บทที่ 6

พอถูกปล่อยให้เป็นอิสระ น้ำอิงก็รีบก้าวเดินเร็วๆ ตรงไปยังห้องน้ำ และก่อนจะผลุบหายเข้าไปในห้อง ก็ไม่ลืมหันมายั่วเรอัลด้วยการทำท่าส่งจูบให้ชายหนุ่มด้วย

“เค้ก...รีบเข้าห้องน้ำ ร่างกายผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว”

เรอัลทำท่าส่งจูบกลับคืน พร้อมกับเอ่ยไล่หญิงสาวให้ไปทำธุระส่วนตัวด้วย

น้ำอิงล็อกประตูห้องน้ำอย่างแน่นหนา เมื่ออยู่ตามลำพัง ก็รีบควักยาสลบแบบเจลใส มาทาทั่วเรียวปาก พร้อมกับเม้มเรียวปากไว้แน่น ระมัดระวังไม่ให้ตัวยาหลุดเข้าโพรงปากด้วย ไม่เช่นนั้นเธอคงเป็นฝ่ายสลบก่อนได้วางยาเรอัลเป็นแน่

“สาวน้อย เสร็จหรือยัง เมื่อไรจะออกมา ผมอยากกินคุณใจจะขาดแล้ว”

“มาแล้วค่ะ คุณเรอัลขา... แหม...ใจร้อนจังเลยนะคะ”

น้ำอิงแสร้งต่อว่า ขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ และเมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานอนอยู่บนเตียงใหญ่ แผงอกกว้างกำยำปราศจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ในก่อนหน้านี้ ก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ยอมรับว่าชายหนุ่มมีเรือนกายบึกบึน ทำเอาเธอถึงกับร้อนวูบทั้งตัว ทั้งๆ ไม่เคยเกิดอาการเช่นนี้กับเหยื่อแม้แต่รายเดียว

“มานี่ สาวน้อย ถึงเวลาที่ผมจะกินคุณแล้ว”

เรอัลกวักมือเรียก แก่นกายแข็งขึงต้องการคนตรงหน้าจนเขาปวดร้าวไปทั้งตัว

“ได้เลยค่ะ คุณเรอัลขา...เชิญกินเค้กได้เลยค่ะ”

เรอัลจั๊กจี้หูทุกครั้งที่ถูกเรียกว่า ‘เรอัลขา’ ไม่อยากให้หญิงสาวเรียกเขาเช่นนี้ แต่ช่างเถอะ...เขาอยากกินหญิงสาวจนหัวสมองมึนงงคิดอะไรไม่ออก

และเมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ ก็กระชากร่างบางให้ถลามานั่งซ้อนอยู่บนหน้าตักของตนเอง ก่อนจะระดมจุมพิตลงบนเรียวปากอิ่มด้วยความหิวกระหาย

“ผมอยากกินคุณ เค้ก...ผมอยากกินคุณ”

เรอัลพึมพำเสียงกระเส่า พยายามสอดลิ้นร้อนๆ เปิดปากของหญิงสาว แต่ก็ไม่สามารถทำได้ จนเขาหงุดหงิด ที่หญิงสาวไม่ยอมให้ความร่วมมือด้วย

“เค้ก เปิดปากของคุณให้ผม”

เรอัลกระซิบสั่งชิดเรียวปากอิ่ม ก่อนจะบดขยี้จุมพิตลงไปอีกครั้ง พร้อมกับตวัดลิ้นร้อนๆ

โลมเลียทั่วกลีบปากหวังเปิดเรียวปากอิ่มเพื่อสอดลิ้นร้อนเข้าไปชอนไชควานหาความหวานฉ่ำภายโพรงปาก โดยหารู้ไม่ว่าการกระทำของตนเอง เท่ากับเป็นการตวัดโลมเลียยาสลบที่น้ำอิงป้ายไว้อย่างเต็มที่

น้ำอิงยืนนิ่งให้เรอัลระดมจุมพิต ขณะเดียวกันก็นับหนึ่งถึงสิบ รอเวลายาสลบออกฤทธิ์ล้มราชสีห์ที่อยู่ตรงหน้าตนเอง

หนึ่ง...สอง...สาม...

เรอัลผละริมฝีปากออกช้าๆ หลังจากรู้สึกว่าตนเองทำท่าจะเปิดเปลือกตาไม่ขึ้นเอาซะเลย ศีรษะของเขาหนักอึ้ง ร่างใหญ่โอนเอนทำท่าจะล้มไม่ล้มเหล่ แถมดวงตายังพร่ามัว มองคนตรงหน้าไม่ชัดขึ้นทุกขณะ

“ง่วงนอนหรือคะ คุณเรอัลขา...” น้ำอิงเค้นถามพร้อมกับยิ้มเยาะ รู้ว่ายาสลบเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

และไม่ใช่แค่เพียงน้ำอิงที่ล่วงรู้ว่ายาออกฤทธิ์เต็มที่ เรอัลก็รู้เช่นเดียวกันว่าตนเองถูกเล่นงานเข้าให้แล้ว

“นรก! คุณวางยาผม”

“ใช่แล้วค่ะ คุณเรอัล”

น้ำอิงยิ้มเยาะตรงมุมปาก เอ่ยตอบเสียงแข็งไม่มีการเสแสร้งเรียกด้วยน้ำคำหวานๆ อีกต่อไป

“บ้าฉิบ! ผมจะฆ่าคุณ” เรอัลกระโจนเข้าใส่ร่างบางทั้งๆ ดวงตากำลังจะปิด

ทางด้านของน้ำอิง พอเห็นร่างใหญ่กำยำกระโจนเข้าหา ก็รีบถอยหนีอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นก็ยังถูกเรอัลคว้าตัวไว้จนได้

แต่...ยาสลบที่ออกฤทธิ์เต็มที่ไม่อาจทำให้เรอัลทำอะไรน้ำอิงได้ ชายหนุ่มคว้าร่างบางไว้ได้พร้อมๆ กับอาการหมดสติที่เข้าเล่นงานเขาในคราวเดียวกัน

“ตัวหนักชะมัด”

น้ำอิงบ่นอุบ เธอถูกร่างใหญ่โตของเรอัลนอนทับไว้ทั้งตัวบนเตียงกว้าง มือเล็กตบเบาๆ บนใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่าย ทดสอบว่าชายหนุ่มหลับสนิท หลับลึกเพราะฤทธิ์ยาแล้วแน่ๆ

และเมื่อมั่นใจว่าเรอัลหมดสติไปแล้ว หญิงสาวก็ออกแรงผลักร่างใหญ่ให้พ้นจากร่างของตนเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทร.หาคู่หูให้รีบเข้ามาในห้อง

“พี่แองจี้ เรียบร้อยแล้ว เข้ามาได้เลยค่ะ”

“ค่ะๆ น้องน้ำอิง”

น้ำอิงรอไม่ถึงนาที ก็เห็นแองจี้เปิดประตูห้องเดินเข้ามาอย่างรีบเร่ง

“เหมือนเดิม พี่แองจี้ ถอดกางเกงของเขาออกให้หมด”

“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่จัดการเรื่องนี้เอง”

แองจี้รับคำ ดวงตาแพรวพราวไหวระริกขณะมองร่างใหญ่กำยำน่ากิน ซึ่งหลับสนิทไร้สติอยู่บนเตียงใหญ่

หลังจากเอ่ยสั่งคู่หูไปแล้ว น้ำอิงก็รีบจัดการถอดสร้อยคำทองคำ นาฬิกาเรือนแสน รวมทั้งแหวนเพชร ซึ่งน่าจะเป็นแหวนประจำตระกูลออกจากนิ้วมือของเรอัล คว้ากระเป๋าเงินของอีกฝ่ายและทรัพย์สินทุกอย่างใส่ในกระเป๋าใบใหญ่ของเธอ ส่วนหน้าที่การลอกคราบให้เหยื่ออยู่ในชุดวันเกิด เป็นหน้าที่ของแองจี้ ซึ่งอีกฝ่ายถนัดนัก

“อุ้ย! ผู้ชายบ้าอะไรไม่รู้ น่ากินที่สุด ซิกแพ็คเป็นมัดๆ มีขนบนหน้าอกด้วย”

แองจี้ถอดกางเกงของเรอัลออก พร้อมกับพึมพำ หลังจากได้เห็นเรือนกายของเหยื่อ

“อยากกินข้าวแดง แทนซิกแพ็คไหมคะ พี่แองจี้”

น้ำอิงประชดคู่หู่ หลังจากอีกฝ่ายมัวแต่ชื่นชมกับความหล่อเหลา และเรือนกายที่สมบูรณ์แบบของเรอัล

“รีบๆ จัดการเร็วเข้า จะได้ออกไปจากที่นี่สักที”

เอ่ยเร่งเร้าแองจี้แล้ว น้ำอิงก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อแปลงโฉมปลอมตัวไม่ให้ใครจำได้

“ค่ะๆ น้องน้ำอิง”

แองจี้กลืนน้ำลายลงคอ มองความหล่อเหลาของเรอัลอีกครั้ง จากนั้นก็รูดกางเกงชั้นในของอีกฝ่ายออก แล้วเอาผ้าห่มผืนหนามาคลุมไว้ให้กันอุจาดตา

“เรียบร้อยแล้วค่ะ น้องน้ำอิง”

“ถ้ายังงั้นก็ไปกันเถอะค่ะ”

น้ำอิงออกมาจากห้องน้ำ ด้วยชุดกระโปรงยาวตัวใหญ่ ตรงบริเวณหน้าท้องก็ยัดเสื้อไปหลายตัวเพื่อให้ดูเหมือนคนที่กำลังตั้งท้องอยู่ ใบหน้างามซึ่งเคยแต่งจัดจ้านจนเป็นคนละคน ตอนนี้ก็ถูกล้างเครื่องสำอางออกจนหมดเกลี้ยง เส้นผมยาวดำขลับถูกคลุมด้วยผ้าพันคอผืนบาง

และก่อนจะเดินออกจากห้อง น้ำอิงก็สืบเท้าเขาไปใกล้ร่างใหญ่ พลางลดใบหน้างามลงต่ำใกล้กับใบหูของอีกฝ่าย พร้อมกับกระซิบเยาะหยันทั้งๆ รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้ยิน

“ขอบคุณสำหรับค่าอาหารเดือนนี้ นอนหลับฝันดีนะคะ คุณเรอัล เนวิลล์”