ตอนที่ 6 ไข่ลวก

เช้ามา เรารีบลุกแต่เช้าเพื่อมาทำซุป ที่จริงเมื่อคืนมันไม่มีอะไรนะ พอลุงร้องไห้เสร็จเราก็ไปนอนของเราส่วนลุงก็ไปนอนของลุง มันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น นี่ลุงก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ งั้นวันนี้ก็คงต้องตอบแทนด้วยต้มจืดเต้าหู้ไข่นี่แหละ

RRRRRRRRRRRRRR

เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นเราเลยต้องวางทัพพีแล้วเดินไปรับเพราะถ้าปล่อยไว้แบบนั้นลุงต้องตื่นแน่ๆ

“สวัสดีฮะ บ้านคุณพาลีฮะ”

“นั่นใครครับ”เสียงจากปลายสายดูตกใจจริงจังมากๆเลยนะ

“เอ่ออ ปอนเป็นคนอาศัยบ้านคุณพาลีฮะ”

“คุณพาลีอยู่ใช่มั้ยครับ งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปครับ”

แล้วเขาก็วางสายไป คืออะไร เราไม่ทันรู้เรื่องเลยนะ แล้วเราจะบอกลุงยังไงว่าใครโทรมา คือเราก็ยังคงงงอยู่อย่างนั้นแหละจนซักพักก็มีคนมาเพราะประตูลิฟท์มันเปิด

“สวัสดีครับ”เขารีบตรงมาทางเราทันที นี่เขาเป็นใครอ่ะ ทำไมถึงมีรหัสลิฟท์ที่นี่ด้วย แถมยังหน้าตาดี เรียกว่าหล่อรองๆจากลุงเลยก็ว่าได้

“สวัสดีฮะ คือ มีธุระอะไรเหรอฮะ”

“มีเยอะเลยครับ คืออย่างแรกคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ เพราะปกติคุณพาลีไม่เคยให้ใครมายุ่งที่นี่เลยซักคน ขนาดผมอยู่กับเขามาตั้งแต่เริ่มวาดรูป ผมยังไม่เคยได้มานอนที่นี่เลย”

“เอ่ออ ปอนก็แค่น้องเพื่อนลุงก็เท่านั้นฮะ”

“ลุงเหรอ.. ลุงไหนครับ”

“ก็ลุงพาลีไงฮะ”

เขาสตั้นไป 10 วิเห็นจะได้ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังเลย นี่มันน่าขำขนาดนั้นเลยจริงดิ

“ผมไม่คิดเลยนะครับว่าคุณพาลีจะให้คุนเรียกแบบนั้น”

“ก็ลุงแก่แล้ว เรียกลุงก็ไม่เสียหายอะไรนี่ฮะ”

“ครับๆ โอ้ยน้ำตาไหล ว่าแต่คุณคุรพาลีละครับ”

“ยังไม่ตื่นฮะ ให้ปอนไปปลุกมั้ยฮะ”

“อย่าครับ อย่า”

คือเขาห้ามเราแบบสุดฤทธิ์เลย จนเราต้องรีบเบรกตัวเองอ่ะ

“ทำไมฮะ ก็คุณมาหาลุงเพราะเรื่องสำคัญไม่ใช่เหรอฮะ”

“ไอ้ใช่มันก็ใช่อยู่หรอกครับ แต่คุณพาลีไม่ชอบให้ใครไปยุ่งตอนหลับ และก็ตอนวาดรูปครับ”

“อ๋อ เหรอฮะ”

“ครับ และที่ผมมาวันนี้ผมก็แค่จะมาติดตามผลงานของคุณพาลีก็เท่านั้นครับ เพราะเจ้าของรูปเขาอยากรู้ว่ารูปเขาไปถึงไหนแล้วครับ”

“รูปเหรอฮะ เดี๋ยวปอนไปดูให้ฮะ”

เราเดินไปในห้องของลุงก่อนจะหยิบภาพวาดที่ลุงวาดเมื่อวานออกมา แต่คุณคนนั้นยืนค้างไปแล้ว อ้าว เราทำอะไรผิดอีกเหรอ นี่เรางง หรือเขาประสาทไม่ดีกันแน่นะ

“นะ...นี่คุณ...คุณถือรูปออกมาแบบนี้เลยเหรอครับ คุณรู้มั้ยครับ ว่ามูลค่ามันมากแค่ไหน แล้วถ้ารอยนิ้วมือคุณไปทำลายสีของภาพมันจะทำยังไง ตายแล้วตายแน่ๆ”เห็นเขาตกใจ เราก็เริ่มใจไม่ดีละนะ

“มันแพงเหรอฮะ”

“35 ล้านบาทไทยครับ”

“ฮะ...35 เลยเหรอฮะ”

คราวนี้รูปหลุดจากมือเราเลย ตายห่า 35 ล้านเชียวนะ หล่นง่ายไปปะ

พรึบ!!!!!!!!!!!!!!!!! มันเหมือนมีลมผ่านตัวเราไปอ่ะ คือไวมาก

“ระวังหน่อยซิปอน”ลุงที่ตอนนี้ถือรูปที่หล่นจากมือเราไปเมื่อกี้พูดขึ้น ตายแน่เรา เราทำลุงตื่นอ่ะ

“ลุง คือว่า ปอน”พูดอะไรไม่ออกเลย เราะว่าเราทำผิดจริงๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ปอนไม่รู้มันก็แปลว่าปอนไม่ผิด”

“แต่ลุงฮะ”

“ไม่เป็นไรจริงๆ อย่าคิดมากซิปอน”

ลุงที่ตอนนี้ใส่แค่กางเกงขายาวตัวเดียวค่อยๆส่งยิ้มให้เราและลูบหัวเรา แต่เรารู้สึกแย่จัง

“เอ่ออ คุณพาลีครับ”

“มีอะไร แล้วใครใช้ให้นายมาเวลานี้”เสียงลุงที่คุยกับเขาคนนั้นดูดุขึ้นมาเลย เราเพิ่งรู้นะว่าลุงคุยกับเราเสียงสามเสียงสี่อ่ะ แต่กลับคุยกับคนอื่นเสียง 1 แบบนี้

“เอ่ออ พอดี คุณหนูหลิวเธออยากทราบนะครับว่างานเธอไปถึงไหนแล้ว”

“บอกเธอถ้าอยากได้เร็วๆก็มาวาดเอง”

“คุณพาลีครับ”

“ตามนั้น แล้วจะไปไหนก็ไป”

“เอ่ออ……...คุณพาลีครับแต่เธอกดดันผมมาจริงๆนะครับ ยังไงขอเป็นวันอาทิตย์นี้ได้รึเปล่าครับคุณพาลี”

“ฉันไม่มีอารมณ์ แล้วฉันก็จะไม่วาดจนกว่าอารมณ์ฉันจะมาด้วย”

นี่เหรอ ธาตุแท้ของลุง โคตรเอาแต่ใจอ่ะ โคตรอารมณ์ศิลปินเลย

“โห คุณพาลี ผมตายแน่เลยงานนี้ ได้โปรดเถอะครับผมตายแน่ๆ”คือพี่เขาดูน่าสงสารมากๆเลยนะ เอาไงอ่ะ เราควรพูดให้เขามั้ย แต่ก็ถ้าไม่พูดเขาจะแย่เอานะ

“คุณพาลีครับ”

“นี่ถ้านายยังกวนฉันแบบนี้ไม่เลิกฉันจะเผารูปนี้ซะ”

“คุณพาลี”

เราปล่อยควราบไปกับพื้นเลย โห เล่นใหญ่จัง เล่นใหญ่จนน่าสงสารรอ่ะ

“เอ่ออ คือลุงฮะ ปอนคิดว่า รีบทำให้เสร็จก็ดีนะฮะ ลุงจะได้มีเวลาติวให้ปอนมากขึ้น หรือลุงว่าไงฮะ”

เราก็ลุ้นแหละ คือถ้าลุงปฎิเสธเรานี่หน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยนะ

“อืม… ในเมื่อปอนขอ ฉันก็จะทำให้ เดี๋ยวฉันรีบวาดละกัน เวลาที่เหลือฉันจะได้เอาไปให้ปอนทั้งหมดเลยโอเคมั้ย”

โอเคมั้ยงั้นเหรอ มาถามกันแบบนี้เราควรตอบลุงเขาไปว่าไงดีอ่ะ

“โอเคมั้ยปอน”ลุงหันมายิ้มและถามย้ำคำถามเดิมนั้นกับเราอีกครั้ง ตายอีกแล้ว ใจนี่ละลายไปแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าลุงจะมีออร่าพิฆาตขนาดนี้อ่ะ

“อะ...โอเคฮะ โอเคก็ได้ฮะ”

“ดี งั้นฉันจะเร่งงานให้ นายไปบอกเจ้าของงานได้เลย”

“ครับคุณพาลี”

คือเขารีบเช็ดน้ำตาใหญ่เลย ดูท่าจะดีใจนะ

“ขอบคุ”เขาพูดกับเราทั้งๆที่ไม่ได้ออกเสียง เขาน่ารักดีนะ แบบว่าจะโก๊ะๆหน่อย ออกแนว อารมณ์ดีอะไรแบบนั้นเลย”

“ไม่เป็นไรฮะ”เราก็ตอบกลับเขาทั้งๆที่ไม่มีเสียงเช่นกัน

“งั้นผมกลับก่อนนะครับคุณพาลี”

“อืม”

ลุงพยักหน้า ก่อนที่ลุงจะใส่ชุดหมีหรือจะเป็นชุดทำงานนั่นแหละและเดินไปในห้องทำงานของลุง คือเราก็อยากรู้ไงว่ารูป 30 ล้านอะไรของลุงเนี้ยมันจะสวยซักแค่ไหนเมื่อมันผ่านการวาดจากฝีมือของลุงแล้ว แต่ก็นะยังติดทำซุปอยู่นะซิ เราเลยเดินไปทำซุปให้เสร็จ และจัดการอาหารอย่างอื่นต่อจนครบถ้วน หลังจากนั้นเราก็เดินมาหาลุงที่ห้องทำงานซึ่งมันเงียบมาก ส่วนลุงก็ใส่หูฟังพร้อมกับวาดไปด้วย แต่แปลกมาก ภาพนี้ มันคือหุ่นนางแบบคนนั้นที่เราเจอ แต่หน้ามันกลับไม่ใช่ มันดูคนละคนเลย ซึ่งเราก็จ้องมองรูปอยู่นานเลยนะ เพราะมันดูขลังและเหมือนมีชีวิตจริงๆ

“อ้าวปอน มีอะไรเหรอ” ลุงหันมาเจอเราก็ถามเราทันทีพร้อมกับถอดหูฟังออกด้วย ทำไมเวลาลุงทำงานถึงดูเท่แบบนี้นะ

“คือว่า กับข้าวเสร็จแล้วฮะ”

“เหรอ แล้วปอนหิวรึยังละ”

“ก็นิดหน่อยฮะ แล้วลุงละฮะหิวมั้ย”

“หิวซิ หิวจนจะกินปอนได้ทั้งตัวละ”

โดนเข้าจังๆอีก 1 ดอก แบบหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย แหม คารมของคนแก่นี่ น่ากลัวชะมัด

“เอ่อออ งั้นปอนไปกินข้าวก่อนะฮะ”

เรารีบหันหลังให้ไวเลย เพราะเหตการณ์ตอนนี้มันไม่ปกติแล้ว

“เดี๋ยวซิปอน”

ลุงรั้งแขนเราจนเซล้มไปใส่ตักของลุงเลย แล้วคือมือลุงนี่ก็กอดเราไว้ด้วยนะ

“อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ยปอน พอดี ขอพักสายตาแปบนึง”

โอยยยยยย หน้าร้อน ทั้งตกใจ ทั้งผวาและกลัว แต่ก็รู้สึกอบอุ่นไปพร้อมกัน

“ละ..ลุงฮะ...ละ..ลุง”

“อยู่เฉยๆก่อนได้มั้ย แค่แปบเดียวเอง”

ครางนี้ลุงกอดเราไว้ 2 มือเลย ก่อนจะเอาหัวซบมาที่หลังเรา นี่ลุงกำลังเล่นอะไรอยู่ เขาทำแบบนี้กับเรา เขาหมายความว่ายังไง ซึ่งเราก็นั่งให้ลุงซบนะ บ้าจริง ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ

จนเวลาผ่านไปซักพัก เหมือนลุงจะตื่นแล้วแหละ ลุงค่อยๆขยับมือจากที่เอวค่อยๆเลื่อนสูงขึ้นมา ทำเอาเราสะดุ้งเลย

“ลุง จะทำไรฮะ”

“ตัวปอนหอมจัง ฉันรู้สึกดีนะกับกลิ่นตัวของปอน”

“ลุง”

คราวนี้เราดิ้นจนสามารถลุกออกมาจากตักของลุงได้ ซึ่งลุงก็เอาแต่ยิ้มอ่ะและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เราโกรธมากเพราะมือลุงมันป่ายมาจนถึงหน้าอกเราแล้วนะเมื่อกี้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”

“ก็ลุงแหละฮะทำให้ปอนโมโหจนหน้าต้องเป็นแบบเนี้ย”

“อืม งั้นลงโทษฉันมั้ย จะหอม จะกอด จะจูบ หรือว่าจะทำอะไรๆกับฉันบนเตียง…”

“หยุดเลยฮะลุง ลามก แถมยังหื่นอีก โอ้ยยย นี่ลุงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยฮะ”

เราไม่รออะไรแล้ว เรารีบเดินออกมาเลย คือแบบนี้ไม่น่ารอด เพราะลุงแม่งหื่นเกินไป

“แล้วไม่กินข้าวแล้วเหรอ”เสียงลุงดังไล่หลังเรามา เออ ใช่หิวข้าวอยู่ไม่ใช่เหรอเรา

“กินฮะ”เราหันไปตอบลุงที่จู่ๆก็มาอยู่ใกล้เราแล้ว คราวนี้เราถอยกรูดเลย

“งั้น รอแปบนึงนะฉันกำลังสั่งของไป”

“สั่งอะไรฮะ”

ติ๊ง!!!!!!!!!

ยังไม่ทันจะได้คำตอบเสียงลิฟท์ก็เปิดออกพร้อมกับมีคนถือกล่องอะไรมาก็ไม่รู้ คืองงนะ อาหารก็เต็มโต๊ะ ยังจะสั่งอะไรมาอีก

อะไรฮะลุงนี่ลุงสั่งอะไรมาอีกฮะ”

“ไข่ลวกนะ”

“เอามาทำไมฮะ ลุงอยากกินเหรอ”

“อืม พอดีฉันกำลังบำรุงร่างกายนะ เพื่อเอาไว้ออกกำลังกายกับปอน”

“ฮะ!!!!!!!!”

คือเราตกใจจนหันไปมองลุงควับเลย แต่ลุงก็ดูเหมือนไม่สนใจเพราะตอนนี้กำลังจดจ่อกับไข่ลวกแสนอร่อยอยู่ ส่วนเราก็เดินไปตักข้าวแล้วเอามาวางให้ลุงอย่างเกร็ง เราว่า เราควรหาบ้านใหม่แล้วหละ แบบนี้ไม่ปลอดภัยกับตัวเองแน่ๆ

“ปอน กล่องนั้นของปอนนะ”หันหันไปมองกล่องที่วางอยู่อีกกล่องนึง อ้าวมีของเราด้วยเหรอ นึกว่ามีแต่ไข่ของลุงซะอีก

“อะไรฮะ”

“อยากรู้ก็ลองไปเปิดดูซิ”

คืออะไร ถามก็ไม่บอก เราเลยเดินไปหยิบกล่องนั้นมาแล้วเปิดดู เฮ้ยยยยยย ตกใจนะเนี้ย

“นี่ลุงซื้อวัตถุดิบของสดมาทำไมฮะ”

คือข้างในมันเป็นพวกของที่เอามาทำอาหารทั้งหมดเลย คือตอนแรกเรากะว่าจะไปซื้อแหละ แต่ยังไม่ได้ไป แต่ตอนนี้มันมาอยู่ในนี้หมดแล้ว

“ก็ปอนบอกไม่ชอบกินอาหารนอกบ้าน แถมยังชอบทำอาหารอีก ฉันก็เลยซื้อมาให้เลยเผื่อปอนจะได้ทำให้ฉันกินไง”

“ลุงกินได้เหรอฮะ มันพอกินได้ใช่มั้ยฮะ”

เรามองหน้าลุงก่อนจะก้มมองดูอาหาร

“อืม อะไรที่ปอนทำ ฉันกินได้หมดแหละ”