คนละเรื่องเดียวกัน

เพียงฟ้าหมุนตัวไปมาหน้ากระจกเพื่อตรวจสอบให้ดีว่าชุดที่ใส่นั้นเรียบร้อยดี จะให้เรียกชุดก็ไม่น่าใช่เมื่อมันเป็นเพียงชุดคลุมอาบน้ำที่เธอรัดเชือกจนแน่นไปหมด เพราะหาเท่าไรก็มีเพียงชุดแบบนี้เท่านั้น และเธอเองก็จำเป็นต้องใส่เพราะกลัวเจ้าของบ้านจะว่า กะว่าจะไปบอกให้เสร็จๆแล้วรีบกลับมาเปลี่ยนชุดกลับบ้านซะที

“นั่งก่อนสิครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยบอกเมื่อเห็นเธอมาถึงโซฟาที่ตัวเองนั่งรอแล้ว

“คือว่า …”

เพียงฟ้าจำเป็นต้องนั่งลงอย่างเกร็งๆเมื่อเห็นสายตาดูนิ่งเดาไม่ออกของคนตัวสูง ต่อให้รู้ว่าอายุน้อยกว่าแต่ออร่าบางอย่างก็ทำให้รู้สึกเกรงใจเหลือเกิน

“น้ำครับ”

ยังไม่ทันได้ฟังจบ มือหนาก็เลื่อนแก้วน้ำที่มีไอเย็นเกาะอยู่มาให้ เพียงฟ้ารับมาด้วยมือสั่นๆก่อนจิบไปตามมารยาทแล้ววางลงข้างหน้าเหมือนเดิม

“อ่า ขอบคุณค่ะ คือว่า”

เพียงฟ้าพยายามที่จะพูดสิ่งที่ตั้งใจอีกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ถูกขัดจังหวะทุกรอบจนเริ่มจะหัวร้อนขึ้นมาจริงๆ

“ร้อนมั้ยครับ”

ใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มจะมีรอยยิ้มน้อยๆถามขึ้น ก่อนหยิบรีโมทแอร์มาปรับทันทีโดยไม่รอคำตอบ

“ไม่ค่ะ คือน้องคะ”

เพียงฟ้าปฏิเสธก่อนกระชับชุดคลุมแน่นขึ้น เมื่อรู้สึกว่าอากาศชักจะเย็นเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านขี้ร้อนขนาดไหนถึงได้เปิดแอร์เย็นขนาดนี้

“ให้ผมเร่งแอร์มั้ย”

เจ้าตัวหันมาถามอีกครั้งก่อนจะกดรีโมทเร่งตามที่ว่าไม่ได้ดูสักนิดว่าเพียงฟ้าแทบจะสั่นแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ คือน้องฟังพี่แป้บ”

เพียงฟ้ารีบปฏิเสธอีกครั้งและเรียกให้อีกคนฟังกันซะที

“ครับ นั่งพักก่อนค่อยพูดก็ได้ ผมไม่รีบ”

คนที่ใจเย็นก็ยังคงหันมามองแล้วยิ้มบางให้คนที่เริ่มหนาวสั่นจนต้องกระชับชุดคลุมแน่นขึ้น

“แต่พี่รีบค่ะ!”

เพียงฟ้าที่โดนขัดจังหวะมาตลอดเวลาถึงกับขึ้นเสียงอย่างลืมตัว เมื่ออีกคนเอาแต่พูดเองเออเองไม่ฟังกันซะที

“ใจร้อนจัง งั้นรอแป้บนะครับ”

“คะ…”

เพียงฟ้ามองงงๆ เมื่ออีกคนบ่นออกมาแล้วลุกขึ้นทันทีที่บอกให้รอ ตาสวยมองไปรอบๆห้องกว้างที่แบ่งโซนชัดเจน กระจกสูงรอบๆบ้านกับผ้าม่านสีอ่อนส่งให้บ้านดูสว่างและปรอดโปร่งสบายตา ผิดแต่ว่าตอนนี้เพียงฟ้าไม่ค่อยสบายใจพอจะมานั่งชื่นชมบ้านคนรวยขนาดนั้น

ร่างสูงเดินกลับมาเมื่อหายไปสักพัก พร้อมกับแก้วน้ำสีสวยในมือที่ถือมาด้วยก่อนจะเดินมาใกล้แล้วยื่นมันให้กับเพียงฟ้าอีกที

“นี่ครับ ไม่แรงมาก ใจเย็นๆค่อยๆจิบแล้วค่อยเล่าก็ได้”

คนตัวสูงที่ยังยืนรอข้างๆเร่งให้เธอดื่มเมื่อเห็นว่าเธอตั้งท่าจะพูดอีกแล้ว ความเข้าใจที่ว่าเพียงฟ้ารีบร้อนอยากปรึกษาถึงได้อยากให้เธอผ่อนคลายซะก่อน

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ คือพี่จะบอกว่า”

ส่วนเพียงฟ้าที่ไม่ได้อยากจะปรึกษาอะไรเลยก็ยังพยายามจะอธิบายเหมือนเดิม ติดที่มือใหญ่ยื่นมาแตะมือเธอที่ถือแก้วเอาไว้ให้หยุดพูดซะก่อน

“ดื่มสิครับ จะได้ผ่อนคลายอย่าเพิ่งพูดอะไรเลยครับ”

ประโยคคล้ายคำสั่งแต่ฟังดูนุ่มนวลกับรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าหล่อนั้นทำเอาเพียงฟ้าเผลอเคลิ้มไปชั่วครู่จนทำตามอย่างว่าง่าย กลิ่นหอมและรสหวานอมเปรี้ยวของผลไม้ทำให้เพียงฟ้าสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อย นึกสงสัยว่ามันคือน้ำอะไร

“แค่นั้นเองเหรอครับ นี่ผมผสมเองเลยนะ ดื่มอีกหน่อยสิครับ หรือว่า”

คนที่ยืนข้างๆถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อนิดๆทันที เมื่อเห็นว่าเพียงฟ้าทำเพียงจิบน้ำสีสวยเข้าไปนิดเดียวเท่านั้น ก่อนจะทิ้งคำถามสั้นๆให้เพียงฟ้าเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ

“คะ”

“หรือว่า ดื่มไม่เป็นเหรอครับ”

คำถามที่มาพร้อมรอยยิ้มล้อเลียนนั่น มองยังไงก็ทนไม่ได้ที่จะโดนคนเด็กกว่ามาดูถูกว่าดื่มไม่เป็นแบบนี้ ถึงจะไม่ใช่สายปาร์ตี้ แต่เพียงฟ้าก็เคยร่วมงานเลี้ยงบริษัทมาทุกปี ยังไงก็เคยแตะแอลกอฮอลล์มาบ้างอยู่แล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าไอ้ที่ถืออยู่มันคืออะไรก็เถอะ

“ไม่ใช่ค่ะ เฮ้อ…”

เพียงฟ้าถอนหายใจก่อนจะยกแก้วในมือดื่มรวดเดียวจนหมด ไม่ทันได้เห็นสายตาเป็นประกายและรอยยิ้มมุมปากจากคนที่เดินไปนั่งลงตรงข้ามแล้ว

จู่ๆเพียงฟ้าที่กำลังจะเริ่มพูดก็รู้สึกมึนๆขึ้นมานิดหน่อยอย่างที่งงตัวเองเหมือนกัน หัวเล็กสะบัดไปมาเบาๆก่อนจับจ้องไปยังคนที่นั่งยิ้มมองกันอยู่ แล้วถามออกมา

“ทีนี้จะฟังพี่ได้รึยังคะน้อง”