บทที่ 9 ถนนของโบราณ

เย่เฟิงรีบหลับตาลงทันทีและรับความรู้สึก หลังจากตอนกลางวันนี้ได้เคยใช้ มันก็น้อยลงจริงๆ

อีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้ผลมานานแล้ว และไม่ต้องการให้เย่เฟิงตอบ เขาพูดต่อ “พลังงานไม่เปลี่ยน เป็นกฎที่ไม่เปลี่ยนแปลงของจักรวาล พลังงานแปลกๆที่อยู่ในร่างกายของคุณเรียกว่าพลังทิพย์ หลังจากผ่านการใช้งานมันจะลดลง และสามารถเพิ่มขึ้นได้จากการฝึกฝน”

“จะฝึกฝนอย่างไร?” เย่เฟิงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่า

“วิธีการฝึกฝนทั้งหมดถูกเก็บไว้ในสมองของคุณ ในฟ้าดินต่างมีพลังทิพย์ดำรงอยู่ ขอเพียงคุณผ่านการฝึกฝน เพื่อเปลี่ยนปราณทิพย์ให้เป็นพลังทิพย์ก็ใช้งานได้แล้ว” อีกฝ่ายอธิบาย

“อ้อ จริงสิ ในช่วงแรกๆร่างกายของคุณคงรับรู้ปราณทิพย์ไม่ได้ คุณสามารถส่งพลังทิพย์ผ่านทางดวงตาทั้งคู่ เพื่อใช้ดวงตาไปค้นหา”

“ทำไมคุณถึงบอกสิ่งเหล่านี้กับผม คุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?” เย่เฟิงรู้เรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

“ต่อไปคุณก็จะรู้เอง สักวันหนึ่งในอนาคต พวกเราอาจจะได้พบกันอีก ใช้ประโยชน์จากศักยภาพของคุณเถอะ ลาก่อน” อีกฝ่ายวางสายหลังจากพูดจบ

“เดี๋ยวก่อน!” เย่เฟิงยังมีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขา จึงรีบโทรเรียกเขา “แต่ว่าเสียงที่มาตามสายคือ “ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก”

โยนโทรศัพท์ไว้บนเตียง เย่เฟิงครุ่นคิดอย่างหนัก

ชายชราคนนี้คือใคร?

ทำไมถึงต้องทดลองในร่างกายของตัวเองด้วย?

จุดประสงค์ของการทำเช่นนี้คืออะไร?

หลังจากครุ่นคิดอยู่นานก็ยังไม่รู้เงื่อนงำ เรื่องถึงท้ายที่สุดย่อมมีทางออกเสมอ เย่เฟิงไม่ไปสนใจมัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่ชายชราพูดเมื่อกี้ เขาพยายามระดมพลังทิพย์บางส่วนเพื่อเข้าสู่ดวงตา

เมื่อพลังทิพย์เข้าสู่ดวงตา ในรูม่านตาของเย่เฟิงปรากฏหมอกสีฟ้าจางๆที่แทบมองไม่เห็น และจากนั้นภาพอัศจรรย์ก็ปรากฏขึ้น

การจ้องมองของเขาสามารถทะลุผ่านตู้เสื้อผ้า และเห็นเสื้อผ้าที่วางอยู่ข้างในได้อย่างชัดเจน

เป็นไปได้ไหมว่า……นี่คือตาทิพย์ในตำนาน?

เย่เฟิงมองไปรอบๆห้อง แต่ไม่พบพลังทิพย์ใดๆ ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากค้นหาวิธีที่อยู่ในหัวสมองเพื่อนำมาฝึกฝน

ในไม่ช้าในความทรงจำที่ลึกซึ้งเขาก็ค้นหาหนังสือวิชาฝึกฝนได้เล่มหนึ่ง ชื่อว่าวิชาดาวหมุนเก้ารอบ

วิชานี้ล้ำลึกมาก เย่เฟิงพยายามทำความเข้าใจกับวิธีการฝึกฝนนี้ และค่ำคืนนี้ก็ผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น หลี่ยั่วหยุนไม่ได้ไปทำงาน หลังอาหารเช้า ก็ให้เย่เฟิงขับรถพาเธอไปที่ถนนของโบราณ

วันมะรืนนี้เป็นวันเกิดของหลี่เจิ้งเต๋อ หลี่ยั่วหยุนอยากมอบของขวัญวันเกิดให้กับพ่อของเธอ

งานอดิเรกที่หลี่เจิ้งเต๋อชอบที่สุดคือการสะสมหยกโบราณ ดังนั้นการไปที่ถนนของโบราณเพื่อค้นหาสมบัติจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เย่เฟิงเคยไปที่ถนนของโบราณแล้วสองครั้ง ดังนั้นเขาจึงชำนาญทางและจอดรถได้อย่างคุ้นเคย จากนั้นจึงไปที่ร้านขายยาจีนเพื่อซื้อเข็มชุดหนึ่งสำหรับฝังเข็ม จากนั้นจึงเริ่มเดินเที่ยวไปเรื่อยเปื่อยกับหลี่ยั่วหยุน

สำหรับเรื่องหยกโบราณ หลี่ยั่วหยุนไม่มีความรู้ด้านนี้เลย ดังนั้นทุกที่ที่มีผู้คนมากมาย เธอจะพาเย่เฟิงเบียดเข้าไปที่นั่น

เธอแค่ทำให้แน่ใจว่า สถานที่ที่มีผู้คนมากมายนั้น จะต้องพบสิ่งของดีๆ

นี่มัน มีผู้คนมากมายมารวมกันที่หน้าร้านด้านหน้า ทุกคนกำลังกระซิบอะไรบางอย่าง มันดูมีชีวิตชีวามาก

หลังจากเยี่ยมชมร้านค้าอีกสองสามร้านและไม่พบสิ่งที่ชอบ พวกเขาทั้งสองก็ไปร่วมสนุกด้วย

มันไม่ง่ายเลยกว่าจะเบียดเข้าไปข้างในได้ สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าเธอกับเย่เฟิงก็คือกองหิน ในทางวิชาชีพควรเรียกมันว่าก้อนหินหยก

ที่แท้ที่นี่มีการเล่นพนันก้อนหินหยก

“หือ หลี่ยั่วหยุน! ? ” จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น

หลี่ยั่วหยุนหันหัวของเธอ และเห็นว่าเป็นจูเชี่ยนเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยของเธอ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบเธอที่นี่

หลี่ยั่วหยุนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว อยู่ในมหาลัยทั้งสองคนก็ไม่ถูกกัน หลังจากเรียนจบแทบไม่ได้ติดต่อกันเลย อย่างไรก็ตามหลี่ยั่วหยุนยังฝืนยิ้มออกมา และถามว่า “จูเชี่ยน คุณก็มาเที่ยวชมถนนของโบราณหรือ?”

“ถูกต้อง ฉันอยากซื้อหยก บังเอิญว่าตรงนี้มีกิจกรรมการพนันหินหยก” ในขณะที่จูเชี่ยนพูดสายตาของเธอก็จับจ้องไปที่เย่เฟิงที่อยู่ข้างๆ “ท่านนี้คือ……สามีใบ้ของเธอเหรอ!”

“สามีใบ้” คำพูดสี่คำนี้จูเชี่ยนพูดได้เสียงดังมาก ซึ่งดึงดูดความสนใจจากทุกคนที่อยู่รอบๆทันที

จู่ๆใบหน้าของหลี่ยั่วหยุนก็รู้สึกร้อนวูบวาบ ถ้ารู้ตั้งแต่แรกก็คงไม่พาเย่เฟิงมาที่นี่

“จูเชี่ยน ได้ยินมาว่าเธอหย่าแล้วเหรอ?” หลี่ยั่วหยุนรีบเปลี่ยนเรื่องพูด

จูเชี่ยนยอมรับอย่างไม่เขินอาย “ถูกต้อง แต่ว่าเดือนหน้าฉันจะแต่งงานใหม่ และผู้ชายของฉันเป็นประธานบริษัทที่อยู่ในอันดับหนึ่งถึงสิบในเมืองเยียนจิง ถึงตอนนั้นคุณต้องมางานแต่งของฉันให้ได้นะ”

ผู้หญิงคนนี้ หน้าด้านได้ไม่ธรรมดาจริงๆ

หลี่ยั่วหยุนไม่ต้องการคุยเรื่องส่วนตัวกับเธอต่อไป ดังนั้นจึงชี้ไปที่ก้อนหินหยกที่อยู่ข้างหน้าเธอแล้วพูดว่า “คุณรู้วิธีพนันก้อนหินไหม เล่นยังไง?”

เมื่อพูดถึงการพนันก้อนหิน จูเชี่ยนเริ่มสนใจอีกครั้ง “การพนันก้อนหินมันง่ายมาก มีทั้งพนันเต็มจำนวนและเดิมพันครึ่งหนึ่ง ดูการเดิมพันประเภทนี้ที่คุณสามารถเจาะก้อนหิน มันเป็นการเดิมพันครึ่งหนึ่ง และราคาจะแพงกว่า และการเดิมพันชนิดของหินที่ห่อเหมือนพัสดุ เมื่อเทียบกับราคาจะถูกกว่าเล็กน้อย”

“คุณซื้อก้อนหิน ถ้าผ่าออกมามีหยกที่ราคาสูงกว่าราคาที่คุณซื้อ แสดงว่าได้กำไร ผ่าออกมาถ้าหยกยิ่งสวยงาม คุณก็จะยิ่งได้กำไรมากขึ้น ในทางกลับกันหากผ่าออกมามีหยกที่ต่ำกว่าราคาที่คุณซื้อ หรือแม้กระทั่งผ่าออกมาไม่มีหยกเลย ก็หมายถึงคุณแพ้พนันแล้ว มันก็ง่ายๆแค่นี้แหละ”

“ตัวอย่างเช่นคุณมองไปที่หินก้อนนี้ ได้ผ่านการเจาะเข้าไปแล้ว” จูเชี่ยนชี้ไปที่ก้อนหินก้อนหนึ่ง “จากการเจาะสามารถมองเห็น ก้อนหินนี้สามารถผ่าออกมาเป็นประเภทหยกโปร่งใส ถ้าซื้อเอาไว้แล้วตัดออกมาได้จริงๆ คุณอาจได้เงินมากกว่าหลายสิบหรือหลายร้อยเท่า”

สามารถอวดความรู้ต่อหน้าหลี่ยั่วหยุนได้นั้น จูเชี่ยนรู้สึกดีมาก ต้องรู้ว่าสมัยที่เธอเรียนนั้น หลี่ยั่วหยุนเป็นนักเรียนที่เรียนเก่งที่สุด และมักจะกดตัวเองให้จมดิน

หลังจากที่จูเชี่ยนพูดจบ สายตาของเธอก็จับจ้องไปที่เย่เฟิงอีกครั้ง ในเมื่อวันนี้ได้เจอกัน ถ้าไม่ทรมาณจิตใจหลี่ยั่วหยุนหน่อย มันจะเสียเที่ยวเปล่าๆ

“ดูเหมือนคุณจะชื่อเย่เฟิงใช่ไหม ภรรยาของคุณชอบก้อนหินชิ้นนี้มาก ทำไมคุณไม่ซื้อให้เธอล่ะ”

ดวงตาของเย่เฟิงจับจ้องไปที่ก้อนหินที่จูเชี่ยนชี้ไป ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและเริ่มสังเกตอย่างระมัดระวัง

มีการเยาะเย้ยที่มุมปากของจูเชี่ยน ผู้ชายที่เป็นแมงดาคนหนึ่ง เป็นไปไม่ได้ที่จะมีปัญญาซื้อก้อนหินที่มีป้ายราคาห้าแสน

“แม้ว่าก้อนหินนี้จะเจาะแล้วเห็นหยกชนิดโปร่งใสแล้ว แต่ก็เป็นเพียงส่วนเล็กๆในช่องเท่านั้น ไม่มีหยกอยู่ข้างใน ดังนั้นถ้าซื้อไว้มีแต่จะขาดทุน” เย่เฟิงส่ายหัว แสดงสีหน้าที่มั่นใจ

จูเชี่ยนหัวเราะเยาะ “ฉันคิดว่าคุณคงไม่มีเงินมั้ง”

เธอไม่คิดว่าเย่เฟิงจะมีทักษะการพนันพันหินที่ล้ำเลิศ

เย่เฟิงไม่สนใจจูเชี่ยน แต่มองไปที่หลี่ยั่วหยุน “ให้ผมเลือกหนึ่งชิ้น ถ้าผ่าออกมามีหยกก็สามารถเจียระไนแล้วนำไปเป็นของขวัญวันเกิดได้”

หลังจากพูดจบ ก็ไม่สนใจว่าหลี่ยั่วหยุนจะเห็นด้วยหรือไม่ เย่เฟิงก็เริ่มเลือกหินที่วางอยู่ตรงบูธ

“เย่เฟิง นายอย่ามาล้อเล่น ก้อนหินใหญ่ขนาดนี้นายกล้าบอกว่าผ่าออกมาแล้วไม่มีหยก ถ้านายไม่มีเงินก็แค่พูดมา บางทีฉันอาจจะให้คุณฟรีๆ” จูเชี่ยนไม่ต้องการปล่อยให้การแผนการโจมตีหลี่ยั่วหยุนล้มเหลว และยังคงพูดทิ่มแทงเสียดสีตลอดเวลา

เย่เฟิงไม่สะทกสะท้าน ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่จูเชี่ยนพูดเลย