ใกล้ชิดนาง

"หากเจ้าไม่สบาย หลังปรนนิบัติเราแล้ว เราจะแต่งตั้งเป็นพระสนมให้หมอหลวงดูแลใกล้ชิด เราเป็นฮ่องเต้ที่เอื้ออารีย์ต่อสตรีอยู่แล้ว เรื่องนี้คิดว่าเจ้าคงรู้ดี" เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงของพระโพธิสัตว์ เสียงหวานใสกังวานดั่งระฆังของเจ้าเว่ยทำให้ฝูจื่อหรงรู้สึกเคลิบเคลิ้ม ยกจอกสุราที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาดื่มด้วยความรู้สึกมีความสุขมากกว่าปกติ

"แต่หม่อมฉันไม่บังอาจเพคะ พระวรกายของฝ่าบาทมีค่ายิ่งกว่าทอง หม่อมชั้นไม่กล้าเพคะ" เจ้าเว่ยคุกเข่าลง พยายามแสดงความจงรักภักดีออกไปให้เขาตายใจ

แค่นางกำนัลเล็กๆคนหนึ่งที่ไม่สบาย ไอ้เต้หื่นนี่คงไม่บังคับฝืนใจหรอกใช่มั๊ย

"บังอาจ เราถึงขนาดจะแต่งตั้งเจ้าเป็นพระสนมนอกจากจะไม่ยินดีรับแล้ว ยังปฏิเสธที่จะปรนนิบัติเรา ถ้าอยากตายมากนักเราจะให้เจ้าดั่งปรารถนา" ฝูจื่อหรงกล่าวเสียงดัง เขาปาจอกสุราลงพื้นขอบบ่อจนแตกกระเด็นไปคนละข้าง

เจ้าเว่ยสะดุ้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธระดับสิบของฝูจื่อหรง เธอจะทำอย่างไรดี

"ขอฝ่าบาททรงโปรดอภัย หม่อมฉันไม่ได้หมายความเช่นนั้นเพคะ" เจ้าเว่ยโขกศรีษะลงกับพื้นเหมือนสำนึกผิด ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกเสียศักดิ์ศรี แค้นนี้เธอจะจำไว้จนตาย

เหล่าองครักษ์รีบกรูเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงผิดปกติด้านใน

"ไม่มีอะไร พวกเจ้าออกไปให้หมด เราจะสั่งสอนสตรีที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงผู้นี้เอง หากไม่มีคำสั่งจากเราห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด" ฝูจื่อหรงโบกมือไล่ทุกคนทันที

"พะย่ะค่ะ" เหล่าองครักษ์รับคำก่อนหมุนตัวถอยหลังออกจากห้อง

"เดี๋ยวก่อน" ฝูจื่อหรงเหมือนนึกสิ่งใดขึ้นมาได้

"พะย่ะค่ะ"

"จับนางกำนัลผู้นี้โยนลงมา" ฮ่องเต้พยักหน้าช้าช้า ส่งยิ้มเย็นให้สตรีร่างบางดูอ่อนแอเหลือเกิน แต่ความเป็นจริงเป็นสายลับที่จ้องจะทำร้ายเขาอยู่ทุกเมื่อ

เจ้าเว่ยรู้ตัวว่ากำลังจะเจอสิ่งใด เงยหน้ามองฝูจื่อหรงโดยฉับพลัน แววตาแค้นเคืองอย่างปิดไม่มิดอีกต่อไป

"ฝ่าบ...." โจวเจ้าเว่ยไม่มีโอกาสแม้แต่จะขอร้อง องครักษ์ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว จับร่างบางของเจ้าเว่ยมั่นคง แล้วโยนโครมลงกลางบ่อทันที

เสียงร่างกระแทกน้ำของคนผู้หนึ่งดังไปทั่วห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแรงกระแทกจะมากขนาดไหน คนที่โดนจับโยนลงไปอาจสำลักน้ำตายได้กระมัง

"ออกไปได้" เขาสั่งพลางโบกมือ ใบหน้าสงบนิ่งไร้ความรู้สึก แต่แววตาเต็มไปด้วยความขบขัน ดวงตาหงส์มองสายลับร่างบางที่ทำท่าเหมือนกำลังจะจมน้ำผุดจมผุดโผล่อยู่กลางบ่อโดยไร้ความปราณี

"เราไม่หลงกลเจ้าหรอก อย่าได้คิดว่าจะมาเรียกร้องความเห็นใจ" เขาเปิดฝากาสุราแล้วยกดื่ม สายตายังจับจ้องอยู่ที่ร่างบางไม่กระพริบ

เพราะโดนจับโยนลงน้ำแบบไม่ตั้งตัว ขาของเจ้าเว่ยจึงกระแทกกับพื้นแข็งของก้นบ่ออย่างแรง แม้จะมีน้ำรองรับน้ำหนักความเจ็บปวดจึงลดน้อยลงไปหลายส่วน แต่ก็ทำให้คนว่ายน้ำไม่เก่งอย่างเธอไม่สามารถพยุงร่างกายไว้ได้

ฝูจื่อหลงสังเกตุเห็นอาการผิดปกติของสตรีตรงหน้า จึงรีบว่ายน้ำไปกลางบ่อโอบเอวนางจากด้านหลังแล้วลากร่างเล็กออกมายังขอบบ่ออย่างรวดเร็ว

เมื่อครู่นางกำลังจะจมน้ำจริงๆ แต่เหตุใดเขาต้องสนใจความเป็นความตายของสายลับที่จ้องจะทำร้ายเขากันด้วยเล่า ปล่อยให้ตายไปแล้วนำศพไปโยนทิ้งก็เห็นจะเป็นเรื่องธรรมดา

"ขอบพระทัยฝ่าบาท" แม้จะเจ็บแค้นสักเพียงใด เจ้าเว่ยก็กล่าวได้แค่เพียงคำว่าขอบคุณ เธอเหมือนลูกไก่ในกำมือ สมองก็ไม่ได้กลวงถึงจะไม่รู้ว่าตนเองตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรองแค่ไหน

"ตายแล้ว เลือดออก" หญิงสาวมองข้อเท้าของตนเองที่ครูดกับก้นบ่อจนเป็นแผลแล้วตกใจจนต้องเผลอร้องออกมา เลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด

ฝูจื่อหรงมองตามสายตาของเจ้าเว่ย เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าสายลับร่างเล็กได้รับบาดแผลที่เท้า ฝูจื่อหรงมองแผลนั้นด้วยสายตาที่ลึกล้ำดุจบ่อน้ำลึก เจ้าเว่ยไม่อาจคาดเดาสิ่งที่เขาคิดได้

ฝูจื่อหรงขยับขึ้นมานั่งตรงขอบบ่อทั้งที่ร่างกายเปล่าเปลือย กล้ามท้องเป็นลอนของเขาอยู่ตรงหน้าของเจ้าเว่ย ตอนนี้เธอเห็นมันชัดยิ่งกว่าสิ่งใด และสิ่งที่ต่ำลงมานั้นคือท่อนกายขนาดมโหฬารที่เจ้าเว่ยคิดว่ามันคงกำลังหลับอยู่

แม้จะหลับอยู่หญิงสาวก็คิดว่ามันใหญ่มากจนต้องอ้าปากค้าง หากมันตื่นขึ้นมา สตรีที่โดนสิ่งนี้ทะลวงคงได้ตายแบบไม่ทันตั้งตัวแน่นอน

"สตรีที่หน้าไม่อายจ้องบุรุษเยี่ยงนี้เราเพิ่งเคยพบเจอในแผ่นดิน หากอยากลิ้มลองก็เอ่ยออกมาเรายินดีทำให้เจ้าสมหวัง" เขากล่าวเสียงเย็นคล้ายเยาะหยัน

"หม่อมชั้นไม่กล้าเพคะ" เจ้าเว่ยหลับตาทันที เธอไม่ได้ตั้งใจมองแม้แต่นิด แต่เขาพามันมาอยู่ตรงหน้าเธอเองต่างหาก เมื่อมาอยู่ตรงนี้แล้วก็ควรดูของจริงสักครั้ง แม้จะทำให้ใจเต้นแทบหลุดออกมาก็นับว่าคุ้มแล้ว

เจ้าเว่ยกัดปากตนเองเมื่อสติกลับมา เธอเผลอไผลไปกับก้อนเนื้อใหญ่ยาวนั่นได้อย่างไร น่ารังเกียจนัก

ฝูจื่อหรงจับแขนหญิงสาวยกขึ้นในขณะที่เจ้าเว่ยกำลังหลับตาเพราะไม่อยากเห็นมังกรตัวเขื่องและรูปร่างสวยงามที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของฝูจื่อหรง เขาจึงอาศัยจังหวะนี้ ถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างรวดเร็ว

"ฝ่าบาท" เจ้าเว่ยลืมตาขึ้นทันทีเมื่อรับรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น บัดนี้ร่างกายขาวโพลนงดงามปรากฎต่อหน้าของฝูจื่อหรงอีกครั้ง หญิงสาวยกมือปิดหน้าอกเอาไว้ด้วยความอับอาย สองขาหนีบเนินเนื้อตรงกลางกายแน่น

"ไปกับเรา" เขากล่าวพลางสวมเสื้อคลุมปักลายมังกรให้ตนเอง แล้วอุ้มเจ้าเว่ยไว้ในอ้อมแขนภายใต้เสื้อคลุมตัวเดียวกัน อกอวบของนางเบียดเสียดกับอกแกร่งแบบไม่ตั้งใจ เจ้าเว่ยตกใจใช้มือน้อยปิดไว้ให้มิดที่สุด ฝูจื่อหรงปิดกายนางจนมิดด้วยเสื้อคลุมของเขา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดเห็นเรือนร่างงดงามนี้เข้าจึงเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

น่าอาย น่าอาย ไอ้เต้บ้า จะมาสนใจอะไรกับนางกำนัลเช่นนาง ชื่อเสียงของไอ้เต้นี่คงได้มาเพราะชอบทำเรื่องแบบนี้เองสินะ เจ้าเว่ยก้มหน้าหลบความอายบนอกหนาอย่างช่วยไม่ได้

"ไปตามหมอหญิง" ฝูจื่อหรงสั่งมามาที่ยืนรออยู่นอกห้องก่อนอุ้มเจ้าเว่ยตรงไปยังห้องบรรทมอย่างว่องไว