ตอนที่ 4 มองบนอย่างเซ็งๆ

ไอ้บ้าอี้ซานใช้มือจับที่แขนฉันก่อนจะเขย่าอย่างแรง ไอ้บ้า เห็นฉันเป็นตุ๊กตารึไง ถึงเขย่าซะเเรงเลย ว่าแต่ เมกาจริงๆเหรอ แล้วฉันมาโผล่ที่นี่ได้ไง ทำไมฉันถึงมาเมกาได้ อ้าว งงไปใหญ่เลยทีนี้ ในขณะที่ฉันกำลังยืนงงอยู่ จู่ๆนายอี้ซานที่จับตัวฉันอยู่นี่ก็ร่วงลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้นเลย เขาเป็นอะไรไปอ่ะ เหมือนคนหมดแรงไปเฉยๆแบบไม่มีสาเหตุเลย

“นะ… นายเป็นไรอะไร”ฉันเอ่ยถามเขาอย่างเป็นห่วง หรือว่าเขาจะเป็นลม ฉันจึงขยับตัวเพื่อที่จะพยุงเขาขึ้นมา

“หยุดเลย อย่ามายุ่งกับฉัน ถอยไปให้ห่าง” เขาดุฉันเสียงดัง ไอ้บ้านี่คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่กลับมาดุกันซะงั้น

“เออ ก็ไม่อยากยุ่งหรอก แต่กลัวว่าจะตายซะก่อนอะดิ”

“มันเป็นเพราะเธอไง ยายตัวอันตราย มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย” เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้อง สายตาแบบนี้นี่ดูรู้เลย เกลียดมากซินะ

“เออ อยากอยู่ที่ไหนเล่า ก็บอกอยู่เนี้ยว่ากลับไม่ได้โว้ย แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี้ย”ฉันรีบมองหานาฬิกาแต่ก็ต้องตกใจเพราะมันบอกเวลาว่า5 โมงเย็นแล้ว อะไรเนี้ยถ้าที่นี่เมกา แสดงว่า ต้องห่างจากไทย 11 ชั่วโมง งั้นตอนนี้ที่ไทย ก็ยังจะพึ่ง 6 โมงอะดิ ฉันต้องหาทางกลับไป เช้านี้ฉันมีนัดต้องไปแข่งที่กรงแปดเหลี่ยม เงินรางวัล 2 ล้านแนะ ไม่ได้ฉันต้องกลับ แต่ทำไงอ่ะ

“ยังยืนเฉยอยู่อีก กลับไปดิ หูหนวกเหรอ”นายอี้ซานเอามือจับที่หน้าอก เขาดูทรมานมากเลยนะ แต่ปากเนี้ยยังโคตรร้ายเหมือนเดิมเลย

“เออ รีบอยู่” ฉันหันมาตั้งสมาธิ ก่อนจะพยายามนึกถึงห้องนอนของตัวเอง แต่มันก็ไม่เป็นผล ฉันยังคงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเลย เอาไงดีอ่ะ ว่าแต่ ที่มันเป็นแบบนี้เป็นเพราะดาวตกเมื่อคืนรึเปล่า ตอนที่ฉันอธิษฐานตอนวันเกิดอ่ะ ฉันจึงเอามือเข้ามาประกบกันก่อนจะอธิษฐานต่อฝนดาวตกอีกครั้ง

“ขอให้ฝนดาวตก พาฉันกลับบ้านทีนะ” แทนที่ฉันจะได้กลับบ้าน แต่กลับมีแสงเกิดขึ้นตรงหน้าฉัน มันเป็นข้อความ เป็นภาษาไทยด้วยนะ โคตรมหัศจรรย์เลย

“การหายตัวไปอีกที่ต้องใช้เวลา 4 ชั่วโมงเพื่อที่จะกลับสู่ภาวะปกติ ขอให้โชคดีกับคำอธิษฐาน สุขสันต์วันเกิด” พอฉันอ่านจบข้อความสีฟ้าก็สลายหายไป

“เชี้ย!!!!!!”ฉันอุทานออกมาอย่างดัง ส่วนนายอี้ซานก็จ้องหน้าฉันด้วยความไม่พอใจ นี่ฉันต้องติดอยู่กับนายอี้ซาน 4 ชั่วโมงเลยเหรอ บ้าไปแล้ว พรบ้าบออะไรกันเนี้ย

ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยอารมณ์ที่แบบยากจะอธิบายคืออยากกลับบ้านไง ใครจะไปอยากอยู่ที่ที่มีแต่สีดำ กับคนที่โคตรเย็นชาเงียบจนความเย็นเข้ามาในห้องอ่ะ ส่วนอี้ซานก็ตะเกียกตะกายขึ้นไปนอน บนเตียง แถมท่าทางยังหมดแรงเหมือนคนจะตายอีกด้วย เขาหายใจเหนื่อยหอบ มีเหงื่ออกมาเยอะแยะเต็มไปหมด เขาจะตายมั้ยละเนี้ย ฉันนั่งดูเขาอยู่สภาพนี้ มาชั่วโมงกว่าแล้วนะ ท่าทางเขาไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลย

“นายเป็นอะไรอ่ะ ทำไมดูทรมานจัง” ฉันเอ่ยถามเขาเบาๆ เพราะกลัวว่าอี้ซานจะดุฉันอีก

“อย่ายุ่ง”นั่นไง ตอบแบบนี้มันน่าเอาหมอนอุดหน้าให้ตายเลยดีมั้ย

“ก็ไม่อยากยุ่งหรอก แต่นายเหมือนคนกำลังจะตายอ่ะ จะรอดถึง 4 ชั่วโมงก่อนฉันกลับมั้ยล่ะแบบนี้” ฉันเบะปากเบาๆ ทำให้ นายอี้ซานหันมามองฉันด้วยสายตาที่แสนจะดุเป็นพิตบลูรึไง ดุขนาดเนี้ย

“ก็มันเป็นเพราะเธอไง” เขาพูดยังไม่ทันจบเขาก็เอามือขึ้นไปจับหน้าอก ราวกับว่าจะขาดใจ ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเขา เขายิ่งมีอาการรุนแรงเข้าไปใหญ่ หรือว่าอาการที่เขาเป็นแบบนี้มันจะเป็นเพราะฉัน เฮ้ยไม่นะ นี่ถ้าเขาตายก็แสดงว่าฉันฆ่าเขาอะดิ ทำไงดีเนี้ย ฉันคิดวนไปวนมา อาการเขาเหมือนหายใจไม่ออก หรือว่าฉันควรผายปอด แต่เดี๋ยว เขาไม่ได้จมน้ำนะ ในขณะที่ฉันกำลังคิดอาการเขาก็ยิ่งแย่

“เอาวะ นี่นาย ที่ฉันกำลังจะทำต่อไปนี้ ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรนายเลยนะ ฉันแค่ไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตกร ฆ่านายก็เท่านั้น เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย เข้าใจมั้ยเนี้ย พยักหน้านิดนึงก็ได้” เขาไม่พยักหน้าตอบฉันนะ นอกจากท่าทางอาการกำลังจะตายที่แสดงออกมาเท่านั้น ฉันจึงจับหน้าเขาแล้วก้มลงไป ผายปอดทำให้ปากฉันกับปากเขาประกบกันทันที ฉันไม่รู้หรอกว่ามันจะได้ผลมั้ยแต่ดีกว่าดูเขาขาดใจไปตรงหน้า

แล้วพอฉันปล่อยปากออกจากเขา เขาก็หายใจเฮือกใหญ่แล้วเด้งตัวขึ้นมานั่งหายใจหอบ ว้าววว ผายปอดได้ผลด้วย

“เยส นายไม่ตาย ฉันนี่เก่งเหมือนกันนะเนี้ย” ฉันยิ้มกว้างให้นายอี้ซาน แต่นายอี้ซานกลับหันมาทำตาดุใส่ฉัน อะไรอีกอ่ะคนอุตส่าห์ช่วย ยังทำหน้าแบบนี้อีก

“ถอยออกไปได้แล้ว”อี้ซานดุใส่ฉัน บอกแล้วไง มันน่าปล่อยให้ตาย

“ขอบคุณซักคำก็ไม่มี รู้งี้ฉันไม่ช่วยนายดีกว่า” ฉันลุกออกมาจากตรงนั้นแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้

แต่จะว่าไป นายอี้ซานมีอาการแบบนี้ 2 ครั้งแล้วนะ แล้วทั้ง 2 ครั้งเขาแตะตัวฉันก่อนจะเกิดอาการเหมือนกันเลย หรือว่า เขาจะเป็นโรคแพ้ผู้หญิงแบบว่าพอโดนแตะตัวก็จะมีอาการอะไรแบบเนี้ย นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี้ย ฉันส่ายหัวสลัดความคิดบ้าๆออกไป แต่จู่ๆท้องฉันก็ร้องขึ้นมา ทำเอาอี้ซานหันมามองหน้าฉันเลย ไอ้ท้องบ้าเอ้ยมาร้องอะไรตอนนี้ไม่ไว้หน้ากันเลยนะ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองอี้ซานก่อนจะส่งยิ้มแหยๆไปให้เขา ซึ่งแน่นอนว่าสีหน้าของเขาตอนนี้คือมองบนอย่างเซ็งๆ อย่าให้นายหิวบ้างละกัน ฉันจะให้นายอดบ้างคอยดู