยังไม่หายแดง อคิณมองหญิงสาวตรงหน้า เขารู้สึกชอบเธอขึ้นมาซะแล้ว อคิณพาแกรนด์แวะร้านอาหารที่ไม่ได้หรูแต่ก็ไม่ได้แย่ เขากำลังดูว่าเธอจะว่าอะไรมั้ย กินอาหารร้านธรรมดาๆ ได้หรือเปล่า ตามลำพังชายหนุ่มเป็นคนกินง่ายอะไรเขาก็กินได้

"แกจะกินอะไรสั่งเลย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง" อคิณก็ยังเล่นบทว่าหญิงสาวคนนี้คือกรีนเพื่อนของเขาอยู่ดี

"เอาต้มเลือดหมูกับข้าวเปล่าก็พอค่ะ" เธอก็ไม่ได้เรื่องมากอะไร คงจะกินง่าย แต่รู้ตัวมั้ยว่าพูดมีหางเสียงแบบนี้ ทำให้เขายิ่งชอบเธอมากขึ้นไปอีก น่ารักกว่ายัยเพื่อนของเขาเป็นไหนๆ

"งั้นผมเอาต้มยำกุ้งกับข้าวเปล่าครับ" แม่ค้ารับเมนูแล้วก็เดินออกไป

พอรับประทานอาหารกันอิ่มแล้ว เขาและเธอก็ออกเดินทางต่อ ระหว่างทางอคิณก็ชวนแกรนด์คุยไปเรื่อยๆ ส่วนมากก็จะคุยเรื่องไร่ที่ตอนนี้กำลังเก็บเกี่ยวผลผลิต และงานที่เกี่ยวกับหญิงสาวเพื่อให้แกรนด์ได้เก็บข้อมูล ซึ่งเขาตั้งใจที่จะป้อนข้อมูลให้เธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว ซึ่งเธอก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี ในระหว่างการสนทนามีแต่ประโยคบอกเล่า ไม่ได้มีประโยคคำถามเลย ทำให้แกรนด์ไม่ได้รู้สึกอึดอัด เธอก็แค่นั่งฟังเฉยๆ ในที่สุดรถก็ขับมาถึงบ้านที่กรีนพักอาศัย ตอนนี้เวลาน่าจะดึกมากแล้วภายในบ้านไฟดับสนิท มีเพียงแค่ไฟทางและไฟหน้าบ้านเท่านั้น

แกรนด์ไม่รู้จะลงเดินแล้วไปทางไหนต่อดี ดูจากบ้านแล้วหลังใหญ่มาก และสิ่งที่กรีนเล่าและบอก เธอจำไม่ได้เลย มืดก็มืดจะหาห้องเจอมั้ยเนี่ย เธอคิด เธอยังคงนั่งอยู่ในรถไม่ยอมลง ทำให้อคิณที่เขาพอจะเข้าใจได้ ในสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ และถ้าไม่ใช่เขาแล้วใครจะช่วย

"ป่ะนั่งรถนาน แกคงจะง่วงเดี๋ยวฉันเดินขึ้นไปส่ง" อคิณที่รู้ใจหญิงสาว เขาเดินลงอ้อมมาอีกข้างของรถแล้วเปิดประตูออก จับมือเธอจูงเดินเข้าบ้าน ซึ่งแกรนด์ก็ไม่ได้ว่าอะไร ยอมให้เขาจูงอยู่อย่างนั้นแต่โดยดี เธอเอากุญแจบ้านที่กรีนให้มาส่งยื่นให้เขา

"อ่ะถึงแล้ว รีบไปอาบน้ำแล้วนอนซะ ตื่นมาก็บอกน้าสนให้ไปส่งที่ไร่" อคิณบอกแค่นั้นแล้วเขาก็เดินลงชั้นล่าง แล้วกลับออกไป ซึ่งเขาก็ปิดล๊อกประตูบ้านให้เสร็จเรียบร้อย เขาพยายามช่วยเธอเต็มที่ หลังจากนี้เธอก็คงต้องช่วยตัวเองบ้างก็แล้วกัน

อคิณเป็นเพื่อนกับกรีนมาตั้งแต่เด็ก เขาวิ่งเล่นที่บ้านหลังนี้เป็นประจำ จึงรู้ว่าห้องกรีนอยู่ห้องไหน ถึงตอนนี้เขาจะโตแล้ว การที่เขาเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านหลังนี้ เขาก็รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน เพราะว่าไม่เคยขึ้นไปชั้นบนนี้นานแล้ว แต่แล้วเขาก็ต้องรีบกลับออกไป โดยที่ไม่มีใครเห็น เพราะคนที่ได้ยินเสียงรถคงรู้แหละว่า เป็นเสียงรถของเขา จึงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

เช้า แกรนด์ตื่นแต่เช้าเพราะเธอนอนไม่ค่อยหลับ เธออาบน้ำ หาเสื้อผ้าของกรีนใส่แล้วเดินลงมาชั้นล่าง

"เมื่อคืนกลับมากี่ทุ่มกี่ยาม เหมือนพ่อจะได้ยินเสียงรถตอนดึกมากแล้ว" คุณภูมิพัฒน์ เอ่ยทักลูกสาวแต่เช้า ซึ่งแกรนด์ก็ยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำยังไงดี กลัวถูกจับได้จัง

"ค่ะดึกมากเลยค่ะ" เธอตอบแค่นั้น คุณภูมิพัฒน์ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพราะลูกสาวบอกว่าจะไปหาเพื่อนที่มาจากเยอรมัน คุณภูมิพัฒน์ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะลูกสาวของท่านก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และรู้ว่ามีอคิณไปเป็นเพื่อนด้วย ท่านก็ยิ่งเบาใจ

"มาๆ นั่งทานข้าวกับแม่ก่อน เดี๋ยวค่อยเข้าไปในไร่" ผู้เป็นแม่เรียกลูกสาวให้มานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน เมื่อเธอหันไปเห็นผู้หญิงที่แทนตัวเองว่าแม่ เธอรู้สึกว่าท่านมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกับเธอ นั่นก็คือใบหน้านั่นเอง ที่มีความละม้ายคล้ายกัน เธอมองหน้าท่านแล้วกำลังรู้สึกในสิ่งที่เธอเห็น และตอนนี้เธอก็กำลังคิดถึงผู้เป็นแม่ของเธอที่อยู่ที่กรุงเทพขึ้นมา

"วันนี้ให้น้าสนไปส่งได้มั้ยค่ะ หนูรู้สึกปวดๆ หัว สงสัยจะนอนน้อยค่ะ" เธอจำเป็นต้องเล่นละคร ตามที่อคิณได้บอกไว้เมื่อคืนว่า ให้น้าสนไปส่ง แล้วเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าน้าสนคนไหน ก็เลยให้ผู้เป็นพ่อช่วย

"ได้สิลูก เรื่องแค่นี้เอง" ผู้เป็นพ่อพูด ท่านมีลูกสาวคนเดียวแล้วท่านก็เลี้ยงมาด้วยความรักทะนุถนอมตั้งแต่เด็กๆ มาแล้ว และการตามใจของผู้เป็นพ่อ จึงทำให้กรีนออกจะเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยยอมใครง่ายๆ ผิดกับแกรนด์เพราะแม่ของเธอสอนให้ลูกสาวเป็นผู้หญิงและก็อ่อนหวาน ในแบบที่ผู้หญิงควรจะเป็น ทำให้ทั้งสองคนนี้ มีบุคลิกที่แตกต่าง เพราะการเลี้ยงดูที่ต่างกัน

"ปวดหัวก็ไปนอนพักก่อนก็ได้ บ่ายๆ ก็ค่อยเข้าไป ไร่มันไม่ได้หายไปไหนหรอกลูก" ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะลูกสาวของท่านบ้างาน รู้ว่าเก่งแต่ท่านก็อยากให้ลูกสาวของท่านดูเป็นผู้หญิงบ้าง ไม่ใช่ทำงานอย่างกับผู้ชายแบบนี้ แกรนด์รู้สึกได้ ในสิ่งที่ท่านพูด ท่านคงเป็นห่วง เธอรู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้เสียจริง สายตาของท่านที่มองมาที่เธอ เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไหว” เธอตอบออกไป เพราะถ้าให้เธออยู่บ้าน มีหวังโดนถูกจับได้แน่ๆ

"สนๆ " ผู้เป็นพ่อตะโกนเรียกคนที่ชื่อสน เป็นชายวัยน่าจะเกือบๆ ห้าสิบวิ่งเข้ามา

"ไปเอารถมา ขับไปส่งลูกสาวข้าที่ไร่หน่อย" คุณภูมิพัฒน์ เอ่ยบอกคนงานในบ้าน ให้ขับรถไปส่งลูกสาวของท่านที่ไร่ให้หน่อย

"ทำไมวันนี้คุณหนูไม่ไปเองล่ะครับ" น้าสนสงสัย ก็ปกติ คุณหนูของเขาจะขับรถไปเอาตลอด เคยขอจะขับไปส่งให้ก็ไม่ยอม

"วะไอ้นี่ เห็นลูกข้าบอกว่าไม่สบาย เลยไม่อยากขับเอง มึงมีปัญหาอะไรนัก"

"เปล่าครับๆ เชิญครับคุณหนู" จากนั้นน้าสนก็ขับรถออกไปเรื่อยๆ แกรนด์มองสองข้างทางเธอได้สัมผัสกับธรรมชาติยามเช้า ที่เธออยากสัมผัสมานานแล้ว เธอรู้สึกหลงรักที่นี่เข้าแล้ว นี่เหรอไร่กาแฟ เขียวชอุ่ม อากาศสดชื่นจัง