ปรนนิบัติฝ่าบาท

ซวย ซวย ซวย ขลุ่ยเพิ่งพาเธอหนีเสือตัวนั้นได้กลับต้องมาเจอจรเข้ตัวใหญ่อยู่ที่นี่อีก โลกจะกลมเกินไปแล้ว

ดวงตากลมโตดำขลับกวาดตามองรอบๆบริเวณห้อง สถานที่แห่งนี้ท่าทางจะเป็นห้องอาบน้ำของฮ่องเต้ อุตส่าห์ปลอมกายปะปนเข้ามากับเหล่านางกำนัล ก็ยังหนีไม่พ้นไอ้เต้บ้าตัณหาที่สุดในแผ่นดินคนนี้อีก

หญิงสาวกวาดสายตาก็ต้องแปลกใจเมื่อในห้องนี้ไม่มีสตรีแม้แต่คนเดียว ทั้งหมดล้วนเป็นขันที่ก้มหน้าต่ำยืนเรียงรายคอยปรนนิบัติ หรือเจ้าเต้นี่จะเป็นพวกชายรักชายเช่นกันถึงไม่โปรดให้ผู้หญิงเข้ามาดูแล แต่ว่าตอนนี้เธออยากจะมุดเข้าไปยังมุมมืดที่สุดไม่ให้เขาเห็นหน้านัก

ฝูจื่อหรงหรี่ตาหงส์มองสตรีผมดำขลับราวเส้นไหมที่ค้อมกายลงเล็กน้อย เขาสะกดกลั้นเสียงหัวเราะอย่างนึกขันไว้ภายใน นางพยายามก้มหน้า หลบผู้คน คงจะคิดว่าไม่มีใครจับได้ นางเป็นสายลับจากแคว้นใดถึงได้โง่เขลาถึงเพียงนี้

เขาพยายามค้นหานางแทบพลิกวังหลวงเมื่อนางอยู่ดีดีก็หายไปแบบไร้ร่องรอย ที่ไหนได้นางกลับมาอยู่ในตำหนักแห่งนี้ไม่สามารถออกไปไหนได้ นางช่างคล้ายกระต่ายน้อยที่กำลังจะล่นลงไปในกับดักโดยไม่รู้ตัวเสียจริง

ที่นี่คือวังหลวงแห่งแคว้นชิน หากมีใครปลอมแปลงมาทุกคนก็สามารถรู้ได้ทันที สตรีผู้นี้ทำไมถึงโง่งมคิดว่าคนอื่นจะไม่รู้ถึงความผิดปกตินี้กันนะ หากเขาไม่ยับยั้งไว้ป่านนี้นางคงถูกนำไปบั่นคอเรียบร้อยแล้ว

เขายอมรับว่านางเป็นคนมีฝีมืออยู่ไม่น้อยถึงสามารถหนีเขาไปต่อหน้าต่อตาได้ อีกทั้งยังสามารถหลบอยู่ในวังแห่งนี้ได้เกินหนึ่งก้านธูปโดยไม่ถูกจับได้ แต่กระต่ายน้อยยังไงก็เป็นเพียงสัตว์อ่อนแอ จะมาสู้กับมังกรอย่างเขาได้อย่างไร

เอาล่ะ เมื่อนางอยากเล่นไล่จับ เขาซึ่งนับว่าเป็นฮ่องเต้ผู้มีจิตใจกว้างขวาง เขาก็จะยอมเล่นกับนางให้เพลิดเพลินเสียหน่อย

"พวกเจ้าออกไปให้หมด เราจะอาบน้ำเพียงลำพัง "

ฝูจื่อหรงสั่งเสียงดัง

โจวเจ้าเว่ยถอนหายใจเบาๆ อย่างดีใจ ในที่สุดก็จะได้ออกไปจากที่นี่เสียที เธอขยับกายเตรียมยอบกายถวายคำนับแล้วเดินออกไปแต่แล้วเท้าเล็กต้องหยุดโดยอัตโนมัติเมื่อสุรเสียงของฮ่องเต้ผู้ทรงอำนาจดังขึ้น

"เดี๋ยวก่อน เจ้าอยู่ปรนนิบัติข้า"

โจวเจ้าเว่ยแทบเป็นลมลงไปตรงนั้น เมื่อฮ่องเต้แคว้นชิน ชี้นิ้วมายังตัวนาง ร่างบางสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ตายแน่งานนี้เจ้าเว่ย เจี๋ยหลุนช่วยน้องด้วย

ท่าทางหยุดชะงักทั้งหวาดกลัวแต่แสร้งสงบนิ่งของนางทำให้ฝูจื่อหรงพึงพอใจ เมื่อบรรดาเหล่าขันทีรวมทั้งมามาออกไปจนพ้นสายตา เขาก็ปลดอาภรณ์ออกจากร่างกายกำยำ ก้าวขาแข็งแกร่งลงบ่อน้ำอย่างสง่างงาม

โจวเจ้าเว่ยรีบยกมือปิดหน้าทันใด คราวที่แล้วในบ่อน้ำที่สำนักคุนหลุน เธอเห็นเพียงร่างท่อนบนที่โผล่เหนือน้ำขึ้นมา แต่ครานี้เขากลับเปลือยกายต่อหน้าของนางอย่างไม่อายฟ้าอายดิน

"เจ้าจะยืนที่นั่นอีกนานเท่าใด ถอดอาภรณ์แล้วมาถูตัวให้เรา"

ฝูจื่อหรงเหยียดยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นอาการตกตะลึงของสายลับต่างแคว้นตัวน้อย

ดวงตาดำขลับจับจ้องฝูจือหรงเขม็ง

เขาไม่ได้เห็นอาการไร้เดียงสาดูน่ารักแบบนี้มานานเท่าใดกันหนอ

เจ้าเว่ยหมดหนทาง นางเดินอย่างกล้ากล้ากลัวกลัวเข้าใกล้บ่อน้ำ

"ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันไม่ค่อยสบายเกรงว่าหากโดนน้ำเย็นจะทำให้เป็นไข้ และทำให้ฝ่าบาทต้องติดไข้ไปด้วย หม่อมฉันไม่บังอาจเพคะ" เจ้าเว่ยพยายามหาข้อแก้ตัว ใบหน้ายังคงก้มต่ำไม่ยอมเงยขึ้นแม้แต่นิดเดียว