แฝงกายเป็นนางกำนัล

​เจ้าเว่ยกระโดดหลบทหารยามเข้าห้องนั้นออกห้องนี้อย่างว่องไว หญิงสาวพยายามหาขลุ่ยเพรียกบุบผาที่คิดว่าคงหล่นอยู่ที่ใดที่หนึ่งด้วยความหวังเลือนลาง ไม่มีขลุ่ยเธอก็ไม่มีวันเจอหน้าพ่อและแม่อีก จะยอมให้เกิดเรื่องเช่นนี้ไม่ได้

เจ้าเว่ยแอบอยู่หลังประตูภายในห้องแห่งหนึ่งแล้วแง้มประตูออกเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงมามาหัวหน้านางกำนัลเร่งให้เหล่านางกำนัลที่นางดูแลทั้งหมดเดินเร็วขึ้น

"อย่าชักช้า เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น" มามาสั่งเสียงไม่ดังแต่หนักแน่น นางกำนัลทั้งหมดก้าวเท้าไวตามคำสั่งอย่างเงียบกริบ

เจ้าเว่ยตัดสินใจบางสิ่งทันทีที่เห็นพวกนางกำนัลกำลังจะเดินผ่านมาทางห้องที่เธอแอบอยู่ เมื่อขบวนนางกำนัลมาถึง เจ้าเว่ยดึงแขนนางกำนัลที่เดินมาเป็นคนสุดท้ายเข้าไปภายในห้อง ใช้ฝ่ามือตีเข้าที่ท้ายทอยจนนางผู้นั้นสลบร่วงลงไปกองที่พื้น

หญิงสาวถอดเครื่องแต่งกายแล้วสลับเสื้อผ้ากับนางกำนัลอย่างว่องไว พลางยกมือขอโทษขอโพยที่ต้องทำร้ายร่างกายของนางกำนัลผู้นี้

เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตุ เจ้าเว่ยเห็นว่าหากปลอมเป็นนางกำนัลเห็นจะปลอดภัยกว่า เธอปล่อยผมยาวสลวยที่เกล้าไว้บนหัวลงมา ดึงผ้าสีขาวที่ผูกอยู่บนปอยผมของนางกำนัลเคราะห์ร้ายมารัดเข้าที่ผมตนเอง แล้วเสียบปิ่นบอกฐานะของนางกำนัลผู้นั้นบนศรีษะตนเองเพื่อให้แนบเนียนยิ่งขึ้น

เมื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเสร็จเจ้าเว่ยลากตัวนางกำนัลเข้าไปแอบอยู่ด้านหลังชั้นหนังสือ ออกมาแอบรอที่ด้านหลังประตูจนกระทั่งมีนางกำนัลกลุ่มหนึ่งผ่านมาจึงรีบเดินไปต่อแถวด้านอย่างแนบเนียน

หญิงสาวเดินจนมาถึงห้องทรงงานที่นางแอบซ่อนตัวอยู่เป็นที่แรก ในขณะที่นางกำลังหาโอกาสหลบเข้าไปด้านในเพื่อค้นหาขลุ่ยเพรียกบุบผา ก็มีมามาเฒ่าเข้ามาขวางพวกนางเอาไว้

เจ้าเว่ยก้มหน้า จิตใจว้างวุ่น หรือว่านางจะถูกจับได้ มามาสูงอายุท่าทางเป็นคนที่มีตำแหน่งสำคัญเดินมาหยุดตรงหน้าของเจ้าเว่ยทันที

หญิงสาวรู้สึกหายใจหายคอไม่สะดวก แต่ยังคงนิ่งเฉยไม่แสดงอาการหวาดกลัวให้เกิดพิรุธ

"ดูจากปิ่นบอกฐานะ เจ้าเป็นนางกำนัลของฝาบาทมิใช่หรือ เหตุใดจึงมาเดินตามนางกำนัลของพระสนมกันเล่า เหลวไหลใหญ่แล้ว ตามข้ามาเดี๋ยวนี้" มามาตำหนิเจ้าเว่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ข้าเป็นนางกำนัลเพิ่งมาใหม่เจ้าค่ะ จึงยังหลงทางอยู่บ้างขอท่านโปรดอภัย" เจ้าเว่ยก้มหน้าตอบในใจได้แต่ภาวนาขอให้มามาผู้นี้เชื่อในสิ่งที่เธอบอก

"งั้นหรือ ตามข้ามา เห็นแก่เจ้าที่เป็นคนใหม่จึงจะให้อภัยสักครั้ง คราวหน้าจงจำให้ดีว่าเจ้าควรอยู่ที่ไหน อย่าได้เดินเพ่นพ่านไม่รู้หน้าที่เช่นนี้อีก" มามาตำหนิอีกครั้ง ก่อนเดินนำหน้าเจ้าเว่ยไปอีกทาง

เจ้าเว่ยแอบถอนหายใจออกมาเบาเบา โชคยังเป็นของเธอที่มามาเชื่อในสิ่งที่หญิงสาวเพิ่งโกหก แล้วรีบเดินตามมามาไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวปลายตามองไปยังห้องทรงงานที่อยู่ด้านหลัง พยายามจดจำเส้นทางเพื่อกลับมาค้นหาขลุ่ยเพรียกบุบผาอีกครั้ง

มามาพาเจ้าเว่ยเข้าไปยังห้องห้องหนึ่ง กลิ่นหอมจากเกสรดอกไม้ลอยมากระทบจมูก ได้กลิ่นแล้วรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก เมื่อเข้าไปด้านในนางสังเกตุเห็นว่ามีนางกำนัลยืนอยู่ภายในหลายคน ภายในห้องนี้ล้อมรอบด้วยดอกไม้นานาพรรณ ดูสวยงามชูช่อสว่างสไวภายใต้เชิงเทียนงดงาม เพราะแคว้นชินเป็นแคว้นเมืองท่าที่เป็นทางผ่านสินค้า จึงมีของประหลาดที่งดงามประดับอยู่ในพระราชวังแห่งนี้แทบทุกแห่ง

หากนางมาในฐานะองค์หญิงไม่ใช่ผู้ที่ขลุ่ยนำพามาคงได้มีโอกาสเดินดูจนรอบโดยไม่ต้องหลบซ่อนใคร

ฝูจื่อหรงเห็นผู้ที่เข้ามาใหม่พร้อมมามาคนใกล้ชิด ใบหน้าเขายังเรียบเฉย ไม่มีความผิดปกติอันใด ผิดกับใบหน้าของเจ้าเว่ยเมื่อเห็นใบหน้าของฝูจื่อหรงชัดเจน ก็ต้องรีบก้มต่ำลงด้วยความตกใจ นางเดินไปต่อแถวท้ายสุดค้อมตัวลงน้อยๆ เลียนแบบนางกำนัลที่อยู่ด้านหน้า

ซวย ซวย ซวย ขลุ่ยเพิ่งพาเธอหนีเสือตัวนั้นได้กลับต้องมาเจอจรเข้ตัวใหญ่อยู่ที่นี่อีก โลกจะกลมเกินไปแล้ว