บทที่ 4

น้ำอิงสะดุ้งเฮือกราวกับต้องของร้อนก็ไม่ปาน เมื่อฝ่ามือใหญ่ทั้งสองประกบเข้าหาเนินเนื้อ แถมยังเคล้นคลึงหนักมือ ทำเอาเธอซ่านสยิวไปกับไฟสวาทที่แล่นทั่วตัว

“เอ่อ...ใช่...ใช่ค่ะ แต่ที่นี่คนเยอะมาก ไม่เหมาะสักเท่าไร ถ้าหากคุณเรอัลจะกินเค้ก”

“ถ้ายังงั้นไปโรงแรมกันเลย”

เรอัลอยากกินคนในอ้อมแขนจนแทบทนไม่ไหว ขณะเดียวกัน น้ำอิงก็อยากทำภารกิจของตัวเองให้สำเร็จเร็วๆ ไม่อยากเปลืองตัวไปมากกว่านี้ จึงรับตอบตกลงในทันที

“ค่ะ...ค่ะ ไปที่โรงแรมดีกว่าค่ะ”

“ได้เลย สาวน้อย คืนนี้คุณได้กินผมสมใจแน่”

เรอัลกระซิบชิดกับเรียวปากอิ่ม ที่พิสูจน์แล้วว่าหวานจับใจ จากนั้นก็ส่งสัญญาณเรียกพนักงานในผับให้มาหาตนเองด้วย

เมื่อพนักงานในผับมาหยุดยืน กุมมือประสานกันเพื่อรอรับคำสั่ง ก็ยื่นนามบัตรให้ พร้อมกับฝากคำพูดไปถึงโทนี่ ผู้เป็นเจ้าของผับแห่งนี้

“เอานามบัตรของผมไปให้เจ้านายของคุณ ผับปิดเมื่อไร ให้เขาส่งบิลค่าใช้จ่ายทั้งหมดไปเก็บเงินกับผมได้เลย”

“ได้ครับ เรอัล”

พนักงานบริการรับนามบัตรมาถือไว้ พร้อมกับโค้งคำนับให้กับลูกค้าวีไอพีอย่างนอบน้อม พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง เมื่อได้รับทิปเป็นแบงค์ใบละพันจากเรอัลด้วย

‘ทิปหนักจังเลยนะคะ คุณเรอัล อย่าลืมเก็บเงินที่เหลือไว้ให้ฉันยืมด้วย’

น้ำอิงค่อนขอดอยู่ในใจ ขณะมองมหาเศรษฐีใจป้ำอย่างเรอัล ใช้เงินเป็นเบี้ย ให้ทิปพนักงานในผับคราวละหนึ่งพันบาท

เรอัลไม่ได้จับสังเกตของคนในอ้อมแขน ว่ามองเขาด้วยแววตาชิงชัง ตอนเขายื่นเงินให้ทิปกับพนักงานบริการ เพราะเขากำลังตื่นเต้นกับความคิดที่ว่าอีกไม่กี่สิบนาที ก็จะได้กลืนกิน และพิสูจน์ว่าคนในอ้อมแขนหวานฉ่ำเพียงใด จะได้รับรู้รสชาติ และยลโฉมปทุมถันงามสล้างตามที่ใจต้องการแล้ว

“ไปกันเถอะสาวน้อย ผมจะพาคุณไปที่โรงแรมของผม”

เรอัลกระซิบบอกพร้อมกับหากำไรด้วยการไล่จูบไปตามด้านข้างของพวงแก้มนุ่มเนียม ต่ำลงมาตามลำคอระหงหอมรวยระรินด้วย

“ไม่เอาดีกว่าค่ะ คุณเรอัลไปโรงแรมที่เค้กพักดีกว่านะคะ”

น้ำอิงปฏิเสธเสียงหวาน ส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับเรอัล โดยไม่ลืมยั่วให้อีกฝ่ายเร่าร้อนมากกว่าเดิม ด้วยการสอดมือเล็กเข้าไปในเสื้อเชิ้ต แล้วลูบไล้หนักหน่วงสัมผัสเนื้อแท้ของแผงอกกว้างกำยำ กดเคล้นคลึงตรงตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจที่กำลังเต้นตุบๆ ปะทะกับฝ่ามือเธอ ส่งให้เรอัลต้องสูดปากครางอยู่ในลำคอ แก่นกายแข็งขึงพองโตคับแน่นดุนดันกางเกงจนเขาแทบก้าวเท้าเดินไม่ไหว

“นะคะ คุณเรอัล...ไปโรงแรมที่เค้กพักนะคะ”

น้ำอิงอ้อนเสียงหวานอีกครั้ง กดจูบตรงสันคางของเรอัล พยายามหลอกล่อด้วยเพลิงเสน่หาทุกวิธีทาง เพื่อให้เรอัลยอมเดินตามเกมที่เธอวางไว้

“โรงแรมที่เค้กพัก อยู่ห่างจากผับราวๆ เก้าร้อยเมตร ขับรถไม่เกินห้านาทีก็ถึงแล้วค่ะ”

คราวนี้ น้ำอิงทำใจกล้า ลดมือเล็กมาลูบไล้ตรงบริเวณหน้าท้อง ซึ่งรู้สึกได้ว่ามีไรขนหนาทึบมากกว่าตรงแผงอกกว้าง ก็ยิ่งทำให้เรอัลร้อนรุ่ม ปวดหนึบทั่วแก่นกายจนแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“ตกลง เค้ก ไปโรงแรมของคุณ ให้ตายเถอะ! ผมทนแทบไม่ไหวแล้ว”

เรอัลกัดฟันกรอดเพื่อข่มความต้องการในการโรมรันไฟสวาทไว้สุดกำลัง และขณะประคองร่างบางเดินออกมาจากผับ ก็นึกดีใจที่ไม่มีใครสนใจเขากับหญิงสาว ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงได้เห็นแก่นกายลำใหญ่ ที่พองโตตั้งชันดุนดันกางเกงอยู่ในขณะนี้

“เค้กก็ทนไมไหวเหมือนกันค่ะ คุณเรอัลขา...”

น้ำอิงยั่วยวนเรอัลต่อ ด้วยการกัดเบาๆ บนปลายคางบึกบึน พอเรอัลทำท่าจะกดจูบลงมาบนเรียวปากของเธอ ก็รีบผละถอยหนี คลี่ยิ้มกว้างขณะเอ่ยปฏิเสธอย่างมีจริตจะก้าน

“ไม่เอาค่ะ คุณเรอัล อย่าเพิ่งจูบเค้กตอนนี้ เดี๋ยวเค้กอดใจไม่ไหวแล้วกินคุณเรอัลก่อนไปถึงโรงแรม คุณเรอัลรอจูบเค้กตอนเราอยู่ในห้องสองต่อสองนะคะ เค้กจะจูบคุณเรอัลทั้งตัว และจะจูบตรงนี้ด้วยค่ะ”

คราวนี้เรอัลถึงกับคำรามออกมา เมื่อมือเล็กนุ่มนิ่มปัดเบาๆ บนแก่นกาย แทบทนรอเวลาที่จะให้หญิงสาวทำตามที่กระซิบบอกไม่ไหว

จะรู้สึกอย่างไร จะเสียวซ่านสุขสมมากเพียงใด หากปากน้อยๆ เข้าครอบครอง และลิ้นนุ่มๆ ตวัดเล้าโลมอยู่รอบแก่นกายของเขา

ยิ่งคิด เรอัลก็ยิ่งอยากให้หญิงสาวพรมจุมพิตแก่นกาย อยากไปถึงโรงแรมที่พักของหญิงสาวให้เร็วที่สุด พอเดินมาถึงด้านหน้าผับ เด็กรับรถซึ่งทำหน้าที่นำรถไปจอดในโรงรถ และขับมาให้แขกที่ด้านหน้าผับ ยังไม่ขับรถสปอร์ตมาให้สักที ก็ถึงกับสบถด้วยความหงุดหงิดใจ เพราะนาทีนี้ เขาอยากไปถึงโรงแรมของหญิงสาวให้เร็วที่สุด

“บ้าฉิบ! เมื่อไรจะเอารถมาให้สักที”

“คุณเรอัล ใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวเด็กรับรถ ก็เอารถมาให้แล้วค่ะ”

น้ำอิงแสร้งเอ่ยปลอบ ทั้งๆ ใจจริงแล้ว เธอก็ใจร้อนอยากไปถึงโรงแรมเร็วๆ ไม่แพ้กัน แต่หาใช่เพราะต้องการทำตามที่ยั่วยวนเรอัลไม่! แต่เธอต้องการจบภารกิจในคืนนี้ให้เร็วที่สุดต่าง

หากเล่า...