คนใจร้าย

​เมื่อมาถึงห้องบรรทมฝูจื่อหรงหยุดเท้าก่อนก้าวเข้าด้านในรับสั่งสุรเสียงทรงอำนาจ

"พวกเจ้าไม่ว่าคือผู้ใดก็อย่าได้มารบกวน หากหมอหญิงมาแล้วให้รายงานแก่เราทันที"

ฮ่องเต้ปรายมองสตรีที่ยังก้มหน้าอยู่ในอ้อมกอด ร่างที่สัมผัสแนบชิดช่างนุ่มนิ่มราวกับไร้กระดูก เขากระชับมือแน่นขึ้นกลิ่นของนางที่โชยแตะปลายจมูกทำให้รู้สึกดียิ่งนัก

เมื่อมาถึงเตียงนอนขนาดใหญ่สีทองอร่ามสมฐานะผู้สูงศักดิ์ที่สุดในแผ่นดิน เขาโยนสายลัับร่างบางลงบนที่นอนอย่างไร้ปราณี

"โอ๊ย" เจ้าเว่ยร้องครวญด้วยความเจ็บปวดเมื่อก้นกระแทกเข้ากับเตียงอย่างแรง

ไอ้เต้คนซาดิสไม่ออมมือให้เธอแม้แต่นิด

เจ้าเว่ยลูบก้นตัวเองเมื่อรู้สึกเจ็บด้วยปฏิกิริยาตามธรรมชาติ ความเจ็บปวดทำให้หญิงสาวลืมไปชั่วครู่ว่าบัดนี้ร่างกายของเธอเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์ติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว น้ำตารื้อเป็นม่านหมอกบดบังดวงตาคู่งามทั้งเจ็บกายทั้งเจ็บใจ

ศักดิ์ศรีขององค์หญิงแคว้นเหลียงพังพินาศลงแล้ว

"ไอ้เลว ไอ้ฮ่องเต้บ้า ไอ้หน้าตัวเมีย" เสียงเล็กๆพรั่งพรูด่าทอออกมาเบาหวิวจนคนที่ยืนมองเธออยู่ไม่ได้ยินสิ่งใด

ฝูจื่อหรงจ้องมองท่าทางที่บางครั้งดูอ่อนแอบางครั้งเย่อหยิ่ง ปากเล็กๆที่ก่นด่าเขาแบบไร้เสียงชวนให้บดขยี้สอดลิ้นดูดความหอมหวาน ความกระหายภายใต้เสื้อคลุมให้ผงาดขึ้นมาเต็มความยาว ในตอนนี้นอกจากหิวจนอยากกินนางทั้งตัวแล้วเขาไม่คิดสิ่งใดอีกเลย

ดวงตาหงส์ส่งมายังหญิงสาวอย่างเปิดเผย รูปร่างขาวผ่องนุ่มนิ่มเหมือนก้อนแป้ง หน้าท้องแบนราบ เอวคอดกิ่ว อกขาวอวบน่าดูดดึง ขาเรียวยาวสองข้างถ้าหากได้จับพาดบ่าจะให้ความรู้สึกร้อนขนาดไหนกันนะ

เจ้าเว่ยรู้สึกตัวเมื่อเห็นสายตาหมาป่ามองมาด้วยความกระหาย เธอคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเล็กที่เปล่าเปลือยล่อตาหมาป่าเช่นเขาอย่างรวดเร็ว

เลือดที่ขายังไหลออกมาไม่หยุดจนเลอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีทองที่กำลังนั่งทับอยู่เจ้าเว่ยมองขาตนเองอีกครั้ง

อาการชาที่มีตอนแรกเริ่มหายไปเจ้าเว่ยมีอาการเจ็บแปร๊บขึ้นมาทันที

"ทูลฝ่าบาท เกามามานำท่านหมอหญิงขอเข้าเฝ้าตามพระประสงค์พะย่ะค่ะ" เสียงกงกงที่เฝ้าอยู่ด้านนอกดังขึ้นหยุดอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงของฝูจื่อหรงให้กลับมาเป็นปกติ

"ให้เข้ามา"

หมอหญิงสามคนเดินก้มหน้าตามมามาเฒ่าเข้ามาถวายความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน

"เหตุใดจึงทรงนำนางมาที่นี่เพคะ" เกามามาผู้เป็นพระนมถามด้วยความสงสัย

"นางบาดเจ็บเราก็แค่พามา เกามามาสงสัยอันใดหรือ" ฝูจื่อหรงกล่าวเสียงเรียบเรียบเป็นเชิงตัดการสนทนา

"พระองค์รู้ดีในพระทัยว่าควรสงสัยหรือไม่" เกามามายิ้มน้อยๆ

"เกามามาไปพักผ่อนให้ดี ไม่ควรมาตรากตรำอยู่ที่นี่" ฝูจื่อหรงแตะหลังเกามามาแผ่วเบา

ผู้เลี้ยงดูมาตั้งแต่พระเยาว์เข้าใจความหมายทันใด นางปรายตามองสตรีผู้นั่งขดตัวท่ามกลางผ้าห่มมังกรผืนโตแล้วส่งยิ้มบางเบา

เกามามายอบกายถวายความเคารพหมุนตัวก้าวเท้าแผ่วเบาออกไปจากห้องบรรทม

เจ้าเว่ยฟังการสนทนาของชายหนุ่มกับสตรีชราอย่างเงียบเชียบเธอแน่ใจว่ามามาผู้นั้นคือคนที่พาเธอไปยังห้องอาบน้ำนั่น

หรือว่าตาฮ่องเต้นี่จะรู้ว่าเธอเป็นนางกำนัลปลอมแล้ววางแผนดักจับอย่างแนบเนียน ยิ่งมองชัดเจนยิ่งเห็นว่าร่างสูงของเขามันดูใกล้เคียงกับคนที่นางเพิ่งหนีมา

รูปร่างสมส่วนแบบชายชาตรีที่น่าจะเป็นนายแบบถ่ายโฆษณามากกว่าเป็นฮ่องเต้เช่นนี้ คงมีไม่กี่คนในแผ่นดิน

เจ้าเว่ยมั่นใจในความคิดของตนเองหลายส่วน

ตาเต้มักมากนี่คงแอบไปกินเนื้อนอกวัง จนกระทั่งนางบังเอิญผ่านไปเห็นจนหล่นจากหลังคา และเขาจับเธอมาที่วังหลวงแห่งนี้ เธอจึงวนเวียนอยู่ที่นี่แม้จะเป่าขลุ่ยแล้วก็ตาม