ขลุ่ยหล่นหาย

ตำหนักลับกับห้องหนังสือมีทางลัดเชื่อมกันเขาคิดว่าบางทีนางอาจรู้เส้นทางนี้

ฝูจื่อหรงจึงรีบรุดมาที่นี่ ในเวลานี้ฝูจื่อหรงมั่นใจมากว่านางต้องอยู่แถวนี้อย่างแน่นอน เพราะทหารพบบางอย่างผิดปกติในห้องทรงงานแห่งนี้ทันทีที่นางหายไป

ในขณะที่ฝูจื่อหรงเดินไปมาอย่างครุ่นคิดเจ้าเว่ยผู้แอบอยู่ด้านบนก็มองเห็นใบหน้าฮ่องเต้ผู้นี้อย่างชัดเจน

เธอเบิกตาที่โตอยู่แล้วจนเกือบจะถลนออกมานอกเบ้า

แม้ในวันอัปยศนั่นจะเป็นยามค่ำคืน แต่เจ้าเว่ยก็แอบมองใบหน้าเจ้าโจรชั่วที่ลวนลามเธอในสระน้ำอยู่บนต้นไม้ หลังจากสามารถกระโดดหลบหนีออกมาได้

เจ้าเว่ยจำใบหน้าคมคายนี้ได้อย่างแม่นยำ แม้จะยอมรับว่าเขาหล่อเหลาตรงสเปคขนาดไหน แต่คนผู้นี้ก็เป็นไอ้โจรกระจอกที่ถือโอกาสลวนลามเธอที่ไม่มีทางสู้ในคืนนั้น

นี่เค้าเป็นถึงฮ่องเต้เชียวหรือ ไอ้โจรนี่นะ

เมื่อเห็นใบหน้าคนที่เธอเกลียดชังชัดเจน เจ้าเว่ยก็มั่นใจว่าที่นี่คือแคว้นชิน ข่าวลือที่บ่าวคนสนิทบอกเล่าเห็นจะเป็นเรื่องจริง

ไอ้เต้หื่นกามนี่ต้องนอนกับผู้หญิงทีละโหลแน่นอน ไอ้วิปริตผิดมนุษย์

อยู่อยู่เจ้าเว่ยก็รู้สึกขนลุกด้วยความรังเกียจขึ้นมาฉับพลัน หญิงสาวกำมือแน่นด้วยความแค้น

หากแค้นนี้ไม่ได้รับการชำระก็อย่ามาเรียกเธอว่าเจ้าเว่ยอีกเลย

ฝูจื่อหรงอยู่ในห้องทรงงานชั่วครู่เขาทำท่าคิดบางอย่างแล้วเร่งฝีเท้าเดินออกไป

เจ้าเว่ยรอจนแน่ใจว่าเขาไปแล้วจริงๆ จึงกระโดดลงมาด้านล่างอย่างเงียบกริบ

ถึงวรยุทธ์การต่อสู้ของเธอจะไม่ได้เรื่องแต่วิชาตัวเบาเธอก็เป็นหนึ่งไม่แพ้ผู้ใด คิดแล้วก็น้ำตาจะไหล หากพ่อไม่เคี่ยวเข็ญในเรื่องนี้เธอคงถูกจับได้อย่างง่ายดายไปแล้ว

ถ้าขยันกว่านี้ ฝีมือการต่อสู้ของเธอคงไม่แพ้ผู้ใด พ่อจ๋าหนูขอโทษที่ไม่เชื่อฟัง

เธอรู้สึกคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงเจี๋ยหลุนขี้บ่นเหลือเกิน ป่านนี้พี่ชายคงตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดินแล้ว

เจ้าเว่ยสลัดความอ่อนแอทิ้งไปอย่างว่องไวตอนนี้ต้องช่วยตนเองออกไปให้เร็วที่สุด

ขลุ่ยของเธอเป่าได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นในหนึ่งวัน ต้องรอจนครบยี่สิบสี่ชั่วโมงถึงจะเป่าได้อีกครั้ง เธอต้องเอาตัวรอดกลับไปหาเจี๋ยหลุนให้ได้

เจ้าเว่ยค่อยๆแง้มประตู ด้านนอกมีแสงสว่างจากแสงเทียนรำไร เธอกระโดดเข้าห้องนั้นออกห้องนี้วนเวียนไปมาจนตัวเองเริ่มปวดหัว

ให้ตายเถอะ ทางออกอยู่ไหนเนี่ย?

เจ้าเว่ยแอบอยู่ในมุมมืด หลบหลีกทหารไปหลายคน เธอถอนหายใจ มือควานหาขลุ่ยเพรียกบุบผาในกระเป๋าน้อยที่ทำเป็นช่องลับไว้ในแขนเสื้อ

มือเรียวยาวคลำไปมาหาสิ่งที่ต้องการยังไงก็ไม่พบ

ซวยแล้ว เจ้าเว่ย ซวยแล้ว ขลุ่ยหายไปไหน ชั้นทำตกที่ไหนกันนะ

เจ้าเว่ยทึ้งศรีษะตนเองด้วยความโมโห

อวิ๋นเอ๋อก็หาย ขลุ่ยก็หาย เจ้าเว่ยเธอมันไม่ได้เรื่อง สมควรตายนัก

เธอรู้สึกหมดอาลัยตายอยากกับชีวิตเหลือเกิน

เจ้าเว่ยน้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ได้ หญิงสาวปาดน้ำตาไปหลายที กลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอ เชิดหน้าขึ้นอย่างองอาจ

อย่าท้อเจ้าเว่ยอย่าท้อ เธอเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์์ ค่อยๆหาขลุ่ย เราต้องกลับไปโลกปัจจุบัน

**เธอยังไม่ได้เจอหวังเหอตี้ดาราคนโปรด ยังไม่ได้ไปดูคอนเสิร์ตบีทีเอส ก็อตเซเว่น เอ็กโซ เธอจะตายไม่ได้ เธอต้องกลับไปหาพวกเขา ชายในฝันทั้งหมด กำลังรอเธออยู่ในโลกอนาคตนะเจ้าเว่ย ก่อนตายต้องได้พบได้สัมผัสพวกเขาสักครั้ง เธอถึงจะตายตาหลับ

เจ้าเว่ยใช้ความชอบปลุกใจตนเองให้มีสติิขึ้นมา หญิงสาวโผล่หน้าออกไปมองห้องต่างๆที่เธอผลุบโผล่เข้าออกอยู่หลายห้อง

ให้ตายเถอะประตูเหมือนกันทุกห้องในตำหนักนี้คงมีเป็นร้อยห้อง แล้วจะหาขลุ่ยเจอได้ยังไง

เจ้าเว่ยตัดสินใจ กระโดดกลับเข้าห้องที่เธอคาดว่าตนเองเคยเข้าไปหลายห้อง เดินค้นหาขลุ่ยอย่างละเอียดก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ

โชคดีที่เจ้าเว่ยมีวิชาตัวเบาล้ำเลิศ จึงหลบทหารเฝ้ายามที่เดินไปมาได้อย่างง่ายดาย

แต่หญิงสาวหารู้ไม่ว่าตนเองกำลังถูกใครบางคนสั่งให้ทหารต้อนเหมือนกระต่ายน้อยแบบไม่รู้ตัว