6 รินฤดีสูญเสียความสาว

ส่วนเกินที่อยู่ตรงส่วนกลางร่างกายของภาคินแทรกเข้าไปในเรือนร่างของสาวน้อย เขาพยายามยัดแหย่เข้าไปทีละนิด แม้ว่าฉุกคิดผู้หญิงขายบริการทำไมถึงทำให้เขาเจ็บไม่น้อย แต่ความเมาบวกกับความหื่นในกามารมณ์ทำให้เขาลืมทุกสิ่งอย่าง นอกจากเดินหน้าเพียงอย่างเดียว

ต่างจากสาวน้อยรินฤดีที่เจ็บปวดต่อการถูกยัดเยียดสิ่งน่าเกลียดเข้ามาจนเธอเจ็บแทบขาดใจ น้ำตาไหล แม้ว่าร้องไห้ แต่ไม่อาจที่จะช่วยตัวเองให้รอดพ้น

บัดนี้เธอสูญเสียความสาวให้แก่ผู้ชายเห็นแก่ตัวไปอย่างไร้ค่า สาวน้อยได้แต่ทนรับกับความเจ็บปวดด้วยความเศร้าสุดใจ

รินฤดีเกลียดเขาจับใจ จากที่เคยชื่นชมว่าเป็นไฮโซสุดหล่อแสนเท่ มีเสน่ห์ บัดนี้ไม่ใช่แล้ว เขาคือซาตานที่น่ากลัวมากที่สุด

เธอสัญญาว่าจะจำชื่อเอาไว้และเกลียดให้มากที่สุด

ชายผู้พรากความสาวนอนหลับไม่รู้เรื่อง หลังจากสุขสมกับตัณหาราคะ สิ้นฤทธิ์ราวกับสลบ รินฤดีน้ำตาคลอ และร้องไห้ออกมาอย่างสุดทนเมื่อถูกย่ำยีจนไม่เหลือศักดิ์ศรี คราบเลือดสีแดงที่ปรากฏบนที่นอน บ่งบอกเป็นอย่างดีว่า

ความสาวไม่เหลืออีกแล้ว โมโหตัวเองที่เข้ามาทำความสะอาดในห้องนี้จนเกิดเรื่องอัปยศที่สุดในชีวิต พ่อแม่รู้เข้าเธอจะทำอย่างไร

“ไม่ เราจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดเก็บเอาไว้เป็นความลับให้ตายไปกับความโง่เขลาของตัวเอง”

สาวน้อยร้องไห้ออกมาดังๆ อีกครั้ง พยายามที่จะรวบรวมเสื้อผ้าเข้าหากัน เมื่อรู้ว่ากระดุมหลุดออกหมด เธอจะทำอย่างไรที่จะหลบหนีออกไปจากห้องนี้โดยที่ไม่มีใครเห็น

หากว่าพนักงานโรงแรมเห็นเธอออกมาจากห้องของภาคินในสภาพแบบนี้ก็ต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอคงถูกนินทาเสียหายยับเยิน

แดงยังไม่กลับเพราะกังวลกลัวว่ารินฤดีจะไม่ปลอดภัย รออยู่ที่เก้าอี้ตรงระเบียงใกล้ๆ กับห้องภาคินเข้าพัก แปลกใจว่าทำไมป่านนี้สาวน้อยยังไม่ออกมาจากห้องนั้น เริ่มเป็นกังวล คาดการไปสารพัด

“น้องรินเป็นอย่างไรบ้างนะ ป่านนี้แล้วยังไม่ออกมาอีกเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ ขอให้ปลอดภัยทีเถ้อะ”

ยกมือไหว้พนมท่วมหู ว่า ใจเต้นแรงเมื่อเห็นประตูห้องเปิดออก พร้อมกับร่างของสาวน้อยค่อยๆ โผล่ออกมาด้วยท่าทางระแวดระวังเหมือนกลัวว่ามีคนเห็นแดงไม่รอช้าปราดเข้าไปหาด้วยความดีใจ โดยไม่รู้ว่าเด็กสาวตกใจที่รู้ว่าแดงยังไม่กลับ

“น้องริน โอย ออกมาแล้ว น้าใจไม่ดีเลย”

“เอ่อ น้าแดง ยังไม่กลับอีกหรือ”

“ยัง รอน้องรินนั่นแหละ เอ๊ะ ทำไมหน้าซีดจังแล้วผมก็ยุ่ง กระดุมเสื้อหลุดหายไปไหนคะ”

“น้าแดง ไม่มีอะไร รินแค่เสียหลักหกล้ม”

“ไม่จริง น้าไม่เชื่อ คุณภาคินจะต้องทำอะไรน้องแน่ๆ เลยใช่ไหม”

“ไม่มีอะไรค่ะน้าริน ไม่มีจริงๆ”

เด็กสาวปฏิเสธด้วยปากคอสั่น สีหน้าเต็มไปด้วยพิรุธ ไม่แม้แต่จะสบตา แดงยังคงจ้องด้วยแววตาเป็นกังวล รู้ว่าเป็นแค่ข้ออ้างที่ไม่มีมูลความจริง

“น้าไม่ชื่อหรอก คุณภาคินจะต้องทำอะไรน้องรินแน่ๆ เลยใช่ไหม บอกน้ามาเดี๋ยวนี้นะ”

“เขา เขาไม่ได้ทำอะไร”

“น้าไม่เชื่อ ไม่อย่างนั้นเสื้อผ้าจะขาดวิ่นขนาดนี้หรือ น้องรินน้าไม่น่าให้เข้าไปทำความสะอาดในห้องนั้นเลย รู้ว่าเป็นเสือผู้หญิง นี่ก็คงปลุกปล้ำใช่ไหม น้าจะบอกพ่อเลี้ยงราม จัดการคุณภาคินให้รับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น”

“อย่านะคะน้าแดง เขาไม่ได้ทำอะไรรินหรอกค่ะ”

“ไม่จริง เสื้อผ้าขาดเสียขนาดนี้ เขาปล้ำน้องรินใช่ไหมคะ”

“น้าแดง น้าแดงขา อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะคะ”

เด็กสาวจนด้วยข้อแก้ตัว โผกอดแดงเอาไว้แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวหอบโยน แดงตกใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าหลานสาวถูกรังแก ดันร่างงามออกห่าง ลูบคลำเนื้อตัวเร็วๆ สำรวจดูจนทั่ว น้ำตาใสๆ ไหลออกมาทันที

“น้องริน เสียหายไปถึงไหนแล้ว”

“น้าแดงคะ ไม่ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

“อย่ามาโกหกน้านะคะ เสื้อหลุดขนาดนี้ ตามเนื้อตัวก็มีรอยผื่นแดง เขาจะต้องขืนใจใช่ไหมคะ บอกน้ามาเดี๋ยวนี้”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะน้าแดง”

“น้าไม่เชื่อหรอก คนมักมากอย่างคุณภาคินคงไม่ปล่อยให้น้องรินรอด โธ่ น้าแย่จริงๆ ที่ดูแลน้องรินเอาไว้ไม่ดี น้าขอโทษค่ะ”

“ไม่ใช่ความผิดของน้าแดงหรอกค่ะ รินไม่ดีเอง”

เด็กสาวสะอื้นฮัก เลี่ยงออกไปอย่างรวดเร็ว แดงรีบจ้ำตาม เพื่อที่จะคาดคั้นเอาความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมรินฤดีถึงได้สั่นไปทั้งตัวขนาดนี้

ผู้ชายคนนั้นจะต้องทำในสิ่งที่เลวร้าย จนถึงขั้นเด็กสาวได้รับความเสียหาย แต่ไม่กล้าบอกความจริงให้รู้เท่านั้นเอง