สยบครั้งที่3 กุญแจมือ

"เฮ้ออออ"นาธารนั่งถอนหายใจออกมายาวๆก่อนที่จะวางช้อนในมือลงหลังจากที่กินข้าวเข้าไปได้สองสามคำ

ใช่ครับตอนนี้ผมกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับนทีสองคน หลังจากเมื่อวานที่นทีเช็ดตัวให้ผมเสร็จนทีก็ขอตัวไปดูผับ

แต่ก่อนไปก็ไม่วายสั่งให้คนจับตาดูผมไว้ไม่ให้ผมหนีไปไหน พอเช้ามาพ่อหนุ่มใบหน้าลูกครึ่งนี้ก็มาปลุกผมถึงเตียง แถมยังคงบังคับที่จะเช็ดตัวให้ผมเหมือนเดิมผมก็พยายามห้ามแต่ก็เหมือนเดิมห้ามไปก็เท่านั้น เพราะคนหน้ามึนนี้มันไม่ฟังผมเลยพอเช็ดตัวเสร็จสรรพเขาก็พาผมลงมานั่งกินข้าวอย่างที่เห็นนี้แหละ

"เป็นอะไรอาหารไม่ถูกปากเหรอ"นทีที่เห็นนาธารนั่งถอนหายใจ แล้วรวบช้อนในมือหลังจากที่กินข้าวเข้าไปได้ไม่กี่คำก็เอ่ยถามขึ้น

"เปล่าครับ...อาหารอร่อยทุกอย่างเลย แค่ผมยังไม่ค่อยหิวแค่นั้นเอง"นาธารเอ่ยตอบนทีก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วถือจานข้าวของตัวเองเข้าไปเก็บในครัว นทีที่เห็นนาธารลุกออกไปก็วางช้อนลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังนาธารเข้าไปในครัว

"คุณทานแค่นี้แล้วเมื่อไหร่จะหายดี เดี๋ยวก็ได้เป็นโรคกระเพาะเพิ่มหรอก"นทีเอ่ยพูดกับนาธารหลังจากเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของชายร่างโปร่ง ก่อนที่จะพึมพำออกมาเบาๆไม่ให้คนตรงหน้าได้ยิน

"ตัวยิ่งบางๆอยู่"

"ช่างผมเถอะ"นาธารเอ่ยตอบคนตัวสูงก่อนจะหันไปพูดกับนที

"ผมจะกลับบ้าน"

"คุณยังไม่หายดี"นทีที่ได้ยินนาธารเอ่ยพูดอย่างนั้นก็พูดสวนขึ้นทันที

"แต่ผมต้องกลับ"

"ก็บอกว่าคุณยังไม่หายดีไงนาธาร"นทีเอ่ยขึ้นเสียงนิ่งเมื่อเห็นนาธารไม่ฟังคำของตน

"นี้คุณ!...ผมหายดีแล้วผมต้องกลับบ้าน แล้วก็หลบเลย"นาธารเอ่ยอธิบายก่อนจะบอกให้นทีที่ยืนขวางให้หลบทางตน

"พูดไม่ฟังกันใช่มั้ยได้!!!"

บนห้อง

"ปล่อยผม...ผมต้องกลับบ้าน"

ร่างบางของนาธารได้แต่นั่งโวยวายอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ โดยมือข้างหนึ่งของเขานั้นโดนใส่กุญแจมือล็อกอยู่กับหัวเตียง

"นี้คุณนาธารคุณอย่าดื้อได้มั้ย แล้วก็เลิกโวยวายได้แล้ว"นทีเอ่ยว่านาธารก่อนที่จะนั่งไขว่ห้างกอดอกลงบนเก้าอี้ข้างเตียง โดยสายตาคมนั้นมองจับจ้องมายังแผงอกขาวที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตที่ไม่ได้ติดกระดุมสองเม็ดบน

"นี้!คุณว่าใครดื้อห๊ะ!ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะที่พอจะมาใช้คำว่าดื้อกับผมอ่ะ"นาธารเอ่ยพูดกับนทีก่อนที่จะพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดออกจากกุญแจมือ

"เฮ้ยนายจะบ้าหรือไง เลิกสะบัดข้อมือเดี๋ยวนี้เห็นมั้ยมันแดงหมดแล้ว"นทีที่เห็นนาธารสะบัดข้อมือจนแดง ก็รีบลุกขึ้นพลันเดินตรงมายังนาธารแล้วผลักให้นาธารนอนลงกับเตียง ก่อนที่จะขึ้นคร่อมร่างของนาธารแล้วจับข้อมือของนาธารไว้แน่น

"คุณก็ปล่อยผมสิ"

"ไม่ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อคุณหายดี"

"ผมต้องรีบกลับบ้าน"นาธารเอ่ยบอกเหตุผลกับนทีอีกครั้ง

เขานั้นอยากจะบ้าตายกับชายหนุ่มลูกครึ่งตรงหน้าคนนี้จริงๆ มีอย่างที่ไหนเขาบอกว่าต้องรีบกลับบ้านไปจัดการธุระชายหนุ่มลูกครึ่งคนนี้นั้นดันจับเขาลากมาใส่กุญแจมือซะอย่างงั้น

นี้มันคนบ้าชัดๆ

"แต่คุณยังไม่หายดี ถ้าผมปล่อยคุณไปแล้วคุณเกิดเป็นลมหมดสติไปอีกจะทำไง"นทีเอ่ยพูดอธิบายกับคนใต้ร่างถึงเหตุผลที่เขานั้นจับคนใต้ร่างมาใส่กุญแจมือล่ามเขาไว้

แต่เหตุผลจริงๆคือเขายังไม่อยากให้นาธารไปต่างหากละ

"นี้คุณธีรวีร์ครับ ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้วและอีกอย่าง ผมไม่ได้จะเดินกลับนะถึงจะได้เป็นลมล้มพับไปผมจะเรียกแท็กซี่กลับต่างหาก แล้วคุณก็ช่วยลงจากตัวผมด้วยครับผมหนัก"

นาธารเอ่ยพูดสาธยายกับนที ก่อนที่จะบอกให้นทีเลิกคร่อมตัวเองเพราะเขานั้นรู้สึกว่าท่าแบบนี้มันแปลกๆเกินไป ผู้ชายตัวใหญ่พอๆกันจะมาขึ้นคร่อมกันแบบนี้มันไม่ใช่

"ไม่!ผมช่วยคุณมาแล้วผมก็ต้องช่วยจนกว่าคุณจะหายเป็นปลิดทิ้ง"นทีเอ่ยพูดพลางก้มหน้าลงไปสบตากับนาธาร

โอ๊ยจะก้มลงมาทำไมเนี่ย แค่นี้ท่ามันก็ดูล่อแหลมอยู่แล้ว

"ไม่ต้องก็ได้ครับ แค่คุณช่วยชีวิตผมไว้ผมก็เกรงใจคุณมากพอแล้ว"นาธารเอ่ยพูดตอบนทีพลางเบือนหน้าหลบสายตาของนที

"ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ เพราะผมตั้งใจช่วย"นทีก้มลงไปกระซิบข้างใบหูของนาธารปากหนาก็พลางแตะลงบนคอขาวคอขาวของนาธารทำเหมือนไม่ตั้งใจ

"คะ...คุณ"นาธารหันมามองหน้านที ก่อนที่มือข้างที่ไม่ได้ใส่กุญแจจะแตะลงตรงที่โดนปากหนาของคนบนร่างเฉียดไป

"อะไรเหรอครับคุณนาธาร"นทีเอ่ยตอบนาธารยิ้มๆทำเหมือนว่าตัวเองไม่รู้ตัวว่าปากของตัวเองนั้นไปโดนที่คอขาวของนาธาร ก่อนที่นทีจะลุกขึ้นจากการนั่งทับนาธาร แล้วลงไปยืนมองนาธารข้างเตียงสักพักก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปปล่อยให้นาธารได้แต่มองตามหลังนทีอย่างงงๆ

อะไรวะเนี่ยยย