ไม่ได้จะมาดื่ม

“ครับ แต่ว่าอร่อยมั้ย”

คนเด็กกว่ารับคำแต่ไม่วายถามคำถามกลับให้เพียงฟ้าหยุดเรื่องที่จะพูดแล้วนึกคำตอบในหัวแทน

“อ่า อร่อยนะคะ ว่าแต่น้ำอะไรเหรอ”

เพียงฟ้าพยักหน้ายืนยันว่าที่ดื่มไปนั้นอร่อยจริงๆ ก่อนจะถามต่อว่ามันคืออะไรโดยลืมไปสนิทว่าควรพูดเรื่องที่จะยกเลิกบริการ

“ค็อกเทลครับ งั้นรอแป้บนะครับ”

ร่างสูงตอบก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้งแล้วเดินออกไปทันที

“เดี๋ยวค่ะน้อง”

เพียงฟ้าที่จะเรียกไว้แต่สมองสั่งการช้ามากจนเมื่อพูดออกมาก็ไม่ทันซะแล้ว มือเล็กยกขึ้นนวดขมับตัวเองเมื่อรู้สึกว่ามันมึนๆแปลกๆ ทั้งที่ก็ไม่ได้ป่วยอะไร

“นี่ครับ ลองอันนี้ดู”

คนที่หายไปเดินกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มาพร้อมแก้วสองใบที่ใส่น้ำสีสวยมาคนละแบบ กลิ่นหอมจากผลไม้โชยเข้าจมูกสวยทันทีที่มันถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

“ว่าแต่ มันคือเหล้ารึเปล่าคะ”

เพียงฟ้ายื่นมือไปรับมาสูดกลิ่นหอมก่อนเงยหน้าถามคนที่ยังยืนข้างๆทันที เธอไม่ค่อยสันทัดกับพวกเครื่องดื่มมากนัก แยกแยะไม่ค่อยออกด้วยว่าอะไรคืออะไร

“ค็อกเทลครับ”

คนเด็กกว่าตอบยิ้มๆก่อนเดินกลับไปนั่งลงตรงข้ามเหมือนเดิม แล้วยื่นอีกแก้ววางตรงหน้าคนสวยที่เริ่มหน้าแดงแล้ว

“แล้วมันคือเหล้ารึเปล่าคะ”

เพียงฟ้าถามคำถามที่อยากรู้ที่สุดเพราะต่อให้บอกว่ามันชื่ออะไรเธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันจะทำให้เธอเมาได้มั้ย ที่แน่ๆอาการมึนของเธอตอนนี้ก็น่าจะเกี่ยวกับเจ้าแก้วเมื่อกี้ที่เธอดื่มหมดไปแน่นอน

“ถ้าผสมแอลกอฮอลล์ก็ใช่ครับ ทำไมครับ ดื่มไม่ได้เหรอ”

คนตัวโตถามกลับยิ้มๆ ขายาวยกขึ้นมาไขว่ห้างพลางกอดอกมองคนที่จิบน้ำสีสวยเข้าปากช้าๆ แม้จะทำเหมือนไม่กล้าดื่มแต่สายตาก็เต็มไปด้วยประกายความอยากรู้อยากลองจนอดยิ้มขำไม่ได้

“คะ คือ ก็ได้ค่ะ แต่ไม่ค่อยได้ดื่ม”

เพียงฟ้าตอบตะกุกตะกักก่อนจิบเข้าไปเรื่อยๆเพราะติดใจในรสชาติแสนสดชื่นนั่น

“ไม่แรงหรอกครับ แค่อ่อนๆเอง”

คนที่รอดูปฏิกิริยาคนดื่มได้บอกออกมาให้เพียงฟ้าคลายกังวล แต่จะเบาหรือแรงนั้นคงแล้วแต่เจ้าตัวแล้วว่าเป็นสายดื่มขนาดไหน เพราะต่อให้เป็นค็อกเทลอ่อนๆถ้าไม่เคยดื่มหรือนานๆดื่มมันก็ทำให้เมาไม่ต่างจากเหล้าเลยนั่นแหละ

“อ้อค่ะ แต่เดี๋ยวนะ พี่ไม่ได้จะพูดเรื่องนี้”

เพียงฟ้าพยักหน้ารับรู้ ก่อนนึกขึ้นมาได้ว่าจนป่านนี้ ตัวเองยังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญที่ควรพูดเลย

“คุณหน้าแดงมากเลยครับ”

“เหรอคะ ไม่สิ คือพี่จะบอกว่า”

อีกครั้งที่เสียงทุ้มนั่นทำให้เธอไขว้เขวจนต้องตั้งสติแล้วเริ่มพูดใหม่อีกที

“ว่าอะไรครับ”

หน้าหล่อยื่นเข้ามาฟังใกล้ขึ้นจนเห็นรายละเอียดชัดเจนแบบที่เพียงฟ้ารู้สึกอิจฉานิดๆในความดูดีแบบไม่ต้องแต่งนั่น รอยบุ๋มเล็กๆสองข้างแก้มส่งให้ใบหน้าที่คมคายดูน่ารักขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

ผิวก็เนียนละเอียดในแบบที่ผู้หญิงอย่างเธอยังอาย อยากยื่นมือไปจิ้มลักยิ้มนั่นสักครั้งจริงๆ

“ว่า อะไรนะ ทำไมมึนหัวจัง”

เพียงฟ้าสะบัดหน้า เมื่อรู้สึกว่ามันชักจะมีภาพซ้อนขึ้นมาจริงๆ อยู่ดีๆใบหน้าหล่อนั่นก็แยกออกมาหลายหน้าจนเธอต้องหลับตา

“เมาเหรอครับ”

“ไม่ๆ พี่เมาไม่ได้ พี่ต้องบอก”

เพียงฟ้ารีบปฏิเสธเมื่อตอนนี้สมองเธอยังปกติแม้จะมึนหัวแปลกๆก็ตาม

“ครับ ผมฟังอยู่”

เสียงทุ้มตอบกลับพลางมองคนที่พยายามตั้งสติอย่างยากเย็นขึ้นทุกทีแล้ว

“บ้านน้องสวยมากก อ่า อร่อยจัง”

อยู่ดีๆเพียงฟ้าก็พูดเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันสักนิดออกมา แถมยังชมน้ำที่ตัวเองดื่มจนหมดอีกแก้วไม่เลิก

“ครับ ลองแก้วนี้มั้ยครับ”

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กชอบนักหนา ร่างสูงถึงได้ยื่นอีกแก้วที่เหลือมาให้ดื่มต่อทันที เพียงฟ้ารับมาไว้ในมือก่อนมองน้ำสีสวยสดใสด้วยรอยยิ้มหวานฉ่ำแบบที่คนมองใจกระตุก ไม่คิดว่าพอเมาแล้วจะยิ่งยั่วยวนกันขนาดนี้ เพียงฟ้าที่นึกขึ้นมาได้ก็รีบวางแก้วที่ตัวเองดื่มเข้าไปจนเกือบหมดอีกครั้งลงบนโต๊ะก่อนจะรีบเตือนตัวเองอีกที

“สีสวยจัง แต่ไม่ได้ๆ พี่ห้ามเมา พี่ต้องบอกน้อง”

“ครับ ถ้าคุณพูดไหวนะ”

คนที่มองความพยายามตั้งสติของเพียงฟ้าบอกออกมาอย่างขำๆ เมื่อไม่เห็นว่าคนเมาจะพูดรู้เรื่องสักที

“เอ้ะ…เดี๋ยวนะ ทำไมมันมึนๆ”

เพียงฟ้าจับหัวตัวเองแล้วหลับตาลงอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ ภาพทุกอย่างตอนนี้มันเริ่มเบลอไปหมดยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก ความเย็นทำให้เธอต้องยกมือขึ้นมากอดตัวเองก่อนเอนตัวลงพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง เสียงที่อยากจะเปล่งออกมาเพื่อพูดเรื่องที่ตั้งใจพลันหดหาย มีเพียงลมหายใจร้อนๆที่พ่นออกมาเท่านั้น

“หึ คออ่อนจริงๆด้วยสินะ”

ร่างสูงมองคนที่หลับตาลงอย่างชอบใจ ก็ทนดูมาตั้งนานว่าจะคอแข็งขนาดไหน ที่แท้ก็เป็นพวกไม่ได้แตะของมึนเมาในชีวิตประจำวันเลยนี่เอง กะจะแค่ให้ผ่อนคลายกล้าพูดสักหน่อยกลายเป็นเมาไม่รู้เรื่องไปซะแล้ว