เพราะแกคือรักแรกของฉัน

แพรวา......

"ความจริงกูอาจจะชอบมึงตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันก็ได้"

"ห๊ะ!!! อะ เอ่อออแกเวอร์ไปป่าวอ่ะ ตอนนั้นเราแค่ขวบเดียวเองนะและฉันก็ทำร้ายแกด้วยเท่าที่จำได้" ที่ฉันจำได้คือว่าฉันกับมันเราเจอกันตอนงานวันแต่งงานของพ่อกับแม่ของฉันตอนนั้นอายุเรายังแค่ขวบเดียวเองและในวันนั้นฉันก็ได้สร้างวีรกรรมไว้กับมันนั่นก็คือ....ฉันกัดแขนไอ้ปิงมันค่ะ เรื่องนี้แม่พูดให้ฉันฟังเวลาที่เห็นฉันกับไอ้ปิงทะเลาะกัน แม่เล่าว่าตอนนั้นฉันร้องไห้ฟูมฟายใหญ่โตด้วยความไม่พอใจที่แม่ไปหอมแก้มไอ้ปิงเพราะฉันหวงแม่หนักมากกลัวโดนแย่งความรักอะไรประมาณนี้ และพอทุกคนเผลอฉันก็เดินไปหาไอ้ปิงที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับไอ้พายุฉันเลยกัดมันที่แขนผลก็คือมันร้องไห้น้ำตาแตกและฉันก็หัวเราะชอบใจวิ่งไปหลบหลังปู่กับ่าทันที คือนั่นมันตั้งแต่ตอนที่เราแค่ขวบเดียวเอง พอคิดถึงตอนนั้นฉันก็อดขำไม่ได้

"อืม แม่กูเคยล่าให้ฟังว่ามึงทำร้ายร่างกายกูด้วยเพราะไม่ชอบหน้ากู และแม่กูยังบอกอีกว่าหลังจากที่มึงกัดกูแล้วกูก็เอาแต่เดินตามมึงไปทั่วงานทั้งที่มึงกัดกูจนเป็นรอย แต่กูยังพยายามที่จะเข้าไปเล่นกับมึงแต่มึงก็เดินหนีกูไม่ยอมให้กูเข้าใกล้ ไม่ยอมเล่นด้วย มีแต่ไอ้พายุคนเดียวที่มาเล่นด้วย เพราะเหตุนี้พวกผู้ใหญ่เลยจับกูกับมึงนั่งข้างๆ กันแล้วบังคับให้เราหอมแก้มกันแล้วถ่ายรูปเก็บไว้ มึงรู้ไหมว่ารูปนั้นกู....เอามาตั้งเป็นภาพพักหน้าจอมือถือ" ฉันมองหน้ามันเวลาที่มันพูดแววตาของมันดูมีความสุขเมื่อพูดถึงเรื่องราวสมัยเด็กของฉันกับมัน พูดจบมันก็หยิบมือถือของมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกข้างแล้วมันก็ยื่นมือถือของมันมาให้กับฉัน ฉันรับมือถือมาจากมือของมันหน้าจอสว่างขึ้นภาพที่ปรากฏตรงหน้าจอของมันที่ฉันไม่เคยดูมาก่อนมันคือรูปของฉันกับมันเราสองคนในวัยเด็กในชุดที่เหมือนเจ้าชายกับเจ้าหญิงเพราะวันนั้นเป็นงานวันแต่งงานของพ่อกับแม่ ในตอนนั้นเราอายุแค่หนึ่งขวบภาพนั้นเป็นภาพที่ฉันกำลังหอมแก้มมันอยู่โดยที่มันยิ้มจนตาหยี มันตั้งเป็นภาพหน้าจอจริงๆ ด้วยก็รู้สึกเขินอ่ะไม่คิดว่ามันจะกล้าเอารูปของฉันกับมันมาทำอะไรแบบนี้ที่ฉันไม่คาดคิด

"กูบอกความในใจของกูหมดแล้วตกลงมึงจะคบกับกูไหม ลองดูก่อนก็ได้ถ้ามันไม่โอเคมึงบอกกูได้"

"ทำไมแกถึงอยากคบกับฉัน"

"เพราะกูเสียเวลาไปเปล่าๆ มาสามปีเต็มกูไม่อยากพลาดโอกาสไม่อยากเสียมึงให้กับใคร ตอนนี้มีคนเข้าหามึงเยอะไม่ใช่แค่ไอ้แบมคนเดียว"

"แกรู้ด้วยเหรอ"

"รู้หมดแล่ะ แต่ที่ผ่านมาที่กูทำเป็นไม่สนใจเพราะกูเห็นมึงก็ไม่ได้สนใจใครมากเป็นพิเศษ แต่กับไอ้เด็กนั่น กูรู้สึกว่ามึงจะไปไหนมาไหนกับมันบ่อย กูเลยหึงแล้วก็หวงเข้าใจไหม" คำพูดตรงไปตรงมาของมันทำฉันเขินแล้วเขินอีกแต่ฉันก็ยังคงเก็บอาการไม่แสดงออกมากเกินไป

"แล้ว...แกคิดว่าที่ผ่านมาฉันไม่หวงแกเหรอ เวลาที่แกไปไหนมาไหนกับใครวันนี้คบคนนั้นอีกวันควงคนนี้" ฉันพูดความจริงออกไปให้มันรู้ในเมื่อมันกล้าที่จะพูดกับฉันฉันก็คิดว่าฉันก็คงจะต้องบอกเหมือนกัน

"มึงหวงกูด้วยเหรอ"

"ก็...อืม" มันยิ้มออกมาทันทีที่ฉันยอมรับ

"กูไม่น่าปล่อยให้เวลามันผ่านมาเนิ่มนานขนาดนี้เลยว่ะ"

"ฉัน..มีความจริงอยากจะบอกแกอีกเรื่อง"

"เรื่องอะไร....."

"คืนนั้นฉันไม่ได้เมาอะไร ฉันตั้งใจให้เรามีอะไรกัน"

"พูดจริงดิ" ดูหน้ามันไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ คือฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าตัวเองในตอนนั้นกล้าที่จะทำอะไรแบบนี้"

"อืม...เพราะฉันคิดว่าถ้าครั้งแรกของฉันฉันอยากให้ผู้ชายคนนั้นเป็นแก" เพราะแกคือรักแรกของฉัน... แต่คำนี้ฉันไม่ได้บอกกับมันหรอกนะฉันยังเก็บมันเอาไว้ รอให้ทุกอย่างมันชัดเจนกว่านี้รอให้มั่นใจกว่านี้ฉันอาจจะบอกมันก็ได้

"ขอบคุณนะที่ยอมให้กูเป็นผู้ชายคนแรกของมึง และกูก็สัญญาว่ากุจะเป็นของมึงแค่คนเดียว"

"เรื่องนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว แต่มีอย่างนึงที่ฉันอยากจะขอร้องแก"

"อะไรครับเมีย^^" เอาเหอะตอนนี้มันอยากเรียกแบบนี้ก็ปล่อยมันเรียกไปแต่ต้องไม่เรียกเวลาอยุ่ต่อหน้าคนอื่นก็พอ แต่สิ่งที่ฉันต้องการให้มันจัดการตอนนี้ก็คือ.....

"ฉันอยากให้แกเคลียร์เรื่องผู้หญิงของแกให้เรียบร้อยก่อน ก่อนที่ฉันจะตกลงตบกับแก ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าแย่งแฟนใครเข้าใจไหม" ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำแบบนี้มันดูเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าที่บอกมันไปแบบนั้น แต่ถ้ามันจะคบกับฉันมันก็ควรจะไปเคลียร์ตัวเองก่อนหรือเปล่าถ้ามันเคลียร์ไม่ได้ฉันก็คงไม่ยอมคบกับมันหรอก

"เรื่องนั้นมึงไม่ต้องคิดมากเพราะเมื่อเช้ากูโทรไปเคลียร์กับนินิวแล้ว"

"ว่าไงนะ แกเคลียร์ตอนไหนก็ในเมื่อเมื่อคืนแกนอนห้องเดียวกันกับฉันจนถึงเช้า" คือมันไปเคลียร์แล้วงั้นเหรอ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงจะคบกับมันเลยนะ

"กูโทรไปตอนที่ไปหาไอ้ยุที่ห้องตอนกูโทรไปบอกเลิกนินิวไอ้ยุก็อยู่ด้วยมันเป็นพยานได้ว่าตอนนี้กูไม่ได้คบกับใคร มีแค่มึงคนเดียว"

"แล้ว...น้องเขาว่าไงบ้าง" ฉันก็ยังห่วงความรู้สึกของผู้หญิงอีกคนอยู่นะ คือเอาจริงๆ เธอก็ไม่ได้ผิดอะไรเลยไง แต่ถ้าจะให้ฉันคบซ้อนฉันก็ไม่เอา มันอยู่ที่ไอ้ปิงว่าจะเอายังไง

"ก็.....ไม่ว่าไงนะ"

"แกพูดแบบนี้ก็แปลว่าน้องเขาไม่โอเค"

"ก็ประมาณนั้น"

"ถามจริงนะแกไม่รู้สึกอะไรกับน้องเขาเลยเหรอ"

"ตอนแรกกูคิดว่ากูคงชอบน้องเขาจริงๆ เพราะน้องเขาน่ารักนิสัยดีแต่พอเวลาผ่านไปไม่นานกูก็รู้แล้วว่านินิวก็ยังไม่ใช่สำหรับกู แต่ที่กูยังไม่บอกเลิกน้องเขาก็เพราะกูสงสารน้องเขากูเลยคิดว่าจะลองคุยกันไปเรื่อยๆ ไปก่อน มึงอาจจะว่ากูเห็นแก่ตัวใช่ไหม กูก็ยอมรับนะว่ากูเป็นแบบนั้นจริงๆ "

"เอางี้ เดี๋ยวพอไปถึงโรงเรียนแกไปคุยกับน้องเขาอีกรอบน่าจะดีกว่านะ เพราะถ้าเป็นฉันฉันก็ไม่โอเคเหมือนกันที่โดนบอกเลิกทางโทรศัพท์"

"อืมมม ก็ดีเหมือนกัน" ดูมันเศร้านะฉันดูออก

"แกสงสารน้องเขาใช่ไหม"

"อืมมมก็สงสารแล่ะ" การที่มันยอมรับว่ามันสงสารน้องเขามันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกโกรธอะไรหรอกนะแต่มันทำให้ฉันเห็นว่าคนอย่างไอ้ปิงมันก็ยังมีความรู้สึกมีจิตสำนึกอยู่บ้าง เพราะถ้ามันบอกเลิกเขาโดยที่มันไม่รู้สึกอะไรนั่นก็แปลว่ามันใจดำมากเลย เมื่อมาถึงโรงเรียนฉันกับมันก็เดินลงมาจากรถเพราะตอนนี้ก็ใกล้จะเข้าแถวแล้วด้วย ก่อนจะแยกกันมันคืนมือถือมาให้ฉันและบอกให้ฉันรอกลับพร้อมมันตอนเลิกเรียนซึ่งฉันก็พยักหน้าตอบตกลงมันไป

"พี่ปิงคะ"

เสียงเรียกชื่อไอ้ปิงมันทำให้ฉันกับมันหันไปพร้อมกัน นินิวกำลังยืนร้องไห้ตาแดงก่ำโดยมีเพื่อนๆ ของเธอยืนอยู่ข้างๆ เหมือนกำลังปลอบใจกันอยู่

"นิว..." ไอ้ปิงมันเดินไปหาน้องเขาซึ่งฉันก็ไม่ได้เดินตามไปหรอกนะ

"ฮือออ พี่ปิงทำไมทำกับนิวแบบนี้ พี่บอกเลิกนิวทำไม นิวทำอะไรผิด ฮือออ"

"พี่...คือพี่...พี่ขอโทษนะครับ" ฉันรู้ว่ามันคงลำบากใจที่จะพูดแต่ถึงยังไงมันก็ต้องพูดต้องเคลียร์

"พี่มีผู้หญิงคนอื่นใช่มั้ยคะ" พอพูดคำว่าผู้หญิงคนอื่นนินิวและเพื่อนๆ ของเธออีกสองคนก็เลื่อนสายตามองมาทางฉันพร้อมกันทันที คือดูจากสายตาก็พอจะเดาได้ว่าทุกคนคิดอะไรอยู่