สยบครั้งที่4 ดูแล

"โอ๊ยยยยหงุดหงิด"ร่างโปร่งบ่นออกมาอย่างโมโหเมื่อเขาพยายามนั่งปลดกุญแจมือมาเกือบจะชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังปลดไม่ได้

โมโหๆๆๆๆ คำๆนี้ดังขึ้นในหัวของนาธารไม่หยุดหย่อนบอกเลยตอนนี้นั้นเขาโมโหเป็นอย่างมาก ตลอดชีวิตที่เขาโตมาจนอายุปามาสามสิบสองปีขนาดนี้แล้ว เขายังไม่เคยโดนใครจับเขาล็อกกุญแจมือแบบนี้เลยนะ เขายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะโดนชายหนุ่มลูกครึ่งอย่างนทีจับมาใส่กุญแจมือขังเขาไว้แบบนี้

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นเรียกให้นาธารที่กำลังสาละวนอยู่กับกุญแจมืออยู่นั้น ได้หันไปเอ่ยพูดขึ้นเพราะคิดว่าเป็นชายหนุ่มลูกครึ่งเปิดเข้ามา

"นี่คุณปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!!!...อะอ่าวแม่นมเองเหรอครับ"นาธารเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเปลี่ยนน้ำเสียงจากที่โมโหเป็นเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นคนที่เปิดเข้ามานั้นเป็นแม่นมหญิงสูงวัยผู้อ่อนโยนที่คอยดูแลเขา

"อุ้ยตาเถร ทำไมคุณนาธารถึงโดนใส่กุญแจมือแบบนี้ค่ะ ใครทำคะเนี่ย"

แม่นมที่เปิดประตูเขามาก็สังเกตเห็นว่าชายหนุ่มหน้าหล่อที่คุณหนูของเขาช่วยมานั้นตอนนี้ ได้โดนจับใส่กุญแจมือล็อกอยู่กับหัวเตียงก็อุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะเดินเอาผลไม้ที่ถือมาไปวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเดินไปดูนาธารที่นั่งหน้าเศร้าส่งมาให้ตน

"ก็คุณนทีนะสิครับที่เป็นคนจับผมมาใส่กุญแจมือแบบนี้"หลังจากที่แม่นมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนาธาร นาธารก็เอ่ยฟ้องแม่นมทันทีว่าใครเป็นคนจับเขามาใส่กุญแจมือขังไว้แบบนี้

"ทำไมคุณหนูถึงทำแบบนี้ละคะ"แม่นมที่รู้เรื่องก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าคุณหนูของเขาจะมาจับแขกใส่กุญแจมือขังไว้แบบนี้

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ชายหนุ่มตัวสูงใบหน้าลูกครึ่งที่มีดวงตาสีฟ้าจะเดินเข้ามา พอก้าวเดินเข้ามาในห้องได้ไม่กี่ก้าวแม่นมก็เอ่ยทักชายหนุ่มลูกครึ่งทันที

"คุณหนูทีทำไมถึงใส่กุญแจมือคุณเขาแบบนี้ มันไม่ดีเลยนะคะ"หลังเห็นว่าใครเปิดประเข้ามาใหม่แม่นมเอ่ยว่านทีทันที

"ก็เขาบอกจะกลับบ้านทั้งๆที่ตัวเองยังไม่หายดีอ่ะนม"นทีเอ่ยอธิบายกับหญิงสูงวัยที่เลี้ยงตนเองมาตั้งแต่เด็ก

"นี้คุณนทีผมหายดีแล้วและก็อีกอย่างนะครับคุณไม่ต้องดูแลรักษาผมจนหายสนิทหรอกครับ แค่นี้ผมก็รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงแล้ว"นาธารที่ตอนนี้แทบจะฟิวส์ขาดที่โดนอีกคนจับใส่กุญแจมือก็เอ่ยขึ้น

"นี้อย่าบอกนะคะที่คุณหนูจับคุณเขาใส่กุญแจมือแบบนี้เป็น เพราะเรื่องคุณเขายังไม่หายดีแล้วขอกลับบ้าน"แม่นมเอ่ยถามคุณหนูขึ้นถึงเหตุผลที่คุณหนูของตนนั้นใส่กุญแจมือคุณนาธาร

"ก็ใช่ไงครับนม มีอย่างที่ไหนยังไม่หายดีแล้วยังจะดื้อกลับบ้าน"

"ผมไม่ใช่เด็กนะคุณนทีที่จะมาใช่คำว่าดื้อกับผม"นาธารที่เห็นนทีใช่คำว่าดื้อกับตนก็เอ่ยขัดขึ้นทันที

"ก็คุณมันดื้อนาธาร"

"นี้คุณ!"

"เอาละๆคุณๆทั้งสองเลิกทะเลาะกันเหมือนเด็กได้แล้ว"แม่นมที่เห็นชายทั้งสองทะเลาะกันก็เอ่ยห้ามขึ้นก่อนจะหันไปเอ่ยพูดกับนที

"แล้วก็คุณหนูค่ะนมว่าให้คุณเขากลับไปรักษาตัวที่บ้านก็ได้ค่ะ คุณหนูจะมาขังคุณเขาไว้แบบนี้ก็ไม่ถูกต้องนะคะ"

"แม่นมก็ผมพาเขามารักษาแล้วก็ต้องรักษาให้หายสิครับ"นทีเอ่ยขึ้นพลางเดินไปจับมือที่มีรอยเหี่ยวย่นของแม่นมมากุมไว้

"คุณหนู~คุณหนูจะมาขังคุณเขาไว้แบบนี้ไม่ได้ คุณเขาก็มีธุระต้องไปจัดการอีกอย่างคุณเขาหายมาแบบนี้ตั้งหลายวันคนที่บ้านไม่เป็นห่วงแย่แล้วหรือไงคะ"แม่นมเอ่ยอธิบายให้คนตรงหน้าฟัง ก่อนที่จะชักมือออกจากการจับกุมของชายหนุ่มลูกครึ่ง เพราะรู้ทันว่าคุณหนูของตนนั้นจะอ้อน

"คุณเข้าใจที่แม่นมพูดมั้ยคุณนที ถ้าเข้าใจแล้วก็มาปลดกุญแจมือให้ผมเดี๋ยวนี้"นาธารเอ่ยถามย้ำหนุ่มลูกครึ่งพลางชักสีหน้าใส่อย่างเคืองๆ

"ผมปล่อยคุณก็ได้แต่ว่าผมจะไปส่งคุณ"นทีหันไปพูดกับนาธารก่อนจะก้าวเดินเข้าไปหาร่างโปร่งแล้วไขกุญแจมือให้นาธาร แต่ก็ไม่วายจับข้อมือของนาธารขึ้นมาสำรวจดูรอยช้ำรอยแดง

"คุณมันดื้อนาธาร ผมบอกอะไรคุณก็ไม่ฟัง เห็นมั้ยข้อมือของคุณมันช้ำหมดแล้ว"นทีจับข้อมือของนาธารพลิกสำรวจดูพลางบ่นไม่หยุด

ทุกคำพูดและการกระทำของนทีอยู่ในสายตาแม่นมตลอด แม่นมที่เห็นคุณหนูดูแลเอาใจใส่คุณนาธารเป็นอย่างดีก็ได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องมาเพื่อโทรไปเล่าให้คุณท่านทั้งสองฟัง เพราะมีแววว่าคุณหนูของตนนั้นจะมีความรักอย่างจริงจังซะแล้ว

"มันช้ำก็ปล่อยมันช้ำไปสิ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ รอยช้ำแค่นี้ผมไม่สนหรอกเจ็บหนักกว่านี้ผมก็เจอมาแล้ว"นาธารเอ่ยขึ้นก่อนจะชักมือออกจากมือนที

"คุณเจ็บตัวบ่อยขนาดนั้นเลยหรือไงนาธาร"นทีเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยพลางดวงตาสีฟ้าประกายส่อแววเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ดูห่วงใยคนตรงหน้ามากขนาดนี้ ทั้งๆที่พึ่งจะเคยพบเจอตัวจริงๆเป็นครั้งแรก ทุกครั้งที่เขาเช็ดตัวให้นาธารเขามักจะเห็นรอยแผลเป็นรอยเล็กรอยใหญ่มากมายตามแผ่นหลังและบริเวณต่างๆของร่างกายนาธาร จนแทบนับไม่ได้ว่าแผลเป็นพวกนี้นั้นมีเท่าไหร่และทุกครั้งที่เขาเช็ดผ่านแผลเป็นพวกนั้น เขารู้สึกโมโหเป็นอย่างมากที่ผิวขาวสวยของคนตรงหน้าต้องมีรอยแผลเป็นพวกนี้

"ก็เป็นเรื่องปกติของวงการนี้อยู่แล้ว ถ้าเราปล่อยให้มีโอกาสเมื่อไหร่พวกมันก็พร้อมจะฆ่าเราเสมอ วงการนี้มันอ่อนแอไม่ได้อยู่แล้ว"นาธารเอ่ยอธิบายให้นทีฟัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันไปยิ้มให้หนุ่มลูกครึ่งอย่างขอบคุณที่เป็นห่วงเขา

"งั้นคุณก็วางมือจากวงการอันดำมืดนี้สิ"นทีเอ่ยขึ้นพลางสบสายตาของนาธาร

"ฮ่าๆๆคุณนี้ก็ตลกนะคุณนที คุณจะให้ผมวางมือได้ยังไงผมอยู่วงการนี้มาตั้งผมจำความได้แล้ว ผมโตมากับการต้องบริหารธุรกิจด้านนี้และอีกอย่างกว่าผมจะมาได้ขนาดนี้มันไม่ง่ายนะคุณ"นาธารหัวเราะออกมาอย่างตลก เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าบอกเขาวางมือเพราะเห็นว่าเขาเจ็บตัว

"ถ้าคุณวางมือจากมันไม่ได้ งั้นผมจะดูแลคุณเอง"นทีเอ่ยขึ้นก่อนจะเข้าประชิดตัวนาธาร

"ห๊ะ!คุณว่าอะไรนะ!"นาธารอุทานขึ้นอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆชายตรงหน้าก็เอ่ยว่าจะดูแลตนแถมยังเดินเข้ามาใกล้เขาอีก

"ผมจะดูแลคุณเองนาธาร"

"เฮ้ย!คุณจะทำอะไรถอยไปเลยนะ"