บทที่ 3

หน้าตำหนักเฟยเกิดเสียงดังขึ้นมา ข้ารับใช้อีกคนเดินเข้ามารายงานเทพธิดามู่

"เทพธิดามู่ เสิ่นเฟยขอพบเจ้าค่ะ" เสิ่นเฟยอย่างนั้นรึ 

"ให้นางเข้ามาเถอะ" ข้ารับใช้คนนั้นล่าถอยออกไป มู่หนานหนานพลันอยากจะเห็นหน้าสตรีของฮ่องเต้แคว้นหนานสมองสุนัขจริง ๆ เหตุใดจึงมัดใจคนผู้นี้มิได้ ถึงปล่อยให้สุนัขตัวนี้ขยำกินนางอย่างป่าเถื่อน

หน้าตำหนักเฟย ในยามนี้สตรีอาภรณ์ชุดน้ำเงินลายเมฆเหิน ปักด้วยดิ้นทองอย่างงดงาม นางมากกับนางกำนัลคนสนิทอย่างเสี่ยวหง ได้ยินมาว่าเมื่อวานฝ่าบาทนำตัวเทพธิดามู่หนานหนานจากเผ่าหูเกอมานอนกอดทั้งคืน

เสิ่นเฟยอย่างนาง อยากจะเห็นใบหน้าสตรีสารเลวคนนั้นเสียจริง มืองามจับพัดหยกในมืออย่างใจเย็น ตำหนักเฟยเป็นตำหนักที่เสิ่นเฟยอยากได้ แต่ฝ่าบาทมิประทานให้นาง แต่ดันประทานให้สตรีไม่มีหัวนอนปลายเท้า

คิดได้กระนั้นเสิ่นเหมยจึงอารมณ์เสียขึ้นมาทันที นางอุตส่าห์นำเรื่องนี้ไปรายงานหยวนฮองเฮา แต่ดูท่าหยวนฮองเฮาไม่ใส่ใจฝ่าบาทเลยเเม้แต่น้อย ไม่นานนักข้ารับใช้เข้ามารายงานให้นางเข้าไปได้

มู่หนานหนานในชุดสีขาวสบายตาใบหน้าไร้เครื่องประทินโฉมทอดสายตามอง สตรีที่สวมชุดสีน้ำเงินลายเมฆเหิน ดวงหน้าโบกด้วยแป้งหนาเตอะ ราวกับว่านางจะไปเล่นละครงิ้วที่ไหนสักแห่ง

"เห็นเสิ่นเฟยไม่ทำความเคารพรึ" เสี่ยวหงอย่างกับรู้ความคิดของสนมเสิ่นเฟยจึงเอ่ยออกไป

"แม่นางเสี่ยวหง ข้าลืมบอกพวกท่าน เทพธิดามู่หนานคือเเขกของแคว้นหนานของพวกเรา กระนั้นฝ่าบาทมีราชโองการไม่ว่าเทพธิดามู่จะพบปะผู้ใดที่เป็นสนมในแคว้นหนาน ไม่ต้องทำการคำนับ แต่พระสนมจำต้องคำนับนางแทน ยกเว้นหยวนฮองเฮาที่เทพธิดามู่ต้องคำนับ"

แม้แต่มู่หนานหนานที่ได้ยินประโยคดวงตางามสั่นไหวเล็กน้อย นี่เจ้าฮ่องเต้สมองสุนัขให้เกียรตินางถึงเพียงนี้เชียวรึ

เสิ่นเหมยได้ยินกระนั้นความโกรธส่งผ่านสายตามองไปที่มู่หนานหนาน มีรึว่ามู่หนานหนานจะรับความรู้สึกนั้นไม่ได้

"นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร" เสี่ยวหงเอ่ยขึ้น

"เจ้าสงสัยอันใด ไปถามฝ่าบาทเอาเองเถอะ" นำเสียงเสี่ยวไหนเอ่ยอย่างชัด ๆ ช้า ๆ ใบหน้างามค่อย ๆ ยิ้มให้กับพระสนมเสิ่น

มู่หนานหนานไม่ได้ออกเเรงพูดอันใดเลย มีคนคิดแทนนางมาตลอด กระนั้นนางจึงนั่งอย่างเรียบร้อยเป็นผู้ฟังที่ดี

"เสียมารยาทกับเทพธิดามู่เเล้ว ข้าขอตัวก่อน" มิคาดคิดว่าสนมเสิ่นเฟยจะคำนับมู่หนานหนานเเล้วเดินจากไป เสี่ยวหงจำใจเดินตามหลังเจ้านายออกไป ทำคำพูดของสนมเสิ่น  นางล้วนกัดฟันพูดกับมู่หนานหนาน มิคาดคิดว่าจะมีราชโองการปกป้องนังแพศยาชั่วช้านั่น

คล้อยหลังสองคนนั้น มู่หนานหนานปรายตามองเสี่ยวไหน

"เพทธิดามู่ อย่ามองบ่าวเยี่ยงนี้ นี่เป็นรับสั่งของฝ่าบาทเจ้าค่ะ ฝ่าบาททรงรู้ว่าสตรีในวังหลังจะต้องมารบกวนท่านเป็นเเน่แท้ จึงได้มีราชโองการออกมา"

ราชโองการนี้ออกมาปกป้องมู่หนานหนานโดยเฉพาะ

ดูท่าเจ้าฮ่องเต้อวี้ฉีจะห่วงนางไม่น้อย ไม่มีทางที่นางจะอภัยให้คนวิปริตเช่นนั้น

หลังจากที่เสิ่นเฟยกลับไปมู่หนานหนานพลันออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าตำหนักเฟย ในยามนั้นก็พลบค่ำพอดี นางอยากเดินเล่นคนเดียวจึงไม่ให้เสี่ยวไหนตามมาด้วย

หญิงสาวมองไปโดยรอบสวนหน้าตำหนักงดงามนัก กลิ่นหอมของบุปผาอ่อน ๆ ลอยเข้ามาในจมูกน้อย ทำให้นางสดชื่นสมองปลอดโปร่งไม่น้อยเลยทีเดียว เห็นสวนบุปผาเเล้วทำให้นางคิดถึงคนในเผ่าหูเกอ ป่านนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไบ้าง

คิดได้กระนั้นใบหน้างามพลันเศร้าไปทัน

"เหตุใดเจ้าออกเดินเล่นที่สวนคนเดียวเล่า" ในระหว่างที่ดวงตาหงส์มัวแต่มองบุปผาอยู่นั้น น้ำเสียงคนที่นางเกลียดก็ดังมาจากด้านหลัง

ร่างบางจึงหันกายไปมอง พบว่าเป็นอวี้ฉีสมองสุนัขนั่นเอง เขาเดินมาพร้อมกับบุรุษก็มิใช่สตรีก็ไม่เชิง คนอยู่ด้านหลังเขาไว้ผมยาวเเล้วมีหมวกครอบศีรษะ ขันที

"เกากงกงเจ้าถอยไปก่อน" เกากงกงประสานมือคำนับเเล้วหลบไปอีกด้านหนึ่ง

อวี้ฉีมองร่างบางในอาภรณ์สีขาว เมื่อคืนนางช่างร้อนแรงนัก ยามนี้นางเดินได้อยู่อีกรึ

"ถวายพระพรฝ่าบาท" หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ในเมื่ออยู่ที่แคว้นหนาน นางก็ต้องทำตามกฎบ้านกฎเมือง

"เจ้าสบายดีไม่ อยู่ตำหนักเฟย เราได้ยินมาว่าสนมเสิ่นมาหาเจ้า"

"เพราะราชโองการของท่าน ทำให้นางไม่กล้าทำอันใดหม่อมฉัน"

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้เเล้ว เจ้าจะยอมเป็นกุ้ยเฟยของเรารึไม่"

อวี้ฉีคาดหวังคำตอบจากมู่หนานหนานจริง ๆ เขาชอบเรือนร่างของนางเป็นอย่างมากเลยทีเดียว

มุมปากงามพลันหยักโค้งน้อย ๆ จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม แววตาหงส์มองบุรุษเหนือคนทั้งแผ่นดิน มอบตำแหน่งกุ้ยเฟยให้นางอย่างนั้นรึ

มู่หนานหนานไม่มีทางยอมรับเป็นอันขาด นางไม่อย่างเป็นสัตว์เลี้ยงในกรงให้เขาสมสู่ 

"ไม่เพคะ หม่อมฉันขอเป็นเทพธิดามู่ เป็นอันทรงเกียรติของฝ่าบาทดีกว่า"

เขามองนางอย่างถี่ถ้วน นางไม่ยอมรับอย่างนั้นรึ ไม่เป็นไร หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล วันนี้ไม่รับ พรุ่งนี้ก็อาจจะรับ หรืออาจจะมะรืนก็เป็นได้ กระนั้นเขาจึงยิ้มรับใบหน้างาม

"ช่างเถอะ เจ้าอยากเป็นสนมของเราเมื่อใดก็บอกเราได้ทุกยามเเล้วกัน"

"เพคะ หม่อมฉันขอตัว"

"ช้าก่อน" มือหนาใหญ่คว้ามืองามเอาไว้ นางมองเขาทันที

"นี่ท่าน"

"ไปนอนชมจันทร์กับเราหน่อย เราอยากชมจันทร์" นางยังไม่ตอบตกลง ชายหนุ่มลากนางมาที่สวนด้านหลังตำหนักเฟยเสียเเล้ว

จากนั้นผลักหญิงสาวนอนลงบนพื้นหญ้าที่เขียวขจีกดทับร่างบางอย่างแน่น

นี่เขาจะทำอันใดนาง