สยบครั้งที่2 เดี๋ยวก็ชิน

นาธาร

ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่ดวงตากลมสวยจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น พอดวงตากลมสวยปะทะเข้ากับแสงสว่างของไฟในห้องก็พลางกะพริบตาสองสามทีเพื่อเป็นการปรับสายสายตา ก่อนที่ดวงตากลมสวยจะกวาดมองรอบๆห้อง เพื่อเป็นการสังเกตว่าตนนั้นอยู่ที่ใดแต่พอมองรอบๆแล้วเขานั้นกลับไม่คุ้นตาเอาซะเลย

ที่นี้ที่ไหนแล้วเขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง

เกิดคำถามขึ้นมาในสมองของร่างบางความทรงจำครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้คือเขานั้นหมดสติไปที่ข้างริมถนน แล้วทำไมเขาถึงได้มานอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่นี้ได้ละ

นาธารค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะพยายามพยุงร่างกายที่ไม่มีเรี่ยวแรงลงจากเตียงนอนขนาดใหญ่

พรึบ

แต่พอเท้าของร่างบางก้าวลงแตะพื้น ร่างของเขาก็พลางทรุดลงเข่ากระแทกกับพื้นทันที เพราะขาทั้งสองข้างของเขานั้นไม่มีเรี่ยวแรงเอาซะเลย

"ทะ...ทำไมเป็นแบบนี้"นาธารสบถออกมาเสียงแหบพร่าพลางสงสัยว่าทำไมเรี่ยวแรงของเขานั้นไม่มีเลย หรือเป็นเพราะเขานั้นบาดเจ็บเสียเลือดมากไปอย่างงั้นเหรอ

ตุ๊บ

"ไม่ได้นาธารมึงจะมัวมานั่งอ่อนแออยู่อย่างนี้ไม่ได้ มึงต้องกลับไปปกป้องน้องมึงป่านนี้ไม่รู้นิวตัลจะเป็นยังไงบ้าง"ธนาธรสบถออกมาเบาๆ ก่อนที่มือเรียวยาวขาวซีดจะกำเข้าหากันแน่นแล้วทุบลงกับพื้นเสียงดังเพื่อระบายอารมณ์ตนเอง

แอ๊ดดดด

"อ่าวฟื้นแล้วเหรอแล้วไปนั่งทำอะไรอยู่ที่พื้นล่ะนั้น"เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นคนที่ตัวเองช่วยไว้ไปนั่งกองอยู่ที่พื้น

นาธารที่ได้ยินเสียงทักตนขึ้นก็หันไปมอง ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นผู้ชายตัวสูงรูปหน้าหล่อเหลาและหน้าจะเป็นลูกครึ่งเพราะชายหนุ่มนั้นมีดวงตาเป็นสีฟ้าประกายไม่เหมือนชาวเอเชียทั่วไป

"คุณเป็นใคร"นาธารเอ่ยถามชายหนุ่มที่เอ่ยทักตนขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"ก็คนที่ช่วยนายจากความตายไง"ชายหนุ่มลูกครึ่งเอ่ยตอบนาธารพลางก้าวเดินตรงไปยังนาธารที่นั่งกองอยู่กับพื้น ก่อนที่จะย่อตัวนั่งคุกเข่าลงตรงหน้านาธารแล้วค่อยๆพยุงนาธารให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนและไม่วายพลางเอ่ยบ่นนาธารไปด้วย

"จะรีบลุกลงจากเตียงทำไม รู้มั้ยนายหมดสติไปนานแค่ไหนตื่นมาแล้วลงจากเตียงเลยแบบนี้ก็ล้มหัวเข่าซ้ำหมดอะดิ แทนที่จะให้ร่างกายปรับสภาพก่อนค่อยลุกเดิน"หนุ่มลูกครึ่งเอ่ยบ่นนาธารชุดใหม่เมื่อเขาพยุงนาธารให้ลุกขึ้นนั่งบ่นเตียงแล้วเจอรอยซ้ำที่หัวเข่า

บ่นเป็นตาลุงแก่ๆเลยแฮะ

นาธารคิดในใจก่อนที่จะเงยหน้ามองเจ้าของใบหน้าลูกครึ่งที่ตอนนี้กำลังเทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นมาให้ตน

"ขอบคุณครับ"นาธารเอ่ยขอบคุณคนตัวสูง ก่อนที่จะรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพราะตนนั้นรู้สึกกระหายน้ำเหลือเกิน

"ผมหมดสติไปนานเท่าไหร่เหรอ"หลังจากดื่มน้ำเสร็จนาธารก็เอ่ยถามข้อสงสัยของตัวเองทันที

"แล้วนี่กะจะไม่ถามไถ่ชื่อของผมเลยหรือไง"หนุ่มเจ้าของดวงตาสีฟ้าประกายไม่ได้ตอบคำถามนาธารแต่กลับเอ่ยถามนาธารคืน

"เอ่อ....จริงด้วยขอโทษที่เสียมารยาทครับ แล้วคุณชื่ออะไรเหรอครับ"นาธารกล่าวขอโทษก่อนที่จะเอ่ยถามชื่อของชายหนุ่มลูกครึ่งตัวสูง

"ผมชื่อนที ธีรวีร์ ธีรวีร์ที่มาจากวีระบุรุษผู้ฉลาดและกล้าหาญ"นทีเอ่ยบอกชื่อเล่นและชื่อจริงพร้อมความหมายของตัวเองอย่างภาคภูมิใจพลางส่งรอยยิ้มกว้างๆไปให้นาธาร

"อะ...เอ่อชื่อเพราะและความหมายดีมากเลยนะครับ"นาธารเอ่ยชื่นชมชื่อของหนุ่มลูกครึ่ง พลางเกาหัวอย่างงงๆกับอาการที่ดูจะภาคภูมิใจกับชื่อตัวเองเป็นอย่างมากของคนตรงหน้า

"ใช่มั้ยๆๆใครๆก็บอกงี้"นทีเอ่ยพูดกับนาธารอย่างร่าเริง

อะไรมันจะภูมิใจกับชื่อตัวเองขนาดนั้นว่ะ

นาธารคิดในใจก่อนที่จะเอ่ยถามหนุ่มลูกครึ่งขึ้นอีกครั้งว่าตนนั้นหมดสติไปนานเท่าไหร่

"เอ่อว่าแต่ผมหมดสติไปนานเท่าไหร่เหรอ"

"อื้มถ้าร่วมวันนี้ก็อาทิตย์หนึ่งพอดี"นทีคิดสักพักก่อนที่จะเอ่ยตอบข้อสงสัยของนาธาร

"ห๊ะ!!!อาทิตย์หนึ่ง"นาธารที่ได้ยินคำตอบจากนทีก็อุทานออกมาอย่างตกใจที่ตัวเองนั้นหมดสติไปนานขนาดนั้น

"ใช่คุณหมดสติไปอาทิตย์หนึ่ง อาหมอบอกว่าคุณเสียเลือดมากร่างกายเลยอ่อนเพลียเลยหมดสตินานไปหน่อย"เจ้าของใบหน้าลูกครึ่งสาธยายให้คนตรงหน้าฟังเกี่ยวกับการที่ตัวเองนั้นหมดสตินานเพราะอะไร

"งั้นคุณเห็นมือถือผมมั้ย"เป็นอีกครั้งที่นาธารเอ่ยถามคนตรงหน้า

"ไม่เห็นนะเพราะตอนที่ผมช่วยคุณมาก็ไม่เห็นมีอะไรติดมาด้วยเลยนอกจากปืนที่อยู่ในมือ"นทีเอ่ยตอบคนป่วยที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเตียงนอนอีกครั้ง พลางเน้นย้ำตรงคำว่าช่วยคุณมาให้คนป่วยตรงหน้าได้รู้ว่าต้องขอบคุณเขามั้ยไม่ใช่ตื่นมาก็มีแต่ถามเขา

จะมีอะไรถามอีกมั้ย

"อ่อ..เอ่อขอบคุณนะครับที่ช่วยชีวิตผมไว้"

นาธารกล่าวขอบคุณนทีพลางก้มหัวให้เล็กน้อย

"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจช่วยงั้นผมไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้คุณก่อนดีกว่า"นทีเอ่ยตอบนาธารพลางส่งยิ้มตาหยีให้ก่อนที่จะเอ่ยบอกนาธาร

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเข้าไปอาบเองในห้องน้ำดีกว่า"นาธารรีบกล่าวปฏิเสธนที เพราะตนนั้นเกรงใจนทีเพราะแค่นี้นทีก็ดูแลเขามามากพอแล้ว

"จะบ้าหรือไง!!!พึ่งจะฟื้น จะเข้าไปอาบน้ำเองเนี่ยนะจะทำให้ตัวเองทรุดลงอีกหรือไงกัน"นทีหันไปพูดกับนาธารเสียงเข้มอย่างดุๆ

"อะ....เอ่อ"นาธารเอ่ยขึ้นเสียงติดขัด ก่อนที่จะก้มหน้าหงุดลงเพราะตั้งแต่เกิดมาเข้ายังไม่เคยโดนใครพูดเสียงดุๆแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง

ตั้งแต่จำความได้เขาก็โดนนายท่านกับนายหญิงรับมาเลี้ยงเป็นคุณหนูตระกูลNTแล้ว และนายท่านกับนายหญิงต่างก็ไม่เคยดุด่าหรือว่าเขาเลย พออายุได้ยี่สิบสองเขาก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลNT ใครจะกล้ามาดุเขาละ นี้เลยเป็นครั้งแรกที่เขาโดนคนอื่นใช้น้ำเสียงดุๆกับเขา

นาธารเลยดูไม่มั่นใจที่จะกล้าสบกับสายตาดุๆนั้นที่มองมายังเขาหรืออาจจะเป็นเพราะนาธารป่วยร่างกายอ่อนแอ เขาเลยดูไม่มั่นใจที่จะสู้หรือจะเถียง

"ทำหน้าหงอยทำไม ที่ผมว่าคุณเพราะผมเป็นห่วงคุณ คุณพึ่งจะฟื้นเองนะ จะให้ผมปล่อยคุณไปอาบน้ำให้อาการคุณกลับมาทรุดอีกหรือไง"นทีเอ่ยสาธยายให้นาธารเข้าใจในความหวังดีของเขา

เพราะว่าเขานั้นเป็นห่วงนาธารจริงๆถึงได้เผลอใช้น้ำเสียงดุๆออกไป

"ครับผมเข้าใจผมเองก็ลืมคิดข้อนั้นไป"นาธารเอ่ยพูดก่อนที่จะเงยหน้าส่งยิ้มอ่อนๆให้นทีเป็นการบอกว่าตนนั้นเข้าใจแล้ว

นทีพยักหน้าเข้าใจก่อนที่จะเดินไปเอาผ้าและน้ำอุ่นเพื่อจะมาเช็ดตัวให้นาธาร

พอเตรียมทุกอย่างเสร็จนทีก็ยกน้ำอุ่นมาตั้งที่โต๊ะข้างเตียงก่อนที่จะเอื้อมมือไปเพื่อจะปลดกระดุมเสื้อที่นาธารใส่อยู่อย่างเคยชิน

"คะ...คุณจะทำอะไร"นาธารที่เห็นนทีเอื้อมมือจะมาปลดกระดุมเสื้อที่ตัวเองใส่อยู่ก็ยกมือขึ้นมาจับมือนทีไว้เป็นการห้าม ก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจ

"ก็จะเช็ดตัวให้ไง"นทีเอ่ยตอบนาธารก่อนจะเอามือมาดึงมือนาธารออกจากมือข้างที่นาธารจับอยู่

"เห้ยยยไม่ต้องเดี๋ยวผมเช็ดเอง"นาธารร้องห้ามขึ้นอย่างตกใจอีกครั้ง ก่อนที่จะคว้ามือทั้งสองของนทีที่ตอนนี้ปลดกระดุมเสื้อของเขาไปแล้วสามเม็ด

"จะอายอะไรผมเห็นของคุณจนชินแล้ว"นทีกล่าวขึ้นก่อนจะสะบัดมือออกจากการจับกุมของมือนาธาร

เห็นจนชินอะไร คุณมึงจะชินไม่ได้!!!นี้ร่างกายผมนะครับถึงคุณมึงจะชินแต่กูไม่ชินครับบบ

"คุณจะบ้าหรือไงปล่อยเดี๋ยวนี้เดี๋ยวผมเช็ดเอง เฮ้ยอย่าถอด"นาธารที่พยายามดึงมือของนทีออกก็ร้องขึ้นเมื่อนทีถอดเสื้อของเขาออก

"เลิกดื้อได้แล้วฉันเห็นของนายทุกซอกทุกมุมจนชินแล้ว"นทีเงยหน้ามาพูดกับนาธารก่อนที่จะก้มลงไปดึงกางเกงที่นาธารใส่อยู่ออก

นาธารที่ได้ยินสิ่งที่นทีพูดก็พลางหน้าแดงหูแดงก่อนที่จะตกใจที่นทีมาถอดกางเกงตัวเอง

"เฮ้ยนายบ้าไปแล้วหรือไงมาถอดกางเกงคนอื่นทำไมเนี่ย"

"ก็บอกแล้วไงว่าเห็นจนชินแล้วอืม...รอยช้ำตรงหน้าท้องใกล้จะหายแล้วนิ่"นทีเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่สายตาจะก้มลงไปมองยังหน้าท้องที่มีรอยช้ำจางๆมือก็พลางเอื้อมไปลูบไล้ตรงรอยช้ำเบาๆ

นาธารที่โดนมือหนาลูบที่รอยช้ำก็พลางเกร็งหน้าท้องขนลุกชู

"ถึงคุณจะเห็นจนชินแต่ผมไม่ชิน อีกอย่างนั้นมันตอนผมไม่มีสติแต่ตอนนี้ผมมีสติแล้ว"นาธารเอ่ยพูดกับนทีก่อนที่จะดันมือนทีออกจากหน้าท้องตนเอง

"ให้ผมเช็ดให้บ่อยๆเดี๋ยวคุณก็ชิน"นทีเอ่ยพูดกับนาธารก่อนที่จะเงยหน้าส่งยิ้มกว้างให้นาธาร มือก็พลางหยิบผ้าชุบน้ำแล้วบิดให้หมาดๆ ก่อนที่จะนำมาไล่เช็ดตามตัวของนาธารทุกซอกทุกมุมโดยมีมือนาธารคอยห้ามปรามเป็นระยะ

แล้วใครมันจะชินว่ะ ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกว่าโดนคุกคามทางเพศกันนะ