บทที่ 5
ถูกน้ำอิงกระซิบปลอบ แทนที่เรอัลจะใจเย็นลง ชายหนุ่มกลับเร่าร้อนมากกว่าเดิม เขาเอื้อมมือใหญ่ไปจับมือเล็กให้มาวางทาบทับบนแก่นกายลำใหญ่ที่ดุนดันใต้กางเกง พร้อมกับเอ่ยบอกเสียงสั่นพร่า
“ผมใจเย็นไม่ไหวแล้ว คุณก็รู้นี่ครับ ว่าคุณปลุกให้ราชสีห์ตื่น ผมอยากไปถึงโรงแรมเร็วๆ เพื่อจะได้กินคุณให้สมใจอยาก”
น้ำอิงร้อนผ่าวไปทั้งตัว เมื่อถูกจับมือเล็กให้ไปวางทาบทับบนแก่นกายแข็งขึง หญิงสาวรีบกระชากมือออกราวกับต้องของร้อนก็ไม่ปาน และเมื่อเหลือบสายตามองเห็นรถสปอร์ตขับช้าๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ ก็เอ่ยบอกเรอัลรัวเร็วเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของอีกฝ่าย
“รถมาแล้วค่ะ เราไปกันเถอะค่ะ คุณเรอัลขา...”
เรอัลหันไปมองตามที่น้ำอิงเอ่ยบอก กระชากกุญแจมาจากเด็กรับรถ ก่อนจะยื่นทิปให้ด้วยความไม่เต็มใจสักเท่าไร เพราะอีกฝ่ายนำรถมาส่งไม่ทันใจเขาซะเลย
เมื่อเด็กรับรถเปิดประตูด้านซ้ายออกกว้าง เรอัลก็ประคองร่างบางในชุดหนังสุดเซ็กซี่ให้ก้าวขึ้นไปนั่งในรถ
“เชิญครับ คนสวยของเรอัล”
พอเรอัลก้าวขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถยนต์ น้ำอิงก็ยื่นหน้าไปกดจูบตรงแก้มสาก ยั่ว
ยวนเรอัลต่อ
“ขอบคุณมากค่ะ คุณเรอัล รีบไปกันเถอะค่ะ เค้กทนรอไม่ไหวแล้วค่ะ”
“ห้านาทีเท่านั้น คนสวย อีกห้านาที คุณกับผมก็จะได้ขึ้นสวรรค์ด้วยกันแล้ว” เอ่ยบอกแล้ว เรอัลก็รีบกระชากรถยนต์ออกจากบริเวณหน้าผับอย่างรวดเร็ว
“แน่นอนค่ะ คุณเรอัลขา...”
น้ำอิงคลี่ยิ้มหวานให้กับเรอัล หากจะเรียกว่าเป็นรอยยิ้มที่เคลือบไว้ด้วยยาพิษก็คงไม่ผิด แน่นอนว่าอีกห้านาทีก็จะถึงฐานปฏิบัติการของเธอแล้ว แต่ไม่ใช่ไปขึ้นสวรรค์เหมือนที่เรอัลต้องการ!
เมื่อมาถึงโรงแรมอันเป็นฐานปฏิบัติการของน้ำอิงในค่ำคืนนี้ หญิงสาวก็ถูกเรอัลโอบกอดให้เดินตรงไปยังลิฟต์เก่าๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากล็อบบี้นัก
เรอัลไม่มีโอกาสได้ล่วงรู้เลยว่า ขณะเขามัวแต่กดจูบไปบนพวงแก้มหอมจรุงใจ น้ำอิงก็ส่งสัญญาณให้กับแองจี้ ซึ่งมานั่งรอตรงล็อบบี้ของโรงแรมได้เกือบยี่สิบนาทีแล้ว
ทางด้านของแองจี้ พอเห็นน้ำอิงทำงานสำเร็จในขั้นแรก สามารถหลอกล่ออภิมหาเศรษฐีอย่างเรอัลให้ฮุบเหยื่อได้ ก็กระตุกยิ้มด้วยความถูกใจ อีกไม่กี่นาทีพวกเธอจะมีเงินไว้ใช้ได้อีกหลายเดือน ไม่ต้องอดมือกินมื้ออีกต่อไป
และเมื่อน้ำอิงส่งสัญญาณให้ ก็ทำตัวไม่ต่างจากแขกของโรงแรมแห่งนี้ ที่เดินตรงไปยังลิฟต์ เพื่อกดเรียกไปยังห้องพักของตนเองเช่นเดียวกัน
“คุณเรอัล อยู่เฉยๆ สิค่ะ เค้กอายเขา”
น้ำอิงปัดมือใหญ่ของเรอัลซึ่งไต่ระเรื่อยอยู่แถวๆ ปทุมถันที่โผล่พ้นขอบเสื้อให้พ้นตัว พลางพยักพเยิดให้เรอัลมองแองจี้ ที่ก้าวเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว
เรอัลทำเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยอมผละออกตามที่หญิงสาวขอร้อง และด้วยเป็นคนที่ยืนอยู่ใกล้กับปุ่มลิฟต์ จึงเอ่ยถามแองจี้ด้วยน้ำเสียงติดห้วนๆ
“ชั้นไหน”
“ชั้นสามค่ะ...”
แองจี้จีบปากจีบคอเอ่ยบอก ซึ่งเป็นชั้นเดียวกันกับห้องพักที่น้ำอิงได้จองไว้
“ห้องของเค้กก็อยู่ชั้นสามเหมือนกันค่ะ คุณเรอัลขา...”
เรอัลรีบกดปุ่มบนเลขสามอย่างรวดเร็ว และรอไม่ถึงหนึ่งนาทีดี ลิฟต์ก็พาทั้งสามคนมาถึงสถานที่อันเป็นเป้าหมาย
แองจี้ฉีกยิ้มให้กับเรอัล เอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ เมื่อเรอัลผายมือให้เธอเป็นฝ่ายออกจากลิฟต์เป็นคนแรก
“ขอบคุณมากค่ะ...คุณสุภาพบุรุษ”
เรอัลไม่ได้สนใจฟังคำขอบคุณจากแองจี้ เขาหันมามองคนในอ้อมแขน พร้อมกับเอ่ยถาม ขณะเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยกัน
“คุณพักห้องไหนครับ”
“ห้องนี้ค่ะ คุณเรอัลขา...”
น้ำอิงเดินมาหยุดยืนหน้าห้องพักของตนเอง ซึ่งแน่นอนว่าเป็นห้องที่อยู่ติดกันกับห้องที่แองจี้ได้เปิดประตูเดินลับหายเข้าไปในห้องแล้ว
“ส่งกุญแจมา ผมเปิดห้องเองครับ”
เรอัลแบมือรอรับลูกกุญแจจากน้ำอิง พอหญิงสาวหยิบลูกกุญแจยื่นให้ ก็รีบเปิดประตูอย่างใจร้อน ดึงร่างบางให้เข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรวบร่างบางหอมละมุนมาไว้ในอ้อมแขน ระดมจุมพิตทั่วใบหน้างามตามแรงรักที่อัดแน่นจนแทบจะระเบิดอยู่รอมร่อแล้ว
“เค้ก ผมอยากกินคุณเดี๋ยวนี้”
เรอัลพยายามบดขยี้จุมพิตลงไปบนเรียวปากอิ่ม แต่ก็ถูกน้ำอิงเบี่ยงหน้าหนี พร้อมกับยกมือเล็กกั้นระหว่างริมฝีปากไว้ด้วย
“เดี๋ยวได้กินแน่นอนค่ะ แต่เค้กขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ คุณเรอัลขา...”
“ไม่ ผมต้องการกินคุณเดี๋ยวนี้”
เรอัลยึดร่างบางระหงไว้ มือใหญ่ข้างหนึ่งจับปลายคางมนไว้แน่น ไม่ให้หญิงสาวหลบ
หนีการบดขยี้จุมพิตจากเขาได้อีก
‘บ้าชะมัด ถูกจัดยึดไว้แบบนี้ จะไปใส่ยาได้ยังไง’
น้ำอิงสบถอยู่ในใจ พยายามคิดหาวิธีหนีเข้าห้องน้ำให้ได้ ขณะหัวสมองทำงานอย่างหนัก หญิงสาวต้องคอยหลบหนีริมฝีปากร้อนรุ่มที่ระดมบดขยี้จุมพิตมาบนใบหน้าและเรียวปากของเธอด้วย
“คุณเรอัลขา...ฉันปวดฉิ๊งฉ๊องนะคะ ขอเข้าห้องน้ำแป๊บเดี๋ยวค่ะ”
ไม่ได้บอกปากเปล่าเท่านั้น ทว่าน้ำอิงทำท่าบิดกาย แสดงให้เห็นว่าตนเองปวดปัสสาวะ อยากเข้าห้องน้ำจริงๆ จนเรอัลต้องยอมในที่สุด
“โอเคๆ คุณเข้าห้องน้ำก่อน และออกมาในชุดวันเกิด ผมจะนอนรอบนเตียงให้คุณกลับมากินผม”
เรอัลบอกเสียงกระเส่า อยากชวนหญิงสาวลงสนามรักจับใจ แต่ก็มีอุปสรรคเข้ามาขัดขวางจนได้
“ค่ะ เดี๋ยวเราจะได้กินกันและกันแน่นอนค่ะ”