7. คนของใจ

เพราะแผนที่คิดว่าจะได้ผลกลับล้มไม่เป็นท่า ความหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ยังคงมีอยู่เหมือนเดิมไม่เคยจางหายไป วันนี้เลยระบายความหงุดหงิดจากคนชนะพนันให้มันเลี้ยงเหล้าบรรเทาความหัวเสียแทน

“น้องอีกเมก็ทึกเกินคนชิบ ทำเอากูเสียห้าหมื่นเลย!” อินทัชทั้งหงุดหงิดที่เสียพนันแล้วยังเดาผิดอีก ไม่คิดว่าเธอจะความอดทนสูงขนาดนี้

“มึงหงุดหงิดขนาดนี้แล้วกูล่ะ” เทียบไม่ติดแน่ ความหงุดหงิดหัวเสียพุ่งทะยานทะลุฝ้าพุ่งออกนอกโลกไปแล้วมั้ง

ตอนออกไปเรียน ตอนได้คุยกับน้องเม ตอนไม่ได้เห็นหน้าเมษาที่ห้อง ทุกอย่างมันก็ดีแหละ

แต่พอต้องเห็นหน้าเธอ ได้ยินเสียงของเธอ ก็เหมือนถูกตอกย้ำอีกครั้งว่าเธอยังอยู่ อยู่อีกนาน อยู่อีกยาว

ถามว่าเธอสร้างความเดือดร้อนอะไรให้เขาถึงต้องพยายามไล่เธอขนาดนี้

อย่างแรก พื้นที่ส่วนตัวของเขาไม่เคยให้ใครเข้ามาง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คนที่เขาต้อนรับเอง

อย่างสองคือ เขาไม่ชอบให้ใครรุกล้ำ และต้องการความเป็นส่วนตัว

อย่างสามคือ เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาชอบ ไม่มีอะไรให้จรรโลงใจหรือสายตาแม้แต่เสี้ยวเศษเลยสักนิด ยิ่งแม่บอกอยากได้เธอเป็นสะใภ้ยิ่งทำให้เขากลัวและไม่พอใจ

ยิ่งเธอดึงดันดื้อรั้นไม่ไป มันก็ยิ่งทำให้ความไม่พอใจค่อยๆ สั่งสม แล้วเขาคิดว่าไม่นานอาจจะกลายเป็นความเกลียดได้อย่างไม่ยาก

“แล้วมึงจะเอาไงต่อ ดูท่ามึงกับน้องเมเหมือนไปกันได้ดี ถ้าได้คบกันเร็วๆ นี้แล้วมีผู้หญิงอีกคนอยู่ห้องนี่น่าแปลกนะ” พูดตามสถานการณ์ที่เห็นและอยากรู้ว่าเพื่อนจะหาทางออกนี้ยังไง

“คิดหนักเหมือนกันว่ะ” แม้จะพึ่งคุยกับน้องเมได้ไม่นาน แต่คุยกันทุกวัน คุยกันทีก็นาน แม้ส่วนใหญ่จะคุยกันผ่านข้อความ แต่ทุกอย่างพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว

ล่าสุดเขาบอกชอบเธอออกไปอย่างไม่ปิดบัง เธอเองก็ตอบรับและบอกชอบเขาเหมือนกันตั้งแต่แรกเห็น

ใจตรงกันขนาดนี้ คุยกันได้ดีแบบนี้ เดาได้ไม่ยากเลยว่าไม่นานถ้าเขาขอเป็นแฟนเธอคงตอบรับ

แล้วถ้าเขายังหาทางไล่เมษาออกจากห้องไม่ได้ แล้วถ้าแม่เขายังพยายามยัดเหยียดเมษาให้เขาไม่หยุด เขาจะทำยังไง

แล้วทำไมกูต้องมาเผชิญหน้าสถานการณ์อะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!

แค่คิดก็ต้องยกมือลูบหน้าแรงๆ อย่างหัวเสียและไร้ทางออก

“ลองแผนอื่นดู เช่นทำอะไรที่เธอกลัว เล่นกับความรู้สึกของเธอ” อินทัชเสนออย่างเห็นใจเพื่อน

แต่ใครจะชอบวะกับการต้องรับใครก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ด้วย ไอ้พรูฟก็ชัดเจนของมันมาตั้งแต่แรก ในเมื่อเมษาไม่ถอยออกไปเองจะโทษว่าใครใจร้ายได้

“กูยังคิดไม่ออกน่ะสิ” ไม่ใช่ว่าเขาไม่พยายามคิดหาทางทำให้เธอทนไม่ไหว แต่พูดหมาๆ ใส่ก็แล้ว เอาผู้หญิงต่อหน้าก็แล้ว เธอกลับยังถึกทนได้ขนาดนี้

ยากจริงๆ ไม่รู้ด้วยว่าเธอกลัวอะไร จุดอ่อนมีตรงไหน นั่นเลยทำให้เขายังคิดแผนใหม่ไม่ออก

“หรือจะลองคุยกับแม่มึงใหม่” นักรบเสนอทางที่ง่ายที่สุด

แต่มันจะรู้ไหมว่านั่นยากที่สุด

“กูคุยจนแม่จะตัดกูออกจากกองมรดกแล้ว” ตั้งแต่วันแรกที่แม่ส่งเมษามาอยู่กับเขา เขาโทรไปคุยกับแม่วันละสามเวลาจนแม่ไม่รับสาย

เปลี่ยนไปส่งข้อความหาแม่แทนจนสุดท้ายถูกขู่จะตัดออกจากกองมรดก พร้อมกับบล็อกข้อความลูกอย่างเขาไปแล้ว!

“ไม่รู้แม่กูหลงเสน่ห์อะไรยัยนั่น” หาไม่เจอจริงๆ มารยาทดีหรอ แล้วไงวะ เขาจะเอาเมียมาร่วมชีวิต ไม่ได้เอาเมียมาพับเพียบนั่งกินข้าวด้วย

กูไม่ต้องการ!

ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด แต่เครียดเท่าไหร่ก็หาทางออกไม่เจอ กระดกเหล้าเข้าปากระบายความอึดอัดของตัวเองอย่างหัวเสีย

ไม่เข้าใจแม่ ไม่เข้าใจเมษา ไม่เข้าใจเลยว่ายุ่งอะไรกับชีวิตเขาขนาดนี้

พอกรึ่มได้ที่ก็คิดถึงคนของหัวใจขึ้นมา คนที่ทำให้เขายิ้มได้ในสถานการณ์ปัจจุบันตอนนี้

Proof: คิดถึงน้องเมจัง

: นอนหรือยังครับ

MaySa: ยังไม่นอนค่ะ แล้วพี่พรูฟทำอะไรอยู่

Proof: อยู่คลับกับเพื่อนครับ

: พี่ไปหาได้ไหม

MaySa: เมาหรือเปล่าเนี่ย

Proof: ไม่ถึงกับเมา ยังคุยกันรู้เรื่อง

MaySa: งั้นอีกหนึ่งชั่วโมงมาได้ไหมคะ

: รายงานเมใกล้เสร็จแล้ว ยังอยู่ห้องเพื่อนอยู่ด้วย

Proof: ได้ครับ

MaySa: เดี๋ยวเมส่งโลให้นะคะ

Proof: ครับ

ตอบรับด้วยหัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่คุยกันมาไม่ใช่ว่าเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ แม้จะเคยถามแต่บางอย่างเธอก็ตอบด้วยการเล่นลิ้นจนเขาอยากเล่นด้วย แต่เพราะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรมากเลยไม่ได้เซ้าซี้ถาม

นี่นับเป็นครั้งแรกเลยที่จะได้ไปคอนโดของเธอ เหมือนกับที่เขาก็ยังไม่เคยได้พาเธอไปคอนโดเขาทั้งที่อยากพาไปตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกันแล้ว

“อะไรของมึง ลุกลี้ลุกลนเหมือนโดนของร้อน” อินทัชถามเมื่อเห็นเพื่อนนั่งกระดิกเท้าไม่นิ่ง เดี๋ยวก็จับโทรศัพท์ดูหน้าจอ

“กูมีนัดกับน้องเม” บอกอย่างไม่ปิดบัง

“สแตนบายรอ?”

“เวร! แค่ตื่นเต้น อยากไปหาแล้ว” ด่าไปหนึ่งแมตแล้วบอกความรู้สึกอย่างไม่อาย

“เสียหมาว่ะ เกิดมาไม่เคยเห็นมึงตื่นเต้นกับสาวขนาดนี้มาก่อน”

“คนนี้รักแรกพบ”

“กูจะอ้วก!” อินทัชว่า ส่วนนักรบส่ายหัว

อยู่กับเพื่อนรู้เช่นเห็นชาติขนาดนี้ยังทำพูดดีเอาคะแนน

คนอย่างมันไม่มีหรอกรักแรกพบ มีแต่อยากเยXแรกพบ

“ทำไมเวลาเดินช้าจังวะ” นั่งแทบไม่นิ่งเหมือนคนสมาธิสั้น ดูเวลาแทบจะทุกนาที ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเวลาเดินช้าจนอยากพุ่งพรวดออกไปตั้งแต่เธอบอกว่าได้แล้วด้วยซ้ำ

ใจเย็นลูกพ่อ เดี๋ยวก็ได้เจอแม่ของเองแล้ว

“ทำไม เคลียร์กับกิ๊กอยู่หรือเปล่า” ด้วยความหมั่นไส้เลยทำให้มันใจเสียขึ้นมา

“ส้นตีนดิมึง! น้องเมไม่มีใคร คุยกับกูทุกวันจนหลับ” รีบแก้ต่างให้ว่าที่แฟนของเขาทันที

“เป็นเอามาก” นักรบว่าให้เพื่อนที่ออกตัวแรงปกป้องผู้หญิงแทบจะทันควันตลอด

ต้องยอมรับว่าคนนี้ไอ้พรูฟมันดูคลั่งจริง ใครแตะไม่ได้ ปกติคำพูดแบบนี้ของเพื่อนในกลุ่มมันรู้ดีว่ากำลังปั่นหัวมันเล่น หยอกล้อขำๆ แล้วมันก็ไม่เคยเดือดร้อนด้วย

พอเป็นน้องเมขึ้นมาแม่งพร้อมรบทันที

“ถ้าน้องจริงจังกับกูนะ พาแม่งไปจดทะเบียนสมรสเลยดีกว่า” พรูฟพูดสิ่งที่คิดได้ขึ้นมาด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

“กล้า?” นั่นคือทิ้งอิสระเลยนะ

“แต่นั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุด ได้ทั้งน้องเมเป็นเมีย แม่ก็ยัดเหยียดเมษาให้กูไม่ได้” นั่นสินะ รอให้ความสัมพันธ์ของเขากับน้องเมพัฒนาไปมากกว่าน้อยหน่อย รอให้เธอรักเขามากจนเขารับรู้ได้กว่านี้ ถึงตอนนั้นหากแก้ปัญหาเรื่องเมษาไม่ได้ คงเลือกทำวิธีนี้

“ใจเย็น ลองวิธีอื่นก่อน” แม้จดได้หย่าได้ก็เถอะ แต่มันยังพอมีทางอื่นให้คิดให้ทำอีก

“เรื่องนี้บอกตรงใจเย็นไม่ได้ อยากได้อิสระจากเมษาตั้งแต่วินาทีแรกที่รู้จัก” พอพูดถึงเรื่องเมษาอีกครั้งก็หงุดหงิดอีกรอบ กระดกเหล้าเข้าปากอีกติดต่อกันสามแก้วเพื่อยับยั้งความหัวเสีย

ยังดีที่เวลาช่วยเยียวยาเขาได้ เวลาแห่งสวรรค์ เวลาที่รอคอย

MaySa: ส่งตำแหน่งถึงคุณ

ทันทีที่ข้อความดังขึ้นพรูฟก็ลุกพรวดออกไปทันทีไม่บอกกล่าวเพื่อนสักคำ รีบมุ่งหน้าไปตามตำแหน่งที่ได้รับแทบจะติดปีกบินแล้วก็ว่าได้