5 ภาคินปล้ำไม่ยั้ง

ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร รินฤดีพยายามต่อสู้เพื่อให้หลุดออกจากการถูกข่มเหง เมื่อถูกเหวี่ยงลงไปนอนบนเตียง เธอพยายามลุกขึ้นแต่เขากดลำตัวลงมาทาบทับ เพียงแค่เห็นหน้า ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง

“คะ คุณภาคิน”

“หือ รู้จักชื่อผมด้วยหรือ เยี่ยมเลย”

“ไม่ อย่าทำอย่างนี้กับฉันนะ ปล่อย โอ๊ย”

“ทำไมถึงต้องให้ออกกำลังนักนะ หน้าตาก็เข้าทีดีนี่นา”

เวลานี้ภาคินยังไม่สร่างจากอาการเมา แต่พยายามที่จะเล่นงานสาวน้อยที่คิดว่าเป็นผู้หญิงบริการ ถูกส่งมาจากมาม่าซัง

เขาจะต้องจัดการเธอให้เร็วที่สุด เสื้อผ้าที่ใส่ถูกดึงออกจนกระดุมหลุด เผยเห็นยกทรงตัวจิ๋วลายลูกไม้ ห่อหุ้มดอกบัวตูมที่กำลังเต่งบาน

“กรี๊ด ไม่นะ”

“หน้าอกกำลังสวยเลย อย่างนี้เรียกว่าแรกแย้ม”

“ไม่ ช่วยด้วย น้าแดงขาได้ยินรินไหมคะ คนกำลังปล้ำรินค่ะ”

“ผมคิดว่านี่คือวิธีการเรียกลูกค้าให้สนใจมากยิ่งขึ้น โอเคครับผมไม่ถือสา แต่อย่าส่งเสียงดังไปเลย ไม่มีใครเขามาเสนอหน้าหรอก ถ้ารู้ว่านี่คือการเพิ่มอรรถรสในการเสพสม”

“บ้า คุณมันหื่นกาม ชอบพล่าผู้หญิง อย่างที่คนเขาพูดจริงๆ”

“แล้วไง มันคือความสุขของผม ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร เงินจ่ายตามที่เรียกร้อง อยู่เฉยๆ ดีกว่าเราจะได้มีความสุขด้วยกัน”

ใบหน้าที่สากไปด้วยหนวดเคราพยายามยื่นเข้ามาถูไถบริเวณลำคอ สาวน้อยหวาดกลัวสุดขีด ดิ้นพล่าน ดันเขาออกสุดกำลัง

ทว่า กลับพ่ายต่อเรี่ยวแรงที่เหนือกว่า กดลงมา โถมทับร่างใหญ่จนแทบหายใจไม่ออก ร้ายยิ่งกว่านั้นเขาซุกไซ้ลงไปที่บริเวณหน้าอก เกิดอาการขนลุกซู่ซ่าขึ้นมา แต่ความกลัวมีอิทธิพลมากกว่า ออกแรงที่จะเล่นงานเขาให้หนักยิ่งกว่านี้

แต่ไร้ความหมายเมื่อเขาจัดการล็อกแขนขาเธอเอาไว้หลังจากที่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งตัวเขาและเธอออกจนหมดสิ้น

รวมทั้งตัวเขาด้วย เห็นแล้วถึงกับตาตั้ง เบือนหนีไม่กล้ามอง จรดริมฝีปากลงที่หน้าอกสวย เม้มด้วยความจงใจ สาวน้อยทั้งหวาดกลัวและซาบซ่าน ทั้งที่พยายามหักห้ามความรู้สึกดังกล่าวเอาไว้จนสุดความสามารถ

“ไม่นะ อย่าทำอย่างนี้ ขอร้อง”

“ไม่ต้องกลัว ผมจะทำให้คุณได้รับความสุขมากที่สุด อยู่นิ่งๆ ก็แล้วกัน”

“ไม่ ฉันไม่ต้องการ”

“ไม่ต้องการความสุข แต่ต้องการเงินใช่ไหมล่ะ ฮึ่ม ผมจ่ายให้อยู่แล้ว ผู้หญิงขายบริการชอบเงิน นี่ไงสองพันห้า”

ส่งเงินให้ด้วยท่าทางเหยียดๆ เพราะคิดว่ารินฤดีเป็นผู้หญิงขายตัว สร้างความชอกช้ำใจให้มากที่สุด น้ำตาร่วงผล็อย

เจ็บปวดต่อการดูถูก ไร้สิ้นศักดิ์ศรีความเป็นผู้หญิง ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรเขาถึงจะเชื่อว่าเธอไม่ใช่แต่เป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรม

“คุณจะเสียใจ ถ้าทำอะไรฉันลงไป”

“ไม่เสียใจหรอก มีความสุขมากกว่า”

อาจจะเป็นเพราะไฟในห้องถูกหรี่เสียจนสลัว มองแทบไม่เห็นหน้าและความมัวเมาต่อตัณหา ภาคินไม่อาจจดจำใบหน้ารินฤดีได้ รู้แต่เพียงว่าสวย ผิวนุ่มเนียนมือซึ่งก็ช่วยกระตุ้นความต้องการในเรื่องดังกล่าวได้ดี

“ได้โปรดอย่าทำอย่างนั้นกับฉัน”

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด”

“พอเถอะ อย่าทำอย่างนี้ สงสารฉันด้วย”

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว จงรอรับกับความสุขที่จะเกิดขึ้น”

ไม่มีคำพูดใดๆ จากหนุ่มเพลย์บอยที่คิดเพียงจัดการให้ตัวเองสุขสม เล้าโลมสาวน้อยที่กำลังต่อสู้เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ว่าเขาหาได้หยุดเพียงแค่นั้นไม่ ทำทุกอย่างให้เธออ่อนปวกเปียก นอนนิ่ง หายใจรวยริน เสียงหยามหยันดังขึ้นอีกครั้ง

“ในที่สุดก็ยอมจำนนต่อปากและการเล้าโลมอันร้อนแรง”

“ไม่ ปล่อยฉันไป”

“อย่ากัดฟันพูดเลยแม่หนู ยอมรับเสียดีๆ ว่าชอบบทเล้าโลม งั้นต่อไปก็คือของจริงล่ะ”

“ไม่ อย่า อย่าทำอย่างนี้”

เด็กสาวหวีดร้องออกมาอย่างสุดจะทนต่อสิ่งที่เขาพยายามที่จะยัดเยียดสิ่งที่น่ากลัวเข้ามา เพียงแค่แตะสัมผัส เธอสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด พยายามที่จะผลักดันออกไป แต่เขาไม่หยุดยั้งในเมื่อพลังแห่งความต้องการมันบอกว่าจะต้องเดินหน้า

“ไม่นะ อย่า ฉันเจ็บ”

“โธ่ ผ่านมาตั้งเยอะ ไม่ต้องมาทำเป็นมารยา ผมรู้น่าว่ามันคืออะไร”

“ฉันไม่เคยนะ”

“ถ้าไม่เคยจริงๆ ผมสอนให้ก็ได้ อย่าขัดขืน”

ป่วยการที่จะร้องขอความเมตตาจากผู้ชายที่มีแต่ความต้องการในเรื่องอย่างว่า เขาเดินหน้าจัดการพรากความสาวของเธอให้หลุดพ้นออกไป โดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดต่อการสูญเสียในครั้งนี้ นอกจากส่งเสียงด้วยความพึงพอใจ