ร่างกายของกูมันเป็นของมึง

ปิงปิง....

ผมเดินลงมาจากห้องไอ้พายุเพราะมันบอกจะนอนต่อ พอลงมาก็เห็นแพรวากำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่กับพี่รุ้งสองคนผมเลยเดินไปนั่งข้างๆ แพรวามันมองหน้าผมก่อนจะกินข้าวต่อ

"ปิงกินข้าวด้วยกันสิเดี๋ยวจะได้ไปโรงเรียน"

"ขอบคุณครับพี่รุ้งปิงหิวพอดีเลย^^"

"เดี๋ยวแพรก็ไปพร้อมปิงเลยละกันนะเข้าใจไหม"

"แพรไปกับพายุก็ได้ค่ะเจ้"

"ไอ้ยุมันบอกปวดหัวมันคงไปเรียนไม่ไหวหรอกยังไงแพรก็ไปพร้อมปิงก็ได้"

ผมพูดกับคนข้างๆ ที่ยังไม่ยอมคุยกับผม ทุกคนไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมผมถึงพูดเพราะๆ กับมันแบบนี้ คือถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นผมจะไม่พูดมึงกูหรอกผมต้องรักษาภาพลักษณ์เป็นปิงปิงผู้น่ารักกับทุกคนยกเว้นคนข้างๆ ^^

"อ้าวเหรอยุไม่สบายเหรอเป็นอะไรมากไหมปิงเดี๋ยวพี่ไปดูสักหน่อยดีกว่า"

"ผมเอายาแก้ไข้ให้กินแล้วครับตอนนี้คงจะหลับอยู่"

"ขอบใจนะจ้ะ^^"

"ไม่เป็นไรครับ^^"

หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับแพรวาก็ขึ้นมาบนรถเพื่อไปโรงเรียนพร้อมกันโดยที่มันไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะพี่รุ้งสั่งให้มากับผม ระหว่างทางมันก็ยังไม่ยอมพูดอะไรเอาแต่เล่นมือถือ ไม่รู้คุยอะไรกับใครเห็นมันพิมพ์ไปยิ้มไปดูมีความสุขซะเหลือเกินผมเหร่ตามองก็เห็นว่ามันกำลังแชทไลน์กับใครสักคนแต่ผมไม่รู้ว่าใคร

"ทำไมไม่ถามไอ้ยุล่ะเมื่อเช้าไหนบอกจะไปถามมันไง" ผมหาเรื่องคุยกับมันแต่ดูเหมือนมันไม่ได้ยินหรือสน ผมอาศัยช่วงที่รถติดไฟแดงเอื้อมมือไปดึงมือถือออกมาจากมือของมันโดยที่มันไม่ทันตั้งต้ว

"ไอ้ปิงไอ้ไร้มารยาทเอามือถือคืนมานะ"

"อ้าวพูดได้เหรอ นึกว่าลืมเอาปากมากูถามมึงมึงก็ไม่ยอมตอบกู ไหนกูดูดิ๊มึงคุยกับใคร" ผมเลิกสนใจมันแล้วมาที่หน้าจอมือถือที่มันยังค้างอยู่ตรงหน้าไลน์ พอเห็นชื่อเท่านั้นแล่ะหัวร้อนขึ้นมาทันทีเพราะคนที่มันคุยด้วยก็คือไอ้หน้าอ่อนนั่น

"แกเอามือถือคืนมานะฉันคุยกับน้องเขาอยู่"

"กูไม่ให้" ผมพูดจบก็จัดการปิดหน้าจอปิดเครื่องแล้วยัดมันใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียนทันที

"ทำไมทำตัวแบบนี้วะ"

"ก็มึงเอาแต่สนใจคุยกับไอ้หน้าอ่อนนี่ กูถามมึงก็ไม่ตอบคุยด้วยก็ไม่คุย"

"น้องเขาชื่อแบมไม่ใช่ไอ้หน้าอ่อน"

"กูจะเรียกแบบนี้แล่ะ ไอ้หน้าอ่อนเพราะมันหล่อน้อยกว่ากูกูจะเรียกยังไงก็ได้"

"มั่นหน้าเนอะบอกว่าตัวเองหล่อ"

"หรือมึงจะปฎิเสธว่ากูไม่หล่อ"

"หล่อ...แต่ถ้าทำตัวทำนิสัยแย่มันก็กลบความหล่อได้เหมือนกัน"

"กูไม่สนกูไม่แคร์"

"เห้ออออ......ฉันขี้เกียจเถียงอะไรที่มันไร้สาระกับแกละ ถ้าถึงโรงเรียนปลุกด้วยล่ะจะนอน" มันถอนหายใจแบบเบื่อหน่ายก่อนจะเอนตัวลงแล้วก็หลับตานอนหลับทันที ผมไม่เชื่อหรอกว่ามันจะหลับจริง มันแค่ไม่อยากคุยกับผมทำไมผมจะไม่รู้ ผมก็เลยเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะแกล้งมัน

"มึงหลับจริงดิ" เงียบครับไม่ตอบ มันเพิ่งหลับตาไม่ถึงนาทีอะไรจะหลับง่ายขนาดนั้น

"ถ้ามึงยังไม่ลืมตากูจะจุบปากมึงจริงๆ นะยัยเตี้ย" ผมเลยขยับใบหน้าเข้าไปใกล้มันอีกและได้ผลครับมันลืมตาตื่นขึ้นมาทันที แล้วผมก็จูบปากมันทันทีไม่ให้มันตั้งตัว

"ไอ้ปิง!!! " มันถลึงตาใส่ผมทันทีแล้วเอามือเช็ดปากตัวเอง

"จูบแค่นี้ ทำเป็นมารังเกรียจ มากกว่านี้ก็เคยทำมาแล้วมั้ยวะ"

"พอเลยนะ ห้ามพูดไม่งั้นกูจะโกรธมึงจริงๆ ด้วย"

"มึงโกรธไปเหอะเดี๋ยวกูง้อเอง" มันเงียบไปเลยครับเพราะคงไม่คิดว่าผมจะพูดคำนี้ออกมา เชื่อไหมว่าตั้งแต่รู้จักกันมาเวลาเราทะเลาะกันไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะง้อมัน เพราะทุกครั้งมันก้จะห่ยโกรธหายงอนของมันเอง

"แพร....มึงคบกับกูได้ไหม"

"ฉันพูดแล้วนะเรื่องนี้เมื่อคืนแกไม่เข้าใจเหรอ"

"ไม่เข้าใจ"

"เราไม่ได้รักไมได้ชอบกันจะคบกันไปเพื่ออะไร"

"เมื่อคืนที่กูบอกว่ากูไม่ได้หึงมึงกูโกหก ที่จริงแล้วกูทั้งหึงทั้งหวงมึงเลย ถ้ากูไม่ชอบมึงกูจะหึงมึงจะหวงมึงทำไมจริงไหม กูไม่อยากให้มึงสนใจใครหรือสนิทกับผู้ชายคนไหนนอกจากกู กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน กูรู้สึกกับมึงแค่คนเดียวถึงแม้ว่าที่ผ่านมามึงจะเห็นกูคบกับผู้หญิงมาเยอะแต่มึงเชื่อไหมว่ากูไม่เคยรู้สึกกับใครมากเท่ากับรู้สึกกับมึง"

"อย่ามาพูดอะไรที่มันไม่มีทางเป็นไปได้ แกจะมารู้สึกชอบฉันได้ไง"

"มึงไม่เชื่อที่กูพูด"

"เออ ไม่เชื่อ อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ"

"อืม กูไม่แปลกใจที่มึงไม่เชื่อเพราะไอ้ยุมันสนิทกับกูขนาดไหนตอนแรกมันยังไม่เชื่อกูเลย"

"แปลว่าตอนนี้มันเชื่อแก?? "

"มึงคิดว่าคนอย่างไอ้ยุมันจะเชื่ออะไรใครง่ายๆ งั้นเหรอถ้ามันไม่มั่นใจ"

"หมายความว่าไง"

"ความจริงที่มึงไม่เคยรู้ก็คือ...กูไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากมึงคนเดียว" ผมคิดว่าผมคงต้องพูดความจริงออกไปสักที ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันรู้สึกยังไงนะเพราะมันยังเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร

"ตั้งแต่วันนั้นที่เรามีอะไรกัน แล้วตอนเช้ามึงบอกให้กูลืมว่าระหว่างเรามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น มึงคิดว่ากูจะลืมมันได้เหรอกูลืมไม่ได้และกูก็เชื่อว่ามึงก็ไม่ลืมเหมือนกัน แต่ในเมื่อมึงบอกให้ลืมกูก็พยายามที่จะลืมตามที่มึงบอกเพราะตอนนั้นกูก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาสามปี มึงอาจจะเห็นว่ากูคบคนนั้นคบคนนี้ นั่นเป็นเพราะกูพยายามที่จะเลิกคิดเรื่องของมึงกูคิดแค่ว่าถ้ากูมีคนอื่นเข้ามาและได้มีอะไรกันอย่างที่เคยมีกับมึงมันคงทำให้กูลืมสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราได้ แต่เปล่าเลย ไม่ว่าจะคบมากี่คนกูก็ไม่สามารถมีอะไรกับใครได้ มากสุดก็กอดจูบแค่นั้นแต่ถ้าถึงขั้นมีอะไรกันนอนด้วยกันไม่เคยเลย ไม่เลยสักครั้ง รู้ไหมว่าไอ้ยุมันไปถามผู้หญิงที่กูเคยคบไงว่ากูเคยมีอะไรด้วยหรือเปล่าแต่ทุกคนก็พูดเหมือนกันว่าไม่เคยมีอะไรกับกู มันถึงทำให้ไอ้ยุไว้ใจและเชื่อใจกูและช่วยให้กูเข้าหามึงได้เมื่อคืน"

"แต่ผู้หญิงที่แกคบอ่ะสวยๆ ทั้งนั้นเลยนะแกไม่หวั่นไหวอะไรบ้างเหรอ"

"ก็...มีบ้างที่อารมณ์มันพาไปแต่พอถึงจุดนั้นกูก็ทำไม่ได้กูไม่สามารถที่จะอะไรอะไรกับคนอื่นถ้าไม่ใช่มึง กูไม่อยากให้ร่างกายของกูที่เคยเป็นของมึงมีคนอื่นมาซ้ำรอย ร่างกายของกูมันเป็นของมึงนะแพร"

แพรวา.............

สิ่งที่ได้ยินได้รู้ในวันนี้มันทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป คือมันเหลือเชื่ออ่ะ มันเป็นไปได้ยังไงที่คนอย่างไอ้ปิงมันจะคิดอะไรแบบนี้ได้ ตลอดเวลาที่ผานมาฉันคิดมาตลอดว่ามันคงจะมั่วและทั่วถึงไปหมดเพราะที่เห็นมันควงผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้าเลย