บทที่3

รถสปอร์ตคันหรูราคาหลักล้านของราเชนทร์ขับเข้ามาจอดยังล้านจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางเมืองกรุงซึ่งห้างสรรพสินค้าแห่งนี้นั้นเป็นกิจการของบ้านกราฟฟิกเพื่อนสนิทของเขาเอง

"ไม่ลงจากรถ?"

"ละ...ลงสิ แต่ขอเวลาแป๊บนึงจะได้ไหม"มิลานบอกเจ้าของรถด้วยน้ำเสียงสั่น เพราะชายหนุ่มนั้นเล่นขับรถด้วยความเร็วสูงจนเธอกลัวจนตัวสั่นแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะก้าวขาลงจากรถยังแทบจะไม่มี เธอไม่เคยมีประสบการณ์นั่งรถหรู ๆ แพง ๆ แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

"ขอบคุณนะที่ให้เราติดรถมาด้วย"

"ไม่เป็นไร ลงจากรถกันเถอะ"

"อืม"หัวใจดวงน้อยของมิลานเต้นแรงจนเธอรู้สึกหวั่นกลัวว่าราเชนทร์จะได้ยิน เธอไม่เคยอยู่ใกล้เขาแบบนี้มาก่อนเลย ส่วนมากก็แค่เดินผ่านทักทายเมื่อตอนอยู่ในโรงเรียนก็เท่านั้นไม่เคยได้อยู่ใกล้เขามากขนาดนี้

"ทำไมสองคนนั้นยังไม่มาอีกนะ"เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อไม่เห็นรถอีกสองคนซึ่งมีเพื่อนของเธอนั่งอยู่ขับตามมา

"เข้าไปข้างในกันเถอะ ร้อน"

"นายเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันขอโทรศัพท์หาเพื่อนแป๊บ"มิลานล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียนก่อนเธอจะกดต่อสายหามีนาโดยมีราเชนทร์ยืนมองการกระทำของเธอ

"ฮัลโหลมีนา ถึงไหนกันแล้วอ่ะ"

"พวกฉันสองคนคงจะไปช้านิดนึงนะ พอดีมีเหตุรถชนข้างหน้าเธอกับราเชนทร์เข้าไปเดินเล่นในห้างก่อนก็ได้"

ติ๊ด

ยังไม่ทันที่มิลานจะได้โต้ตอบอะไรกลับไปปลายสายก็ตัดไปเสียก่อน เด็กสาวในชุดนักเรียนได้แต่ยืนนิ่งเธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะเงยหน้าสบตาชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ

"มีอะไร"

"ปะ...เปล่า นายเข้าไปเดินเล่นข้างในก่อนก็ได้นะเดี๋ยวฉัน"

"อีกนาน เธอไม่ร้อนหรือไง"

"ก็"

"ตามมา ฉันร้อน"เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงติดขรึมแตกต่างจากการใช้น้ำเสียงพูดจากับผู้หญิงคนอื่น

สุดท้ายแล้วมิลานก็ต้องยอมจำนนเดินตามร่างสูงใหญ่ของราเชนทร์เข้าไปในห้างสรรพสินค้าชื่อดังซึ่งเป็นแหล่งรวบรวมสินค้าแบรนด์เนมของคนมีเงิน

เธอเดินตามหลังของราเชนทร์อย่างเงียบ ๆ มีบางครั้งเธอเงยหน้าแอบมองแผ่นหลังของเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความชื่นชม แผ่นหลังกว้างไหล่หนา ทั้งท่อนแขนและเรียวขามีมัดกล้ามดั่งคนชอบออกกำลังกาย ชายหนุ่มคือราชาของโรงเรียนที่มีเด็กนักเรียนผู้หญิงหลายคนอยากจะเข้าใกล้และสัมผัสเขา

ปึก

"อูย เจ็บ"เพราะกำลังคิดเพลิน ๆ ถึงคนตรงหน้าทำให้มิลานไม่ทันระวัง แผ่นหลังของราเชนทร์รับแรงกระแทกจากปลายจมูกเล็ก ๆ ของเธออีกทั้งแว่นตาราคาหลักพันของเธอก็แทบจะหลุดออกมาจากกรอบหน้า

"ซุ่มซ่าม"แม้เขาจะต่อว่าแต่ก็ยังมีน้ำใจยื่นหน้าเข้ามาดู 

แต่หัวใจของเธอในตอนนี้เกิดอาการคลุ้มคลั่งเสียอย่างนั้นไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าชาตินี้จะได้เข้าใกล้ผู้ชายที่เธอแอบรักได้ใกล้ขนาดนี้ ดูสิเขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนทำให้เธอสังเกตเห็นได้ถึงความหล่อเหล่าอย่างไร้ที่ติ ผิวบนใบหน้าเนียนนุ่มไร้สิวฝ้าให้รำคาญใจ ผู้ชายคนนี้อันตรายต่อหัวใจของเธอเกินไปแล้ว

"แดงเลย"

"อะ...อื้อ"

"คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อยสิ ดีนะที่แว่นตาไม่แตก"

"อืม คราวหน้าเราจะระวังให้มากกว่านี้"มิลานดันกรอบแว่นตาให้กลับไปอยู่กับที่ ตอนนี้เธอรู้สึกเขินจนไม่รู้จะทำตัวยังไงยิ่งได้เข้าใกล้ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของตัวเองสั่นไหว

"เธออยากกินอะไร"

"ยังไม่รู้สิ ต้องรอสองคนนั้นก่อน"

"ทำไม ท้องติดกันหรือไง"ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามทำเอามิลานรีบก้มหน้าไม่กล้าสบตา ฝ่ามือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเธอกุมกันแน่น

"เปล่าหรอก"

"..."

"ช่างมันเถอะ ว่าแต่นายหิวเหรอ"มิลานรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะปกติแล้วเธอไม่ได้มีโอกาสเฉียดกายเข้ามาในที่หรู ๆ แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง ทั้งอาหารและของใช้ล้วนมีราคาแพงทั้งนั้นซึ่งมันไม่เหมาะสมกับคนอย่างเธอ 

ถึงแม้ว่ากุ๊กไก่กับมีนาจะชวนเธอมาแต่น้อยครั้งที่เธอจะตอบตกลง อาหารหนึ่งมือราคาตั้งหลายพันอย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะกล้าทานมันเข้าไป

"เธอไม่หิวใช่ไหม"

"อื้อ"

"ถ้าอย่างนั้นไปนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

"ฮะ เดี๋ยวสิราเชนทร์"ชายหนุ่มคว้าแขนเล็กก่อนจะออกแรงลากให้เธอเดินตามเขา เสียงเล็ก ๆ ร้องห้ามของมิลานดังขึ้นตลอดทางแต่เธอก็ไม่อาจที่จะหยุดความต้องการของเขาได้

ชายหนุ่มพาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลียนซึ่งภายในร้านอาหารตกแต่งได้อย่างเรียบหรูมีผนังกระจกกั้นสามารถมองเห็นคนด้านนอกเดินผ่านไปมาได้

"นั่ง"

"แต่พวกนั้นยังไม่มาเลยนะ"

"กระเพาะของฉันไม่ได้ติดกับพวกนั้นซะหน่อย"ฝ่ามือใหญ่กดไหล่บางของมิลานให้นั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งโต๊ะนี้ที่ชายหนุ่มเลือกดันติดกับกระจกสามารถมองเห็นคนด้านนอกเดินผ่านไปมาได้

ราเชนทร์ใช้เวลาในการสั่งอาหารด้วยความชำนาญเพราะร้านนี้เป็นร้านประจำที่ครอบครัวของเขามาทานอยู่บ่อยครั้ง ส่วนมิลานก็ยังคงนั่งรอว่าเมื่อไหร่เพื่อนของเธอจะมาถึงสักทีเพราะตอนนี้เธอรู้สึกประหม่าเหลือเกินเมื่อได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มกันเพียงสองคน

และเขาก็ยังเป็นคนที่เธอแอบรักมานานแล้วด้วย

"คิดเอาไว้แล้วหรือยังว่าเรียนจบแล้วจะไปต่อที่มหาวิทยาลัยไหน"

"นายถามฉันอย่างนั้นเหรอ"

"แล้วเธอเห็นว่าฉันนั่งอยู่กับใครล่ะ"มิลานยิ้มเก้อเขินเพราะไม่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าจะอยากรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอ

"ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนดี"เพราะอนาคตที่ดีของลูกล้วนมาจากรายจ่ายของพ่อแม่ซึ่งทางบ้านของเธอนั้นมันไม่ได้ร่ำรวยมีเงินมีทองใช้ไม่ขาดมือเหมือนบ้านคนอื่น แม่ของเธอเป็นเพียงเจ้าของร้านขายขนมไทยร้านเล็ก ๆ อยู่ใกล้กับตลาดเด็กผู้หญิงจน ๆ อย่างเธอคงไม่มีโอกาสที่จะได้สานฝันของตัวเองต่อ

"แล้วนายล่ะตั้งใจอยากจะเรียนสาขาอะไร"

"พ่ออยากให้ฉันสอบเข้าบริหาร แต่ฉันอยากเรียนวิศวะ"ชายหนุ่มทิ้งตัวพิงแผ่นหลังกับผนังเก้าอี้ภายในร้าน แววตาของเขาวูบหนึ่งหม่นหมองแต่มันก็เป็นเพียงแค่วูบเดียวเท่านั้นก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ

"พ่ออยากให้สอบเข้าบริหารหลังเรียนจบฉันก็จะได้บริหารงานจากท่านต่อ"

"เป็นลูกคนรวยก็เหนื่อยแบบนี้สินะ"มิลานเอ่ยออกมาตามความคิดของตัวเองซึ่งคำพูดของเธอนั้นดันไปดึงดูสายตาของราเชนทร์ให้หันกลับมาจ้องหน้าเธอ

"ฉันเข้าใจในความรู้สึกและความต้องการของพ่อนายนะราเชนทร์ นายเป็นลูกคนเดียวท่านก็ต้องฝากความหวังไว้กับนายเป็นเรื่องธรรมดา"

"..."

"แต่ฉันก็อยากเห็นนายได้ใส่เสื้อช็อปเท่ ๆ นะ ฮ่า ๆ"มิลานหัวเราะตบท้ายประโยคออกมาทำให้ราเชนทร์ที่กำลังคิดตามคำพูดของเธอหลุดยิ้มออกมา เธอทำให้เขาหัวเราะได้ในรอบสองเดือนทั้งที่หัวสมองของเขาในตอนนี้มีแต่ความเครียดว่าจะจัดการปัญหาเรื่องนี้อย่างไรดี

"ฉันว่าถ้านายได้ใส่เสื้อช็อปต้องหล่อเท่มากเลยแน่ ๆ "

"อะไรที่ทำให้เธอคิดอย่างนั้น"

'ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ'บทสนทนาของทั้งคู่หยุดลงเมื่อพนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารซึ่งมีอาหารหนึ่งจานถูกวางลงตรงหน้าของเธอ 

"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะฉันฟังไม่ค่อยถนัด"เด็กสาวในชุดนักเรียนเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

"ฉันถามเธอว่าอะไรที่ทำให้เธอคิดว่าฉันใส่เสื้อช็อปแล้วจะออกมาหล่อเท่ตามที่เธอคิด"

"ขนาดนายใส่ชุดนักเรียน สาว ๆ ในโรงเรียนยังพากันกรี๊ดนายอย่างกับดารา ฉันคิดว่าถ้านายใส่ได้ใส่ชุดนักศึกษาได้ใส่เสื้อช็อปเท่ ๆ ต้องมีผู้หญิงมาสารภาพชอบนายมากเลยแน่ ๆ "

"เหรอ?"

"อื้อ"

"แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาสารภาพว่าชอบฉันสักคนเลยล่ะ"มิลานชะงักเมื่อได้ยินคำถามของราเชนทร์ราวกับว่าเขารู้เรื่องอะไรมาทำเอาตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะเงยหน้าสบตากับเขา

"ราเชนทร์"แต่ทว่าไม่ทันที่มิลานจะได้เอ่ยคำตอบอะไรออกไปก็มีเสียงใสของใครบางเรียกชื่อของผู้ชายตรงหน้าของเธอดังขึ้นมาเสียก่อน