ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

เธอจึงเดินขึ้นมาบนอาคารเรียนแล้วดูเลขห้องสำหรับเรียนคาบเช้าพอมาถึงก็กวาดตามองหาที่นั่ง

“ตรงนี้มีคนนั่งไหม” หญิงสาวเดินเข้าไปเอ่ยถามกับคนที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะที่ว่าง

ม่านฟ้าได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า ท่าทางของคนที่เธอถามจะเป็นคนที่ห้าว ๆ และหัวดื้อ สังเกตจากแววตาและบุคลิก

“เธอชื่ออะไรเหรอ เราชื่อเจ้าขานะ” ม่านฟ้าเริ่มทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมห้องเรียน เพราะเธอเข้ามาเรียนที่นี่โดยที่ไม่รู้จักใครเลยสักคน

“เตยหอม ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันไม่รู้จักใครเลย” เตยหอมตอบกลับเสียงเรียบ เธอตวัดสายตามาที่ม่านฟ้าแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย“เหมือนกันเลย ฉันก็ไม่รู้จักใคร” ม่านฟ้ารู้สึกใจชื้นขึ้นมา เพราะตอนนี้เธอได้เพื่อนใหม่มาหนึ่งคนแล้ว

หญิงสาวคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าของม่านฟ้าได้ยินเข้าก็หันหน้ามาหา ก่อนจะทักทายขึ้นมา“สวัสดีเจ้าขา เตยหอม ฉันมะปรางนะ ขอทำความรู้จักด้วยคนสิ ฉันก็ยังไม่มีเพื่อนเลย” มะปรางแนะนำตัวและยิ้มเขิน เพราะปกติเธอไม่ค่อยกล้าพูดกับใคร แต่อยากทำความรู้จักทั้งสองคนไว้จึงหันมาคุยด้วย ไม่อย่างนั้นเธอก็คงต้องเรียนแบบที่ไม่มีเพื่อนสักคนแน่ ๆ นั่นจะทำให้เวลามีงานกลุ่มจะต้องแย่แน่

“จ้ะมะปราง ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ม่านฟ้าส่งยิ้มให้มะปรางอย่างจริงใจ ท่าทางของมะปรางจะเป็นสาวเรียบร้อยอ่อนหวาน

“ย้ายมานั่งด้วยกันตรงนี้สิ จะได้คุยกันถนัด ๆ” เตยหอมเอ่ยออกมา ที่นั่งข้างม่านฟ้ายังว่างอยู่ มะปรางก็เลยย้ายมานั่งด้วยอย่างที่เพื่อนใหม่บอก

“เอาเป็นว่าตอนนี้เราสามคนเป็นเพื่อนกันแล้วนะ” ม่านฟ้าพูดขึ้นกับคนที่ข้างขนาบข้างเธอทั้งซ้ายและขวา

“อื่ม” ทั้งสองคนพยักหน้ารับพร้อมกัน

“โอเค แล้วพวกแกพักกันที่ไหนกันเหรอ ฉันพักอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง” ม่านฟ้าพูดกับเพื่อนอย่างเป็นกันเอง เธอบอกที่อยู่ใหม่ของตนเองกับเพื่อนก่อนจะถามออกไป

“ฉันก็พักอยู่ใกล้ๆ เหมือนกัน” เตยหอมตอบกลับมา

“ดีจังเลย อยู่ไม่ไกลกันเท่าไร” ม่านฟ้าพูดขึ้นมาที่บังเอิญว่าเพื่อนของเธอก็ไม่ได้อยู่ไกลออกไปมากนัก

“อยู่ไม่ไกลกันแบบนี้ ก็นัดกินข้าวกันได้บ่อย ๆ อะดิ” เตยหอมเอ่ยออกมาอย่างดีใจ มะปรางก็ยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังคุยกันอย่างถูกคอ อาจารย์ก็เดินเข้าห้องมาเสียก่อน คนอื่น ๆ พากันเงียบลง มีก็แต่เตยหอมที่คอยชวนคุยอยู่ตลอดเวลา

“ชู่ สนใจอาจารย์ก่อนสิเตย” ม่านฟ้ายกนิ้วขึ้นมาปิดปากและดุเพื่อนใหม่เบาๆ

“สนใจทำไม เพิ่งจะวันแรกเอง อาจารย์ยังไม่สอนหรอก ก็แค่แนะนำโน่นนี่นั่น” เตยหอมพูดขึ้นมาพร้อมกับกลอกตาไปมา เพิ่งจะวันแรกของการเปิดภาคเรียน อาจารย์ไม่สอนอะไรนักหรอก

“ถึงจะเป็นวันแรกก็ต้องตั้งใจสิ” ม่านฟ้าถลึงตาใส่และกระซิบบอกเสียงดุๆ

“โอเคๆ” เตยหอมทำหน้าเซ็งพร้อมกับทำมือท่าโอเค แล้วหันไปมองอาจารย์ที่ยืนพูดอยู่หน้าห้อง

ม่านฟ้าถอนหายใจออกมาเมื่อเตยหอมหยุดชวนคุย เพื่อนใหม่ของเธอทั้งสองคนมีลักษณะที่ต่างกันสุดขั้ว คนที่หนึ่ง ท่าทางมีนิสัยหัวรั้นไม่ยอมคน พูดมาก ห้าวๆ ส่วนอีกคนท่าทางนิสัยเรียบร้อย พูดน้อย อ่อนหวาน ม่านฟ้ามองทั้งสองแล้วอมยิ้มเพราะถึงแม้จะดูต่างกัน แต่เธอก็รู้สึกว่าเข้ากันได้มาก ๆ

“วันนี้เลิกไม่เย็นมาก เราไปเดินทัวร์รอบมหา’ลัยกันดีไหม” มะปรางเอ่ยชวนขึ้นมาเพราะจะได้สำรวจให้ได้ทั่วมหาวิทยาลัย

“ไปดิ” เตยหอมตอบรับอย่างว่าง่าย

ส่วนม่านฟ้าก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

คลาสสุดท้ายของวันนี้เลิกตอนบ่ายสอง ทั้งสามสาวลงมายืนอยู่ที่หน้าตึกคณะ และปรึกษากันว่าจะเลือกจะไปทางไหนก่อน

“ตรงไปทางนู้นก่อนดีไหม” มะปรางชี้มือไปทางข้างหน้า

“ทางนู้นมันไม่มีอะไรเลยนะ” เตยหอมเอ่ยขึ้นมาเมื่อ มะปรางจะให้เดินตรงไปข้างหน้า แต่มองไปก็ไม่เห็นว่ามีอะไรที่น่าสนใจ คนชวนยู่ปากใส่เพื่อนอย่างขัดใจเล็กน้อย

“งั้นไปทางนั้นก็แล้วกัน” ม่านฟ้าเห็นอย่างนั้นก็ชี้ไปอีกทาง

“ไปกัน” เตยหอมเอ่ยเสียงห้วนตามประสาของเธอ

จากนั้นทั้งสามคนก็เดินไปในทางที่ม่านฟ้าชี้ ม่านฟ้ามองสำรวจไปทั่วบริเวณด้วยความสนใจ คณะที่อยู่ข้างคณะบริหารที่เธอเรียนคือคณะวิศวกรรมศาสตร์ นั่นจึงทำให้เห็นหนุ่ม ๆ ที่อยู่ในเสื้อช้อปหน้าตาหล่อแบบแบด ๆ กันซะส่วนใหญ่

“ไปให้พ้นจากตรงนี้กันเถอะ” ม่านฟ้าเอ่ยขึ้นมา เพราะเตยหอมเอาแต่ยืนมองผู้ชายเหล่านั้นแบบไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น แถมคนเหล่านั้นก็มองมาทางที่เธอกับเพื่อนยืนอยู่ด้วยม่านฟ้ารู้สึกประหม่าเวลาที่ถูกมองไม่วางตาแบบนี้

“มาคณะนี้มีธุระอะไรไหมครับน้อง” นักศึกษาชายคนหนึ่งร้องทักทายขึ้น

“ต้องมีธุระหรือไง ถึงจะมาได้อะ” เตยหอมที่เป็นคนไม่ยอมคน เธอจึงตอบสวนกลับ จนหนุ่มที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้ม

“ที่พี่ถามก็เพราะหวังดี เผื่อว่าน้อง ๆ มีธุระอะไร พี่ ๆ จะได้ช่วย” ชายหนุ่มยังคงถามกลับมาด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“ไม่ต้องการความหวังดี ไปกันเถอะพวกเรา” เตยหอมตอบกลับไปพร้อมกับเบ้ปากใส่ แล้วชวนเพื่อน ๆ เดินเข้าไปอีกทางเพราะเธอเห็นว่ามีโรงอาหารอยู่ด้วย

“สาว ๆ มาจากคณะไหนครับเนี่ย สวยอย่างกับนางฟ้าแน่ะ” ชายหนุ่มอีกคนร้องทักขึ้นเมื่อพวกเธอเดินไปที่โรงอาหาร

“ผู้ชายคณะนี้นี่เฟรนด์ลี่เนอะ ทักทายตลอดทางเลย” ม่านฟ้าพึมพำเบาๆ ทั้งที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขาแซวเล่นตามประสาผู้ชายปากเปราะ เผื่อฟลุคก็อาจจะได้สาว ๆ ไปควงเล่น

“มองหาอะไรกันอยู่เหรอครับ มองหาเนื้อคู่หรือเปล่า”

“เนื้อคู่ของน้อง ๆ หน้าตาแบบนี้หรือเปล่าครับ”

ตลอดทางเดินเสียงแซวก็ดังขึ้นมาไม่หยุด คนนี้แซวไว้ อีกคนก็ตบมุกต่อทันที ช่างสามัคคีกันดีจริงๆ

ม่านฟ้าทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อรุ่นพี่ทำท่าเก๊กหล่อแล้วแซวออกมา สิ่งที่เขาทำมันไม่ได้ทำให้ดูหล่อขึ้นเลย น่ากลัวและน่ารำคาญซะมากกว่า!

“ไปกันเถอะ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีแล้วดึงแขนเตยหอมเดินออกมา เตยหอมสู้ฝีปากของคนพวกนี้ไม่ได้หรอก อยู่ต่อก็มีแต่ถูกแซวเปล่า ๆ

“จะไปกันแล้วเหรอครับ ให้พี่เดินไปส่งไหม”

“เดี๋ยวพี่พาไปส่งถึงบ้านเลยครับ ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะของกลุ่มรุ่นพี่วิศวะดังขึ้นอย่างชอบใจ ม่านฟ้ารีบเดินให้ผ่านจากคณะนี้ให้ไวที่สุด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกแซวขนาดนี้เลย จากนี้ไปเธอจะไม่เข้าใกล้คณะนี้อีกเด็ดขาด!