บทที่2 เจอกันอีกครั้ง#2

วันศุกร์สุดสัปดาห์ ณ ลานเกียร์ คณะวิศวกรรมศาสตร์

"สวัสดีครับทุกคน วันนี้ผมจะแจ้งรายละเอียดการออกค่ายอาสาของพวกเราที่จะเดินทางวันพรุ่งนี้" ปอร์เช่กล่าวทักทายรุ่นน้องเสียงดังและใบหน้าเรียบนิ่ง

"พรุ่งนี้เช้าเราจะออกเดินทางตอนตี4 ถึงกาญจนบุรีประมาณ9โมงเช้า เราจะพักที่นั่น2คืน ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม แล้วเจอกันพรุ่งนี้ มีใครมีคำถามไหมครับ"ปอร์เช่อธิบายรายละเอียดจบจึงเอ่ยถามขึ้น

" ถ้าไม่มีแยกย้ายกันกลับบ้านเตรียมตัวได้ครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ ตรงเวลาด้วยครับถ้าใครสายแม้แต่นาทีเดียวผมก็ไม่รอ"ปอร์เช่พูดเสร็จเดินออกจากลานกิจกรรมทันที

" นาโนแจ้งทีมแพทย์ที่จะเดินทางไปกับพวกเราด้วย ส่วนอุปกรณ์กับเครื่องมือแพทย์ต่างๆที่จะนำไปด้วยจะให้พวกเราช่วยอะไรไหมติดต่อประสานงานให้ดี"ปอร์เช่ย้ำนาโนอีกครั้งเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้

" กูประสานงานกับหัวหน้าทีมแพทย์เรียบร้อยแล้ว ส่วนเครื่องมือต่างๆ กูให้เด็กเราไปขนมาเตรียมไว้หมดแล้ว"นาโนตอบกลับปอร์เช่ถึงรายละเอียดที่ได้รับมอบหมาย

" โปรแกรมเรื่องรถคอนเฟิร์มเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"ปอร์เช่เอ่ยถามโปรแกรมทั้งที่สายตายังจ้องหน้าจอไอแพดที่มีรายละเอียดกิจกรรมค่ายอาสาปรากฏอยู่บนหน้าจอ

" เรียบร้อยครับพ่อ รถจะมาถึงลานกิจกรรมตี3ครึ่ง"โปรแกรมตอบกลับปอร์เช่พร้อมยักคิ้วให้เพื่อน1ที ตามประสาหนุ่มขี้เล่น

"เส้นกระตุกหรือไง" นาโนหมั่นไส้จึงพูดขึ้น

"มันเป็นสไตล์ครับเพื่อน เข้าใจไหมครับว่ามันเป็นสไตล์ ถ้าไม่หนักหัวเพื่อนก็เงียบปากครับ" โปรแกรมสวนกลับนาโนทันที เหมือนมวยถูกคู่ทันกันตลอดคู่นี้

" สัส" นาโนด่ากลับพร้อมส่งสายตาอาฆาตไปทางเพื่อนทันที

"ลายเส้น น้ำและอาหารเตรียมพร้อมหมดแล้วใช่ไหม"

"เรียบร้อยครับท่านประทาน ผมให้เด็กของเราเตรียมพร้อมหมดแล้วครับ ท่านประธานไม่ต้องเป็นห่วงนะขอรับ" ลายเส้นตอบกลับอย่างกวนๆ

"มึงเช็กของอีกรอบหรือยัง สั่งเด็กทำกูไม่ว่า แต่มึงต้องตรวจสอบอีกรอบด้วย ถ้าไปถึงแล้วของขาดกูจะให้มึงขับรถลงเขามาซื้อของเอง" ปอร์เช่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าลายเส้นด้วยสีหน้าจริงจัง จนลายเส้นนั่งไม่ติดเก้าอี้รีบลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปยังห้องที่ใช้เก็บของสำหรับกิจกรรมพรุ่งนี้ทันที

" ปอร์เช่ สายตามึงตอนนี้น่ากลัวมากสัส แค่สายตามึงก็สามารถสั่งร่างกายไอ้ลายเส้นได้ขนาดนี้เลยเหรอ กูขอร้อง ได้โปรดอย่าใช้สายตาแบบนี้กับกูนะ กูกลัว" นาโนพูดขึ้นเสียงตะกุกตะกัก จนปอร์เช่ตวัดหางตามองจึงหยุดพูด

"เวลาพ่อทำงาน อย่าทำเป็นเล่น กูเคยเตือนพวกมึงแล้ว"โปรแกรมเอ่ยขึ้นมือกับสายตาก็ยังจดรายละเอียดงานลงบนไอแพดเครื่องโปรด

" ถ้าเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกลับบ้าน พรุ่งนี้เจอกันตี3ครึ่ง ใครสายคงรู้นะว่าจะโดนอะไร" ปอร์เช่พูดขึ้นพร้อมเก็บไอแพดลงใส่กระเป๋าเป้และเดินออกจากห้องทันที

เช้าวันเสาร์เวลาตี3ครึ่ง

ปอร์เช่นั่งดูความเรียบร้อยอยู่ในรถสปอร์ตคันหรูซึ่งติดฟิล์มดำสนิทบุคคลภายนอกไม่สามารถมองเห็นด้านในตัวรถได้ จึงไม่มีใครรู้ว่าปอร์เช่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ในรถนอกจากเพื่อนในกลุ่ม3คนเท่านั้น

"อ้าวนิรินมากันแล้วเหรอครับ ขึ้นรถกันได้เลยเดี๋ยวเราเอากระเป๋าไปเก็บให้ ที่นั่งของทีมแพทย์คือเบาะด้านหน้านะเราจัดไว้ให้แล้ว" ลายเส้นเอ่ยทักทายนิรินด้วยใบหน้าสดใสและดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ ก็ตามจีบอยู่ตั้งหลายปียังไม่มีโอกาสได้พูดคุยใกล้ชิดขนาดนี้เลย

" เช่ ทุกคนมาครบแล้ว ให้ออกรถเลยไหม" ลายเส้นเคาะกระจกเพื่อถามปอร์เช่ที่เป็นประธานกิจกรรมครั้งนี้ที่เอาแต่นั่งอยู่บนรถตั้งแต่มาถึง

"อาหารเช้าอยู่หน้ารถ มึงยกไปแจกทีมแพทย์ที"

" ถ้าเรียบร้อยก็ออกรถเลย มึงให้ทีมแพทย์นั่งเบาะด้านหน้าตามที่กูบอกใช่ไหม"ปอร์เช่เอ่ยถามลายเส้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าคนตัวเล็กของเขาจะไม่เมารถ

"เรียบร้อยตามที่มึงบอก"ลายเส้นตอบเพื่อนกลับไปแม้จะไม่เข้าใจว่าเพื่อนเขาให้ทำแบบนี้ทำไม

"เดี๋ยวกูขับรถล่วงหน้าไปก่อนกับไอ้โปรแกรม พวกมึงสองคนก็นั่งรถไปกับน้องๆ ดูแลเด็กๆ ให้ดีด้วยอย่าให้เกิดปัญหาระหว่างเดินทาง" ปอร์เช่กำชับเพื่อนอีกที เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาจึงขึ้นรถและขับออกไปด้วยความเร็วแสงทันที

บรรยากาศบนรถ

"อาหารเช้าครับสาวๆ" ลายเส้นแจกเซตอาหารเช้าที่เพื่อนเขาเป็นคนเตรียมมาให้กับทีมแพทย์ แจกไปในใจก็นึกสงสัยและแปลกใจทำไมเพื่อนเขาต้องเตรียมอาหารเช้ามาให้ทีมแพทย์ด้วยทั้งๆ ที่ทีมงานก็เตรียมอาหารเช้ามาเพียงพอสำหรับทุกคนแล้ว แถมอาหารที่เตรียมมาดูจากหน้าตาและกล่องใส่อาหารแล้วก็น่าจะเป็นอาหารที่เพื่อนเขาให้แม่ครัวที่บ้านเป็นคนทำให้แน่ๆ

"มึงเป็นเชี่ยอะไรลายเส้น ยืนทำหน้าเป็นหมางงอยู่ได้ จะสั่งออกรถได้ยัง ขืนไปช้าพ่อมึงก็กินหัวเอาอีก" นาโนที่นั่งรอคำสั่งจากเพื่อนอยู่ด้านล่างกับคนขับนานจนทนไม่ไหวจึงขึ้นมาดูแต่ก็เห็นเพื่อนตัวดียืนทำหน้างงอยู่ จนอดแขวะไม่ได้

"เออๆ ออกรถได้เลย" ลายเส้นตอบกลับนาโนพร้อมเดินตามลงไปยังชั้นล่าง

" มึงเป็นเชี่ยอะไร หรือสมองมึงไม่สั่งการเพราะตื่นเช้า"นาโนถามขึ้นอีกครั้งเมื่อยังเห็นเพื่อนทำหน้าคิดไม่ตก

"แปลก กูว่ามันแปลก ต้องมีอะไรแน่ๆ" ลายเส้นไม่ตอบคำถามนาโนแถมบ่นงึมงำอยู่คนเดียว

"มึงเป็นอะไรเชี่ยลายเส้น บ่นอะไรของมึง อะไรแปลกๆ" นาโนเริ่มทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของเพื่อนจึงถามขึ้นเสียงดัง

" มึงจะตะโกนทำไมเชี่ยนาโน อยู่ใกล้กันแค่นี้ หูกูแทบแตก"

"ก็พ่อมึงนะสิ มึงคิดดูนะนาโนอาหารเช้าเราเตรียมไว้สำหรับทุกคนครบหมดแล้วใช่ไหมรวมถึงสาวๆ ทีมแพทย์ด้วย" ลายเส้นหันไปพูดกับนาโนสีหน้าจริงจัง

" ก็ใช่ไง มึงเป็นคนเตรียมเองไม่ใช่หรือไง ข้าวราดไข่เจียวอาหารสิ้นคิดมึงนะ" นาโนตอบกลับและแขวะกลับมาเล็กน้อยกับเมนูอาหารที่เพื่อนเลือก

" ก็ใช่ไง แต่มึงรู้ไหมเมื่อกี้พ่อมึงสั่งให้กูยกชุดข้าวกล่องที่มันเตรียมมาเองไปให้สาวๆทีมแพทย์ ยิ่งไปกว่านั้นข้าวกล่องหน้าตาแบบนี้กูจำได้ว่าเป็นฝีมือแม่ครัวที่บ้านไอ้เช่ และยิ่งไปกว่านั้นอีกมันสั่งให้เราจัดที่นั่งสำหรับทีมแพทย์ไว้เบาะนั่งแถวหน้า มึงว่าแปลกไหมล่ะ ปกติไอ้เช่มันสนใจใครที่ไหน"ลายเส้นอธิบายยาวเหยียดแทบไม่พักหยุดหายใจ

" เออ ใช่ แปลกเหมือนที่มึงบอก วันนี้ไอ้เช่ทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่เช้า ไม่ยอมลงจากรถตั้งแต่มาถึงนั่งสั่งอยู่ในรถอย่างเดียวเหมือนกลัวใครเห็น"นาโนเอ่ยขึ้นเมื่อย้อนไล่เรียงเหตุการณ์วันนี้ตั้งแต่เช้า

5ชั่วโมงผ่านไป ณ กาญจนบุรี

"ลายเส้นข้าวกล่องเมื่อเช้าซื้อมาจากไหนเหรอ"นิรินเอ่ยถามขึ้น เพราะรสชาติและหน้าตาข้าวกล่องแบบนี้แต่ก่อนเขาเคยกินประจำ

" อ้อ ไอ้ปอร์เช่มันเอามานะ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันซื้อมาจากไหน นิรินชอบเหรอเดี๋ยวเราถามมันให้นะ" ลายเส้นตอบกลับไป ในใจก็นึกสงสัยก็แค่ข้าวกล่องธรรมดาจะสนใจขนาดนั้นเลยเหรอ

" ปอร์เช่เหรอ" นิรินทวนคำตอบที่ได้ยินจากลายเส้นเมื่อกี้ว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด

"ใช่ น่าจะเป็นฝีมือแม่ครัวบ้านไอ้เช่มัน อร่อยมากใช่ไหมล่ะ" ลายเส้นแสร้งพูดกลบเกลื่อนเหมือนโยนหินถามทาง

"เอ่อ อร่อยมาก เพื่อนลายเส้นชื่อปอร์เช่เหรอ" นิรินตอบกลับไปพร้อมถามกลับเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

"ใช่ ชื่อปอร์เช่ รูปหล่อ พ่อรวย แถมโสดสนิท ทุกวันนี้ก็ยังจำศีลภาวนาอยู่"ลายเส้นตอบนิรินกลับไป พร้อมดูปฏิกิริยาที่หญิงสาวแสดงออกต่อสิ่งเร้าที่ลายเส้นสร้างขึ้นจากเรื่องจริง

" ลายเส้นพ่อมึงสั่งให้เรียกรวมน้องตอนนี้ เร็วๆ" นาโนตะโกนมาจากลานหน้าเสาธง

"ปะนิริน เขาเรียกรวมกันแล้ว ขืนช้าพ่อจะพิโรธเอา 1นาทีชี้เป็นชี้ตายได้เลยละ"ลายเส้นพูดขึ้นพร้อมกับเดินนำนิรินไปทางลานหน้าเสาธง

"เด็กๆเข้าแถวให้เรียบร้อยครับ เดี๋ยวอีกประมาณ5นาที คุณครูและผู้นำหมู่บ้านก็จะเดินทางมาถึงแล้ว"นาโนตะโกนพูดออกไปเสียงดัง ผ่านไป3นาทีทุกคนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ รวมทั้งทีมแพทย์ที่ยืนเรียงกันอยู่ด้านข้างที่ลายเส้นยืนอยู่

"ไอ้โปรแกรม ไอ้เช่ กว่าจะเสด็จมาถึงนะมึง แอบไปแวะเที่ยวที่ไหนมา" ลายเส้นหันไปเอ่ยทักทายเพื่อนทั้งสองคนที่พึ่งเดินทางมาถึง

" พอร์ช" นิรินเอ่ยออกมาเสียงเบาราวกระซิบ แต่ก็ยังพอให้คนที่ยืนข้างๆ ได้ยินชัดเจน ยืนอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าคนๆ นี้จะยืนอยู่ข้างหน้าตน

"นิรินเรียกไอ้เช่ว่าไงนะ พอร์ชเหรอ"ลายเส้นเอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจ เพราะชื่อนี้ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากเรียกแม้แต่เขาที่เป็นเพื่อนสนิทยังไม่ได้รับอนุญาตให้เรียกชื่อนี้เลย

"นิรินรู้จักไอ้เช่เหรอ"ลายเส้นยังยิงคำถามออกไปไม่หยุด

"จะซักประวัติกันอีกนานไหม นี่มันค่ายอาสาไม่ใช่บริษัทจัดหาคู่"ปอร์เช่สบตานิรินสักพักจึงเดินผ่านหน้าตรงไปยังลานหน้าเสาธงทันที