บทที่ 2 ปล่อย

คอนโดของเคนโซ่

เมื่ออุ้มเฟื่องนิมมานมาที่ห้องเคนโซ่ที่ทั้งรู้สึกโกรธและเสียหน้าเขาสับสนทั้ง ๆ ที่เขาและเธอนั้นจบความสัมพันธ์กันไปแล้วแต่ก็ยังว้าวุ่นใจ ไม่ชอบพฤติกรรมของเธอโดยเฉพาะคืนนี้ทั้งการแต่งตัวออกมาเที่ยวกลางคืน ท่วงท่าลีลาการเต้นที่ร้อนแรงและคลอเคลียผู้ชายในคลับ เธอไม่เหมือนคนเดิมที่เขานั้นรู้จัก

“อึก! อึก! แว๊ะ!..”

“เฮ้ยเฟื่อง!... เธอจะมาอ้วกในห้องนอนไม่ได้นะเว้ย”

“ฮือ…แว๊ะ!”

“เวรกรรมอะไรของกูวะเฟื่องคอไม่แข็งแต่ดันดื่มขนาดนี้”

“อีนุ๊กอีแพมชนแก้ว…ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

“ชนบ้าชนบออะไร เสื้อฉันเลอะหมดแล้วอ้วกมาได้”

แม้จะบ่นและโกรธแต่เคนโซ่ก็อุ้มเฟื่องนิมมานไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายพร้อมกับเขา และจัดการเก็บกวาดห้องจนสะอาดเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนที่เมาจนไม่มีสติเป็นชุดของเขาเอง เพราะความสูงและเสื้อยืดเขานั้นเทียบกับหุ่นบางของเฟื่องเธอใส่แค่เสื้อยืดก็เหมือนใส่ชุดนอนแล้ว

“นอนได้แล้วเหนื่อยกับเธอมาทั้งคืนเฟื่อง” หลังจากห่มผ้าให้ร่างบางที่นอนอยู่ข้าง ๆ คืนนี้เคนโซ่ใช้แรงมากในการแบกคนเมาและยังต้องมาเก็บกวาดทำความสะอาดห้อง เขาเองก็ดื่มมาไม่น้อยจึงกรึ่ม ๆ และเริ่มง่วง

“โจเราไปดื่มต่อที่ห้องเฟื่องน๊า...เฟื่องยังไม่มาวว”

“เชี่ย...ละเมอ?” ใบหน้าหล่อยื่นมาใกล้ๆฟังดูว่าเธอละเมอว่าอะไร พอได้ยินชื่อของชายคนอื่น ที่เขาจำได้ว่าคือหนุ่มตี๋หน้าหล่อที่คลับจากที่อารมณ์ดีก็ของขึ้นทันที

“คิ! คิ! โจสนุกมากเลย” ใบหน้าสวยยิ้มหลับตาพริ้มนอนอยู่บนเตียงข้างกายเขา แล้วเพ้อถึงเพื่อนชายคนใหม่เธอคิดว่ากำลังดื่มอยู่ที่คลับ

“นอนกับผัวยังหน้าด้านละเมอเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นเธอต้องโดนสั่งสอน ถ้าพรุ่งนี้ไม่คลานลงเตียงอย่ามาเรียกฉันว่าเคนโซ่”

จากนั้นร่างสูงที่อยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวเพราะความหึงหวงจึงพลิกตัวขึ้นมาคร่อมร่างบางที่นอนอยู่ข้างกาย มือหนาลูบไล้ไปตามกรอบหน้าเรียวเล็กเท่าผ่ามือปากนิดจมูกหน่อยจิ้มลิ้มน่าจูบ มันทำให้เขาลุ่มหลงอย่างบอกไม่ถูกจึงก้มหน้าหล่อเหลาประกบปากบางจิ้มลิ้มนั้นบดจูบจนคนที่นอนหลับตาอยู่เผลอรับรสจูบละมุนนั้น

ลิ้นสากจึงสอดแทรกเข้าไปข้างในโพรงปากเล็กสำรวจดูดดุนน้ำลายหวานกลืนกินมันทุกหยด กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆมันเพิ่มอารมณ์และความกระสันให้กับคนทั้งคู่ มือหนาอีกข้างก็สอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่งบีบเค้นเต้าอวบอัดที่มียอดปทุมถันแข็งเป็นไตชูชัน

“อื้อ...”

เสียงครางหวานออกมาจากปากคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเธอเริ่มมีอารมณ์เคลิ้มไปตามแรงปรารถนา นิ้วเรียวจึงลูบไล้ไปตามสะโพกมนไล่มาจนมาหยุดตรงจุดกึ่งกลางความสาวกลีบกุหลาบงามที่มันชื้นแฉะไปด้วยน้ำหวาน เขาสัมผัสและสอดนิ้วร้ายเข้าไปจนสุดแล้วเริ่มขยับนิ้วชักเข้าออกกระแทกอยู่แบบนั้น ปากก็ดูดดุนที่ยอดปทุมถันดอมดมกลิ่นกายหอมที่เขานั้นเริ่มคุ้นเคยและจดจำมันได้

“อ่าส์!…พรุ่งนี้ตื่นมาเธอจะโวยวายขนาดไหนกันนะ ช่วยไม่ได้เธอทำตัวเองนะเฟื่อง”

“อ๊าส์!…ซี๊ดส์!..” ร่างบางบิดกายเธอเสียวสะท้านกับรสสัมผัสอันวาบหวาม เพราะความเมาเธอไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกใครบางคนรังแกอยู่

“พร้อมแล้วสินะ หึ!..ลักหลับคนเมามันไม่ใช่นิสัยฉันแต่สำหรับเธอนี่มันน่าเอาชะมัด”

~ สวบ ~

“ซี๊ดส์!…ตอดดีขนาดนี้แน่นเหมือนเดิม” ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกไปด้วยความสยิว คับแน่นจากร่องสวาทที่มันมีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่เป็นคนครอบครองเคนโซ่คือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ได้เป็นเจ้าของเรือนร่างงามนี้

“อื้อ...โจ”

“บ้าที่สุด…เฟื่องลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้เธอต้องครางชื่อฉันสิไม่ใช่มัน”

“ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!”

“อ๊าส์! อ๊าส์!”

เอวสอบกระแทกกระทั้นดันท่อนเอ็นใหญ่ที่ตอนนี้มีทั้งความแค้น และความหึงหวงปะปนกันเขาไม่พอใจที่เธอไม่ยอมเรียกชื่อเขา จึงใช้ความรุนแรงป่าเถื่อนเพื่อระบายความโกรธปากหนาจึงดูดไปตามซอกคอและหน้าอกอวบ ผิวขาวเนียนละเอียดของเฟื่องนิมมานแดงไปทั้งตัวมีทั้งรอยดูดและรอยฟันของเขาเต็มตัวไปหมด

“ซี๊ดส์!…ยังจะเรียกชื่อมันอยู่ไหม..อ๊ะ!”

“อร๊าย…เสียว”

ร่างบางที่ถูกกระแทกอย่างหนักหน่วงจึงกระเพื่อมไปตามแรงถาโถมที่ได้รับเคนโซ่ไม่อ่อนโยนหรือสงสารเธอเลยสักนิด เขาใช้ร่างกายเธอระบายความโกรธและในที่สุดเขาเองก็เกร็งตัวกระตุกปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของเธอทุกหยด ทั้งคู่เสร็จสมไปพร้อมกันร่างบางที่นอนอยู่ใต้ร่างนั้นก็ยังไม่มีสติ

ตอนสายของวันต่อมา

ร่างบางที่นอนเปลือยเปล่าในอ้อมอกแกร่งที่คุ้นเคยเธอลืมตาตื่นขึ้นมา หัวนั้นหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินมาวางไว้ อีกทั้งยังเจ็บปวดร้าวรานไปทั่วร่างโดยเฉพาะจุดกึ่งกลางความสาวที่ผ่านการใช้งานมาอย่างหนักเมื่อมีสติและจำอ้อมกอดกลิ่นตัวของคนที่นอนกอดได้ ก็ต้องตกใจรีบดีดตัวออกมาเพราะเธออยู่ในห้องของเคนโซ่สภาพเขาก็เปลือยท่อนบนไม่ต่างจากเธอ

“โซ่…เมื่อคืนนายทำอะไร”

“อืม!”

“นี่ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะไอ้คนเลว”

“หยุดโวยวายสักทีฉันจะนอนเมื่อคืนฉันเอาเธอทั้งคืนเหนื่อย”

“ไอ้บ้า…ทำไมถึงทำแบบนี้”

“ปึก! ปึก!” มือบางคว้าหมอนหนุนมาทุบบนตัวของเขาแต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ มือหนาจึงจับหมอนใบนั้นออกแล้วมาปามันทิ้งลงบนพื้นด้วยความรำคาญ

“พูดกับผัวให้มันดี ๆ หน่อย เมื่อก่อนยังพูดกันคะขาอยู่เลย”

“ยี๊!…ไอ้โซ่แกไม่ใช่ผัวฉัน”

“หึ!..ไม่ใช่แล้วเธอนอนแก้ผ้าบนเตียงกับฉัน นอนเอากันมาขนาดนี้จะไม่ใช่ได้ยังไง”

“ชิ!..ฉันมีผัวใหม่แล้วนายอย่ามาหลงตัวเอง”

“เหรอ…ผัวใหม่เธอมันเป็นใครกันล่ะ มันอยากตายก็พามันมาสิ”

“นายนั่นแหละที่ต้องตายโซ่”

“อย่ามาโกหกเมื่อคืนฉันรู้ดีว่าเธอไม่ได้ไปเอากับใครหรือว่าเธออยากจะให้ฉันพิสูจน์อีกทีเอามะ กำลังอยากอยู่พอดี”

“ทุเรศ…เลิกกันแล้วก็คือเลิกกันสิวะโซ่ นายจะมาวอแวลากฉันมาเอาที่ห้องไม่ได้”

“ฉันยังไม่เบื่อเธอนี่เฟื่องเธอไม่ต้องคบฉันเป็นแฟนก็ได้นี่ แค่เรามีความสุขด้วยกันแบบนี้มันก็พอปะ”

“ไอ้เชี่ย!..ฉันไม่ใช่คู่ขานายแบบยัยพิมพ์มาดา ดาวคณะนั่นหรอกนะ”

“ตราบใดที่เธอยังเรียนอยู่ที่นี่เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกเฟื่อง อย่าต่อต้านหรือประชดฉันเลย”

“ใครประชดนาย...ฉันจะเป็นของฉันแบบไหนมันหนักหัวใคร”

“ก็หนักหัวผัวอย่างฉันนี่แหละ”

“ฉันเตือนนายแล้วนะว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายแล้วเรื่องที่แล้วมาฉันมันโง่เอง ฮือ ๆ ๆ” ร่างบางที่เจ็บปวดเธอจึงร้องไห้ออกมาไม่อยากแม้แต่จะเห็นเงาของเขา แต่ตอนนี้กลับต้องมานอนและมีสัมพันธ์กับเขาที่ห้องอีก

“เฟื่อง…ฉันขอโทษ” เคนโซ่ที่เห็นเธอร้องไห้ในใจเขาก็รู้สึกเจ็บ

แปลก ๆ ขึ้นมา นี่เขาทำอะไรลงไปให้เธอต้องเสียใจอีกมือหนาจึงคว้าเอาร่างบางที่ร้องไห้สะอื้นเข้ามากอดหวังที่จะปลอบประโลม

“ฉันต้องทำยังไงเฟื่อง....เธอถึงจะหายโกรธ”

“ถ้านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน นายก็อย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีก”

“คือ……”

“อึก! โซ่ฉันเจ็บนายปล่อยฉันไปเถอะนะฉันสัญญาว่าจะไม่เข้าใกล้หรือให้นายเห็นหน้าอีก ขอแค่นายเลิกยุ่งกับฉันทำเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน”

“เธอเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ…”

“ใช่!..ฉันเกลียดนาย”

เมื่อได้ฟังคำพูดที่มาจากเธอแขนแกร่งก็อ่อนแรงเขาปล่อยร่างบางในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ ในใจนั้นรู้สึกเหมือนถูกเข็มพันพันเล่มทิ่มแทงเขาเลือกไม่ได้ระหว่างเฟื่องกับพิมพ์คนหนึ่งก็รัก อีกคนก็หวงกลัวเสียไปให้กับคนอื่นในใจเขาไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น

“เฟื่องฉันขออะไรเธอสักอย่างจะได้มั๊ย”

“อะไร…”

“ถ้าฉันไม่ยุ่งกับเธอแล้วเธอจะไม่มีคนอื่นอีกได้ไหม”

“ทำไมล่ะ นายยังมีคนอื่นได้เลย”

“ฉันไม่รู้…เวลาที่ฉันเห็นเธออยู่กับคนอื่นฉันทนไม่ได้”

“มันเรื่องของนายรึเปล่าเคนโซ่…นายมันโคตรเห็นแก่ตัวที่สุด”

“ถือว่าฉันขอนะเฟื่อง”

“ไม่”