บทที่ 5 ท่านรองประธาน

บริษัท KC แลนด์

“กรี๊ดด!..อีเก๋ลูกชายคุณอคิวราท่านประธานกลับมาแล้วจ้า คุณเคนโซ่วันนี้จะมาทำงานในตำแหน่งรองประธานวันแรก”

“คุณเคนโซ่ว่าที่ผัวของชั้น คิ! คิ!”

“งื้อ! ต่อให้มึงได้กับเค้าแต่คุณโซ่ก็ไม่เอามึงทำเมียหรอกเลขาต๊อกต๋อยอย่างแกนะ คุณพิมพ์มาดาต่างหากตัวจริง ชิ!”

“นี่อีปูถ้าคุณเคนโซ่ได้ลองนอนกับกูสักครั้งรับรองพิมพ์มาดานางเอกละครก็เหอะ ของแบบนี้มันอยู่ที่ลีลาและจริตมารยาจ๊ะ”

“เฮ้อ….ใฝ่สูงระวังจะตกลงมาเจ็บนะมึงก็รู้ ๆ ว่าคุณโซ่เสือผู้หญิงจะตาย ที่เค้าโสดทุกวันนี้ก็เพราะหวงชีวิตส่วนตัว กับพิมพ์มาดานั่นคบกันมานานแต่ไม่ใช่แฟนแต่ท่าทางก็ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแน่นอน”

“ชิ! ยิ่งร้ายยิ่งเจ้าชู้ยิ่งมีเสน่ห์คุณโซ่ต้องเป็นของชั้น”

“เออ กูเตือนมึงละนะ”

วันนี้เป็นวันที่เคนโซ่ หรือ อคิรา ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทายาท

คนเดียวของบริษัท KC แลนด์ บริษัทรับเหมาก่อสร้างและธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ติดอันดับหนึ่งในห้าของประเทศ เขาจะมาทำงานในฐานะรองประธานบริษัทตามที่พ่อและแม่สั่งเขาเรียนจบปริญญาโทจากประเทศญี่ปุ่น คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาครองเขาคือความภูมิใจของครอบครัว

“สวัสดีค่ะท่านประธาน”

“สวัสดีทุกคนนี่เคนโซ่หรือ ‘อคิรา’ ลูกชายคนเดียวของผมเขาจะมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งรองประธานบริษัท ผมฝากทุกคนช่วยแนะนำเขาด้วยนะครับ”

“ผมเคนโซ่ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“แปะ! แปะ! แปะ!” เสียงปรบมือดังกระหึ่มในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่รวมพนักงานทุกคน และเป็นงานเลี้ยงเปิดตัวท่านรองประธานคนใหม่ไฟแรง

เคนโซ่อยู่ในชุดสูทสีกรมท่าเขาแต่งตัวเนี้ยบหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ขายาวเหมือนนายแบบรูปร่างสูงหุ่นล่ำสมชายชาตรี ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาขี้เล่นหยาดเยิ้มเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสันรับกับรูปหน้าเรียว ผิวพรรณขาวสะอาด ทรงผมที่ถูกเซทมาอย่างดีเขาหล่อจนพนักงานสาวๆต้องเขินอายโดยเฉพาะเวลาเขายิ้มที่เห็นฟันเรียงตัวสวยสะอาดทุกซี่ลักยิ้มที่มุมปาก มันสามารถพิฆาตนารีให้ต้องยินยอมพร้อมใจตกเป็นของเขาได้ไม่อยาก

“กรี๊ดด! อีเก๋ ๆ คุณโซ่ ๆ หล่อมากตอนที่เรียนวิศวะปีสี่มาฝึกงานที่นี่ยังไม่หล่อเท่านี้เลยแก”

“ฉันเพิ่งจะเคยเจอตัวจริงก็วันนี้แหละหล่อลากดิน ไม่ให้ฉันอยากจะเป็นเมียได้ยังไง”

“บุญของมึงแล้วนะเก๋ ที่มึงได้เป็นเลขาท่านรองประธานสุดหล่อ”

“สวรรค์เมตตากูแล้วงานนี้ฉันต้องจับเขาให้ได้

ห้องทำงานรองประธาน

“ก๊อก! ก๊อก!”

“เชิญครับ”

“กาแฟค่ะท่านรอง”

“ขอบคุณครับ คุณคือเลขาหน้าห้องผมใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะคุณโซ่”

“ผมอยากได้เลขาผู้ชายอีกคน เพราะผู้หญิงเวลาไปไซด์งานออกต่างจังหวัดมันไม่ค่อยสะดวก”

“เก๋ไปได้นะคะคุณโซ่ต่อให้ตากแดดต่างจังหวัดขึ้นเขาลงห้วยเก๋ไปได้สบายๆเลยค่ะคุณโซ่อย่าไล่เก๋ออกเลยนะคะ ฮือ ๆ ๆ” เลขาสาวสวยหุ่นเซี๊ยะร้องไห้สะอื้นที่เขาอยากจะเปลี่ยนเลขาใหม่ จึงรีบเดินเข้าไปอ้อนเอามือไปจับแขนแกร่งของเขาไว้

“เดี๋ยว ๆ ใจเย็น ๆ คุณเลขา ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นผมแค่ต้องการเลขาเพิ่มขอเป็นผู้ชายเพราะต้องขับรถให้ผมตามไปทุกที่”

“แล้วเก๋ล่ะคะ เก๋จะไปอยู่ที่ไหน”

“คุณเลขาก็อยู่ที่ออฟฟิศอยู่หน้าห้องผมเหมือนเดิมนี่แหละ”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคุณโซ่ที่เมตตาเก๋นะคะ” มือบางของเลขาสาวจากที่จับที่แขนของรองประธานหนุ่มเธอคว้าแขนล่ำเข้ามากอดแนบอกอวบ ๆ เคนโซ่รับรู้ได้ทันทีในความเจนจัดและทันคนเขาผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน

“คุณเลขาปล่อยผมได้แล้ว”

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะเก๋ดีใจเกินไปหน่อย” เลขาสาวจริตจะก้านไม่ธรรมดาสายตาแพรวพราว เธอลุกขึ้นยืนโชว์หุ่นอวบโค้งเว้าในชุดสาวออฟฟิศสุดเซ็กซี่เคนโซ่เองก็มองเธอไม่วางตา

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญคุณเลขาไปทำงานต่อนะครับ ถ้าผมต้องการอะไรจะโทรเรียกเอง”

“ได้ค่ะ”

“เหอะ! ให้ท่าขนาดนี้เบื่อแล้วผู้หญิงที่เข้าหาแล้วหวังร่วมเตียงหลับนอนและเงิน” ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มเขาเริ่มเบื่อและไม่ได้สนใจแม้ว่าจะชอบมีผู้หญิงสาว ๆ สวย ๆ ไว้ข้างกายเพื่อสนองความใคร่ แต่ยิ่งเขาผ่านผู้หญิงมามากเท่าไหร่เขากลับยิ่งเย็นชาไร้หัวใจมากขึ้น

สองวันต่อมา

“สวัสดีครับท่านรองประทาน”

“นายชื่ออะไร?”

“ผมชื่อกวินครับ หรือจะเรียกวินเฉย ๆ ก็ได้ครับท่าน”

“เอ้อ! ฝ่ายบุคคลส่งนายมาสินะคงจะคัดมาแล้ว”

“ท่านรองจะให้ผมเริ่มงานได้เมื่อไหร่สั่งผมมาได้เลยนะครับ”

“เอ็งมีลูกมีเมียรึยัง เพราะงานของกูต้องออกพื้นที่ไปตามต่างจังหวัดหน้าที่หลัก ๆ คือขับรถและรายงานกู”

“ผมมีแค่แฟนครับยังไม่ได้แต่งงาน ผมไปได้ทุกที่และผมจบบริหาร”

“เออหน่วยก้านดีใช้ได้ไม่ต้องตกใจถ้าคนสนิทจะรู้ว่ากูพูดไม่เพราะ แต่อย่าตัดสินแค่คำพูดนิสัยกูก็แบบนี้ห่าม ๆ ถ้ามึงทนกูไม่ไหวก็ลาออกได้เลยจะให้เงินทำขวัญล่วงหน้า”

“ผมพร้อมครับท่าน”

“ดีงั้นพรุ่งนี้ไปที่กรมเพราะกูจะไปดูการร่วมประมูลงานรับเหมาสะพานมิตรภาพไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน”

“ได้ครับท่าน”

เช้าวันต่อมา

“ท่านรองเก่งมากเลยครับที่ประมูลงานได้ท่านประธานคงจะภูมิใจมากๆเลย”

“เหอะ! ไอ้วินมึงนี่ละอ่อนวงการนี้ถ้ามึงเงินไม่ถึงไม่จ่ายใต้โต๊ะมึงไม่มีวันจะได้หรอกรู้ไหมกูเสียไปเท่าไหร่”

“ขอโทษครับ”

“เดี๋ยวอยู่ ๆ ไปมึงก็จะรู้เองรีบ ๆ ขับไปกูหิวข้าว”

“เอ่อ…ท่านรองจะทานร้านไหนหรืออยากจะกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?”

“อาหารไทยไม่ต้องร้านหรู ๆ นะขอแค่สะอาดรสชาติอร่อย กูอยู่ญี่ปุ่นมาตั้งสองปีคิดถึงอาหารไทย”

“มีอยู่ร้านหนึ่งครับติดกับสำนักพิมพ์อยู่ใกล้ ๆ”

“เออ”

ร้านอาหารไทย

“ไอ้วิน จะไปไหน”

“ไปนั่งโต๊ะนู้น....ครับ”

“ไอ้ห่า มานั่งกะกูนี่เดี๋ยวกูเลี้ยงเองไม่ต้องไป” กวินตกใจที่เจ้านายของเขาเป็นคนเรียบง่ายแม้จะรวยระดับมหาเศรษฐี แต่เขากลับเข้าถึงง่ายและติดดินเหมือนคนธรรมดาทั่วไป

“ท่านรอง..”

“ว่า”

“สั่งมาเยอะขนาดนี้ กินสองคนจะหมดเหรอครับ”

“ก็กูคิดถึงอาหารไทยและสั่งเผื่อมึงด้วย ถ้ากินไม่หมดมึงก็เอากลับไปกินที่บ้าน”

“ขอบคุณครับ”

หลังจากที่ทั้งคู่กินข้าวไปสักพักโต๊ะข้าง ๆ ที่มีคนจองก็เริ่มมีอาหารมา

เสิร์ฟ และก็มีคนเดินเข้ามาในร้านเคนโซ่ที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากต้องหยุดเพราะเขาเจอกับใครบางคนที่อยากจะเจอมาแสนนาน

“ท่านรองเป็นอะไรครับ ทำไมไม่กินต่อ”

“เปล่า”

“นี่คุณนักเขียนนี่นา โห….สวยอย่างกับดาราไม่ได้ ๆ ผมต้องไปขอลายเซ็นท่านรองผมขออนุญาตนะครับ”

“เดี๋ยวไอ้วินเธอดังขนาดนั้นเลยเหรอ กูไม่ได้อยู่ที่ไทยมาสองปีไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอเลย”

“อ๋อ! คุณเฟื่องนิมมานเธอเป็นนักเขียนชื่อดังนิยายของเธอได้ทำเป็น

ซีรี่ย์และละครโด่งดัง เธอเพิ่งจะมาเปิดเผยตัวเองไม่กี่เดือนนี่เองครับ”

“แล้ว…เธอมีแฟนรึยังอ่ะ”

“เธอโสดครับผมติดตามเธออยู่ แต่เธอชอบเที่ยวกลางคืนชอบไปบาร์โฮสมากเลยเธอเป็นไอดอลของสาวยุคใหม่ที่สวยรวยเก่งไม่ง้อผู้ชาย ผู้หญิงหลายๆคนชื่นชมและเอาเธอเป็นแบบอย่างรวมถึงแฟนผมด้วย”

“อื้ม น่าสนใจ” ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มเขาสนใจอดีตแฟนสาวที่ตอนนี้สวยสะพรั่งเซ็กซี่เพอร์เฟกต์ไปหมดเธองดงามไร้ที่ติ

“อีแพมอีเฟื่องวันนี้กูจะกินต้มยำกุ้งแม่น้ำจ๊ะ” นุ๊กตักอาหารใส่ชามให้เพื่อนสาวของเธออย่างใส่ใจ

“อีเฟื่องคืนนี้มึงจะไปร้านเดิมปะ?”

“ไปดิ ตอนนี้สมองตันคิดพล็อตเรื่องใหม่ยังไม่ออกต้องไปผ่อนคลายซะบ้าง”

“โอ๊ย! เมื่อก่อนด่ากูเช้าเย็นว่าเอาเงินไปเปย์ผู้ แต่เดี๋ยวนี้ตั้งแต่รวยกรีดเลือดมึงออกมามีแต่คำว่าเด็กโฮสล่ะอีเฟื่อง” นุ๊กเสียดสีเฟื่องเพราะเธอเที่ยวบ่อยกว่าสาวสองอย่างเขาเสียอีก

“ค่า! บ่นเป็นแม่เลยนะอีนุ๊กมึงก็ไปกะกูอีแพมก็ไปกะกูทุกครั้งบ่นอยู่ได้”

“นี่อีเฟื่องใจคอมึงจะไม่คิดหาผัวดีดีกับเค้าบ้างรึไง เงินก็มีธุรกิจก็ดีงานก็ปังสวยก็สวยมดลูกมันมีวันหมดอายุนะมึง” แพมเอือมกับการเที่ยวเปย์ผู้ชายในบาร์โฮสของเฟื่องเธอถือว่าเป็นสมาชิก VVIP ของร้านไปแล้ว

“โธ่! อีแพมมึงมีผัวแล้วก็พูดได้สิรู้ ๆ กันอยู่กูเกลียดการมีความรักมันทำให้กูอ่อนแอ ดูสภาพกูตอนนั้นสิอย่างกับลูกหมาตกน้ำสะบักสะบอม”

“เหอะ! มันตั้งสามปีแล้วมึงจะพูดทำไมอีเฟื่องมึงเอาอดีตมาเป็นกำแพงสูงปิดกั้นตัวเองเพื่อ…”

“ใครว่า…กูแค่ยังไม่เจอคนที่เข้ากับกูได้ก็แค่นั้น”

กวินและเคนโซ่ที่ได้ยินสาว ๆ โต๊ะข้าง ๆ คุยกัน เขาก็ยิ้มและหัวเราะเบาๆคิดไม่ถึงว่าเฟื่องยังจดจำเรื่องราวในอดีตได้และไม่เคยลืม ที่ผ่านมาเธอไม่ได้คบใครจริงจังเพราะเธอมีกำแพงสูงนั่นเอง

“ท่านรองก่อนกลับผมขออนุญาตนะครับ ผมจะเอาลายเซ็นคุณเฟื่องไปให้แฟนผม”

“เออ! เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนรับรองจะได้มากกว่าลายเซ็น”

หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จเคนโซ่ก็แอบจ่ายค่าอาหารให้กับโต๊ะของเฟื่องและเพื่อน ๆ เขาแอบมองเฟื่องอยู่ตลอดเวลาภาพในหัวที่ตอนมีช่วงเวลาดี ๆ กับเธอก็พุดขึ้นมาเต็มไปหมดเขาเผลอยิ้มไปมองไปจนกวินสงสัยและคิดว่าเจ้านายอาจจะตกหลุมรักนักเขียนอีกคน เขารอจนกว่า

สาว ๆ จะทานเสร็จจึงให้ลูกน้องไปขอลายเซ็นและถ่ายรูปเธอ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ”

“ผมชื่อกวินนะครับผมและแฟนเป็นแฟนนิยายตัวยงของพี่เฟื่อง ผมอยากจะขอลายเซ็นพี่เอาไว้เป็นที่ระลึกจะได้ไหมครับ” กวินยื่นกระดาษกับปากกาให้เฟื่องนิมมานเขามีความหวังและตื่นเต้นมาก

“ได้ค่ะขอบคุณที่ชื่นชอบผลงานของพี่นะคะ”

“พี่เฟื่อง ผมขอถ่ายรูปพี่ไปอวดแฟนได้ไหมครับ”

“ได้สิ มาถ่ายด้วยกันก็ได้นะ เอ้าอีแพมถ่ายรูปกูกับน้องเค้าหน่อย”

“ผมขอรูปเดี่ยวพี่ด้วยนะครับ เจ้านายผมขอมา”

“เจ้านาย…ได้จ๊ะ”

หลังจากถ่ายรูปเสร็จกวินก็ขอบคุณและขอตัวลานุ๊กจึงเรียกให้เด็กในร้านมาคิดเงิน แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อพนักงานบอกว่ามีคนจ่ายให้แล้ว จึงถามไปว่าใครพนักงานจึงชี้ไปที่โต๊ะด้านข้าง นุ๊กจึงเดินไปหาชายหนุ่มแต่งตัวดีมองจากด้านหลังก็รู้ว่าเขาบุคลิกดีต้องหล่อมากแน่ ๆ

“โซ่!”

“อื้ม! เราเอง”

“นายมาทานข้าวแถวนี้เหรอไหนว่านายกับเพื่อน ๆ อยู่ต่างประเทศ” ร่างสูงจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเสียงของนุ๊กและเคนโซ่ที่คุยกันนั้นทำให้แพมและเฟื่องนมมานต้องมองตามเสียง ขายาวค่อย ๆ สาวเท้าเข้ามาเขาเดินผ่านนุ๊กไปและตรงมาที่โต๊ะของเฟื่องและแพมใบหน้านั้นเรียบนิ่งแต่ดูหล่อละมุนมาก

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงหัวใจของเฟื่องนิมมานและเคนโซ่ ต่างเต้นรัวราวกับกลองชุดที่ตอนนี้ได้เจอกันจริงจังสักที