วิศวะมีเกียร์อยากมีเมียเป็นหมอ

ห้องกิจกรรมคณะวิศวกรรมศาสตร์

"นาโน เรื่องทีมแพทย์ที่จะไปค่ายอาสากับเรามึงติดต่อเรียบร้อยแล้วใช่ไหม" ปอร์เช่ถามความคืบหน้าจากเพื่อนเพราะเรื่องนี้ค่อนข้างสำคัญจึงไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาด

"กูติดต่อเรียบร้อยแล้ว เห็นทางโน้นแจ้งมาว่าจะส่งนักศึกษาแพทย์ปี4ไปกับเราประมาณ5คน และที่สำคัญ1ใน5คนนั้นมีนิรินคนสวยของกูรวมอยู่ด้วย" นาโนตอบกลับเพื่อนไปยิ้มไป

"เชี่ย!!! จริงเหรอวะ" โปรแกรมและลายเส้นอุทานออกมาพร้อมกันเสียงดัง

"ก็จริงสิวะ กูจะโกหกพวกมึงทำไม เพื่อนกูที่อยู่คณะแพทย์คอนเฟิร์มกูมาเมื่อเช้านี่เอง"นาโนย้ำอีกครั้งอย่างมั่นใจ

" เชี่ย!!! พรุ่งนี้พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกหรือเปล่าวะ นิรินคนสวยจะไปออกค่ายอาสากับคณะวิศวะ" โปรแกรมพูดขึ้นอย่างเหลือเชื่อกับสิ่งที่เพื่อนบอกมา

" พวกมึงจะอะไรนักหนา ก็แค่ออกค่ายอาสา แล้วนิรินคนนี้เป็นใครทำไมพวกมึงดูตื่นเต้นกันจัง" ปอร์เช่ถามกลับเพื่อนอย่างสงสัยเพราะชื่อที่ได้ยินเหมือนกับชื่อของผู้หญิงอีกคนที่เขากำลังตามหามานานหลายปี

" ห๊ะ!! ไอ้เช่ อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้จักนิรินนางฟ้าแห่งคณะแพทย์ รอดสายตามึงมาได้ยังไงตั้ง4ปี" ลายเส้นอุทานออกมาเสียงดังพร้อมจ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนเขาไม่รู้จักจริงๆ

" ไอ้เชี่ยลายเส้น พ่อมึงนะไม่รู้จักนิรินนะไม่แปลก แต่ถ้ารู้จักนี่สิแปลก ปกติพ่อมึงก็ไม่คบค้าสมาคมกับใคร นอกจากคณะเราแล้วมันก็ไม่เคยพาหน้าหล่อๆ ของมันไปเสนอหน้าที่ไหน เรียนเสร็จก็กลับบ้านหรือไม่ก็เข้าบริษัทส่วนนิรินพฤติกรรมก็ไม่ต่างกันกับพ่อมึง โซเชียลปีนึงเปิดดูกี่ครั้ง แล้วมันสองคนจะรู้จักกันได้ยังไง" นาโนว่าสวนกลับลายเส้นทันที

" เออ.. ก็จริงของมึง ไอ้เช่ทุกวันนี้ยิ่งกว่าจำศีล ถ้าเปลี่ยนบ้านเป็นถ้ำเพื่อนกูคงบรรลุธรรมไปตั้งนานแล้ว"ลายเส้นประชดเพื่อนออกมาเบาๆ ก่อนจะหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดอะไรบางอย่างอยู่สักพักก่อนจะยื่นมือถือไปตรงหน้าปอร์เช่

"อะไร โทรศัพท์มึงจะส่งมาให้กูทำไม"ปอร์เช่เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยแต่สายตาก็ยังจ้องอยู่ที่ไอแพดตรงหน้าไม่ยอมละสายตาจากกราฟก็โชว์อยู่บนหน้าจอ

"ก็รูปนิรินคนสวย นางฟ้าแห่งคณะแพทย์ไง" ลายเส้นตอบกลับเพื่อนไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดกับพฤติกรรมนิ่งจนจะกลายเป็นหุ่นยนต์ของเพื่อน

" ~ " ไร้เสียงตอบรับหรือปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ จากปอร์เช่

"ได้โปรดละสายตาจากกราฟพวกนั้นสัก1นาที คงไม่ทำให้คุณปอร์เช่ล้มละลายหรอกนะขอรับ"ลายเส้นเอ่ยประชดประชันออกไปอย่างเหลืออด

ปอร์เช่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากจอไอแพด สายตาก็จ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของเพื่อนที่วางอยู่ตรงหน้าที่เปิดโชว์รูปหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ในบทสนทนาก่อนหน้านี้ อย่างไม่ใส่ใจนัก

" ริน" ปอร์เช่เอ่ยออกมาเสียงเบา สีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเมื่อกี้ทั้งยังคิ้วสองข้างที่ขมวดเข้าหากัน เพื่อนทุกคนต่างจ้องมองปอร์เช่อย่างสงสัย

"มึงรู้จักนิรินเหรอเช่" ลายเส้นถามเพื่อนออกไปทันที

"เปล่า" ปอร์เช่รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติทันที เพราะตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าจะใช่คนที่เขาตามหาหรือเปล่าแม้คนในรูปที่เพื่อนส่งให้ดูจะใช่ก็ตามเขาขอสืบเรื่องนี้ให้แน่ใจก่อนถึงจะบอกเพื่อนทีหลัง

"เปล่าเชี่ยอะไร เมื่อกี้มึงยังเอ่ยชื่อเขาออกมาเลย" ลายเส้นสวนกลับเพื่อนทันที เพราะดูยังไงก็รู้ว่าเพื่อนเขาโกหก

"ก็พวกมึงบอกกูเองว่าเขาชื่อนิริน แล้วกูเอ่ยชื่อเขามันแปลกตรงไหน แค่1ชั่วโมงผ่านมานี่พวกมึงเอ่ยชื่อนิรินมากี่รอบแล้ว" ปอร์เช่ยังเถียงกลับเพื่อเอาตัวรอด

" แต่มึงเรียกเขาว่ารินเฉยๆ ซึ่งไม่มีใครเคยเรียกเขาแบบนั้นสักคน" ลายเส้นยังสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"กูก็ชอบเรียกสั้นๆ ขี้เกียจพูดยาวๆ"ปอร์เช่ยังเถียงกลับอย่างไม่ยอมจำนน

" มึงจะโกหกอะไรก็โกหกได้ แต่สีหน้าและสายตาที่มึงมองเขาเมื่อกี้ มันบอกกูว่าต้องมีอะไร ขอโทษนะเพื่อนกูกินข้าวไม่ได้กินหญ้าเหมือนไอ้นาโน" ลายเส้นพูดออกมาอย่างหมั่นไส้พร้อมเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือปอร์เช่กลับมาทันทีพร้อมเก็บลงกระเป๋า

"จะอะไรก็ช่าง แต่กูขอเตือนมึงก่อนนะไอ้เช่ นิรินคนสวยคนนี้กูจอง ใครหน้าไหนก็ห้ามจีบทั้งนั้น"นาโนเอ่ยขึ้นเสียงดังหลังจากที่นั่งฟังเพื่อนทั้งสองคนเถียงกันอยู่นาน

"หึ" ปอร์เช่เอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมรอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้า ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปทันที

"เชี่ย!!!" ทั้งสามคนอุทานออกมาพร้อมกัน

" ไอ้เช่แม่งมันร้ายแม้แต่หัวใจของเพื่อนยังจะทำลายได้ลงคอ มึงเห็นเหมือนที่กูเห็นไหมB1" โปรแกรมเอ่ยถามลายเส้น

"กูก็เห็นเหมือนที่มึงเห็นB2" ลายเส้นตอบกลับโปรแกรมทั้งที่ยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

Part➡️

นิรินเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ 4ปีมานี้เธอไปอยู่ไหนมา ทำไมต้องให้รอนานขนาดนี้ ตลอดระยะเวลา4ปี เราอยู่ใกล้กันตลอด แล้วทำไมเราไม่เคยเจอกันเลย จากนี้ต่อไปไม่มีโอกาสสำหรับเธอแล้ว ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปจากฉันอีกเด็ดขาด (จบpartปอร์เช่)