บทที่ 15 กูไม่ใช่เกย์

ริวกิบาร์

เมื่อเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเฟื่องและเพื่อนต่างเรียกน้อง ๆ เด็กโฮสซึ่งวันนี้คนที่เป็นดาวเด่นประจำบาร์คือ ‘ริวกิ’ หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยญีปุ่นไม่มาเขานั้นจะชอบเฟื่องนิมมานมากทุกครั้งเขาจะเป็นคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยเอาใจเธอเสมอ

เฟื่องนิมมานที่วันนี้แต่งตัวในลุคที่แปลกตาดูสบาย ๆ เธอพยายามมองหาริวกิแต่ทว่าก็ไม่เจอแม้แต่เงา จึงเลือกหนุ่มหล่อรูปร่างดีระดับความนิยมของเขาก็ติดอันดับตัวท็อปของบาร์เช่นกัน

"สวัสดีครับพี่เฟื่อง พี่นุ๊ก กี้พี่แพม หายหน้าหายตาไปตั้งนายนิวตันคิดถึงพี่ ๆ จัง"

"จ้า แต่วันนี้นางชะนีเพื่อนสาวของพี่คอยาวเป็นยีราฟแล้วมองหาแต่เบอร์หนึ่งของร้านน้องริวกิของมันไปไหน วันนี้ไม่มาทำงานเหรอจ๊ะ"

นุ๊กถามเด็กหนุ่มหล่อล่ำผิวขาวปากแดงหน้าตาเหมือนนายแบบ

"ริวกิเขากลับเรียนไปเรียนต่อญี่ปุ่นไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ผมน้อยใจแล้วนะพี่เฟื่องนอกจากเขาพี่เฟื่องจะไม่สนใจผมเลยเหรอ" นิวตันทำหน้าเศร้าก้มหน้าน้อยใจที่เฟื่องนิมมานสนใจเขาน้อยกว่าริวกิ

"เปล่าจ๊า นิวตันพี่แค่แปลกใจเฉย ๆ ริวกิไปไม่ลาพี่เฟื่องเลย"

"วันนี่ผมขอดูแลพี่เฟื่องแทนริวกิจะได้ไหมครับผมสัญญาว่าจะทำให้พี่มีความสุข" หัวทุยของนิวตันซบไปที่ไหล่บางของเฟื่องอย่างออดอ้อน เธอจึงเอ็นดูในความน่ารักและขี้อ้อนของหนุ่มหล่ออย่างนิวตั้นจึงให้เขามาทำหน้าที่แทน

“อยากได้น้องคนไหนมานั่งพวกแกเลือกเลยวันนี้กูเลี้ยง”

"อุ๊ย! ไม่เกรงใจแล้วนะคะเพื่อนฉันเลือกน้องแสนดีแล้วมึงล่ะอีแพม"

"ไม่อะ วันนี้ฉันอยากจะดื่มเฉย ๆ คิดถึงหน้าแฟนที่นอนรออยู่ที่ห้อง"

"อีแพมอีชะนีติดผัวมึงต้องดูอีเฟื่องเป็นตัวอย่างสิ"

"ฮ่า ๆ ๆ มึงพูดดี ๆ นะอีนุ๊ก"

"เอาล่ะแสนดีนิวตันวันนี้มีอะไรจะมาเซอร์ไพร์พวกพี่ ๆ รึเปล่าจ๊ะ" นุ๊กนั่งซบไหล่หนุ่มหล่ออีกคนข้างกายเขาก็ดูดีและสนิทสนมกับสาว ๆ ทั้งสามคนเพราะพวกเธอเป็นลูกค้าประจำ

"วันนี้ผมจะมาเล่นเกมถ้าขวดไวท์นี้ไปหยุดที่ใครให้คนนั้นดื่มหมดแก้ว" แสนดีหมุนขวดไวท์โชว์เล่นเกมเอาใจสาว ๆ

"อื้ม ได้พี่พร้อม" แพมที่อยากจะเมาเพราะเธอนั้นเป็นคนที่ชอบดื่มและสนุกอยู่แล้ว

"เอางั้นเลยเหรอนิวตัน แสนดี พี่เฟื่องดื่มไม่เก่งทุกคนน่าจะรู้" ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเธอคอไม่แข็งตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่มั่นใจกับเกมนี้

"ไม่ต้องห่วงครับมีผมกับแสนดีดูแลอยู่แล้วพี่ ๆ คือเจ้าหญิงของพวกเราในค่ำคืนนี้ หรืออยากจะให้ผมไปดูแลพี่เฟื่องต่อที่ห้องผมเองก็พร้อมมากนะ" ใบหน้าหล่อละมุนยิ้มหวานทำสายตาหวานหยดใส่

"คิดจะขึ้นห้องพี่เหรอเจ้าเด็กนี่ร้ายนะเราเดี๋ยวเถอะ" เฟื่องนิมมานขำเธอมีความสุขที่ได้มีคนเอาใจแบบนี้มันคือความสุขที่เธอสามารถใช้เงินซื้อมันมาได้ แม้ว่าคนที่มองเข้ามาจะไม่เข้าใจมองดูว่าเธอแรงเที่ยวผู้ชายไม่ใช่กุลสตรีแต่ความเป็นจริงเธอไม่เคยเกินเลยกับเด็กทุกคนในร้านสักครั้ง อาจจะถึงเนื้อถึงตัวบ้าง แต่มันคือเรื่องปกติสำหรับคนที่มาเที่ยวสถานที่แบบนี้

"ผมอยากจะเป็นแฟนพี่จริง ๆ เลยต่างหาก"

"ชิ! ไปเคลียร์สาว ๆ ตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ"

"พี่เฟื่องครับแสนดีเองก็ยังโสดนะ"

"แล้วพี่นุ๊กกี้ล่ะคะทุกคนไม่อยากเป็นสามีของพี่บ้างเหรอ… อีเฟื่องมันเลือกเยอะคนไหนมันก็ไม่เอามันจะเก็บน้องสาวมันไว้ให้หยากไย่ขึ้น"

"งื้อ! พวกผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมริวกิมันถึงคลั่งพี่เฟื่องมากทั้งสวยทั้งเก่งเอาชนะใจยากอีก"

"พี่แพมว่ามันยังลืมใครบางคนไม่ได้ต่างหากที่มันเป็นอยู่ทุกวันนี้"

"หุบปากไปเลยนะอีแพมมึงแดกไปเลย" เฟื่องรู้ว่าแพมกำลังจะพูดถึงใครที่เธอนั้นเกลียดที่สุดจึงรีบตัดบทห้ามทันที

เมื่อสาว ๆ และหนุ่ม ๆ นั่งคุยและเล่นเกมกันอย่างสนุกสนานพวกเธอลืมคนที่ตั้งใจจะพามาเลี้ยงขอบคุณนั่นคือ ‘เคนโซ่’ เขาเองที่ทนรอเฟื่องไม่ไหวในรถจึงแอบมานั่งดูพวกเธอที่โต๊ะด้านหลังคอยมองดูพฤติกรรมต่าง ๆของเฟื่องและหนุ่มหล่อเขานั้นโกรธจนไม่รู้ว่าจะโกรธแบบไหนแล้ว สมองก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าเฟื่องนิมมานนั้นร้ายกว่าที่เขาคิดหลายเท่า เมื่อสั่งเครื่องดื่มราคาแพงเขานั้นดื่มไปดูเฟื่องไปหาวิธีที่จะพาเธอกลับคอนโดกับเขาให้ได้

"ติ่ง! ติ่ง! ติ่ง!"

เสียงข้อความในแชทไลน์ของเฟื่องดังขึ้นเธอจึงเปิดข้อความนั้นดูก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ จึงรีบวางแก้วเครื่องดื่มในมือแล้วตอบแชทเพื่อนคนสำคัญที่คิดถึงมากทันที ลูกชุบและเฟื่องเจอกันในโซลเชียลเมื่อสองปีก่อนทั้งคู่พูดคุยกันได้ทุกเรื่องแม้จะไม่ได้เจอกันจริง ๆ สักครั้งเพราะอีกคนเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ มีเพียงรูปโปรไฟล์และรูปถ่ายเท่านั้นที่พอจะเห็นหน้าตากันทุกวันสำคัญหรือโอกาสพิเศษเพื่อนสาวในโลกโซลเชียลอย่างลูกชุบจะส่งของขวัญมาให้เฟื่องบ่อย ๆ คอยใส่ใจให้คำปรึกษาและปลอบโยนเมื่อเธอเจอปัญหาและให้กำลังใจกันและกันเสมอมา เฟื่องจึงรักและไว้ใจเพื่อนคนนี้มากเธอเฝ้ารอวันที่จะได้เจอเพื่อนสาวคนนี้ตัวเป็น ๆ สักครั้ง

ลูกชุบ : สวัสดีเฟื่องทำอะไรอยู่เราไม่ได้คุยกันหลายวันแล้วคิดถึงจัง

เฟื่อง : สวัสดีลูกชุบเฟื่องก็คิดถึงเหมือนกันคืนนี้เรามาเที่ยวกับ

เพื่อน ๆ

ลูกชุบ : กวนรึเปล่า

เฟื่อง : ไม่เลยลูกชุบเรียนหนักเหรอทำไมหายไปตั้งนานไม่ทักมาคุยกับเราเหมือนเมื่อก่อนลืมเพื่อนคนนี้ไปแล้วแน่ ๆ

ลูกชุบ : โอ๋ๆ ยุ่งนิดหน่อยเรามีของขวัญจะส่งให้เฟื่องด้วยนะ

เฟื่อง : อีกแล้วเกรงใจลูกชุบซื้อของฝากของใช้ขนมให้เฟื่องตลอดเลย สองปีมานี้เราไม่เคยได้เจอกันจริง ๆ สักครั้ง

ลูกชุบ : เดี๋ยวเรากลับบ้านที่เมืองไทยเมื่อไหร่จะไปเจอเธอคนแรกเลย

เฟื่อง : สัญญานะ

ลูกชุบ : อื้ม แล้วเฟื่องจะพาแฟนมาเจอเราด้วยรึเปล่า?

เฟื่อง : บ้าน่า...เราโสดลูกชุบเองก็รู้นี่ถ้าเราเป็นผู้ชายจะจีบลูกชุบให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เราชอบคุยกับลูกชุบถ้าวันไหนที่หายไปเราคิดถึงมากเลย

ลูกชุบ : ถ้าเราเป็นผู้ชายล่ะ

เฟื่อง : ฮ่า ๆ ๆ ลูกชุบนี่อารมณ์ขันเนอะหน้าเธอสวยกว่าเราอีก

ลูกชุบ : ตัวจริงสวยสู้เธอไม่ได้หรอกเชื่อสิ

เฟื่อง : แค่นี้ก่อนนะเพื่อนบ่นใหญ่แล้ว มัวแต่คุยเพลินเราอยากจะเล่าเรื่องราวที่เพิ่งเจอมาให้ฟังมากเลยมีเรื่องจะปรึกษาด้วย

ลูกชุบ : ได้สิเราพร้อมเสมอขอแค่เป็นเฟื่อง

เฟื่อง : น่ารักบายจ๊ะ

ลูกชุบ : บาย

ทางด้านเคนโซ่ที่เขานึกแผนการอะไรออกจึงเรียกพนักงานเสิร์ฟในร้านคนหนึ่งเข้ามาให้เงินเขาและให้ไปเรียกนิวตัน เด็กโฮสสุดหล่อที่วันนี้เขาทำหน้าที่ดูแลเฟื่องนิมมานให้ลุกมาหาเขาที่โต๊ะ เมื่อพนักงานเสิร์ฟไปกระซิบที่ข้างๆหูของนิวตันเขาจึงเดินมาหาเคนโซ่ที่โต๊ะตามคำขอของเขา

"สวัสดีครับพี่เรียกผมมาทำไมวันนี้ผมมีแขกต้องดูแลแล้ว พรุ่งนี้พี่ค่อยเรียกผมมาดูแลนะครับต้องขอโทษด้วยจริง ๆ" หนุ่มโฮสสุดหล่อหุ่นนายแบบยกมือไหว้เคนโซ่ที่เขาทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร

"กูไม่ใช่เกย์"

"แล้วพี่เรียกผมมาหาทำไม"

"เมียกูจ่ายมึงไปเท่าไหร่"

"เมียพี่หมายถึงใคร" นิวตันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลิกคิ้วหนาถามด้วยความสงสัย ชายหนุ่มแต่งตัวดีหน้าตาหล่อเหลาสะอาดสะอ้านคนนี้เขากำลังสื่อถึงอะไร

"ก็ผู้หญิงที่จ้างมึงดริ้งและมานั่งตอแหลเอาใจแลกเงินคนนั้นแหละ" ใบหน้าหล่อนิ่งสายตาเย็นชาของเคนโซ่มองไปที่โต๊ะของเฟื่องนิมมานและเพื่อน

"พี่เฟื่อง!"

"ฉลาดสักทีนะมึงไอ้แมงดา"

"ถ้าพี่จะพูดจาหมาไม่แดกแบบนี้ เชิญตามเมียพี่กลับเองนะ" นิวตันเริ่มหัวเสียไม่พอใจกับสรรพนามดูถูกของเคนโซ่

"ไอ้สัด! กวนบาทากูเหรอวะกูจะให้เงินมึงมากกว่าสามเท่าให้มึงเลิกยุ่งกับเมียกูแล้วไสหัวไป" มือหนาทุบที่โต๊ะเสียงดังเขากำลังมีอารมณ์โกรธแต่ก็พยายามข่มใจเอาไว้

"เหอะ! ผมจะเชื่อพี่ได้ยังไงบางทีพี่อาจจะเป็นพวกถ้ำมองหรือพวกคลั่งคนดังพี่เฟื่องยิ่งเป็นคนสาธารณอยู่" นิวตันเขาไม่เชื่อเคนโซ่เพราะที่เขารู้มาเฟื่องไม่เคยมีแฟน

"งั้นมึงแหกตาดูนี่" เคนโซ่ยื่นมือถือเป็นรูปถ่ายเขาและเฟื่องตอนที่คบกัน เฟื่องนิมมานนั้นยิ้มสดใสส่วนเคนโซ่นั้นยิ้มเบา ๆ กอดคอเธอแก้มแนบชิดสนิทสนม

"แล้วพี่จะจ่ายผมเท่าไหร่ พี่เฟื่องจ่ายมาแล้วห้าหมื่นคืนนี้"

"ตามที่กูบอก…..แสนห้าแล้วไสหัวไปซะ บอกว่าพ่อป่วยแม่เข้าโรงบาลหมาตายอะไรก็ได้นี่ถือว่ากูเมตตามึงมากแล้วนะถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงสลบคาตีนกูแน่นอน" เคนโซ่จ้องมองใบหน้าหล่อของนิวตันเขานั้นทำหน้าดุดันแววตาจริงจังนิวตันจึงรู้สึกกลัว เพราะมองก็รู้ว่าเคนโซเป็นคนดุและ

อัธพาลไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

"ได้พี่โอนเงินมานี่เลขที่บัญชีผมแล้วผมจะหายไป"

"เหอะ! วันหลังถ้าเมียกูมาเที่ยวอีกแล้วเธอเรียกมึงต้องรีบปฏิเสธและมาเอาเงินที่กูแทนเข้าใจเปล่า นี่เบอร์โทรกูมึงต้องรายงานกูด้วย" หลังจากโอนเงินให้เคนโซจึงสั่งนิวตันและย้ำให้เขาเป็นคนรายงานความเคลื่อนไหวของเฟื่อง

"พี่นี่อาการหนักนะเมียเที่ยวโฮสแต่มาเฝ้ามาคอยกันท่า"

"มึงหุบปากแล้วเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ"

"เค…ดีล"

หลังจากรับเงินและข้อเสนอนิวตันจึงเดินไปหาเฟื่องและเพื่อนๆที่โต๊ะเขาบอกว่าไม่สบายและต้องกลับไปนอนที่บ้านจึงขอตัวลา เฟื่องแพมนุ๊กจึงให้เงินค่าจ้างและอนุญาตให้เขากลับไปส่วนคนที่มองดูอยู่อย่างเคนโซ่หัวเราะเบาๆสะใจที่เขาใช้เงินแก้ปัญหาง่ายดายอีกครั้ง

เมื่อทุกคนเริ่มเมาเวลาก็ผ่านไปจนร้านใกล้จะปิดเฟื่องนิมมานที่เมาพูดจาเสียงอ้อแอ้เธอจึงกลับพร้อมกับเพื่อนๆโดยมีนุ๊กและแพมนั่งรถแท็กซี่มาส่งเธอที่คอนโด ร่างบางจึงเดินเซขึ้นห้องเธอพยายามประคองตัวเองให้เดินเข้าลิฟต์

“ติ่ง!”

เมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเธอต้องผงะเมื่อเจอกับร่างสูงที่คุ้นตาดวงตากลมโตสดใสรีบเบิกกว้างทันที แล้วชี้นิ้วเรียวไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนขวางทางเธอทันทีด้วยความโกรธและแสนเอือมที่เขานั้นไม่ยอมไปไหน

"เคนโซ่ ทำไมนายถึงไม่กลับคอนโดตัวเองตามฉันมาถึงห้องทำไม"

"ฉันลืมของไว้"

"นายโกหก"

"ฉันไม่ได้โกหกไม่เชื่อเธอก็ไปดูที่โต๊ะข้างเตียงเธอสิเฟื่อง"

"ได้นายยืนรอฉันอยู่ที่หน้าห้องนะฉันจะหยิบมาให้แล้วนายห้ามเข้ามาในห้องฉันเด็ดขาด" ร่างบางพยายามฝืนให้มีสติมากที่สุดเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเธอเมาแล้วเดินไปเปิดห้องตัวเอง ส่วนเคนโซ่นั้นยืนรอเธออยู่ที่หน้าประตูอย่างใจเย็น