บทที่2

'เริ่มทำข้อสอบได้'

สิ้นเสียงของอาจารย์คุมสอบดังขึ้นนักเรียนทุกคนต่างพากันก้มหน้าทำข้อสอบไม่เว้นแม้แต่มิลาน เธอตั้งใจพยายามทำข้อสอบด้วยความเต็มที่แต่ความรู้ที่เธอมีคงไม่สามารถสู้เทียบเท่าความรู้ของใครคนนั้นได้

ครืด

เสียงเก้าอี้ลากยาวไปกับพื้นดังขึ้นก่อนร่างสูงใหญ่ของราเชนทร์ในชุดนักเรียนจะลุกขึ้นยืนในมือถือกระดาษคำตอบและกระดาษข้อสอบไปให้อาจารย์ที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง

"ไม่คิดจะรอเพื่อนเลยหรือไงฮะนายราเชนทร์"อาจารย์ผู้คุมสอบเอ่ยแซวเด็กหนุ่มตรงหน้าซึ่งราเชนทร์ทำได้เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ เป็นมารยาท

"เรียนจบจากที่นี่แล้วจะไปสอบเข้าคณะไหนล่ะ"

"ผมว่าจะลองสอบเข้าวิศวะดูครับอาจารย์ ถ้าไม่ได้ก็ค่อยไปสอบคณะบริหาร"

"เก่ง ๆ อย่างเธออาจารย์เชื่อว่าสอบได้อยู่แล้วล่ะ"

"ขอบคุณครับ"ชายหนุ่มเดินไปนั่งยังริมระเบียงเพื่อรอเพื่อนอีกสองคนที่ยังทำข้อสอบไม่เสร็จด้วยท่าทีสบายเพราะนี่เป็นวิชาสุดท้ายที่จะสอบภายในวันนี้

บทสนทนาที่เขาได้คุยกับอาจารย์ลอยเข้าหูมิลานเข้าอย่างจัง เธอก้มหน้าอ่านข้อสอบก็จริงแต่ใครจะรู้ว่าเธอตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูดในเมื่อครู่

'วิศวะอย่างนั้นเหรอ'เธอคิดอยู่ในใจ คณะวิศวะค่าเทอมไม่ใช่เล่น ๆ เธอคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปสมัครเรียนที่เดียวกับเขา

ลูกชายของนักการเมืองชื่อดังอย่างราเชนทร์ที่มีพ่อเป็นถึงรัฐมนตรี มีแม่เป็นถึงประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์และบังมีธุรกิจอีกมากมายมีทรัพย์สินที่ไม่ว่าใช้กี่ชาติก็ไม่หมด 

เธอกับเขาแตกต่างราวฟ้ากับเหว แล้วแบบนี้จะให้เธอกล้าไปบอกชอบเขาได้อย่างไรกัน

มิลานนั่งตัดพ้อด้วยความน้อยใจในชีวิตของตัวเอง รักใครไม่รักดันไปรักลูกชายเพียงคนเดียวของผู้มีอิทธิพล แล้วเธอดันเป็นเพียงลูกแม่ค้าขายขนมในตลาดมารดามีอาชีพทำขนมไทยหาเช้ากินค่ำไปวัน ๆ แค่คิดมันก็ไม่มีทางที่ความรักของเธอกับเขาจะเป็นไปได้

'หรือเธอจะไม่บอกความรู้สึกให้ชายหนุ่มได้รู้ดี'เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปแล้วเธอจะกลายเป็นตัวตลกในสายตาของเขาทันที แล้วแบบนี้เธอจะกล้าสู้หน้าของเขาต่อไปได้อีกยังไง

มิลานกลับมาสนใจข้อสอบตรงหน้าเธอเรียกสมาธิให้กลับมาสนใจในตรงจุดนี้ จุดที่เธอจะต้องทำมันออกมาให้ดีที่สุด

"สอบเสร็จแล้วจะไปเที่ยวต่อที่ไหนดี"มีนาเอ่ยขึ้นหลังจากที่กุ๊กไก่เดินออกมาจากห้องสอบเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม ซึ่งตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่ทำข้อสอบเสร็จแล้วซึ่งหนึ่งในนั้นมีกลุ่มของราเชนทร์และเพื่อนของเขาอีกสามคนซึ่งกำลังนั่งคุยอยู่และตอนนี้ทั้งหมดได้พากันย้ายมานั่งกันที่บนโต๊ะใต้อาคารเรียน ซึ่งกลุ่มของราเชนทร์และเพื่อนของเขาจะนั่งห่างไปยังโต๊ะตัวถัดไป

"ไปเดินห้างกันไหม อยากได้เสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่"กุ๊กไก่ลูกคุณหนูออกความคิดเห็น

"ก็ดีนะ เธอว่าไงมิลาน"

"ก็ได้ แต่ฉันต้องขอโทรบอกแม่ก่อน"

"ได้สิ"มิลานล้วงโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าออกมาจากกระโปรงนักเรียนก่อนเธอจะต่อสายหามารดา 

"แม่คะ"

"ว่าไงลูก"

"วันนี้หนูสอบเสร็จแล้ว หนูขอไปเที่ยวห้างกับกุ๊กไก่และมีนาได้ไหมคะ"

"ได้สิ แล้วลูกมีเงินหรือเปล่า"

"มีค่ะ"มิลานพูดกับมารดาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานชวนฟัง ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเธอทำให้เพื่อนสาวทั้งสองคนรวมถึงคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลละสายตาจากคนที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์ไม่ได้เลย

"ถ้าอย่างนั้นหนูเที่ยวให้สนุกนะลูก"

"ขอบคุณค่ะแม่"

ติ๊ด

"แม่อนุญาต แต่ห้ามกลับดึกนะ"

"ได้สิ"กุ๊กไก่ฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"ว่าแต่พวกเราจะไปยังไงกัน รถเมล์เหรอ"มีนาเอ่ยขึ้นทำให้กุ๊กไก่เบิกตากว้างลูกคุณหนูเอ่ยเสียงค้านทันที

"ไม่เอาด้วยหรอก กว่าจะได้ขึ้นรถเมล์ต้องยืนรอตั้งหลายชั่วโมงกว่ารถจะมา ร้อนก็ร้อน"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปแท็กซี่"

"ไม่เคยดูข่าวคนขับแท็กซี่พาผู้หญิง เด็กนักเรียนหรือนักศึกษาไปทำมิดีมิร้ายหรือไง"

"โอ๊ย ใครจะไปกล้านี่มันกลางวันแสก ๆ เลยนะแถมพวกเรายังมีกันตั้งสามคน"กุ๊กไก่และมีนาต่างพากันยืนเถียงโดยมีมิลานคอยยืนคั่นอยู่ตรงกลางอย่างไม่กล้าเอ่ยปากออกความคิดเห็น 

"ไม่รู้แหละยังไงฉันก็ไม่มีทางนั่งแท็กซี่"

"นี่ แล้วจะไปกันยังไงนั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ได้"

"ก็..."

"ไปกับพวกเราไหม"เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสามสาวหันไปมองยังกลุ่มของราเชนทร์เป็นตาเดียว ซึ่งตอนนี้ทั้งสามได้ลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเธอทั้งสามคนท่ามกลางสายตาของนักเรียนบางคนที่สอบเสร็จแล้วและกำลังทยอยเดินกันลงมา

"ไปกับพวกเราไหม พวกเราสามคนก็จะไปหาอะไรกินที่ห้างอยู่เหมือนกัน"กราฟิกเพื่อนสนิทของราเชนทร์เอ่ยขึ้นพลางมองหน้าเพื่อนหญิงร่วมห้องทั้งสาม

"ฉันไม่..."

"ฉันไป"ทั้งมีนาและมิลานหันไปมองหน้ากุ๊กไก่เป็นสายตาเดียวกันอย่างมิได้นัดหมาย 

"แกสองคนมองฉันแบบนั้นทำไม"

"ก็แกจะไปกับ..."

"ฉันว่าไปกับพวกนี้น่าจะปลอดภัยกว่าที่เราจะไปแท็กซี่กันเองมากกว่านะ เพราะอย่างน้อย ๆ พวกนายนี่ก็เป็นเพื่อนห้องเดียวกับเรา ใช่ไหมมิลาน"เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงก่อนเธอจะเงยหน้าขึ้นด้วยความประหม่าเมื่อรู้สึกว่ากำลังมีสายตาหลายคู่กำลังมองมา

"ว่าไงมิลาน ตกลงเธอจะไปแท็กซี่กับมีนาหรือจะไปกับนายพวกนี้และฉันเลือกมาเลย"

"ไปกับพวกเราก็ได้นะมิลาน พวกเราไม่ทำอะไรพวกเธอหรอก แค่เห็นว่าพวกเธอทั้งสามคนยืนเถียงเพราะเรื่องนี้กันมาสักพักแล้ว"เควินเสริมทัพด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรสำหรับคนอัธยาศัยดี

"เอาไงดีมีนา"มิลานหันไปขอความช่วยเหลือ แต่ว่ายังไม่ทันที่มีนาจะให้คำตอบ ราเชนทร์ก็พรวดพราดเดินมาคว้าข้อมือเล็กของมิลานก่อนจะออกแรงลากเธอให้เดินตามออกไปท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ของนักเรียนหลายสิบคน

"ราเชนทร์ นายลากฉันมาทำไม"

"หุบปากแล้วเดินตามฉันมา"เขาออกคำสั่งก่อนจะออกแรงดึงร่างเล็กของมิลานให้เดินตามหลังไปที่รถสปอร์ตคันหรูสองที่นั่งของเขา

ปี๊ด ปี๊ด

"เข้าไป แล้วไม่ต้องออกมา"

"ไม่ อื้อ"ร่างเล็กของมิลานถูกผลักให้เข้าไปนั่งในรถก่อนที่ชายหนุ่มจะปิดประตูกดล็อกไม่ให้คนด้านในเปิดออกมา

"แฮก นี่นาย นายราเชนทร์"

"เธอสองคนไปกับพวกมันก็แล้วกัน"ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินอ้อมฝั่งไปเปิดประตูรถแล้วขับออกไปท่ามกลางสายตางุนงงของกุ๊กไก่และมีนาซึ่งพึ่งจะวิ่งมาถึงแต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร

"จะไปไหม ถ้าไปก็มาขึ้นรถ"

"ไปสิพวกนายรอฉันสองคนด้วย"กุ๊กไก่ตะโกนตอบกราฟฟิกที่ส่งเสียงเรียกก่อนหญิงสาวทั้งสองจะวิ่งแยกกันไปขึ้นรถสปอร์ตสำหรับสองที่นั่งของกราฟิกและเควินก่อนชายหนุ่มทั้งสองจะรีบขับรถตามออกไป