...วุ่นวายนักจู่ๆ มีพ่อเป็นซุปตาร์...บทที่2.

“ถ่านน่าจะหมดอะพี่เอล” ชัชออกความเห็น

“อืม...คงงั้น”

“เอาไงดีพี่เอล เผื่อใช้ได้ จะได้เอาไปขาย น่าจะได้หลายสตางค์เลยนะ”

มีคนชอบสะสมของเก่า ถ้ามันใช้งานได้ก็น่าจะได้ราคา

“มีถ่านไหมล่ะในบ้าน ไปค้นมาลองก็ดีนะ” ฉันกับเด็กๆ มีความคิดตรงกัน เด็กสอง สามคนเลยวิ่งกลับเข้าไปด้านใน ไม่เกินสิบนาทีก็วิ่งหน้าตั้งกลับมาพร้อมกับถ่านในมือ

ฉันที่ใช้เวลารอ เก็บกระดาษเก่าๆ นั่นลงลังกระดาษใบเดิม เลยได้มีเวลามองรูปถ่ายสอง สามใบนั่น

“รูปแม่” ฉันยกรูปในมือขึ้นมองใกล้ๆ สมัยแม่สาวๆ สวยไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ ในรูปแม่ยิ้มสดใส แววตากระจ่าง ไม่เหมือนตอนนี้ แม่มีแววตาครุ่นคิดตลอดเวลา

ผู้ชายในรูปหน้าตาดีเสียด้วย

และความสนิทสนมผ่านความใกล้ชิดก็ทำให้ฉันอดใจเต้นไม่ได้ ฉันไม่ได้คิดมากเกินไปนะ แม่ไม่เคยบอกอะไรเรื่อง ‘พ่อ’ ไม่มีรูปถ่าย ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายที่ให้กำเนิดฉันเลย

ฉันเม้มปาก รับถ่านที่สายใจส่งให้ ยัดใส่ช่องและกดเปิดกล้องถ่ายวีดีโอนั่นทันที สัญญาณสีเขียว แสดงว่ากล้องไม่เสียและน่าจะใช้งานได้

ฉันกดรีเพลย์ดูรายการเก่าๆ ในกล้อง

แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจมากขึ้นเมื่อ...

“ผมให้เธอเลือกลดา เธอจะไปกับผม หรือจะขังตัวเองอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต”

เป็นวีดีโอที่ค้างอยู่ในเครื่องวีดีโอที่มีแม่กับผู้ชายในรูปเป็นตัวแสดง

“ใครอะพี่เอล?” มีเสียถามดังจากด้านข้าง ฉันมัวแต่สนใจฟังและดู เลยไม่ได้ตอบอะไร

“คุณก็รู้นี่ ลดาทิ้งที่นี่ไม่ได้”

แม่ฉันตอบเสียงเครือ ฉันรู้แม่รักบ้านหลังนี้ รักที่นี่มากแค่ไหน

“งั้นผมจะไปเอง...ขอโทษนะลดา ผมจมปลักอยู่ที่นี่ไม่ได้”

ผู้ชายคนนั้นตอบ แม่ไม่ได้ตอบอะไร น้ำตาแม่ไหลเป็นทาง พร้อมกับเสียงชายผู้นั้นเดินจากไป ความรวดร้าวของแม่ฉันรับรู้เต็มอก แม่ไม่ใช่คนชอบพูด แต่แววตาแม่บอกทุกอย่าง

ฉันเกือบจะกดปิดแล้วล่ะ ฉันรู้สึกหดหู่ เขาเป็นใครก็ช่าง ฉันชักไม่ชอบหน้าเขาแล้ว เขาทำให้แม่ฉันเสียน้ำตา

แต่... “ดีแล้วล่ะที่ลดาไม่ได้บอกคุณว่าลดาท้อง”

ฉันตัวแข็งทื่อ แม่พึมพำออกมาแบบนั้น แม่ไม่รู้ว่ากล้องตัวนี้ได้บันทึกสิ่งที่แม่เผลอตัวพูดออกมาไว้ทั้งหมด

ผู้ชายคนนั้นคือพ่อฉัน...งั้นเหรอ?

บทที่3.ซุปตาร์รุ่นเดอะ

แรงกระตุกชายเสื้อทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์ ฉันหันไปมอง ชัชนั่นเองที่กระตุกชายเสื้อฉันแรงๆ

“พี่เอล ผมรู้จักผู้ชายคนนี้” ชัชบอกฉันเสียงสั่น สีหน้าพิลึกของเขา ทำให้ฉันยิ่งสับสน

“ผู้ชายคนนี้อยู่แถวนี้เหรอชัช” ฉันบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น

ชัชส่ายหน้า “เราก็เคยเห็นเขาค่ะ” เด็กเกือบทุกคนพูดพร้อมกัน

ฉันขมวดคิ้ว “เหรอ” พ่อฉันอยู่ใกล้แค่นี้ มีฉันคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย

“พาพี่ไปหาได้ไหม” ฉันเค้นเสียงพูด ฉันอยากถามคนคนนั้นคำเดียว หากเขากับฉันอยู่ไม่ไกลกัน

และคำตอบของเด็กๆ ก็ยิ่งทำให้ฉันงง

เด็กทั้งหมดพร้อมใจกันส่ายหน้า

“ทำไมล่ะ”

ชัชตอบเสียงอ่อย “ผมเคยเห็น แต่ไม่รู้ว่าลุงคนนั้นอยู่ที่ไหนอะพี่เอล”

“อ้อ...เห็นที่ไหนล่ะ” ฉันถาม แอบผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยฉันก็น่าจะมีเวลาทำใจกับการเผชิญหน้ากับผู้ชายที่เป็น ‘พ่อ’ ฉัน

ชัชชี้มือเข้าไปในบ้าน “เขาเคยมาที่นี่เหรอ?” ฉันถามเสียงหลง ฉันไปอยู่ที่ไหนตอนที่เขามา แล้วทำไมฉันถึงคลาดกับชายผู้นั้นล่ะ

“เปล่า” พอชัชตอบ ฉันถึงกับยกมือเกาหลังท้ายทอย

“ยังไงชัช สายใจ หมายความว่าไงพี่เอลงง”

“ผมจะอธิบายให้พี่เอลเข้าใจยังไงดีครับ พวกเราทุกคนเคยเห็นผู้ชายในกล้อง ในทีวี”

ฉันเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง “ในทีวี”

“ครับพี่เอล ผู้ชายคนนี้เป็นดาราครับ”

เอาล่ะสิ ฉันยิ้มกร่อยๆ บางทีเด็กๆ คงจำผิด คนเดี๋ยวนี้หน้าโหลจะตาย

“พวกหนูไม่ได้โกหกนะพี่เอล ลุงคนนี้อยู่ในทีวีจริงๆ ค่ะ”

“จ้ะๆ” ฉันรับคำ ตัดความสนใจ เป็นไปไม่ได้หรอก ผู้ชายที่เป็นพ่อฉัน คงไม่ใช่คนดังคนนั้น “เอาล่ะ รีบๆ ถอนหญ้า เก็บใบไม้แห้ง เสร็จงานพี่จะเปิดทีวีให้ดู”