ปิงคนตอแหล

แพรวา......

"ขอบคุณพี่รุ้งมากเลยนะครับที่อนุญาตให้แพรไปช่วยปิงจัดงานวันเกิดแม่"

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ถ้ามีอะไรก็บอกพี่นะพี่ยินดีช่วย^^"

"พี่รุ้งใจดีที่สุดเลย ถ้าปิงมีพี่สาวน่ารักๆ แบบพี่รุ้งก็คงจะดี" ดูมัน ดูความอ้อนความตอแหลของมัน ต่อหน้าคนอื่นมันจะเรียกฉันว่าแพรวาและเรียกตัวเองว่าปิง แบบว่าปิงอย่างงั้นปิงอย่างงี้ ทำให้ทุกคนเอ็นดูมันไง มันจะไม่ขึ้นมึงกูกับฉันหรอกค่ะถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง มันฉลาดไหมล่ะไอ้บ้าปิงอ่ะ

"งั้นแพรขอตัวขึ้นไปเก็บของก่อนนะ"

ฉันนั่งฟังมันพูดด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะขอตัวขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าบนห้อง บางคนอาจจะสงสัยว่าทำไมที่บ้านถึงเหลือพี่รุ้งคนเดียวพี่ๆ คนอื่นๆ อยู่ไหน คือพี่ชายฝาแฝดของฉันทั้งสองคนคือพี่เมฆพี่หมอกเขาไม่ได้อยู่บ้านหรอกค่ะเขาสองคนไปอยู่คอนโดถ้าพ่อกับแม่ไปต่างประเทศเขาจะไม่ได้อยู่บ้านเลยเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะทั้งสองคนจะพาสาวไปที่คอนโดยังไงล่ะ

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งบนเตียงพับเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ไอ้ปิงมันก็เดินเข้ามาในห้องนอนแล้วก็กระโดดขึ้นมานอนบนเตียงนอนของฉันอย่างถือวิสาสะซึ่งปกติเวลามันมาที่บ้านมันก็ทำแบบนี้ตลอดอ่ะนะโดยที่ไม่มีใครว่า

"ทำไมช้าจังวะ กูหิวข้าว"

"ลงไปหาอะไรกินในครัวก่อนสิ"

"ไม่เอาอ่ะ กูอยากกินชาบูปิ้งย่าง"

"แล้ว.."

"เดี๋ยวเราแวะไปกินร้านประจำกัน"

"ช่วงนี้ฉันลดความอ้วนไม่อยากกินอ่ะแกไปกินก่อนก็ได้นะแล้วเดี๋ยวฉันจะขอเจ้ไปส่งบ้านแกเอง"

"ไม่อ่ะ ไปพร้อมกันนี่แล่ะมึงไม่กินมึงก็นั่งรอกูกิน"

"เห้ออออ" ฉันถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของมันจริงๆ เลย

ตอนนี้ฉันเดินตามมันลงมาข้างล่างโดยที่มันสะพายเป้ของฉันไว้ข้างหลังคือมองดูละก็น่ารักดีนะที่ผู้ชายแบบมันสะพายกระเป๋าเป้สีชมพูห้อยตุ๊กตาหมาน้อย

"เก็บของเสร็จแล้วเหรอ" เจ้รุ้งที่กำลังนั่งเล่นกับเจ้าแบล็คเจ้าไวท์อยู่ที่โซฟาห้องรับแขกเอ่ยทักเมื่อเห็นมันกับฉันเดินลงมากันแล้ว อ้อถ้าใครสงสัยว่าเจ้าแบล็คเจ้าไวท์คือใคร มันทั้งสองตัวน่ะเป็นน้องหมาของพี่ชายฝาแฝดฉันเองค่ะที่ฝากพี่รุ้งช่วยดูตอนที่ตัวเองไม่อยู่บ้าน เจ้าแบล็คเป็นของพี่เมฆเจ้าไวท์เป็นของพี่หมอก มันสองตัวก็ฉลาดมากนะ มันอยู่ได้กับทุกคนแถมขี้อ้อนอีกต่างหาก อยากจะบอกว่าทั้งสองตัวนี้เป็นขวัญใจของทุกคนในบ้าน เคยมีครั้งนึงนะที่มันแอบหนีออกไปจากบ้านคือไปพร้อมกันทั้งสองตัวเลย โหตอนนั้นวุ่นกันทั้งบ้านอ่ะ แม่กับพี่รุ้งร้องไห้จนตาบวม พ่อถึงกับประกาศตามหาตั้งรางวัลเป็นแสน เอาป้ายไปติดอยู่ตรงหน้าหมู่บ้าน และสุดท้ายก็มีคนเอามันมาคืนและคนที่เอามาคืนก็เป็นพี่ลูกหวายเป็นพี่ที่อยู่อีกซอยนึงค่ะแต่แกก็ไม่เอารางวัลอะไรเลยนะคะ แกบอกเข้าใจหัวอกเจ้าของเพราะน้องหมาของแกก็เคยหายเหมือนกัน แล้วทุกคนรู้ไหมคะว่าสาเหตุที่เจ้าแบล็คเจ้าไวท์มันหนีออกนอกบ้านคืออะไร ก็คือว่ามันไปติดน้องเกี้ยมอี๋สุนัขของพี่ลูกหวายนั่นแล่ะค่ะ แสบมะ แสบเหมือนเจ้าของมันเลยอ่ะ นี่ไม่ได้เผาพี่ชายตัวเองนะคะ 

"ค่ะเจ้" ฉันตอบออกไปก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ พี่สาวคนสวยก่อนจะหอมแก้มไปสองฟอด

"ห้ามดื้อนะเข้าใจไหม แล้วก็ช่วยปิงเค้าเตรียมงานไม่ใช่เอาแต่ดูซีรี่ส์"

"โหเจ้อ่ะ ห้ามอะไรห้ามได้นะแต่ห้ามดูซีรี่ส์นี่ยากเลยอ่ะ"

"พี่รุ้งไม่ต้องห่วงครับถ้าแพรวาดื้อปิงจะรีบโทรมารายงานเลย"

"ไอ้ปิง!!! "

"พูดดีๆ สิยัยแพรทำไมชอบเรียกปิงเค้าแบบนั้นมันไม่เพราะเลยนะ"

"ไม่เป็นไรครับพี่รุ้งปิงชินแล้ว" ดูความตอแหลของมันค่ะ

"พี่ขอโทษแทนยัยแพรด้วยนะ^^"

"เจ้!!! ตกลงใครเป็นน้องเจ้กันแน่" ฉันออกอาการน้อยใจที่เจ้รุ้งเข้าข้างไอ้ปิงแทนที่จะเข้าข้างฉันซึ่งเป็นน้องสาว

ร้านชาบูปิ้งย่าง....

"มึงไม่กินจริงดิยัยเตี้ย"

มันถามขณะที่กำลังคีบหมูเข้าปาก คือเอาจริงๆ นะตอนแรกก็ไม่หิวหรอกแต่พอมาถึงร้านกลิ่นหอมๆ ของน้ำซุปชาบูและเสียงแตกมันของหมูสามชั้นมันทำให้ฉันกลืนน้ำลายไปหลายอึก แต่ตอนนี้ฉันกำลังควบคุมน้ำหนักอยู่เพราะน้ำหนักฉันขึ้นมาหลายขีดอันเนื่องมาจากการนอนดูซีรี่ส์พร้อมกันกินป๊อบคอร์นไปด้วยคือดูไปกินไปเพลินๆ แล้วซีรี่ส์เรื่องนึงมันดูหลายวันกว่าจะจบอ่ะคิดดูว่าฉันกินป๊อบคอร์นไปแล้วเท่าไหร่ เห้อออออ

"ฉันบอกว่าไม่กินไงอย่าชวนได้ไหม แกอ่ะรีบๆ กินเลยนะ"

"รีบกินก็อิ่มเร็วดิ ของแบบนี้มันต้องค่อยๆ กินไม่งั้นไม่คุ้ม เข้าใจไหม" หึ ไม่คุ้ม คือมันมากินร้านบุฟเฟ่ต์ไง นั่งมาจะหนึ่งชั่วโมงละมันยังไม่อิ่ม และคิดดูคนนั่งรอก็มีความรู้สึกไง

"อ่ะ อ้าปาก" มันใช้ตะเกียบของมันคีบหมูสามชั้นที่ย่างมาอย่างดีพร้อมกับจิ้มน้ำจิ้มมาแล้วเรียบร้อยยื่นมาให้กับฉันคืออีกนิดนี่เข้าปากแล้วอ่ะ

"ไม่อะ..."

กำลังจะพูดว่าไม่เอาแต่พออ้าปากปุ๊บมันก็ยัดเข้าปากฉันปั๊บ

"เคี้ยวเลยห้ามคายทิ้ง เสียของเข้าใจไหม" แล้วฉันจะพูดอะไรได้ล่ะนอกจากเคี้ยวหมูที่อยู่ในปาก

สรุปสุดท้ายฉันก็ทนกับความหอมความหิวของอาหารตรงหน้าไม่ได้ เลยซัดไปอย่างเยอะและที่สำคัญคือหมูสามชั้นล้วนๆ เลยที่กินเข้าไป

"เอาอีกมั้ยเดี๋ยวกูสั่งให้"

"อืมเอาสามชั้นมาอีกสาม" ฉันพูดขณะที่กำลังพลิกหมูอยู่บนเตาย่าง

"หึ หึ" ฉันละสายตาจากหมูสามชั้นบนเตาแล้วมองหน้ามันที่กำลังนั่งยิ้มหัวเราะเบาๆ และมองหน้าฉันสลับกับหมูบนเตา คือมันกำลังหัวเราะฉันฉันรู้

"หัวเราะไรของแก"

"ก็หัวเราะคนที่บอกไม่กิน ไม่เอา อยากลดความอ้วนไง"

"ไม่ต้องมาหัวเราะฉันเพราะแกคนเดียวเลย"

"เอาน่า เดี๋ยวกลับไปเราค่อยออกกำลังกายรีดไขมันที่กินเข้าไปออก"

"พูดง่ายเนอะ" คือทำให้อ้วนให้น้ำหนักขึ้นมันง่ายแต่การที่จะทำให้น้ำหนักมันลดน่ะโคตรจะยากเพราะฉันเคยลองมาแล้วไง

"มึงก็ตัวเท่านี้จะกลัวอ้วนอะไรวะ ผอมยังกะไม้เสียบไก่"

"ผอมแต่มีพุงอ่ะแกเคยเห็นไหม"

"ไม่เคยอ่ะเดี๋ยวกลับบ้านไปเปิดให้ดูด้วยนะ"

"ไอ้ทะลึ่ง!!! "

สองชั่วโมงต่อมาเราก็กลับมาถึงบ้านของไอ้ปิง มันยกกระเป๋าของฉันทั้งสองใบทั้งกระเป๋านักเรียนและกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาจากรถ

"ห้าวววววว ง่วงแล้วอ่ะไอ้ปิง"ฉันอ้าปากหาวเพราะรู้สึกง่วงจริงๆ

"ตกลงมึงจะนอนเลย"

"เออดิง่วงจะตายอยู่แล้ว"

ฉันเดินตามมันเข้ามาในบ้านที่ตอนนี้ปิดไฟมืดหมด เพราะมันเกือบห้าทุ่มแล้วไงแม่บ้านก็คงกลับบ้านไปแล้ว คืออยากจะบอกว่าแม่บ้านบ้านไอ้ปิงแกจะมาแบบมาเช้าเย็นกลับไม่ได้กินนอนอยู่ที่นี่เพราะไอ้ปิงมันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในบ้านมันชอบความเป็นส่วนตัวมันเลยจ้างแม่บ้านแบบเช้าไปเย็นกลับ และที่นอนของฉันก็คือห้องของมันนั่นแล่ะ เรานอนเตียงเดียวกัน ใช่ค่ะ ถ้าฉันกับพายุมานอนบ้านมันเราก็จะนอนห้องเดียวกันตลอด ไม่ใช่ว่าบ้านมันไม่มีห้องนอนอื่นน่ะ มีค่ะมีหลายห้องแต่มันไม่ยอมให้ไปนอนไงมันบังคับให้นอนห้องเดียวกันกับมันตลอด แต่ครั้งนี้มันมีแค่ฉันกับมันไงไม่มีไอ้พายุมานอนด้วย แต่ถามว่าฉันกลัวไหมที่ต้องนอนกับมันสองต่อสอง...ไม่กลัวค่ะเพราะไม่รู้จะกลัวอะไรเพราะเราสองคน.........