ตอนที่ 2 แพรว

“ไอ้ แพรว เสร็จยั้ง มึงจะช้าไปไหนเนี้ย พวกพี่ๆมึงพ่อแม่มึง ญาติโกโหติกามึง เรียกแล้วนะ”เสียงของไอ้เหมยลี่กระเทยหน้าสวยแปลงเพศแล้วพร้อมนมใหญ่ ไซร์ 38 เพื่อนสนิทของฉันกำลังตะโกนเรียก

ฉันที่กำลังหาเสื้อผ้าใส่ก็ยิ่งร้อนรนไปใหญ่เลยทีนี้ เพราะตอนนี้ที่แขนและที่ตัวของฉันมันมีแต่รอยเขียวช้ำเต็มไปหมด เนื่องจากเมื่อวานฉันได้หนี ป๊ากับม๊าไปที่สถานที่แข่งกีฬานักสู้กรงแปดเหลี่ยม แต่เป็นสถานที่ใหม่ ซึ่งคนพวกนั้นไม่มีใครเคยเห็นฉันเลย และแน่นอน เงินเดิมพันสูงมาก

ฉันจึงตัดสินใจเข้าร่วมการต่อสู้ แล้วฉันก็ได้เงินรางวัล 1 ล้านมาครอบครอง แต่เงินนั้นฉันมอบให้กับมูลนิธิเด็กตาบอด กับผู้พิการทางร่างกาย ฉันรู้สึกอิ่มเอมทุกครั้งที่ทำแบบนี้ ถึงแม้ฉันจะต้องเหนื่อยและจะต้องปิดบังทุกคนก็ตาม มีเพียงเฮียขุนกับเฮียแวนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ และทั้ง 2 คนจะคอยเตือนให้ฉันระวังตัวอย่าประมาท แต่ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมบางคนเวลาต่อสู้กับฉันจะอ่อนกำลังลงฉันก็งงเหมือนกันนะ

ทุกคนคงไม่คิดใช่มั้ยว่าทำไมฉันถึงสู้ได้เก่งไม่แพ้พวกเจ้กับเฮีย ไม่ต้องแปลกใจหรอก เพราะคนที่สอนฉัน คือย่าเค เพราะป๊าจะส่งฉันไปอยู่กับย่าทุกวัน เพราะย่าบอกว่าย่าเหงาต้องการให้ฉันไปอยู่ด้วย แต่พอฉันไปถึงย่ากลับพาฉันไปฝึกกับพวกอาจารย์ทั้งหลาย ทั้ง มวย เทควันโด คาราเต้ ยูยิตสู หรือแม้แต่ยิงปืน ย่าให้คนสอนฉันจนหมด ฉันเคยถามย่านะว่า ทำไมฉันถึงต้องเรียนพวกนี้ด้วย รู้มั้ยว่าย่าบอกฉันว่าไง ย่าบอกกับฉันว่า ฉันสวย คนสวยจะมีคนมาเอาเปรียบตลอด ถ้าฉันไม่ฝึกเอาไว้ต่อไปภายภาคหน้าฉันจะโดนข่มเหงและโดนรังแก ยิ่งเป็นลูกหลานมาเฟียด้วยแล้ว สมควรจะฝึกเรื่องแบบนี้อย่างยิ่ง

“เสร็จรึยังวะ เทียนวันเกิดมึงอะจะเป่ามั้ยไอ้เเพรว”เหมยมันยังคงตะโกนเรียนฉันอย่างต่อเนื่อง อีห่า กูก็รีบอยู่แต่กูไม่มีเสื้อผ้าใส่โว้ย เพราะเสื้อผ้าฉันมันมีแต่เปิดนั่นเปิดนี่ทั้งนั้นโอ้ยยยเครียด

“เออกูก็รีบอยู่ แต่มึงลองมาดูสภาพกูก่อนมั้ย” ฉันเรียกไอ้เหมยให้เข้ามาหาตรงตู้เสื้อผ้าที่ฉันเอาไว้แต่งตัว และพอมันเดินมาเห็นสภาพฉันมันก็ทำตาโตแบบว่าตกใจสุดๆ เออ ใครเห็นก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละสภาพเงี้ยนะ

“อีแพรว มึงไปทำเอี้ยอะไรมาวะเนี้ย เขียวช้ำไปทั้งตัวเลย” ไอ้เหมยมันร้องถามฉัน ฉันจึงได้แต่ทำหน้าเศร้า ก่อนจะรีบไปจับตัวมันเบาๆ

“มึงต้องช่วยกูนะเหมยนะ ไม่งั้นกูตายแน่ๆ”ฉันทำเสียงออดอ้อนมันสุดฤทธิ์ เพราะตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว ไม่มีเลยเจ้าค่ะ

“มึงจะให้กูช่วยยังไงเนี้ย มึงเขียวไปทั้งตัวแบบเนี้ย แล้วข้างล่างนั่นก็กำลังมีงานวันเกิดของมึง ลูกสาวคนเล็กของ ขจรไพศาล งานใหญ่ชิบหาย มึงจะให้กูช่วยยังไงอีบ้า”ไอ้เหมยมันรัวคำถามมาเป็นชุดเลย จนฉันต้องเบะปากเพราะมันไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันจึงเดินเตาะแตะมาที่เตียงแล้วนั่งลงอย่างหมดแรง นี่ถ้าป๊ากับม๊าเห็นสภาพแบบนี้ของฉัน ฉันคงโดนขังให้อยู่ในบ้าน เป็น 10 ปีแน่นอน

“เออๆ กูเกลียดหน้าตาแบบนี้ของมึงจริงๆ ที่จริงกูอยากให้ป๊าม๊ามึงรู้จริงๆนะว่า สาวน้อยสดใสไร้เดียงสาของท่าน ที่แท้เป็นอีบ้าบ้าพลัง ชอบต่อยตีกับชาวบ้านไปทั่วเพื่อแลกกับเงินตราทั้งๆที่บ้านมันโคตรรวย”ไอ้เหมยพูดจบมันก็เดินไป ที่กระเป๋าของมันก่อนจะหยิบชุดที่มันเตรียมมาแล้วมันก็โยนชุดใส่บนตัวฉัน มันเป็นชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้ แขนยาวจนถึงข้อมือเลย ฉันจึงรีบฉีกยิ้มด้วยความดีใจจนเผลอจะโดดกอดไอ้เหมยอย่างตื่นเต้น

“กูโคตรรักมึงเลยไอ้เหมย “ฉันรีบบอกมันด้วยความดีใจ

“นี่ชุดรักกูเลยนะ กูพึ่งถอยมายังไม่ได้ใส่เลยซักครั้งแพงด้วย มึงเอาไปใส่ก่อน กูมีอีกชุด” แล้วไอ้เหมยมันก็เอาชุดสีทองผ่าหลังขึ้นมาไอ้บ้าเอ้ย โคตรเซ็กซี่เลย ฉันอยากใส่จริงๆนะ แต่มันใส่ไม่ได้ ไง ใส่ไม่ได้อ่ะเข้าใจมั้ย

ฉันกับไอ้เหมยรีบพากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเตรียมตัวเพื่อลงไปที่งาน ฉันชะโงกไปดูที่หน้าต่าง ก็เห็นคนเยอะแยะไปหมด ทำไมงานมันใหญ่แบบนี้นะ ฉันได้แต่ส่ายหัวเบาๆให้กับความสิ้นเปลืองที่ป๊าม๊าจัดขึ้น ที่จริงเอาเงินไปบริจาคจะดีกว่านะ และด้วยความเซ็งของฉันทำให้ฉันลืมว่า ต้องใส่ส้นสูง ฉันกลับใส่ผ้าใบลงไปซะงั้น พอถึงงาน ม๊าก็มองฉันอย่างสงสัย เพราะม๊าไม่เคยเห็นชุดนี้เลย และฉันก็ไม่ชอบใส่ชุดที่มันปิดมิดชิดแบบนี้ด้วยเวลาอยู่กับพวกท่าน แต่ที่สะดุดตาท่านที่สุดคือรองเท้า ท่ามองแบบว่า มันเข้ากันมั้ยอะไรแบบนั้นอ่ะ

“ทำไมใส่ชุดแบบนี้ละน้องแพรว” ม๊าเอ่ยถามขึ้นมาก่อนเลย เฮ้อออ บ้าบอ ลืมนึกคำตอบมาเลยอ่ะ ว่าเราควรจะตอบม๊ายังไง ก็มันคิดคำตอบไม่ทันไง

“ม๊า พอดีชุดนี้หนูพึ่งไปถอยมา 3 หมื่นค่ะ เลยอยากให้ไอ้แพรวมันใส่ในวันเกิด เพื่อเป็นของขวัญ” ไอ้เหมยมันจีบปากจีบคอบอกกับม๊า แม่งเตรียมคำตอบมาแล้วก็ไม่บอกกู

“ งั้นม๊าก็ขอบใจนะเหมยลี่”ม๊าจับมือไอ้เหมยเบาๆ อีห่าได้หน้าจากม๊าไปอีก มันจึงหันมายักคิ้วให้ฉัน ฉันจึงได้แต่พยักหน้า