บทที่ 3

บทที่ 2

ก่อนหน้านี้มีผู้หญิงหลายคนส่งสายตาเชิญชวนอย่างเปิดเผย ทำท่าจะหย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ เขา แต่ก็ถูกเขาปฏิเสธทุกราย นั่นก็เพราะยังไม่มีสาวๆ คนไหนถูกใจเขาแม้แต่คนเดียว

และเมื่อเหลือบมองหญิงสาวใจกล้า ที่มาขอนั่งดื่มร่วมกับเขาด้วย เห็นใบหน้างามตกแต่งด้วยเครื่องสำอางเข้มจัด ไม่ต่างจากสาวๆ คนอื่นๆ ที่อยู่ในผับ ก็อ้าปากกำลังจะปฏิเสธ

แต่!...ดวงตาคมกริบดันซุกซนมองต่ำลงมายังลำคอระหง ระเรื่อยมาถึงเนินปทุมถันขาวผ่อง ก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหิวกระหาย มั่นใจว่าปทุมถันกลมกลึง คาดคะเนว่าพอดีพอเหมาะกับฝ่ามือของเขา ต้องเป็นของแท้ที่แม่ให้มา ไม่ใช่ผ่านมีดหมอ เหมือนสาวๆ หลายคนที่เขาเคยเจอมา จึงผายมือเชิญ กระตุกยิ้มบางๆ เพิ่มความหล่อเหลาให้กับใบหน้าคมเข้ม พร้อมกับเอ่ยอนุญาตเสียงห้าวทุ้ม

“เชิญนั่งครับ”

“ขอบคุณมากๆ ค่ะ คุณเรอัล...”

ไม่ได้เอ่ยขอบคุณปากเปล่าเท่านั้น เจ้าของใบหน้างามที่แองจี้เรียกว่า ‘น้ำอิง’ ได้กดจมูกเล็กโด่งเป็นสันลงบนแก้มสาก และที่ร้ายไปกว่านั้น จงใจบดเบียดปทุมถันเต็งตึงให้แนบชิดกับต้นแขนของเรอัลด้วย

พอได้ยินสูดปากดังเล็ดลอดมากระทบประสาทหู น้ำอิงก็ลอบยิ้มเหยาะเมื่อเหยื่อคนใหม่ เผยความหิวกระหายในตัวเองเธอให้เห็นอย่างชัดเจน

‘บ้าชะมัด เป็นอะไรไปว่ะ ไอ้เรอัล’

เรอัลสบถด่าตัวเอง แค่ถูกผู้หญิงคนนี้หอมแก้ม กดปทุมถันน่ากลืนกินแนบชิดมากับต้นแขน แก่นกายที่สงบนิ่ง ก็เกิดอาการร้อนผะผ่าว เลือดในตัวไหลพล่านมารวมกันอยู่ตรงแก่นกาย จนค่อยๆ ผงาดชูชันอยู่ภายในกางเกง เขาตื่นตัว อยากกระโจนลงสนามรัก ทั้งๆ ถูกผู้หญิงคนนี้ยั่วยวนเพียงนิดเดียว

“คุณ...ชื่ออะไร สาวน้อย”

เรอัลมั่นใจว่าเอ่ยถามเสียงเข้ม แต่ทำไมน้ำเสียงที่หลุดลอดออกมากลายเป็นเสียงกระเส่าแถมมีเสียงสูดปากเพราะความวาบหวามปนออกมาด้วย

“ชื่อเค้กค่ะ คุณเรอัล”

ด้วยช่ำชองเรื่องการโกหกปั้นน้ำเป็นตัว น้ำอิงจึงโกหกได้อย่างแนบเนียนไหลลื่น ไม่มีติดขัดแม้แต่นิดเดียว

“อืม...ชื่อน่ากิน...คุณทำให้ผมอยากกินเค้กขึ้นมาทันที”

ใช่! เขาอยากกินเจ้าของชื่อนี้ในทันที หลังจากถูกหญิงสาวปลุกเลือดทุกหยดในตัวของเขาให้ร้อนฉ่า จนแก่นกายปวดหนึบไปหมด

“เค้กก็อยากกินคุณเรอัลเหมือนกันค่ะ”

ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ปลาฮุบเหยื่อที่ดักล่อไว้ น้ำอิงจึงตอบกลับเสียงกระเส่าไม่แพ้กัน แถมยังยั่วให้เลือดในตัวของเรอัลเดือดพล่านต่อ ด้วยการตวัดลิ้นสีชมพูโลมเลียกลีบปากตัวเอง พร้อมกับส่งสายตาเชิญชวนให้กับเรอัลด้วย

ถูกยั่วยวนเกินห้ามใจไว้ได้ เรอัลก็คว้าข้อมือเล็ก ดึงร่างบางสุดเซ็กซี่ในชุดหนังสีดำให้ถลามาทรุดตัวลงนั่งบนหน้าตักของตนเอง กระซิบเสียงแหบพร่าชิดกับเรียวปากอิ่มสีสวย

“ผม...อยากกินคุณ เดี๋ยวนี้...”

น้ำอิงไม่ทันตั้งตัว พอถูกคว้าให้ไปนั่งบนหน้าตักแข็งแกร่ง ซ้ำยังถูกแก่นกายลำใหญ่ดุนดันอยู่กับสะโพกผายมน ก็เบิกตาโพลง อ้าปากกว้างด้วยความตกใจ และนั่นก็เป็นการเปิดโอกาสให้เรอัลบดขยี้จุมพิตได้ตามอำเภอใจ

เรอัลอยากขยี้ริมฝีปากร้อนรุ่มลงไปบนเรียวปากอิ่มสีหวาน ตั้งแต่นาทีแรกที่หญิงสาวกดจูบมาบนแก้มสากของเขาแล้ว

และเมื่อสบโอกาสได้ทำตามใจต้องการ ก็กดจูบเรียวปากอิ่มด้วยความหื่นกระหาย ดูดเม้มหนักหน่วงทั่วกลีบปาก ทั้งด้านบนและด้านล่าง เพิ่มความวาบหวามให้กับคนในอ้อมแขนด้วยการสอดลิ้นร้อนเข้าไปชอนไชทั่วโพรงปาก ตวัดหยอกล้อกับลิ้นนุ่ม พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง เมื่อรับรู้ได้ว่าหญิงสาวจูบไม่เป็นเอาซะเลย

“นี่คือจูบแรกของคุณหรือสาวน้อย”

เรอัลไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะหญิงสาวคนนี้ดูเจนสนามรบ แถมยังเก่งกาจในเรื่องการยั่วยวนให้เลือดของเขาร้อนฉ่า แต่พอถูกจูบ กลับสั่นเป็นเจ้าเข้า ทำเอาเขาต้องแปลกใจเป็นอย่างมาก

“ปะ...เปล่าค่ะ”

คราวนี้น้ำอิงโกหกไม่เนียนเอาซะเลย หญิงสาวกำลังตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกคว้าตัวไปจูบอย่างเร่าร้อน ทำเอาคนที่ไม่เคยต้องรสจูบของใครมาก่อนถึงกับตัวอ่อนระทวยใจสั่นสะท้าน ขณะ

เดียวกันก็พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนที่กอดรัดตัวเธอไว้แน่น

“คุณเรอัลปล่อยเค้กก่อนค่ะ”

“ทำไมล่ะ คุณมาหาผม เพราะต้องการให้ผมกินคุณไม่ใช่หรือ”

ขณะกระซิบถามเสียงกระเส่าชิดกับใบหน้างาม เรอัลก็หาคำตอบให้กับตัวเองว่าปทุมถันเต็งตึงที่โผล่พ้นขอบเสื้อหนังสีดำนั้น นุ่มเนียนมือมากเพียงใด ด้วยการประกบมือทั้งสองเข้าหาปทุมถันงามสล้างอย่างรวดเร็วเกินกว่าน้ำอิงจะห้ามไว้ได้ทัน