บทที่ 7 ฉันมาช่วย

“ผมมีทักษะแพทย์แผนจีน ไม่ได้ทำงานในโรงพยาบาล ผมคิดว่าผมน่าจะรักษาอาการป่วยของพ่อคุณได้” เย่เฟิงละสายตาจากชายชราที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย และมองไปที่จางลี่แล้วพูด

“แพทย์แผนจีน?” ความสงสัยบนใบหน้าของจางลี่มีเพิ่มมากขึ้น “จะมีหมอแพทย์แผนจีนที่ไหนที่อายุน้อยเช่นนี้ น้องสาว เธอถูกเขาหลอกแล้วมั้ง? พี่ได้เชิญแพทย์ที่ดีที่สุดในสหรัฐอเมริกามาแล้ว เธอบอกให้เขาออกไป”

“เจ้าน้องชาย ขอโทษด้วยนะ เชิญออกไปเถอะ” จางหยาพูดกับเย่เฟิงอย่างจนปัญญา

ในเมื่อมีคำสั่งขับไล่แขกแล้ว เย่เฟิงจึงไม่สามารถหน้าด้านอยู่ที่นี่ต่อไป เขาถอนหายใจ หันหลังกลับและกำลังจะออกจากห้องผู้ป่วย

ในขณะนี้ ชายชราบนเตียงผู้ป่วยก็ชักกระตุกไปทั้งตัว และส่งเสียงแปลกๆออกมาจากคอ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีขาว และก็หวาดกลัวอย่างมาก

ฉากนี้ทำให้จางลี่และจางหยาตกใจมาก “คุณพ่อ เป็นอะไรไป อย่าทำให้ฉันตกใจสิ! คุณหมอโลว์สช่วยดูพ่อฉันหน่อยสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?” คำพูดตอนท้ายจางลี่พูดเป็นภาษาอังกฤษ

โลว์สก็ตกใจกับอาการกะทันหันของพ่อจางลี่ และรีบไปตรวจสอบ

เย่เฟิงที่กำลังจะออกไปก็หยุดเดินทันที เขาหันกลับไปมองชายชราที่นอนกระตุกอยู่บนเตียงผู้ป่วย ขมวดคิ้ว

บรรยากาศในห้องผู้ป่วยตึงเครียดและตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง และจางลี่ไม่สนใจว่าเย่เฟิงจะออกไปแล้วหรือไม่

หลังจากตรวจร่างกายแล้ว โลว์สก็พูดกับจางลี่ว่า “คุณจาง ไม่ต้องกังวล อาการของพ่อคุณคือภาวะหัวใจเต้นผิดปกติ ฉันจะให้ยาระงับประสาทแก่เขาตอนนี้และอาการคงจะหายไป”

“คุณหมอโลว์ส ถ้างั้นคุณควรรีบฉีดด่วน” จางลี่ทนเห็นความเจ็บปวดของพ่อไม่ได้จริงๆ

โลว์สพยักหน้า จากนั้นหยิบเข็มฉีดยาและขวดยาจากด้านข้าง

เมื่อเห็นว่าโลว์สกำลังจะฉีดยาเข้าเส้นเลือดของชายชรา เย่เฟิงรีบตะโกน “หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ชายชรามีปัญหาเรื่องหัวใจ หากคุณฉีดยาเข็มนี้นี้ลงไป หัวใจของเขาจะหยุดเต้น คุณจะกลายเป็นฆาตกรรม!”

เย่เฟิงพูดได้รุนแรงมาก เพื่อให้โลว์สเข้าใจ เขาพูดเป็นภาษาอังกฤษ ภาษาอังกฤษที่เรียนรู้มาจากสมัยเรียน วันนี้ถือว่าได้ใช้ประโยชน์แล้ว

มือของโลว์สหยุดลง และเขามองไปที่เย่เฟิงด้วยความประหลาดใจ

“พ่อหนุ่ม นายกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร! คุณหมอโลว์สเป็นหนึ่งในแพทย์อายุรศาสตร์ชั้นนำของสหรัฐอเมริกา คุณกล้าสงสัยเขาได้อย่างไร? ยังไม่ไสหัวออกไปจากที่นี่!” จางลี่โกรธจัด

สีหน้าของจางหยาก็แย่เช่นกัน เธอได้ไว้หน้าเย่เฟิงมามากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาไม่เพียงไม่จากไป ยังท้าทายอำนาจ ไม่รู้จักประมาณตัวเองจริงๆ

“คุณรีบออกไปเร็ว ไม่งั้นฉันจะเรียกคน!” จางหยาขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ตกลง ผมจะไป พวกคุณจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง” เย่เฟิงทิ้งท้ายไว้ จากนั้นหันหลังกลับและออกจากห้องผู้ป่วย

“บ้าบออะไรเนี่ย!” เสียของจางลี่สาปแช่งมาตามหลังเย่เฟิง

เมื่อออกมาถึงข้างนอก เย่เฟิงก็เห็นฟางฮุ่ยฉงและคนอื่นๆรวมสี่คน

ใบหน้าของฟงฮุ่ยฉงกับหลี่ยั่วเสวี่ยดูเย็นชา หลี่ยั่วหยุนดูโกรธจัด และเหอซิงดูเหมือนมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่น

“ถูกเขาไล่ออกมาล่ะซิ ไม่ยอมส่องกระจกชะโงกดูเงาว่าตัวเองเป็นใคร โดยคิดว่าสามารถรักษาสิวได้ก็นึกว่าตัวเองมีทักษะการแพทย์ที่สูงส่ง!” หลี่ยั่วเสวี่ยพูดเย้ยหยัน

“ขยะก็คือขยะ ต่อให้พูดได้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนสันดานของขยะได้” เหอซิงพูดโจมตี

“เหอซิง ระวังคำพูดของตัวเองหน่อย แม้ว่าฉันไม่ได้แต่งงานกับเย่เฟิง ฉันก็จะไม่อยู่กับคุณ!” ในขณะนี้ส่วนลึกในใจของหลี่ยั่วหยุนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

“ยั่วหยุน ผม……” สีหน้าของเหอซิงเต็มไปด้วยความลำบากใจ เย่เฟิงไอ้เศษสวะคนนี้ใครๆโจมตีได้ไม่ใช่เหรอ ทำไมตัวเองถึงพูดไม่ได้ล่ะ?

“เย่เฟิง นายยังมายืนเหม่ออยู่ทำไม ยังไม่รีบไสหัวกลับไป” หลังจากเสียเวลากับลูกเขยไร้ประโยชน์ของเธอ ฟางฮุ่ยฉงก็โกรธเช่นกัน

ในขณะนี้ เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดหัวใจดังมาจากห้องผู้ป่วย “คุณพ่อ เป็นอะไรไป อย่าทำให้ฉันตกใจ พ่อ รีบตื่น!”

ประตูห้องผู้ป่วยไม่ได้ปิด และเย่เฟิงสามารถได้ยินเสียงเตือนจากเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็ว

ในขณะนี้ชายชราบนเตียงผู้ป่วยหยุดชัก ไม่ขยับ และแม้แต่การหายใจของเขาก็เริ่มอ่อนลง

“นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง ไม่น่าเป็นอย่างนี้เลย” สีหน้าของโลว์สก็ตื่นตระหนกเช่นกัน เขาประกอบวิชาชีพเวชกรรมมาเกือบทั้งชีวิต ยังไม่เคยพบสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน

“คุณหมอ คุณหมอรีบมาเร็ว!” จางหยาร้องออกมาด้วยความปวดใจ กดเสียงกริ่งฉุกเฉินที่อยู่ข้างเตียง

เนื่องจากอาการผู้ป่วยและสถานะผู้ป่วยพิเศษ แพทย์เกือบทั้งหมดในโรงพยาบาลจึงอยู่ในสถานะสแตนด์บาย หลังจากได้ยินเสียงกดกริ่งร้องขอความช่วยเหลือ ก็มีแพทย์วิ่งเข้ามาทีละคนจนครบห้าคน

พวกเขาเริ่มปั๊มหัวใจช่วยชีวิตชายชรา โดยใช้วิธีกดที่หน้าอก เครื่องกระตุ้นหัวใจ มาตรการและวิธีการต่างๆนานาก็นำออกมาใช้หมด แต่อัตราการเต้นของหัวใจก็ยังลดลงเรื่อยๆ……

โลว์สปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก มองไปที่จางลี่ “คุณจาง ขอโทษด้วย ผมไม่สามารถช่วยชีวิตพ่อของคุณกลับมาได้ โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

คำพูดเหล่านี้เทียบเท่ากับการประกาศโทษประหารชีวิตพ่อของจางลี่ ทันใดนั้นสมองจางลี่ก็มืดตึ๊บ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

เขาเป็นลูกกตัญญูมาก ลูกที่อยากเลี้ยงดูพ่อแต่พ่อกลับรอวันนั้นไม่ไหวมันเป็นความเจ็บปวดที่รับไม่ไหวจริงๆ”

จางลี่หมอบอยู่บนร่างของชายชรา ร้องไห้อย่างหนัก

เดิมทีเมื่อวานพ่อของเขายังสบายดี แต่วันนี้จะจากฉันไปตลอดกาล

เย่เฟิงหันหลังกลับและรีบเข้าไปห้องผู้ป่วย แล้วตะโกนว่า “หลีกไปให้พ้น!”

โดยไม่คำนึงถึงปฏิกิริยาของทุกคน เย่เฟิงรีบตรงไปที่เตียงผู้ป่วย เหยียดนิ้วชี้ขวาออกและแตะที่กลางหน้าอกของชายชรา และในขณะเดียวกันก็ระดมพลังประหลาดในร่างกายของเขาให้ไหลเข้าสู่ปลายนิ้วของเขา

จางหยาผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงร้องลั่น “คุณกำลังทำอะไร?”

จางลี่ยิ่งแล้วใหญ่ เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าแล้วเตะเย่เฟิง

“ตึ๊บ……”

เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจส่งเสียงแตกต่างจากเสียงเตือน

ความสนใจของจางลี่และคนอื่นๆถูกดึงดูดในทันที และสายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่หน้าจอแสดงผล

เดิมทีมีแต่เส้นตรงทันใดนั้นก็หักมุมลง ถึงกับมีแนวขึ้นลง จากนั้นก็ทรงตัวอยู่ที่80นาทีต่อครั้ง　

แม้ว่าอัตราการเต้นของหัวใจจะคงที่ แต่การหายใจของชายชราเกือบจะหยุดลง

นี่มัน……

สีหน้าของจางลี่เปลี่ยนจากเฉื่อยชาเป็นตื่นเต้น และคุกเข่าลงต่อหน้าเย่เฟิง

“น้องชาย ได้โปรดช่วยพ่อของผมด้วย!” หลังจากได้เห็นปาฏิหาริย์ด้วยตาของเขาเองแล้ว ทำให้จางลี่ต้องเชื่อในตัวเย่เฟิง

เย่เฟิงรีบยื่นมือไปพยุงจางลี่ลุกขึ้น “คุณจาง อย่าตื่นเต้น ในเมื่อผมได้ลงมือแล้ว ผมจะช่วยอย่างแน่นอน ตอนนี้ช่วยหาเข็มที่ใช้ในการฝังเข็มให้ผมด้วย”

จางลี่มองไปที่หมอในห้องผู้ป่วยท่านหนึ่ง

คุณหมอรีบตอบทันทีว่า “ผมจะรีบไปเอา”

ในเวลาไม่ถึงนาที เข็มชุดหนึ่งก็ถูกส่งมอบให้กับเย่เฟิง

เย่เฟิงเปิดเสื้อผ้าบนร่างกายท่อนบนของชายชราที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยออก จากนั้นจึงหยิบเข็มขึ้นมาแล้วฝังเข็มที่หน้าอกของเขาทีละจุด

ฝังไปทั้งหมดเก้าจุด ทุกการฝังเข็มเย่เฟิงก็ฉีดพลังงานเล็กน้อยเข้าไปในเข็มแต่ละเล่ม

“นี่คือวิธีรักษาด้วยการฝังเข็มแบบแพทย์แผนจีนในตำนานใช่ไหม?” ใบหน้าของโลว์สเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตามด้วยการดูถูก “การรักษาแบบนี้ไม่มีข้ออ้างอิงจากทางวิทยาศาสตร์เลย และมันไม่ได้ผลแน่นอน”