ปิงสายเปย์

แพรวา...

ไอ้ปิงมันขับรถพาฉันมาที่ห้างเพื่อหาซื้อของขวัญวันเกิดให้อาพิงค์ มันจับมือฉันเดินไปที่ร้านเครื่องประดับ

"ช่วยกูเลือกหน่อยมึงว่าแม่กูจะชอบแบบไหน" มันชี้ให้ฉันดูแหวนที่เรียงรายอยู่ในตู้กระจก คือมันเลือกไม่ถูกอ่ะคือสวยอ่ะสวยทุกวงเลย ฉันเดาว่าราคามันก็น่าจะแพงเอาเรื่องสมกับเพชรที่ประดับอยู่บนแหวนแต่ละวง

"วงนี้ก็สวยนะ" ฉันชี้ไปที่แหวนที่มีเพชรเม็ดเล็กๆ สีชมพูประดับอยู่

"มึงใจตรงกับกูเลยว่ะ กูก็คิดว่าแม่กูน่าจะชอบวงนี้ ขอดูวงนี้หน่อยครับ" มันพูดกับฉันก่อนจะบอกให้พนักงานหยิบแหวนออกมาจากตู้

"เท่าไหร่ครับ"

"วงนี้แสนหกค่ะคุณลูกค้า^^" หืมมมมราคาเอาเรื่องจริงๆ

"งั้นผมเอาวงนี้ครับช่วยห่อของขวัญให้ด้วยผมจะให้เป็นของขวัญวันเกิดให้แม่"

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

ระหว่างที่เรารอพี่พนักงานนำแหวนไปห่อของขวัญ ฉันก็มองดูไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลา คือมันไม่ได้มีแค่แหวนไง มันมีทั้งสร้อยข้อมือ จี้ สร้อยคอ กำไล ต่างหู ละลานตาวิบวับอยู่ภายในตู้เต็มไปหมด ปรกติเวลามาเดินเที่ยวห้างฉันจะไม่ค่อยเข้าร้านพวกนี้ถามว่าชอบไหมก็ชอบนะผู้หญิงกับเครื่องประดับมันเป็นอะไรที่คู่กันอยู่แล้วแต่ฉันคิดว่าตัวเองยังเด็กไปที่จะใส่ของแพงๆ แต่ไม่ใช่ไม่มีนะฉันก็มีเพราะแม่ซื้อให้เอาไว้ใส่ออกงานถ้าวันปกติฉันจะไม่หยิบเอามาใส่ฉันกลัวมันหายน่ะเรื่องของเรื่อง

"อยากได้ป่ะ" มันหันมาถามฉันคงเห็นว่าฉันมองอยู่ล่ะมั้ง

"ไม่อ่ะ แกดูราคาดิ แสนอัพทั้งนั้น"

"แล้วอยากได้ป่ะล่ะ"

"ไม่" ปากบอกไม่แต่ตาของฉันดันไปสะดุดตากับสร้อยข้อมือเส้นนึง มันน่ารักมากอ่ะคือมองปุ๊บฉันละสายตาจากมันไมไ่ด้เลย ทั้งที่ปกติฉันจะเป็นคนชอบอะไรยากมาก

"ขอดูสร้อยเส้นนี้หน่อยครับ" มันบอกพี่พนักงานอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น พี่เขาหยิบสร้อยเส้นนั้นออกมา มันรับมาแล้วก็ดึงแขนฉันแล้วเอาสร้อยข้อมือมาใส่ให้ฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว คือมันรู้ได้ไงว่าฉันมองสร้อยเส้นนั้นทั้งที่ในตู้มีวางอยู่ตั้งหลายเส้นแต่ฉันไม่ทันได้ถามอะไรเพราะ.....

"เส้นนี้ราคาเท่าไหร่ครับ" มันถามราคาสร้อยข้อมือที่ตอนนี้มันอยู่ที่แขนของฉันเรียบร้อยแล้ว

"สร้อยข้อมือเส้นนั้นราคาแสนสองค่ะคุณลูกค้า" นี่อย่าบอกนะว่ามันจะ....

"ผมเอาเส้นนี้ด้วยนะครับ"

"จะให้ทางร้านห่อของขวัญให้ด้วยมั้ยคะ"

"ไม่ต้องครับผมให้เพื่อนผมใส่เลย"

"ไอ้ปิง แกทำอะไรของแก"

"ทำไร"

"ก็สร้อยเส้นนี้"

"กูซื้อให้"

"แกจะซื้อทำไม แกถอดออกเลยนะ" ฉันยื่นแขนข้างที่มีสร้อยให้มันเพื่อให้มันถอดออกให้เพราะฉันไม่กล้าถอดออกเองคือกลัวเพชรของเขาจะหลุดสร้อยมันจะขาดฉันแทบไม่กล้าแตะเลย

"กูบอกว่ากูซื้อให้"

"ซื้อให้ฉันอ่ะนะ"

"ถามอะไรโง่ๆอยู่ที่ข้อมือมึงก็แปลว่ากูซื้อให้มึง"

"เพื่อ??? " คือมันจะซื้อให้ฉันทำไมไม่เข้าใจ แถมราคาก็โคตรแพงอ่ะ

"ตอบแทนที่มึงมาช่วยกูเลือกของขวัญให้แม่กูไง"

"สายเปย์เนอะ คงซื้อให้สาวๆ บ่อยอ่ะดิ"

"ก็..ซื้อนะแต่ไม่เคยซื้อให้ใครแพงเท่านี้"

"ฉันสำคัญว่างั้น"

"อืม สำคัญ" มันตอบแบบหน้านิ่งๆ มึนๆ แล้วทำเป็นเดินไปดูเครื่องประดับอีกตู้หนึ่ง พี่พนักงานก็ส่งยิ้มมาให้ฉันฉันก็เลยได้แค่ยิ้มตอบกลับไป

"แฟนน่ารักจังเลยนะคะ^^"

"เอ่อ ไม่ใช่แฟนค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน^^"

"ค่ะ^^" ตอบค่ะ แต่ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นคะพี่พนักงาน คือพี่เขาทำหน้าแบบไม่ค่อยเชื่อที่ฉันพูดว่าเราเป็นเพื่อนกัน คือพี่เขาก็คงจะคิดอ่ะว่าเพื่อนกันยังไงซื้อของให้กันเป็นแสนๆ แบบนี้

"เรียบร้อยค่ะ^^"

สักพักพี่พนักงานคนแรกก็ยื่นถุงเล็กๆ มาให้ฉันก่อนที่ไอ้ปิงมันจะหยิบบัตรแบล็คการ์ดให้พี่เขา หลังจากเซ็นต์อะไรเสร็จพี่เขายื่นบัตรคืนให้กับมันมันหยิบมาใส่กระเป๋ากางเกง

"ขอบคุณนะคะ" พี่ทั้งสองคนยกมือไหว้เราสองคนด้วยรอยยิ้มที่สดใส ฉันก็ยกมือไหว้กลับเพราะพี่เขาน่าจะอายุมากกว่าเราสองคนหลายสิบปี

"ไอ้ปิง" ฉันเรียกชื่อมันขณะเดินตามหลังมันออกมามือฉันก็คอยลูบสร้อยข้อมือที่เพิ่งได้มาหมาดๆ ด้วยความที่กลัวมันจะหาย

"อะไร"

"แกถอดมันออกให้หน่อย" ฉันยื่นแขนไปให้มันมันก็ทำเพียงเหล่ตามองที่สร้อยแล้วเงยหน้ามองฉันต่อก่อนจะชักสายตากลับแล้วทำเป็นไม่สนใจฉันอีกยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดิน ฉันก็ทำได้เพียงเดินตามหลังไปมันเรื่อยๆ เพราะไม่รู้ว่ามันจะพาฉันไปไหนอีกนอกจากซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันพาฉันมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนึง มันเดินเข้าไปนั่งด้านในสุดฉันก็ต้องเดินตามมันไป มันสั่งอาหารกับพี่พนักงานเสร็จก่อนจะหยิบมือถือออกมาเล่นต่อ

"ไอ้ปิง"

"มึงจะเรียกอะไรนักหนาวะรำคาญว่ะ" อ่าว ไอ้นี่มันชวนฉันมาแท้ๆ แล้วมาว่าฉันน่ารำคาญมันใช่เหรอ

"ถ้ามึงเบื่อกูกลับก่อนก็ได้นะ" ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋านักเรียนมาสะพายเพื่อจะกลับแต่พอเจอสายตาที่มันมองมาฉันก็ต้องย่อตัวนั่งลงที่เดิม คือไม่รู้ทำไมฉันต้องกลัวสายตามันด้วย งงใจในตัวเองเหมือนกันนะ

"มึงจะไปไหนไม่ได้ และวันนี้มึงก็ต้องไปนอนบ้านกู"

"ว่าไงนะ"

"กูบอกวันนี้มึงไปนอนบ้านกู"

"ทำไมต้องไปนอนบ้านแกอ่ะ" คือไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยไปนอนบ้านมันนะ ก็ไปนอนบ่อยอ่ะ ยิ่งช่วงใกล้สอบเราจะนัดติวอ่านหนังสือกันซึ่งพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมีไอ้พายุไปด้วยไง

"ก็จะได้คุยกันเรื่องธีมจัดงานวันเกิดแม่กูไง"

"แล้วมันจำเป็นถึงกับขนาดที่ต้องไปนอนบ้านแกด้วยหรือไง"

"เออ"

"งั้นแกโทรหาไอ้พายุเลยนะว่าให้มันมานอนด้วย"

"มันไปกับสาวมันจะมาได้ไง"

"งั้นฉันจะกลับบ้าน"

"ไม่ได้ กูบอกว่าไง กูไม่ให้กลับ มึงตกลงว่าจะช่วยกูแล้วมึงก็ต้องอยู่ช่วยกูคิดธีมงานจนกว่ากูจะคิดออก"

"แต่ฉันยังไม่ได้บอกเจ้รุ้งเลยนะว่าจะมาค้างบ้านแกอ่ะ"

"เดี๋ยวค่อยไปบอกที่บ้านเพราะเดี๋ยวกูจะไปส่งมึงไปเอาเสื้ผ้ามาเปลี่ยน เอามาหลายๆ ชุดเลยนะเพราะมึงอาจจะต้องอยู่บ้านกูจนกว่าจะถึงวันงาน"

"บ้าหรือเปล่าวะ ไม่อยู่หรอกบ้านแกอ่ะบ้านฉันก็มีนอนทำไมต้องมานอนบ้านแก"

"น่านะ ถือว่ากูขอร้อง นะนะ^^" ดูมันทำหน้าดิอ้อนซะจริงๆ แล้วฉันก็เป็นพวกขี้ใจอ่อนด้วยไง สรุปฉันก็ต้องมานอนบ้านมันจนได้ และข้ออ้างที่มันพูดกับเจ้รุ้งมันก็ทำให้เจ้รุ้งปฎิเสธไม่ได้เพราะเจ้รุ้งน่ะรักอาพิงค์มากถึงมากที่สุด