Ep.5

Ep.5

พาร์ท เจสัน

ผมพาไอ้อิทมาที่คอนโดผมแล้ววางมันลงที่เตียงของผม ดูมันกระสับกระส่ายเล็กน้อยคงมาจากพิษไข้ระหว่างที่รอหมอผมก็จัดการเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้มันนิดหน่อยและไม่นานหมอก็มาผมหลบไปยืนตรงประตูห้องเพื่อให้หมอตรวจไอ้อิท

“มันเป็นไงบ้าง.” ผมถามหมอหลังจากที่มันตรวจไอ้อิทได้สักพักละ

“ก็มีไข้สูงร่างกายคนไข้อ่อนแอ่ผมว่าน่าจะมาจากการที่พักผ่อนน้อย....คุณเจสันครับ.ผมขออนุญาติเจาะเลือดคนไข้ไปตรวจได้ไหมครับ”

“ทำไมต้องเจาะ..” ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าทำไมต้องตรวจเลือดมันด้วย

“ผมรู้สึกว่าร่างกายคนไข้อ่อนแอ่มากผมเลยอยากจะตรวจโรคอื่นๆ ด้วยนะครับ”

“อืม..ก็ดีเหมือนกันแต่อย่าลืมส่งผลตรวจมาให้ผมด้วยละ”

“ได้ครับ..ถ้างั้นตอนนี้หมอจะฉีดยาลดไข้ให้ก่อนแล้วถ้าผลตรวจเสร็จแล้วหมอจะรีบส่งมาให้นะครับ” ผมพยักหน้ารับและยืนดูหมอมันฉีดยาให้ไอ้อิทพอเสร็จแล้วหมอก็ออกไป ผมเดินไปนั่งข้างไอ้อิทบนเตียง ผมเอื้อมมือไปคลึงระหว่างคิ้วของมันจนปมที่มีอยู่คลายออก ขนาดนอนมันยังคนคิดมากเนอะ

“อือออ..” มันส่งเสียงในลำคอเบาๆ แล้วตาของมันก็ค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ

“คุณ..เจสัน.แค่กๆ” มันเรียกชื่อผมเสียงแหบแถมยังไอออกมาอีก ผมเลยต้องหยิบน้ำที่วางอยู่ข้างเตียงให้มันกิน มันก็ยั่นตัวขึ้นมากินน้ำโดยที่ผมไม่ต้องบอก

“เออกูเอง..แดกพอยัง” ผมบอกและถามต่อมันก็พยักหน้าผมเลยเอาแก้วกลับไปวางที่เดิม

“แล้วนี้ผมมาอยู่ที่นี้ได้ไง” มันนั่งผิงหัวเตียงและพูดถามผมออกมา

“กูแบกมึงมาเองและ..แล้วนี้คิดยังไงถึงไปทำอะไรแบบนั้นทั้งที่ตัวเองก็ไม่สบายอยู่!” ไม่รุ้ทำไมต้องโว๊ยวายแต่พอคิดขึ้นมามันกอดที่จะโมโหไม่ได้

“มันจำเป็นครับ.แค่กๆ .ผมไม่ได้อยากทำสักหน่อย” มันตอบเสียบแหบและยังไม่ทันที่ผมจะพูดถามอะไรมันต่อเสียงโทรศัพท์ของมันที่ผมวางไว้ที่หัวเตียงก็ดังขึ้นมาซะก่อนมันเลยกดรับสาย

“ครับพ่อ......ไม่ได้เป็นอะไรครับ....ครับ..เดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้ครับ....ครับ” ผมนั่งฟังมันคุยกับพ่อไม่นานมันก็กดวางสายและพอห้องผมมันค่อนข้างเงียบผมเลยพอได้ยินว่าพ่อมันพูดว่าอะไรแต่ที่มั่นใจคือแววตาของไอ้อิทมันเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นอะไรวะ..” เห็นแววตาแบบนั้นผมเลยอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่มีอะไรครับ....ยังไงก็ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลืออีกครั้ง...แต่ผมคงต้องขอตัวก่อน” มันบอกเสียงแผ่วแล้วจะลุกจากเตียงแต่ผมไวกว่าผมยืดตัวไปกดตัวมันไว้ให้นั่งที่เตียงเหมือนเดิม มันชะงักนิดหน่อยแล้วก็มองหน้าผมแบบ งงๆ

“มึงไม่ต้องลุกเลยนะ..หน้าก็ซีดตัวก็ร้อน.แล้วมึงจะไปไหนอีก” ผมว่าเสียงเข้ม

“ผมมีงานต้องทำครับ..ผมต้องรีบไปปล่อยผมเถอะครับ” มันยกมือมาดันผมออกแต่ผมขืนตัวไว้

“งานบ้าอะไรวะ.อย่าบอกนะว่าที่พ่อมึงโทรมาเมื่อกี่คืนมาตามให้มึงไปทำงาน” มันไม่ตอบแต่แค่เห็นตามันผมก็รู้แล้วและว่าที่ผมพูดมันเรื่องจริง

“มึงก็รู้ว่าตัวมึงเองไม่สบายอยู่แล้วทำไมไม่บอกพ่อมึงไปวะ” ผมถามอย่างอารมณ์เสีย

“ผมทำไหว..มันเป็นเรื่องเดียวที่ผมทำได้และต้องทำ” จู่มันก็หลบสายตาผมและพูดออกมาและน้ำเสียงที่พูดเหมือนกับเป็นการพูดเพื่อตรอกย้ำตัวเองมากกว่า

“กูไม่สนแต่กูไม่ให้มึงไปทำงานในสภาพนี้แน่”

“แต่คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามผมนะ” เถียงอีก เสียงก็แทบจะไม่มียังจะเถียงอีก

“มีไม่มีกูไม่สน..แต่กูไม่ให้ไป”

“นี้ปล่อยนะ..ผมต้องไปทำงาน.อื้อออ” พูดมากปิดปากแม่ง ผมรำคาญละเลยเอาปากผมปิดปากมันซะเลย มันก็ดิ้นใหญ่แต่เพราะผมจูบมันตอนที่มันจะพูดพอดีไงผมเลยสอดลิ้นเข้าไปได้ ผมจูบมันจนรู้สึกว่ามันเริ่มไม่ไหวและผมเลยผละออกมา

“ยังจะพูดว่าจะไปอีกไหม..ถ้ายังคิดจะไปกูจะทำมากกว่าจูบอีก” ผมพูดพลางมองหน้ามันที่หอบใจอย่างหอบๆ หน้าแดงก่ำไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้หรือเพราะเขิลผมกันแน่ แต่จะว่าไปแบบนี้มันก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ

“มะไม่ไปแล้วก็ได้..คุณถอยออกไปหน่อยสิผมร้อน” ไอ้อิทบอกผมเสียงเบาแล้วก็หลบสายตาผมอีกครั้ง ผมขยับตัวออกจากไอ้อิทแล้วนั่งที่เตียงเหมือนเดิม

“อย่าเพิ่งนอนละ..กูจะโทรสั่งข้าวให้มึงจะได้กินยา”

“ครับ..” อืม สั้นดี ผมปล่อยมันนั่งอยู่บนเตียงแล้วออกไปโทรสั่งข้าวให้มัน พอข้าวมาผมก็เอาให้มันกินแต่ผมไม่ได้ป้อนมันหรอกนะให้มันกินเอง มันกินเสร็จผมก็เห็นมันนั่งอยู่แบบนั้นไม่พูดไม่จา ผมเลยเดินเปิดทีวีที่อยู่ในห้องนอนให้ไอ้อิทห้องมันจะได้ไม่เงียบจนเกินไป ผมเดินไปนั่งข้างมันบนเตียงแล้วก็ดูทีวีไปเงียบๆ

จนเย็นผมก็สั่งข้าวให้มันอีกเพราะมันต้องกินยาแต่ผมก็สั่งข้าวมาให้ตัวเองด้วยละนะ ไอ้อิทก็กินไปเรื่อยๆ จนมันอิ่มและทั้งห้องผมก็กลับมาอยู่ในความเงียบเหมือนเดิมตอนนี้ก็สามทุ่มละ

“ไอ้อิท..กูว่า...อ้าว” ผมกำลังจะหันไปบอกคนที่นั่งอยู่ข้างผมให้มันนอน เพราะมันดึกแล้วแต่ปารกฏว่าไอ้อิทมันหลับไปแล้วหลับทั้งที่ยังนั่งอยู่ ผมส่ายหัวให้มันอย่างหน่าย ง่วงแทนที่จะนอก็มานั่งหลับ ผมประคองตัวมันให้นอนราบไปกับที่นอน มันขยับตัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ตื่น

“ขยันโทรจัง..” ผมบ่นเบาๆ เพราะสังเกตเห็นโทรศัพท์ของไอ้อิทมันมีสายเข้าหน้าจอเลยสว่างขึ้นมาคนที่โทรมาก็พ่อมันนั้นแหละสงสัยโทรตามมันไปทำงาน ผมนะปิดเสียงโทรศัพท์มันไว้แต่ไม่ได้ปิดเครื่องแต่ตอนนี้ชักรำคาญละกดปิดแม่ง

“เฮ้ออ..ไปนอนบ้างดีกว่ากู” ผมลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำและเดินไปนอนที่โซฟาข้างนอกเหมือนเดิม ขี้เกียจนอนเบียดมัน

…..

“ผม.ขอโทษ.อึก.ยะอย่า.”

“เสียงอะไรวะ” นี้ผมกำลังจะหลับนะแต่ได้ยินเสียงอะไรไม่รู้แต่ดูเหมือนว่าจะมาจากห้องผมถ้างั้นคงเป็นเสียงไอ้อิทแน่ ผมลุกจากโซฟาที่นอนอยู่แล้วเดินไปที่ห้องนอนผม

“ผะผมขอโทษ.อึก.พี่อาร์ท.ขอ.โทษ “ผมเปิดเข้าไปในห้องก็เห็นไอ้อิทมันละเมออกมามือมันก็ปัดป่ายไปทั่ว ผมเลยเดินเข้าไปใกล้มัน ผมจัดมือมันไว้ทั้งสองข้าง

“อิท..ไอ้อิท.” ผมเรียกมันเสียงดังเพื่อที่จะให้มันตื่นขึ้นมา

“ผมขอโทษ.อึก.พี่อาร์ท!!” แล้วมันก็สะดุ้งตื่นขึ้นหลังจากที่มันเรียกื่ออาร์ทออกมาเสียงดัง มัรลุกขึ้นนั่งแล้วหายใจหอบถี่ยังกลับคนที่ไปวิ่งมาเป็นกิโลๆ อย่างนั้นแหละผมรู้สึกว่ามันต้องไข้ขึ้นแน่เพราะแขนมันที่ผมจับอยู่โครตร้อนอะ

“คุณ..” มันหันมามองผมแล้วเรียกผมเบาๆ หน้ามันเต็มไปด้วยเหงื่อ น่าจะเป็นทั้งเหงื่อทั้งน้ำตา

“เออ.กูเอง..แล้วนี้มึงเป็นอะไร” ผมปล่อยแขกมันและพูดถาม

“เปล่าครับ..ไม่ได้เป็นอะไร” มันหลบสายตาผมแล้วพูตอบออกมา ทำอย่างกับว่าผมจะไม่รู้อย่างนั้นแหละว่ามันโกหกอยู่

“มึงแน่ใจ..” ผมแกล้งถามย้ำมัน

“ครับ..ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” ผมได้แต่มองหน้ามันอย่างเซ็ง สภาพยาขนาดนี้ก็ยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก ผมเดินออกมาจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำ ผมเอาอ่างใส่น้ำพร้อมกับผ้าและกลับมาที่เตียงอีกครั้ง

“คุณจะทำอะไร.” ไอ้อิทมันถามผมคงเพราะเห็นผมเดินถืออ่างน้ำไปวางบนเตียงข้างมัน

“ทำกับข้าวมั้ง..ก็เห็นอยู่ว่ากูเอาอะไรมา...มึงนั่งเฉยๆ เหอะ”

“ไม่ต้องครับ..เดี๋ยวผมทำเอง” ไอ้อิทมันเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้ไม่ยอมให้ผมเอาเช็ดตัวที่อยู่ในมือไปเช้ดตัวมัน

“เก็บแรงไว้หายใจเถอะ...แล้วก็นั่งเฉยๆ ได้และ.หรืออยากให้กูทำแบบเมื่อเช้า” พอเจอผมขู่มันเลยยอมอยู่นิ่งๆ ตามที่ผมบอก ผมเอาผ้าเช็ดหน้าให้ไอ้อิทพอเสร็จผมก็เอาผ้าล้วงเข้าไปเช็ดในเสื้อไอ้อิทแต่ผมไม่ได้ถอดเสื้อให้มันหรอกนะครับ เช็ดเสร็จผมก็กำลังจะลุกเอาอ่างเล็กกับผ้าไปเก็บแต่เสียงของไอ้อิทก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“เดี๋ยวครับ....คุณพอมียานอนหลับไหม” ผมหันไปมองมันที่พูดกับผมอยู่

“ไม่มี...” พอผมบอกว่าไม่มีหน้ามันก็ดูเครียดมากๆ มือมันปล่อยมือผมที่ตอนแรกจับไว้ เอาจริงๆ ผมมีนะยานอนหลับอะแต่ผมไม่อยากให้มันกิน

“………….” ผมปล่อยให้มันนั่งอยู่เงียบแป๊ปนึงระหว่างที่ผมเอาอ่างไปเก็บผมเดินกลับมานั่งบนเตียงข้างไอ้อิทเหมือนเดิม

“นอนสิ..” ผมบอกแต่ไอ้อิทก็ยังนั่งอยู่เหมือนเดิมผมชักเริ่มรำคาญและ

พรึบ

“อืออ..คุณทำอะไรนะ” ไอ้อิทมันโว๊ยออกมาหลังจากที่ผมดึงมันเข้ามากอดไว้และดันให้มันนอนลงโดยที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของผม

“ก็กูบอกให้มึงนอนแต่มึงก็ไม่นอนแล้วเมื่อไรจะหายวะ..นอนไปแบบนี้แหละ” ผมกอดมันแน่นขึ้นเพราะไอ้อิทมันดิ้นอยู่นั้นแหละแรงก็ไม่มียังจะดิ้นอีก

“แต่ว่า.” ยัง ยังจะดื้ออีก

“กูบอกให้นอนก็นอนดิ.” ผมว่าเสียงเข้มมันเลยหยุดดิ้น ผมกอดมันไว้สักพักจนแน่ใจว่ามันหลับผมก็คลายกอดออกเล็กน้อย

“ก็หลับได้นี่หว่า.” จริงๆ มันก็หลับได้นะไม่เห็นต้องพึ่งยาเลย ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากมันเบาๆ ตัวมันยังร้อนอยู่เลยนะเนี้ยจะว่าไปมันก็เด็กคนนึงละนะสมัยตอนผมอายุเท่าไอ้อิทผมยังเที่ยวอยู่เลยแต่ไอ้อิทกลับต้องมารับภาระหนักแบกชีวิตของคนมากมายไว้บนบ่าแถมยังมีเรื่องพี่ชายของมันอีก

“จุ๊ป...หลับซะให้สนิท..กูสัญญาว่าคืนนี้มึงจะไม่ฝันร้ายแน่นอน” ผมจุ๊ปมันที่หน้าผากเบาๆ พร้อมกับลูบหัวของไอ้อิทไปด้วย ไม่รู้ทำไมผมต้องทำแบบนี้แต่รู้อีกทีผมก็ทำไปแล้ว กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

หนุกไม่หนุก ชอบไม่ชอบ ก็เม้นบอกเขาบ้างนะครับ ลีดที่น่ารักทั้งหลายยยยยย