บทที่5 บรรยากาศที่เปลี่ยนไป
เช้าวันใหม่ที่สดใส อีกไม่กี่ชั่วโมงพระอาทิตย์กำลังจะขึ้นมาทักทายวันใหม่ ปอร์เช่ที่ตื่นมาได้สักพัก สายตาที่ยังจับจ้องใบหน้าเรียวสวยของคนตัวเล็กที่ยังคงหลับใหลอยู่ในอ้อมกอด เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่ปอร์เช่นอนหลับสนิทไม่ฝันร้ายแล้วตื่นขึ้นมากลางดึกในรอบเกือบ5ปี เธอคนนั้นที่เขาเฝ้าคิดถึงและรอคอย ตอนนี้เธอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเขาอีกครั้งและครั้งนี้ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอให้หายไปไหนอีก
มือหนาเกลี่ยไรผมที่หล่นลงมาปิดบังใบหน้าสวย แม้ยามหลับก็ยังมีเสน่ห์น่าหลงใหล แพขนตางอนดกดำ จมูกได้รูป แก้มเนียนขาว ปากเล็กอมชมพูน่าจูบ จนปอร์เช่ทนไม่ไหวจึงฉวยโอกาสจุ๊บไปหนึ่งทีทำให้คนตัวเล็กที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาจากการโดนก่อกวนของคนตัวโต
"อือ..อย่ากวนสิคะ" นิรินเอ่ยออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา แถมยังซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง
"ตื่นได้แล้วครับคนดี" ปอร์เช่เอ่ยบอกเด็กขี้เซาที่เอาแต่ซุกหน้าไม่ยอมตื่น
"ยังไม่สว่างเลย รินขอนอนต่ออีกนิดนะ" นิรินเอ่ยออกมาน้ำเสียงออดอ้อน
"ใกล้จะสว่างแล้ว เดี๋ยวพวกนั้นตื่นมาเจอเอานะ อย่าหาว่าพอร์ชไม่เตือน" ปอร์เช่พูดขึ้นอีกครั้งเพื่อเรียกสติคนขี้เซาให้ตื่น
"หรือจะนอนนี่ถึงเช้าเลยก็ได้นะรอไอ้นาโนมาปลุก คงอีกไม่นานเพราะนาโนมันตื่นเช้า จะนอนต่อพอร์ชก็ไม่ว่าหรอกแถมเต็มใจมากอีกต่างหาก หึๆๆ" ปอร์เช่คนใหม่ที่อารมณ์ดียิ้มพร่ำเพรื่อกำลังสิงร่างผู้ชายเถื่อนและเย็นชาคนก่อนจนไม่เหลือเค้าโครงคนเดิมเลยสักนิด
"ฮือ..ไม่ได้นะ จะให้ทุกคนมาเห็นรินอยู่ในนี้ตอนนี้ไม่ได้ รินขี้เกียจตอบคำถาม ขอเวลารินหน่อยนะ อีกไม่นานรินสัญญา"นิรินพูดขึ้นน้ำเสียงจริงจังพร้อมชูนิ้วก้อยขึ้นเพื่อเป็นการสัญญา
"พอร์ชไม่ได้กดดันริน รินสบายใจแบบไหนก็ทำแบบนั้นพอร์ชโอเคทุกอย่าง ขอแค่รินอย่าหนีไปจากพอร์ชอีกก็พอ อย่าคิดมากนะครับ ปะลุกพอร์ชเดินไปส่ง" ปอร์เช่บอกนิรินออกไปน้ำเสียงจริงจังว่าหมายความตามที่พูดจริงๆ
"ขอบคุณนะคะ จุ๊บ" นิรินยิ้มกว้างอย่างโล่งใจที่ปอร์เช่เข้าใจถึงเหตุผลของนิรินและยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มปอร์เช่หนึ่งที
"วันนี้พอร์ชทำดีมากๆ เลยนะ จุ๊บแค่ด้านเดียวเองเหรอ อีกด้านคงน้อยใจแย่"ปอร์เช่ทำเสียงน้อยใจ มองหน้านิรินด้วยสายตาออดอ้อน จนนิรินต้องยอมจุ๊บแก้มอีกด้าน
"จุ๊บ" ระหว่างที่นิรินยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มอีกด้านนั้น ปอร์เช่ก็หันหน้ากลับมาทันที ทำให้ริมฝีบางของนิรินกับริมฝีปากหนาปอร์เช่จุ๊บกัน ปอร์เช่อาศัยจังหวะนั้นไม่ปล่อยให้นิรินถอนริมฝีปากออก
"อื้อ..พอร์ช" ประโยคเสียงเรียกถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอทันทีที่ริมฝีปากหนาประกบปิดปากบาง สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปตวัดหาความหวานในโพรงปาก ปอร์เช่มอมเมานิรินด้วยรสจูบเร่าร้อนสลับกับอ่อนโยน จูบอยู่เนิ่นนานเหมือนเจออาหารจานโปรดที่กินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ จนนิรินแทบขาดอากาศหายใจ
ตุ๊บๆๆๆ มือเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งเพื่อส่งสัญญาณว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจ
"อื้อ..พอร์ช กะจะให้รินขาดใจตายเลยหรือไง" นิรินโวยวายออกมาเสียงดัง ทั้งโกรธ ทั้งอาย พร้อมสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่
"หวาน ไม่มีใครตายเพราะจูบ หรอกนะที่รัก จุ๊บ" ปอร์เช่บอกออกไปพร้อมจุ๊บปากบางที่ตอนนี้บวมขึ้นมาเล็กน้อยไปหนึ่งทีอย่างอดใจไม่ไหว
"หึย" นิรินอายที่ปอร์เช่เรียกตัวเองว่าที่รัก อายจนทำตัวไม่ถูก ใบหน้าร้อนผ่าว ร่างเล็กจึงสวมกอดร่างหนาและซุกใบหน้าเล็กเข้ากับอกแกร่งทันที
" หึๆ นี่เขินเหรอ ถ้าเขินแล้วทำแบบนี้ เขินบ่อยๆ นะพอร์ชชอบ" ปอร์เช่หลุดรูดซิปความน่ารักของนิริน
"หยุดพูดเลยนะ ตุ๊บ!" กำปั้นเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งอีกครั้ง
เวลาผ่านไปเกือบ10นาทีนิรินก็ยังไม่คลายกอดจากปอร์เช่ ปอร์เช่ที่เหลือบดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือที่วางอยู่ข้างๆ ตอนนี้แสดงเวลา06:05น. ซึ่งใกล้เวลาที่เพื่อนตัวดีของเขาจะตื่นแล้ว ขืนปล่อยให้เพื่อนมาเจอเขากับนิรินสภาพแบบนี้คงเอาไปล้อนิรินต้องเป็นแน่
"อุ่นหรือยังครับ ตอนนี้6โมงแล้ว จะกอดอยู่แบบนี้หรือกลับเต็นท์ครับ" ปอร์เช่เอ่ยกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูนิริน ไอร้อนจากลมหายใจเป่ารดต้นคอจนคนตัวเล็กขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
"กลับค่ะ กลับตอนนี้เลย" นิรินคลายอ้อมกอดออกทันทีพร้อมลุกขึ้นยืนตามด้วยปอร์เช่ที่ยื่นมือหนาค่อยๆ รูดซิปเปิดเต็นท์อย่างเชื่องช้าเหมือนต้องการถ่วงเวลาเพื่อแกล้งคนตัวเล็ก
"พอร์ช "นิรินเอ็ดพอร์ชออกไปเสียงดังพร้อมทำหน้าบึ้งว่าไม่พอใจ
"น่ารัก ไม่ให้ไปแล้วได้ไหม" ปอร์เช่ยังแกล้งนิรินพร้อมรอยยิ้มมุมปาก แสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัด
"พอร์ช รินจะโกรธจริงๆ แล้วนะ"
"โอเค ปะ เปิดได้แล้ว ซิปมันรูดยากสงสัยใกล้จะพัง ถ้าเกิดพังขึ้นมาจริงๆ พอร์ชจะนอนที่ไหนละคืนนี้" ปอร์เช่ยังแสดงความเจ้าเล่ห์ออกมาไม่หยุดจนนิรินส่ายหัวให้กับแผนแบบเด็กๆ ของปอร์เช่
เช้าวันใหม่ที่สดใสกับข้าวต้มร้อนๆ พร้อมกาแฟหอมกรุ่นตอนเช้า ทุกคนต่างทานอาหารพร้อมกับชมบรรยากาศตอนเช้ากันอย่างสดชื่น นานๆ ที่จะมีโอกาสได้มาฟอกปอดได้เติมออกซิเจนเข้าปอดแบบนี้
ทุกคนนั่งประจำตำแหน่งเดิม ลงมือทานอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ยกเว้นปอร์เช่ที่ตอนนี้กำลังเดินตรวจเช็กความเรียบร้อยของน้องๆ อยู่ทางด้านโน้น
"ไอ้เช่ เสร็จแล้วก็มาทานข้าว จะได้ไปเตรียมของ" นาโนตะโกนเรียกปอร์เช่เสียงดังจนปอร์เช่พยักหน้าให้และเดินตรงดิ่งมานั่งลงทานข้าวตรงที่ว่างข้างๆ นิริน
อาหารตรงหน้าปอร์เช่ตอนนี้มีแค่ขนมปัง ไส้กรอก ไข่ดาว พร้อมกับกาแฟ1แก้ว จนนิรินอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าปอร์เช่จะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ ด้วยจิตวิญญาณความเป็นหมอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น
"อาหารเช้าเป็นมื้อที่สำคัญ ร่างกายควรได้รับอาหารที่มีประโยชน์และครบถ้วนโดยเฉพาะวันที่ร่างกายต้องใช้พลังงานอย่างหนัก" นิรินพูดออกไปลอยๆ ไม่ได้เจาะจงหรือมองหน้าใคร จนทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นต่างมองหน้ากันเลิกลัก
"ไอ้เช่ ทุกคนแดกข้าวหมดยกเว้นมึงแดกกาแฟกับขนมปัง เดี๋ยวกูไปตักข้าวต้มมาให้รอแป๊บวันนี้เราต้องใช้แรงงานนะมึง แดกแค่นั้นจะไปพออะไร"นาโนพูดจบก็ลุกขึ้นวิ่งไปตักข้าวต้มทันที
"อะข้าวมึง" นาโนวางข้าวต้มชามโตลงตรงหน้าปอร์เช่
"อือ ขอบใจ" ปอร์เช่ตักข้าวต้มเข้าปากเงียบๆ อย่างว่าง่ายจนเพื่อนๆ ต่างแปลกใจ
"ความรักสามารถเปลี่ยนทุกอย่างได้ในชั่วข้ามคืนจริงๆ สินะ"ลายเส้นเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับลงมือทานข้าวต่อเงียบๆ จนเสร็จ
"นิริน ปากไปโดนอะไรมา ทำไมวันนี้ดูบวมๆ โดนอะไรกัดมาหรือเปล่า" นาโนพูดขึ้นหลังจากที่สังเกตเห็นความผิดปกติของหญิงสาวที่ตัวเองหลงรัก
"เอ่อ..คือ..ว่า เมื่อคืนนิรินเผลอกัดปากตัวเองน่ะ เช้ามานี้ก็เลยยังบวมไม่หาย แต่ไม่เป็นไรนะนิรินไม่ได้เจ็บอะไร" นิรินรีบตอบนาโนออกไป
"ไม่เจ็บหรอกใช่ไหม แค่โดนกัดเอง หึๆ"ปอร์เช่หันหน้ามาพูดกับนิรินพร้อมรอยยิ้มมุมปากส่งไปให้หญิงสาวอย่างกวนๆ
"นาโน ที่บ้านมึงแม่บ้านทำน้ำใบบัวบกเป็นไหม" ลายเส้นพูดขึ้นหลังจากที่เห็นปฏิกิริยาของปอร์เช่กับนิริน
"ทำเป็นดิ มึงอยากกินเหรอ เดี๋ยวกลับไปกูบอกแม่บ้านทำให้"นาโนตอบเพื่อนกลับไปเสียงดังโดยไม่ได้คิดอะไร เพราะปกติก็ไม่ค่อยคิดอะไรซับซ้อนให้ตัวเองปวดหัวอยู่แล้ว
"เปล่า เอาไว้ให้มึงกินน่ะ เพราะสรรพคุณมันช่วยแก้ช้ำใน" ลายเส้นพูดจบก็ลุกขึ้นยกชามข้าวของตัวเองไปเก็บที่โรงครัวทันที ปล่อยให้นาโนนั่งงงอยู่คนเดียว โปรแกรมที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้แต่ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ลายเส้นที่ชอบด่านาโนอยู่เป็นประจำ
"กวนตีน" ปอร์เช่พูดขึ้นพร้อมกับปารูบิคในมือใส่ลายเส้นทันที