11. ลอบสังหาร

ภายในจวนของมหาเสนา

" เจ้าจัดเตรียมมือสังหารเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่ อย่าให้พลาดได้ ทั้งสองทาง "

" ขอรับนายท่าน "

องค์ชายออกเดินทางกลับแคว้นของตนโดยที่มีเพียงองครักษ์คนสนิทและผู้ติดตามไม่กี่คน เพราะแม่ทัพลู่คุมทหารเดินทางตามเขตชายแดนกลับแคว้นไปก่อนหน้านี้แล้ว 

" องค์ชายจะพักที่นี่ก่อนหรือไม่ขอรับ " 

" อืมพักที่นี่ก่อนก็แล้วกัน อีกหลายวันกว่าจะเดินทางเข้าเขตแคว้นเรา อีกอย่างเมืองนี้ก็งดงามไม่แพ้เมืองหลวง คงจะมีเหล้าดีๆให้ข้าชิมเป็นแน่ " 

" เห็นว่าไม่เพียงแต่เหล้าดีนะพะยะค่ะ สาวงามที่นี่ก็งดงามมากเช่นกัน " 

จินหยางเอ่ยกับผู้เป็นนาย จนองค์ชายยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ด้วยความที่มีนิสัยรักสนุก ชอบเที่ยวหาความสุขตามประสา ไปที่ใดก็มักจะขาดอิสตรีไม่ได้ 

" หม่อมฉันจะไปหาแม่นางงามๆมาให้นะพะยะค่ะ " 

" เจ้านี้ชั่งรู้ใจข้าเสียจริง " 

จินหยางหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับหญิงสาวที่ทรวดทรงเย้ายวน องค์ชายซีกวนเมื่อได้เห็นก็พอใจเป็นอย่างมาก 

เมื่อดื่มกินจนเมามายต่างก็พาคนของตนเข้าห้องไป ภายในห้ององค์กำลังเล้าโลมหญิงสาวจนเริ่มได้ที่ แต่จู่ๆก็ถูกมีดสั้นก็แทงเข้าไปที่ท้อง เสียงเข้าของตกกระจายเต็มห้อง 

ทำให้คนที่ไม่คิดจะเข้าไปข้างใน เมื่อเห็นว่าอาจจะเป็นการขัดความสุขของคนตัวโต หยุดชะงักก่อนที่จะรีบเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือองค์ชายที่ถูกหญิงสาวขึ้นคร่อม 

พร้อมมีดที่กำลังจะแทงซ้ำลงไปอีกครั้ง คนที่เปิดประตูเข้ามารีบชักกระบี่ในมือเข้าต่อสู้กับมือสังหารทันที 

" องค์ชายเป็นอย่างไรบ้างพะยะค่ะ " 

จินหยางวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางที่สะบักสะบอมจากการต่อสู้เช่นกัน มือสังหารเมื่อเห็นว่าตนไม่สามารถสู้คนที่มาใหม่ได้จึงกระโดดออกหน่าต่างหนีไป 

" รับยาไปใส่บาดแผลองค์ชายซะ มีดอาจจะมีพิษ " 

" เจ้ามาได้ยังไงกัน " 

" อย่าพึ่งถาม รีบใส่ยาจะต้องพาองค์ชายไปที่ปลอดภัย " 

จินหยางรีบใส่ยาให้องค์ชาย ก่อนที่จะช่วยกันพยุงองค์ชายไปขึ้นรถม้าที่อยู่ด้านหลัง รถม้าถูกบังคับมาจนถึงกระท่อมในป่าไผ่ ที่อยู่ลึกเข้าไปในหุบเขา 

" เจ้าอยู่ที่นี่หรือว่านชิง " 

" อืม ข้าก็อยู่ที่นี่แหละ คุณหนูส่งนกพิราบมาให้ข้าตามอารักขาองค์ชาย เพราะสืบรู้ว่ามีคนที่จะลอบสังหาร " 

" คุณหนูฝูหรงรอบคอบจริงๆแต่ใครกันที่อยากสังหารองค์ชาย " 

" มหาเสนาบดียังไงล่ะ ไม่เพียงแต่องค์ชายหรอกนะ แม่ทัพฟานอวี้ก็ด้วย คงคิดที่จะกำจัดทุกคนที่ขว้างทางทั้งหมดนั้นแหละ " 

" ร้ายกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือ ทั้งที่ฮ่องเต้ก็ทรงรู้แต่เหตุใดจึงไม่กำจัดล่ะ " 

" เรื่องพวกนี้ข้าไม่รู้หรอก และก็ไม่อยากจะรู้ด้วย เจ้าทำแผลให้องค์ชายเสร็จก็อย่าลืมต้มยาให้องค์ชายด้วยล่ะ ข้าจะไปทำอาหารมาให้ " 

" ขอบใจเจ้ามาก หากเจ้ามาไม่ทันองค์ชายคงไม่รอด " 

 " อันที่จริงข้าก็มาถึงนานแล้วนะ แต่เห็นว่าองค์ชายมีความสุขดีก็เลยไม่แสดงตัวเท่านั้น แต่ไม่คิดว่ามือสังหารจะเป็นหญิงสาวผู้นี้ คนที่ส่งมือสังหารมาคงจะรู้นิสัยขององค์ชายดีเป็นแน่ " 

จินหยางยิ้มแห้งออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของว่านชิง คนตัวเล็กเดินออกจากห้องไปที่ห้องครัวทันที ภายในใจแม้จะอดเป็นห่วงคนตัวโตไม่ได้ เพราะเคยเป็นศิษย์ร่วมสำนักกันมา แต่เพราะตนและคนตัวโตมีฐานะที่แตกต่างกัน ว่านชิงจึงมักจะเจียมตัวอยู่เสมอ ไม่ว่ากับชายใดก็ตามร่วมถึงอีกคนที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว 

แม้หญิงสาวจะมีใบหน้าที่งดงามแต่ก็มักจะแต่งตัวเช่นผู้ชายเพื่อปกป้องตนเองจากผู้คนภายนอก แต่เมื่อกลับมาอยู่ที่กระท่อมว่านชิงก็เป็นเช่นสตรีทั่วไป ที่รักสวยรักงามผิดกับนิสัยห้าวๆของตน 

" ข้าขอให้ท่านให้ไวไวก็แล้วกัน " 

เมืองชินซางหลังจากที่แต่งตั้งเจ้าเมืองคนใหม่ ที่เดินทางมารับตำแหน่งเสร็จสิ้น ฟานอวี้และทหารจำนวนหนึ่งก็เดินทางกลับเมืองหลวง โดยที่ค่ายทหารก็ยังคงเป็นแม่ทัพยวนที่คอยดูแลอยู่เช่นเดิม ชาวเมืองต่างออกมาส่งขบวนทหารที่เดินทางกลับเมืองหลวง พร้อมกล่าวขอบคุณ 

" ท่านแม่ทัพอีกหนึ่งวันก็คงจะถึงเมืองหลวงแล้ว เราจะพักที่โรงเตี๊ยมก่อนหรือไม่ขอรับ " 

" อืม พักก่อนเถอะ บอกให้เหล่าทหารหาที่พักอย่ารบกวนชาวบ้านก็แล้วกัน ใครที่ถึงบ้านเรือนตนแล้วก็แยกย้ายกลับกันได้เลย สวนเบี้ยหวัดไม่ต้องห่วงจะได้กันทุกคนหลังจากข้ากลับถึงเมืองหลวงแล้ว แจ่งให้ทหารทุกคนรับรู้ " 

" ขอรับท่านแม่ทัพ " 

หานชิงเดินออกจากโรงเตี๊ยมไปหลังจากที่จัดการห้องพักให้กับแม่ทัพเรียบร้อยแล้ว 

ฟานอวี้ที่อาบน้ำเสร็จก็รออาหารที่เสี่ยวเอ้อจะยกเข้ามา แต่กลับเป็นหญิงสาวหน้าตาหมดจดยกเข้ามาแทน 

" อาหารเจ้าค่ะนายท่าน นายท่านมาจากต่างเมืองหรือเจ้าค่ะ เดินทางมาเหนื่อยๆ อยากได้คนปรนนิบัติหรือไม่เจ้าค่ะ " 

หญิงสาวใช้สายตายั่วยวนคนตรงหน้า 

" ไม่ล่ะ เจ้าออกไปเถอะข้าไม่ต้องการ แล้วก็ไม่ต้องเข้ามาอีก " 

ฟานอวี้เอ่ยอย่างไม่สนใจ คนตรงหน้าจึงชักกระบี่ออกมาทันที และยังมีมือสังหารที่ตามเข้ามาอีก 

" หึ หากไม่อยากมีความสุขก่อนตาย ก็ตายซะเถอะ " 

ฟานอวี้ชักกระบี่ที่อยู่บนเตียงออกมาต่อสู้ มือสังหารต่างก็พุ่งมาทั้งซ้ายขวาแต่ก็ไม่สามารถสร้างบาดแผลให้ฟานอวี้ได้เลยแม้แต่น้อย จนหานชิงกลับมาที่โรงเตี๊ยมจึงรีบเข้าไปช่วยจนมือสังหารต่างก็กระโดดหนีออกไป 

" ท่านแม่ทัพเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ ขออภัยที่ข้าน้อยมาช้า " 

" ไม่เป็นไร ก่อนที่มือสังหารจะเข้ามามีคนที่เตือนข้าก่อนแล้ว " 

" เตือนท่านแม่ทัพเช่นนั้นหรือขอรับ ใครกัน" 

" ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าคนที่ยิงธนูเข้ามาเป็นใคร " 

ฟานอวี้มองลูกธนูที่ถูกยิงเข้ามาพร้อมจดหมายที่บอกให้ตนระวัง แม้กระทั่งเรื่องอาหาร ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน หลังคาที่เก่าแล้ว ก็พังลงมาพร้อมกับร่างสองร่างที่ร่วงลงมาจากหลังคา 

" โอ้ยเฒ่าแก่ซ่อมบ้างนะหลังคาเนี้ยะ " 

" พี่ชินลี่ " 

ฝูหรงที่ตกลงมาพร้อมกับชินลี่ สะกิดให้ชินลี่รู้สึกตัวว่าตนถูกจับได้แล้ว ชินลี่หันไปเห็นแม่ทัพฟานที่นั่งมองตนและฮูหยินด้วยสายตาจับผิด 

" เออ คือฮูหยินอยากออกมารับท่านแม่ทัพ พอรู้ข่าวว่าท่านเดินทางมาก็รีบมาเลยเจ้าค่ะ " 

" แล้วเหตุใดถึงขึ้นไปรับท่านแม่ทัพบนหลังคาล่ะ แล้วหน้าไม้ที่อยู่ในมือคืออะไร " 

หานชิงเอ่ยถามขึ้นทันที ชินลี่รีบโยนหน้าไม้ออกไปทันที 

" เก็บได้ข้าเก็บได้ตอนปีนขึ้นไปบนหลังคาไง " 

ชินลี่รีบเอ่ยแก้ตัวออกไป เพราะตอนนี้ฝูหรงนั่งนิ่งไปแล้ว ในใจฝูหรงคิดว่าท่านแม่ทัพคงไม่มีทางเชื่อคำพูดของชินลี่เป็นแน่ 

และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ฟานอวี้ยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อนึกถึงคำพูดขององค์ชายที่มักเอ่ยเป็นนัยให้ตนสงสัยเสมอเกี่ยวกับคนตัวเล็กที่นั่งกับพื้นตอนนี้ 

" เกิดอะไรขึ้นขอรับ หลังคาพังลงมาเช่นนี้ได้ยังไงกัน " 

" ข้าขอห้องใหม่นะเฒ่าแก่ ส่วนค่าเสียหายท่านก็คิดมาก็แล้วกัน "

"ได้ๆขอรับนายท่าน" 

ฟานอวี้เดินไปดึงมือฮูหยินขึ้นมา ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้น 

" ท่านแม่ทัพจะพาข้าไปไหน ปล่อยนะเจ้าค่ะ " 

" หึ มาหาข้าถึงที่นี่เพราะเป็นห่วง แล้วจะให้ข้าปล่อยเจ้าเช่นนั้นหรือ " 

" ข้าไม่ได้เป็นห่วงท่านเสียหน่อย " 

ฟานอวี้อุ้มคนตัวเล็กตามเฒ่าแก่ไปอีกห้อง ก่อนจะวางลงบนเตียง ประตูถูกปิดลง ฟานอวี้ก็บังคับให้อีกคนนอนลง 

" นอนเถอะข้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  " 

" ท่านจะไม่ถามข้าหรือ " 

" ไม่หรอก ยังไม่ใช่ตอนนี้ นอนเถอะก่อนที่ข้าจะอดใจไม่ไหว ข้าต้องทำสิ่งหนึ่งก่อนถึงตอนนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้หรอก " 

ฝูหรงสงสัยในคำพูดของอีกคนแต่ก็หลับตาลงและหลับไปในอ้อมกอดนั้น