Ep.4

พาร์ท อิท

ตอนนี้ก็เป็นวันใหม่ดีที่ว่าวันนี้ผมไม่มีงานอะไรที่บริษัทเลยแวะมาดูการถ่ายงานของบริษัทผม บริษัทผมนอกจากจะขายยารักษาโรคแล้วก็ยังผลิตยาตามกระแสพวกกลูต้า ยาลดน้ำหนักและอาหารเสริมอื่น ซึ่งสินค้าส่วนใหญ่ของบริษัทผมก็ติดตลาดกันทั้งนั้น

“อ้าว..ท่านประทานสวัสดีคะ” มีพนักงานคนนึงเดินเข้ามาทักผมดูจากบัตรแล้วคงเป็นครีเอทีฟ

“ครับ..สวัสดีครับ” ผมทักกลับพร้อมยิ้มอ่อนๆ ตามมารยาท

“นี้ท่านแวะมาดูงานถ่ายแบบหรอคะ”

“ครับ..ว่าแต่นายแบบยังไม่มากันหรอครับ” ผมถามเพราะเท่าที่สังเกตดูยังไม่เห็นนายแบบที่ผมเลือกเลย

“มาแล้วคนนึงคะ..แต่อีกคนยังไม่มา” ผมพยักหน้ารับแต่ไม่นานก็มีพนักงานอีกคนเดินมาหาคนที่ทักผมตอนแรก

“พี่นัทคะ..แย่แล้วคะน้องที่นัดเราถ่ายแบบวันนี้เกิดอุบัติเหตุมาไม่ได้แล้วคะ” เธอพูดอย่างร้อนลน

“ว่าไงนะ! ..แล้วนี้ลองโทรตามคนอื่นหรือยัง”

“คือเพราะมันกระทันหันเลยไม่มีใครว่างเลยคะ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมโพล่ถามออกไป

“พอดีว่าน้องนายแบบที่เรานัดมาเกิดอุบัติเหตุนะคะ.แล้วตอนนี้ก็ยังหาคนแทนไม่ได้เลยคะ” ดูท่าเธอจะเครียดน่าดูเลยนะ แล้วจู่ๆ เธอก็มองหน้าผมนิ่งเลย

“เอ่อ..มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามอย่าง งงๆ

“คือว่า..ท่านประธานช่วยเป็นนายแบบให้หน่อยได้ไหมคะ” แล้วไอ้ประกายวิ้งๆ อย่างมีความหวังในตาของเธอนี้มันอะไรกันเนี้ย

“ผมว่าไม่ดีมั้งครับ..ผมทำไม่เป็นหรอก” ผมรีบปฏิเสธ

“นะคะท่านประธาน..อีกอย่างนะคะถ้าท่านมาเป็นนายแบบเองลูกค้าเราจะได้เห็นว่าแม้แต่ประธานบริษัทของเราก็ยังใช้ผลิตภัทฑ์ในบริษัทฉันว่ามันจะยิ่งหน้าเชื่อถือนะคะ”

“…..เฮ้อ.ก็ได้ครับ.แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง” ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องของบริษัทผมไม่ทำแน่ๆ

“เดี๋ยวท่านประธานไปแต่งหน้าทำผมแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้เลยคะ...เก๋พาคุณเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆ เข้า” คนที่ชื่อนัดหันไปบอกกับคนที่ชื่อเก๋แล้วเธอก็เลยเดินนำผมปที่ห้องแต่งตัว แล้วผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดนรุมยังไงไม่รู้เพราะพอผมเข้าไปทั้งช่างผมช่างแต่งหน้าก็จัดการเปลี่ยนโฉมผมใหญ่เลย

“ฮู้ววว..แต่งออกมาแล้วน่ารักมากเลยคะ” ดูเหมือนเขาจะตื่นเต้นจนพูดผิดสินะ

“แต่งหน้าทำผมเสร็จแล้ว..เดี๋ยวเชิญเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลยคะ” ผมว่าเขาน่าจะใช้คำผิดอีกแล้วนะแทนจะพูดว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าน่าจะบอกว่าแก้ผ้ามากกว่าเพราะชุดที่เขาให้ผมใส่มันมีแค่กางเกงแนบเนื้อขาสั้นอย่างเดียวนี้สิแต่ในเมื่อรับปากไปแล้วผมก็ต้องทำละนะ

“..................”

“เป็นอะไรกันหรือเปล่าครับ.” ผมพูดถามคนที่อยู่ในห้องเพราะพอผมก้าวออกมาก็พบว่าทุกคนจ้องผมแล้วก็ยืนเงียบกันหมดแต่พอผมถามก็พากันเลิกลักแล้วหันหนีกันซะงั้น

“เออ.ไม่มีอะไรหรอกคะ..เดี๋ยวเชิญที่เซตเลยคะ” เธอบอกแบบนั้นผมก็เลยได้แต่พยักหน้ารับและเดินตามเธอไปที่เซตเท่านั้นผมเลยไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไรต่อหลังจากที่ผมออกมา

“กรี๊ดดด...แกเห็นปะหุ่นท่านประธานน่ากินมากอ่า.แต่มองดีชั้นว่าท่านเหมือนเคะสุดๆ เลยน่ารักมาก” พนักงานหญิงเบอร์1

“ใช่ๆ ..คนอะไรทั้งหล่อทั้งน่ารักในคนเดียวกัน” พนักงานหญิงเบอร์2

“เชี้ยมึงเห็นปะวะ..หุ่นแม่งน่ากดชิบหาย” พนักงานชายเบอร์1

“นั้นดิ..กูนี้เกือบขึ้นเลย” พนักงานชายเบอร์2

....

“สวัสดีครับท่านประธาน...” ผมเดินมาถึงหน้าเซตตากล้องก็หันมาทักผมซึ่งผมก็พยักหน้ารับเท่านั้น

“ถ้างั้นเดี๋ยวเราเริ่มถ่ายกันเลยละกันนะครับ.เดี๋ยวท่านไปยืนตรงจุดสีเขียวที่มาร์คไว้นะครับ..กิง.เดี๋ยวกิงไปยืนตรงจุดมาร์คสีแดงนะครับ” ช่างภาพบออกผมและก็หันไปพูดกับนายแบบอีกคนนึงเขาดูสูงกว่าผมมากหน้าออกแนวตี๋ๆ ขาวๆ แต่ผมว่าคุณเจสันดูดีกว่า ว่าแต่ทำไมผมต้องไปนึกถึงเขาด้วยละเนี้ย

“ยินดีที่ได้พบนะครับคุณอิท.ผมกิง” นายแบบที่ชื่อกิงยืนมือพร้อมกับพูดทักทายผม ผมก็ยื่นมือไปจับเขาตามมารยาท

“ครับ.” ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบสายตาของเขาเลยไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

“นายแบบพร้อมนะครับ..น้ำ..น้ำพร้อมยังเดี๋ยวเตรียมฉีดได้เลยนะ”

“เดี๋ยวนะครับ..นี้ใช้น้ำด้วยหรอครับ” ผมรีบถามออกไปอย่างลืมตัวหลังจากที่ได้ยินว่าจะมีการใช้น้ำร่วมอยู่ในเซตด้วยผมคงลืมไป

“ครับ.มันเป็นคอนเซปนะครับ..มีอะไรหรือเปล่าครับ” ตากล้องบอกแล้วถามผมต่อ

“..ไม่มีครับ” ผมบอกปัดเพราะจริงผมยังรู้สึกไม่ค่อยโอเคกับร่างกายตัวเองสักเท่าไรแล้วผมก็ไม่ได้ทานยาด้วยสิ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คงเพราะผมแสดงสีหน้ามากเกินไปคนที่ยืนอยู่ข้างผมเลยพูดถามออกมา

“เปล่าครับ..ไม่มีอะไร”

“เอาละครับเริ่มถ่ายได้.”

…

พาร์ท เจสัน

ไม่รู้ว่าบังเอิญหรืออะไรวันนี้ผมไม่มีอะไรทำเลยแวะมาดูสตูลดิโอที่ผมจะถ่ายโปรเตอร์ของบริษัทพรุ่งนี้แต่ผมกลับมาเจอไอ้อิทที่นี้แถมตอนนี้มันยังเป็นนายแบบด้วย แต่ไม่เข้าใจกางเกงที่มันใส่มันจะเล็กไปไหนแล้วทำไมต้องใส่กางเกงตัวเดียวแล้วทำไมมันต้องใกล้ชิดกับไอ้นายแบบนั้นด้วย แล้วนี้กูจะโมโหทำไมวะ

“อ้าว..คุณเจสันมาทำอะไรทีนี้คะเนี้ยได้ข่าวว่าบริษัทคุณถ่ายงานพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอครับ” ขณะที่ผมยืนดูไอ้อิทมันถ่ายงานอยู่ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อ นัท

“พอดีผมแค่แวะมาดูเล่นๆ นะครับ…ว่าแต่คนที่อยู่ในเซตนะใช้คุณอิทที่เป็นประธานบริษัทไม่ใช่หรอครับ” ผมแกล้งถามดู

“ใช่คะ..พอดีเกินเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยท่านประธานเลยต้องมาถ่ายงานแทนคะ” ผมไม่อยากจะเชื่อว่าประธานอย่างมันจะยอมมาทำอะไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเองกำลังแย่ถ้าถามว่าแย่เรื่องอะไรนะหรอครับก็ดูหน้ามันสิถ้าไม่แต่งหน้าหน้ามันก็ซีดยิ่งกว่าไก่ต้มซีดไปทั้งตัวยังจะฝืนอีก

“ถ้าไงผมขอไปดูใกล้ๆ ได้ไหมครับ”

“ได้คะ..เชิญเลย” ผมเปลี่ยนตำแหน่งไปยืนใกล้ๆ เซตมาขึ้นอยู่ด้านหลังตากล้องพอไอ้อิทเห็นผมดูมันจะชะงักนิดหน่อยแต่ผมก็ยังยืนดูต่อ แต่รู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้สิ รู้สึกไม่ชอบที่มันต้องมาโชว์ร่างกายให้คนอื่นดูนี้ผมเป็นอะไรไปวะเนี้ย

“เอาละครับ..อีกนิดจะเสร็จแล้วนะครับ..รบกวนท่านยืนบนโต๊ะนะครับส่วนกิงพี่อยากทำเหมือนว่าท่านจะทำเหมือนจะโดดนะครับแล้วกิงก็ทำเหมือนจะรับนะครับ” ผมยืนฟังตากล้องมันสั่งไอ้อิทก็ขึ้นไปยืนส่วนไอ้นายแบบที่ชื่อกิงอะไรนั้นก็ทำตามที่สั่งแต่ไม่เข้าใจทำไมต้องจับเอวไอ้อิทด้วยวะ ผมได้แต่ยืนหงุดหงิดตรงนั้นดูมันถ่าย

“โอเคครับ...เรียบร้อย” จบซะที พอตากล้องบอกไอ้อิทก็กำลังจะลงจากโต๊ะที่มันยืนแต่ผมว่ามันอาการไม่ค่อยดีเลยละผมรู้สึกมันเซนิดๆ ไม่รู้ทำไมร่างกายผมมันขยับไปเองรู้อีกทีผมก็วิ่งไปหามันแล้ว

พรึบ

ว๊ายยย

เฮ้ยยยยย

“คุณ..เจ.สัน.” เสียงที่แผ่วดังออกมาจากปากมันหลังจากที่มันเซจนหล่นลงมาแต่ผมวิ่งไปรับมันไว้ได้ทันก่อนที่มันจะตกลงพื้น พอมันพูดจบมันก็สลบไปทันที

“อิท..ไอ้อิท.ตัวร้อนชิบ” ผมได้แต่บ่นไอ้คนที่อยู่อ้อมกอดผมไม่รู้ว่ามันทนฝืนทำอยู่ได้ยังไง

“คุณเจสันท่านประธานเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” คนที่ชื่อนัทพูดถามผมออกมาคนอื่นก็เริ่มมามุ่ง

“ก็เป็นไข้นะสิ..นี้พวกคุณไม่รู้หรือไงถึงปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้..คิดยังไงถึงให้คนป่วยมาทำงานที่ต้องโดนน้ำตลอดเวลาแบบนี้” ผมอดไม่ได้ที่จะว่าออกมาพร้อมกับที่ถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้ไอ้อิทมันผมอุ้มมันขึ้นในท่าเจ้าสาว

“ดะเดี๋ยวฉันเรียกรถพยาบาลให้นะคะ” นัทที่เป็นพนักงานพูดแต่ดูเหมือนเขาจะกลัวผม

“ไม่ต้อง..ผมจัดการเองได้” ผมว่าเสียงแข็งแล้วอุ้มไอ้อิทออกมาจากสตูดิโอ

“นายครับ..เกิดอะไรขึ้นแล้วนี้...” ลูกน้องผมคนนึงพอเห็นผมเดินออกมามันก็รีบพูดถามทันทีพร้อมกับมองคนที่ผมอุ้มอยู่ด้วยความแปลกใจ

“มึงไม่ต้องรู้หรอกน่า...พากูกลับคอนโดแล้วก็ตามหมอมาให้กูด้วย”

“ได้ครับ..” มันบอกและเดินนำผมไปที่รถผมอุ้มไอ้อิทให้ไปนั่งที่เบาะหลังผมจัดท่าให้มันนอนราบและกระชับเสื้อคลุมของผมที่ห่มให้มันนิดหน่อยผมจับหัวไอ้อิทให้นอนมาที่ตักของผม

“ไม่ต้องเปิดแอร์.” ผมบอก

“อะไรนะครับ..แต่”

“กูบอกไม่ต้องเปิด.” ผมบอกอีกลูกน้องผมมันคง งงเพราะผมเป็นคนขี้ร้อนแต่ตอนนี้ดันไม่ให้มันเปิดแอร์เอาจริงๆ คือจะเปิดได้ยังไงละในเมื่อไอ้อิทมันยังนอนป่วยอยู่เนี้ย

“ครับๆ ..” ผมละสายตาจากลูกน้องแล้วกลับมามองคนที่นอนอยู่บนตักผมไม่รู้ทำไมรู้อีกทีมือผมก็พาดไปบนเอวมันซะแล้ว นี้มันเกิดอะไรกับกูวะเนี้ย

......................

ชอบไม่ชอบก็เม้นกันหน่อยนะครับบบบบบ