ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

หลายวันก่อนผมเกิดเหตุไม่คาดฝันความเมาเป็นเหตุสังเกตได้เลยเพราะตอนนั้นผมเกิดอาการมึนเมาขาดสติไปชั่วครั้งชั่วคราวทำให้ค่ำคืนนั้นผมเสียตัวให้กับอันธพาลอย่างพี่เสือไปเป็นที่เรียบร้อยเขาบอกว่าอยากจะดูแลผมอยากจะเป็นคนที่อยู่ข้างๆผม วันนี้ผมว่ามันไม่ใช่สำหรับผมผมคิดว่าเขาจะเป็นคนที่เป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำให้ผมรู้สึกไม่อยากที่จะเข้าใกล้อีกอาจเป็นเพราะว่าผมเอาเขาฉวยโอกาสผมก็ได้ทำให้ผมสามารถเชื่อใจเขาได้อีกแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ความคิดของผม ไม่ว่าผมจะไปที่ไหนแล้วก็จะตามติดชีวิตของผมไปในทุกๆที่ทุกเวลาเหมือนว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญแต่ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลย

“พี่เลิกตามติดผมสักทีได้ป่ะ”

“ไม่ได้ จะดูแลจะทำไม”

“หน้ามึนชิบหาย”

“อย่าใช้คำพูดหยาบคายไม่น่ารักเลย”

“ก็ไม่ต้องมารักสิจะยากอะไร”

“โกรธหรอที่ตามติดแบบนี้”

“ใช่ ผมรำคาญเข้าใจป่ะพี่จะตามติดผมทำไมเนี่ยไม่มีเรียนหรอผมก็ต้องเรียนนะครับและอีกอย่างผมพึ่งย้ายเข้ามาที่คณะนี้กว่าผมจะเรียนรู้เรื่องก็ยากแล้วพี่จะตามติดผมทำไมผมไม่เป็นไรสักหน่อย”

“เป็นสิ”

“เป็นอะไร”

“เป็นเมียกู กูจะดูแลจะทำไม หรืออยากให้ไอ้เมฆไอ้ไส้เดือนคณะมาดูแลแทนงั้นหรอ”

“อย่ามาเอาแต่ใจตัวเองที่นะผมไม่ชอบ”

“แล้วทำไมต้องอึดอัดด้วยล่ะในเมื่อก็ตามติดอยู่เฉยๆไม่พูดอะไรเลยไม่ชอบขนาดนั้นเลยหรอรังเกียจที่พี่เป็นอันธพาลหรอ”

“ใช่ ใครอยากมีผัวเป็นอันธพาลล่ะ”

ตัวของผมหลุดปากพูดสิ่งนั้นออกไปทำให้ตัวของพี่เสือถึงกับเงียบไปในทันทีผมเผลอทำร้ายจิตใจเขาไปหรอผมรู้สึกว่าคำพูดของผมมันแรงเกินไปจนทำให้พี่เขารู้สึกเสียใจดูสีหน้าที่เจ็บปวดนั้นสิทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที แต่เขาก็ไม่พูดอะไรมากก่อนที่จะเดินออกไปทันทีนั่นทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่าเดิมซะอีกเพราะผมไม่อยากให้เขาเดินจากผมไปแต่ผมกลับทำร้ายความรู้สึกของเขาแบบนี้แล้วเขาจะให้อภัยผมหรือเปล่าผมแค่รู้สึกอึดอัดที่เขาตามติดผมเป็นเงาแบบนี้ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ

“เป็นไรวะทำหน้าเหมือนตูด”

“ตูดห่าอะไรล่ะจะหน้าตาดีขนาดนี้กูยิ่งเครียดๆอยู่”

“มึงเป็นอะไรก็บอกกูมาซิ จะได้ช่วยแก้ไขจะได้ให้คำปรึกษาได้”

“กูพูดไม่ดีกับพี่เสือกูว่าเขาเป็นอันธพาลแล้วกูก็รังเกียจเขาเขาก็เลยนอยด์กู”

“เหี้ย! เขาคงไม่กระทืบมึงใช่ไหมอ่ะมึงเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“เขาไม่ได้ทำอะไรกูหรอกเขาไม่พูดอะไรนี่สิทำให้กูรู้สึกเครียดพอกูพูดจบเขาก็จากไปเลยอ่ะ”

“ปากหมาไม่ดูตาม้าตาเรือแล้วนี่จะทำยังไงเนี่ย”

“จะด่ากูฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะก็เขาตามติดชีวิตกูเกินไปอ่ะกูรู้สึกอึดอัดยิ่งกว่า GPS ซะอีกกูก็เลยเผลอด่าเขาไปอ่ะ”

“แต่มึงเป็นคนทำให้เขาตามติดเองไม่ใช่หรอมึงมีอะไรกับเขาเองนะเขาไม่ได้ข่มขืนมึงสักหน่อยเป็นมึงต่างหากพี่ขึ้นเอาเขาเองอ่ะมึงก็เป็นคนเล่าเองไม่ใช่หรอ”

“แต่ตอนนั้นกูขาดสติ เขาน่าจะพลักกูออกหรือทำให้กูมีสติอ่ะไม่ใช่จะยอมมีอะไรกับกูแบบนี้กูขาดสติกูไม่ได้อยากมีอะไรกับใครกูอยากมีเมียกูไม่ได้อยากมีผัวแบบนี้”

“มึงจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะตัวมึงเองก็ผิดแล้วยิ่งมึงไปพูดแบบนี้กับเขาเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีมึงต้องไปขอโทษเขาถึงจะถูก ก็ดีกว่ามึงโดนไอ้พี่เมฆข่มขืนกันเอากันถ้าไม่ใช่เพราะเขาพามึงไปส่งที่บ้านก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้มึงต้องขอบคุณเขามากกว่าที่ครั้งแรกของมึงเป็นเขาพี่เขายังซิงอยู่นะมึง”

“อะไรวะเนี่ยยังซิงกูไปเปิดซิงเขาหรือเนี่ยแง๊!!!!”

“เบาๆสิเดี๋ยวชาวบ้านเขาได้ยินกันหมดหรอก”

ไอ้มิ่งห้ามปรามผมเอาไว้ผมแทบอยากจะร้องไห้ออกมาก็ใครใช้ให้ผมยอมเป็นคนชั่วทำเรื่องเลวทรามกับคนที่ไม่เคยมีอะไรกับใครแบบนี้ผมมันชั่วเองครับที่เมาแล้วหื่นกามไปข่มขืนเขาแบบนั้นแถมยังด่าเขาว่าเขาข่มขืนตัวเองอีกผมนี่เป็นคนที่แย่จริงๆ วันนี้เป็นวันศุกร์ผมก็เลยจะเดินทางกลับที่บ้านไปหาคุณยายที่ต่างจังหวัด ตอนแรกไอ้มิ่งจะไปเป็นเพื่อนแต่ว่าผัวมันก็งอนหนักบอกว่ามันสนใจผมมากกว่าโดยไม่สนใจผัวมันเลย ผมเองก็สงสารมันนะครับก็เลยให้มันไปง้อผัวของมันซะจะได้ไม่เป็นปัญหาเพราะผมอีกอย่างบ้านของยายก็ไม่ได้ไกลถึงขนาดนั้นเพียงแค่ข้ามไปอีกจังหวัดหนึ่งใช้เวลาแค่ 2 ชั่วโมงก็ถึงแล้วไม่มีปัญหาจริงๆ

“จะไปไหนอ่ะ”

“พี่เสือ”

“ถามว่าจะไปไหนให้ไปส่งไหม”

“ผมจะกลับต่างจังหวัดครับไปเยี่ยมคุณยาย”

“รอแป๊บเดี๋ยวไปเอารถก่อน”

“พี่เสือ...”

“มีอะไร”

“ผมขอโทษนะครับที่พูดไม่ดีกับพี่ผมไม่ได้รังเกียจพี่นะครับแต่ผมแค่รู้สึกอึดอัดที่พี่ตามติดผมแบบนี้ผมขอโทษนะครับ”

“ขอโทษเหมือนกันที่ตามติดเกินไปจนน้องไม่มีเวลาอยู่กับตัวเองไม่มีเวลาส่วนตัวแบบคนอื่นๆก็ขอโทษก็แล้วกัน”

“เรื่องที่เกิดขึ้นผมเป็นคนผิดเองผมเป็นคนข่มขืนพี่เองแล้วยังมาทำท่าทีแบบนี้ใส่พี่พี่คงรู้สึกผิดแย่เลยผมขอโทษนะครับต่อไปนี้ผมจะไม่ทำอีกผมจะให้โอกาสพี่นะครับ”

“ให้โอกาสยังไงล่ะ”

“เราสองคนมาศึกษาดูใจกันสัก 2 เดือนดีไหมครับผมอยากเรียนรู้ชีวิตของพี่และอยากให้พี่เรียนรู้ชีวิตของผมเหมือนกัน”

“ก็ดีนะขอบใจนะที่ให้โอกาส”

“ไม่เป็นไรครับมันเป็นสิ่งที่ผมควรทำแล้วอีกอย่างผมไม่อยากให้พี่เสียใจ”

“ขึ้นจักรยานดิเดี๋ยวจะพาไปขึ้นรถที่หอพักจะไปส่งที่บ้านคุณยาย”

“นอกจากจักรยานของพี่ พี่มีคนอื่นแล้วหรอครับ”

“มีสิก็ที่มหาลัยมันใกล้กับหอพักก็ขี่จักรยานไปเอารถคันอื่นไปก็เปลืองน้ำมันพอดีไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอกขึ้นจักรยานจะพาไปขึ้นรถที่หอพัก”

“ครับพี่เสือ”

ผมขึ้นนั่งซ้อนจักรยานของพี่เสือสองมือเกาะที่เอวเขาก็ปั่นจักรยานพาผมไปที่หอพักของเขาหอพักของเขาก็ใหญ่พอตัวมีพื้นที่ให้จอดรถพี่เสือปั่นจักรยานไปจอดรถข้างๆรถยี่ห้อหนึ่งที่ดูท่าทางว่าราคาจะแพงมากผมก็กลัวว่าพี่เสือจะขับรถจักรยานไปสีสีข้างของรถคันนั้นจนเป็นรอยผมคงไม่มีปัญญาช่วยเขาจ่ายค่าทำสีใหม่ให้กับรถคันนี้หรอกนะผมเองก็จนเหมือนกันนะครับแล้วดูท่าทางพี่เสือก็ไม่ได้จะมีเงินอะไรขนาดนั้นด้วยผมกลัวเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

“พี่เสืออย่าขับจักรยานไปใกล้รถคันนั้นสิ”

“ทำไมอ่ะ”

“ก็รถคันเนี้ยราคาคงจะแพงน่าดูถ้าพี่ขับไปแล้วแฮนด์รถจักรยานไปขูดกับรถเค้าเป็นรอยจะไม่โดนเรียกค่าเสียหายหรออย่าเข้าไปใกล้มากพี่”

“รถพี่เองแหละไม่ต้องห่วงหรอก”

“อ๋อ ห๊ะอะไรนะ”

“รถคันนี้เป็นของพี่เองจอดไว้ไม่ได้ค่อยใช้เท่าไหร่ ขี้เกียจขับมัน”

“โกหกป่ะเนี่ยพี่จะมีรถคันนี้ทำไมถ้าพี่จะใช้แค่จักรยานเนี่ย”

“ช่วยลดโลกร้อนไงไม่รู้หรออากาศช่วงนี้มันแย่จะตายคืนขับรถออกไปก็กินน้ำมันเปลืองน้ำมันอีกก็ปั่นจักรยานไปเติมแค่น้ำมันโซ่จักรยานแค่นั้นเอง”

“ขี้งกจังเลยนะ”

“พี่จะเอารถคันนี้นี่แหละไปส่งกวาง”

ผมถึงกับตกใจเมื่อเขาเอารถคันนี้ไปส่งผม ผมไม่คิดว่าเขาจะกล้าเอารถที่ราคาแพงแบบนี้ไปส่งผมที่ต่างจังหวัด หรือเขาแค่พูดเล่นว่าเป็นของตัวเองไม่น่าเชื่อนะเพราะเขาไม่ได้มีท่าทีว่าจะเป็นคนอวดรวยอะไรเลยก็ปกติก็เห็นใส่เสื้อผ้า 199 แต่งตัวก็ปกติธรรมดาเหมือนคนใช้ชีวิตธรรมดาจะมีลดราคาเกือบล้านได้แบบนี้ยังไง

“ตกใจอะไรก็รถพี่จริงๆ ไม่เชื่อหรอ”

“ก็มันไม่น่าเชื่อนี่นาพี่จะมีรถแบบนี้ได้ยังไงอ่ะ”

“เดี๋ยวจะทำให้ดู”

ผมลงจากรถจักรยานพี่เสือก็เอาจักรยานไปจอดก่อนที่จะเดินเข้าไปในหอพักโดยลากแขนของผมไปด้วยเมื่อเข้าไปในห้องกลับพบว่าของที่ผมเคยมาเสียตัวอยู่ที่นี่ก็เปลี่ยนไปจากที่เคยคับแคบมีความรู้สึกตอนนั้นพอมาตอนนี้กลับดูดีและมีพื้นที่กว้างขวางมากกว่าเดิมให้เขาเลยมาเก็บเสื้อผ้าซัก 2-3 ตัวของจำเป็นต่างๆยัดใส่กระเป๋ายังลวกๆ ก่อนจะเดินไปที่ตู้แล้วก็ดึงลิ้นชักออกมาในนั้นมีพวงกุญแจอยู่หลายพวงก่อนจะเลือกมา 1 พวงแล้วก็พยักหน้าตอบครับผมพาผมไปที่หน้ารถคันนั้นก่อนจะกดรีโมทรถก็ถูกปลดล็อคในทันทีผมตกใจจนตาค้างไปเลยครับไม่คิดว่ารถคันนี้จะเป็นของพี่สวยจริงๆหรือว่าจะเป็นรถของพี่ราเชนเพื่อนเขาก็ได้เพราะพี่ราเชนดูท่าทางเป็นคนที่โดยมากๆคนนึงเลยน่าจะยืมรถเพื่อนมาในความคิดของผมนะครับ

“ขึ้นรถสิเดี๋ยวพี่พาไปหอพักจะได้ไปเก็บของพี่จะได้ไปส่ง”

“แล้วพี่เก็บของตามผมมาทำไมครับพี่จะไปเยี่ยมคุณยายกับผมด้วยหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิพี่จะไปไหว้ท่านด้วยกวางคงไม่มีปัญหาใช่ไหม”

“ผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วครับตามสบายพี่เลย ขอแค่พี่ไม่รังเกียจก็พอเห็นหน้ากูเป็นคนขี้รังเกียจคนขนาดนั้นเลยหรอ”

“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นครับผมแค่กลัวพี่จะรับไม่ได้ถ้าไปที่บ้านของผมแล้วไม่ได้เป็นอย่างที่คิด”

“อย่าคิดมากเป็นเมียกูแล้วอ่ะ อย่าคิดมากเลยกวางก็รู้ไม่ใช่หรอว่าไม่คิดมากอะไรอยู่แล้ว”

“พี่แทนตัวเองว่าพี่ได้ไหมล่ะผมไม่อยากให้พี่พูดกูมึงกับผมเลย”

“ได้สิตามใจอยู่แล้ว”

พี่เสือพาผมกลับหอพัก เพื่อไปเก็บของจะได้เดินทางกลับต่างจังหวัดได้ทันทีและไม่ได้ไปถึงจนค่ำมืดผมโทรบอกคุณยายว่าผมจะกลับบ้านไปหาคุณยายท่านดีใจมากที่ผมจะกลับไปเยี่ยมท่านเพราะผมไม่ได้กลับไปหาท่าน 2-3 เดือนแล้ว ยังดีที่พ่อของไอ้มิ่งท่านเป็นคนใจดีผมในฐานะลูกเลี้ยงท่านก็ดูแลทั้งครอบครัวของผมเป็นอย่างดีเพราะทางของผมมีแค่คุณยายคนเดียวเท่านั้นที่เป็นเสาหลักของผมมาโดยตลอดท่านก็ให้ความช่วยเหลือผมและยายตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้คุณยายก็แก่มากแล้วพ่อของไอ้มิ่งก็ให้พยาบาลมาคอยดูแลอยู่เป็นเพื่อนท่านตอนที่ผมไม่อยู่และครั้งนี้ผมก็จะไปหาท่านสัก 2-3 วันให้ท่านหายคิดถึงผมบ้าง

“เลี้ยวซอยข้างหน้าเลยครับ”

ผมบอกกับพี่เสือแบบนั้นพี่เขาก็เลี้ยวรถเข้าไปในซอยบ้านคุณยายที่ถูกพยาบาลพยุงมาก็ทำหน้าตกใจและงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะไม่เคยเห็นรถลักษณะแบบนี้มาจอดที่หน้าบ้านของตัวเองเลยแต่พอเห็นผมลงมาจากรถก็ยิ้มขึ้นมาทันทีคุณยายผอมลงไปมากเลยนับตั้งแต่ที่เราจากกันไม่ได้มาเจอหน้ากันหลายเดือนแบบนี้

“คุณยายสวัสดีครับผมคิดถึงคุณยายจังเลย”

“น้องกวางลูกยายก็คิดถึงหนูเหมือนกันทำไมหนูเพิ่งมาหายายเหรอลูก”

“ผมพึ่งมีเวลาว่างมาครับคุณยาย คุณยายคงไม่โกรธผมนะครับ”

“ยายไม่โกรธหรอกไม่เคยโกรธเลยสักนิดเดียวดีที่หลานยายมาหายายเดินทางไปยังไงบ้างลูกเหนื่อยมากไหมยายเตรียมอาหารเอาไว้ให้ด้วยนะ”

“ไม่เหนื่อยเลยครับคุณยาย คุณยายครับนี่พี่เสือแฟนผมเองครับ”

ผมแนะนำตัวของพี่เสือออกไปเผลอปากพูดออกไปว่าเขาเป็นแฟนตัวเองทำเอาคุณยายหัวเราะคิกคักแม้กระทั่งคุณพยาบาลก็หัวเราะด้วยความโก๊ะของผมไปด้วย หน้าของผมนี่แดงขึ้นมาเลยตัวของพี่เสือเองก็ยิ้มออกมานิดๆก่อนจะยกมือไหว้คุณยาย คุณยายเองท่านก็รับไหว้ทันที

“สวัสดีครับคุณยายผมชื่อเสือนะครับ”

“สวัสดีจ้ายินดีต้อนรับนะหลานเขย”

“ครับคุณยาย”

“เอ่อ...”

“เข้าบ้านกันเถอะเดี๋ยวยายจะให้คนไปอุ่นอาหารให้ดีไหมจะได้ทานอาหารรสร้อนจะได้ไม่เสียสุขภาพ”

“ขอบคุณครับคุณยายฝากท้องในคืนนี้ด้วยนะครับ”

“ได้เลยเข้ามาๆสิ”

คุณยายชักจูงให้พี่เสือเข้าไปในบ้านด้วยกันผมเองก็พึ่งพูดอะไรไม่ออกควรที่จะก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปในบ้านเช่นเดียวกันผมเองก็อายนะครับอยู่ๆก็ไม่บอกว่าเป็นแฟนตัวเองน่าอายชะมัดทั้งๆที่ว่าเพิ่งคุยกันว่าจะดูใจกัน 2 เดือนเรียนรู้ซึ่งกันและกันไปก่อนแต่ตัวเองดันพลั้งปากพูดออกมาแบบนั้นรู้สึกอายจะแย่แถมยังพูดผิดคำพูดกับพี่เสืออีกเขาจะมองผมเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ยไม่อยากจะคิดเลย

“เขินหรอพี่ไม่เห็นเขินเลย น้องพูดน่ารักดีออกจะตายไป”

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นสักหน่อยผมเผลอปากไปเองแหละ”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกพี่เข้าใจความหล่อของพี่มันกระแทกใจน้องกวางมากใช่ไหมล่ะเลยทำให้พังปากพูดแบบนั้นไป”

“คนเจ้าเล่ห์”

ผมพูดแบบนั้นก็เดินตามหลังเขาไปนั่นล่ะครับน่าอายก็อายอยู่หรอกแต่ว่าพอพูดไปพูดมาผมเลยคำว่าเป็นแฟนกันมาแล้วแหละถ้าเรียกผัวเมียก็ไม่ผิดไปจากคำพูดหรอกเพราะเคยมีอะไรกันแล้วแถมที่เขายังบอกว่าผมเป็นคู่แห่งโชคชะตาเขาอีกผมเองก็รู้สึกแปลกใจที่ตัวเองดันกลายเป็นเนื้อคู่ของเขาแบบนี้

“วันหลังเดี๋ยวพี่จะให้น้องไปไหว้พ่อกับแม่พี่บ้าง”

“ผมคงยังไม่พร้อมหรอกมั้งครับพี่จะพาผมไปหาพ่อแม่เนี่ยนะท่านคงจะคิดว่าผมไปเกาะพี่กินมากกว่าละมั้ง”

“บ้านพี่ไม่ได้รวยอะไรขนาดนั้นหรอกอย่าคิดมากเลย”

“ผมเชื่ออะไรพี่ได้บ้างเนี่ย”

“เชื่อได้สิทุกคำพูดของพี่เป็นคำพูดที่จริงจังมากที่สุดแล้วไม่เคยล้อเล่น”

“ผมเชื่อก็ได้ครับว่าพี่พูดจริงๆเอาไว้เวลาเราว่างทั้งสองคนค่อยไปก็ได้ครับ”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกการไปครั้งนี้ก็เหมือนกับการไปเที่ยวพักผ่อนนั่นแหละวันนี้พี่ก็มาหาคุณยายของน้องกวางก่อนวันหน้าเราค่อยไปหาพ่อแม่พี่กัน”

“ครับพี่”

ผมพูดคุยกับเขาแล้วก็ทานอาหารกันไปอย่างมีความสุขบรรยากาศในการทานอาหารของคุณยายก็ดีขึ้นมากเลยครับท่านทานอาหารได้เยอะมากกว่าเดิมเพราะพี่พยาบาลบอกว่าตอนที่อยู่กันสองคนกับพี่พยาบาลคุณยายไม่ทานอาหารเลยบางทีจะทานอาหารก็ทานนิดเดียวเพราะคิดถึงผมทันก็เลยทานอาหารได้น้อยลงกว่าเดิมผมเองก็สงสารท่านนะครับที่ต้องมาอดอาหารเพราะคิดถึงผมแบบนี้ความเป็นหลานของผมก็อยากให้คุณยายสุขภาพแข็งแรงทานอาหารเยอะๆและก็ไม่อยากเป็นตัวการทำให้คุณยายไม่อยากอาหารแบบนี้

“คืนนี้ผมไปนอนเป็นเพื่อนคุณยายนะครับ”

“ถ้าน้องกวางมานอนกับยายแล้วพี่เสือของน้องกวางและลูกจะไปนอนกับใคร”

“พี่เขาโตแล้วนะครับคุณยายไม่เป็นอะไรหรอกเขานอนคนเดียวได้แค่คืนเดียวเอง”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ยายก็อยากนอนกอดน้องกวางของยายนะลูก”

“ผมก็อยากนอนกอดคุณยายครับ”

ไม่ใช่แค่คืนนั้นคนเดียวนะครับที่ผมนอนกับคุณยายผมนอนเป็นเพื่อนท่านครบทั้ง 2 คืนในวันที่ 3 ผมก็ต้องเดินทางกลับไปยังกรุงเทพฯแล้วเพื่อที่จะไปเรียนหนังสือตามปกติของผมซึ่งคุณยายก็อยากที่จะไปอยู่กับผมนะครับแต่ที่นั่นไม่สะดวกเลยท่านอยู่ที่นี่ก็มีคนคอยดูแลดีกว่าต้องไปอยู่กับผมที่ไม่มีเวลาว่างให้กับท่านเลยผมเองก็รู้สึกเสียใจนะครับที่ไม่อาจตอบคุณแทนคุณท่านได้ในตอนนี้เพราะตนเองต้องเรียนหนังสือคุณยายในตอนนี้ก็อายุเกือบ 70 แล้วทำให้ผมกลัวว่าท่านจะร่างกายอ่อนแอและจากผมไปให้เร็ว

แม้ว่าจะรู้สึกแบบนั้นแต่ผมก็ยังคิดว่าท่านคงจะไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอกเพราะท่านแข็งแรงดีแล้วไม่ได้มีโรคภัยไข้เจ็บอะไรมากนักแต่ที่มีพี่พยาบาลคอยอยู่ด้วยเพราะท่านอายุมากแล้วไม่มีคนดูแลก็เลยให้พี่พยาบาลคอยอยู่เป็นเพื่อน ผมนั่งรถมากับพี่เสือกลับมาจากบ้านคุณยายที่ต่างจังหวัดคุณยายก็เตรียมของให้ผมไปทานที่หอพักเยอะแยะมากมายแถมยังมีของฝากให้ไอ้มิ่งและพี่เสือไปทานด้วยกันอีกต่างหากท่านเป็นคนใจดีมากครับคุณยายท่านเหงามากสิ่งที่ทำให้ท่านหายเหงาได้ก็คือการทำอาหารเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกของตนเองจึงชอบทำอาหารชอบทำขนมเพื่อไม่ให้ตัวเองมีเวลาว่างขนมและอาหารเหล่านี้ก็จะถูกส่งมาให้ผมที่หอพักของผมเองเกือบทุกเดือน

“คุณยายน่ารักมากพี่ชอบคุณยายมากเลยนะ”

“ท่านอายุเยอะมากแล้วครับการที่ท่านจะคลายเหงาได้ก็คือการทำอาหารท่านจึงทำอาหารเยอะเป็นพิเศษให้กับผมพี่แล้วก็เพื่อนผม”

“เสียดายที่พี่เป็นลูกชายคนเดียวคุณตาคุณยายคุณปู่คุณย่าเสียชีวิตหมดแล้วเหลือแค่พ่อพี่กับแม่พี่เท่านั้น พี่เลยไม่รู้ว่าการอยู่กับคนที่อายุมากกว่าเยอะขนาดนี้เป็นยังไงแต่พี่ได้มาอยู่กับคุณยายของน้องกวางแล้วก็รู้สึกว่าท่านเป็นคนใจดีมาก”

“ใช่ครับท่านเป็นคนใจดีมากเลย ใจดีถึงขนาดผมรู้สึกว่าผมอยากให้ท่านใจร้ายมากเลยลูกสาวของท่านแม่ของผมไม่เคยมาดูดำดูดีคุณยายเลยมีเพียงคุณยายที่เลี้ยงดูผมมาท่านไม่เคยโกรธลูกสาวของท่านเลยนะครับ”

“ทุกคนก็มีเหตุผลของตนเองอย่าคิดมากเลยต่อให้ไม่มีพ่อกับแม่คอยดูแลก็ยังมีคุณยายยังมีพี่แล้วก็ยังมีน้องมิ่งเพื่อนของน้องอีกไม่ใช่หรอ”

“ก็จริงของพี่นะครับขอบคุณมากนะครับ”

ขอบคุณมากนะครับพี่เสือที่ไม่เคยรังเกียจคนที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่อย่างผมแล้วก็รักในครอบครัวของผมในแบบที่ผมเป็นผมพูดแบบนั้นอยู่ในใจเพราะกลัวว่าถ้าผมพูดออกไปกลัวจะเสียเชิงตัวเองแต่ก็ไม่เป็นไรสักวันผมคงจะได้ขอบคุณเขาด้วยคำพูดของผมจริงๆหนูไม่ได้พูดในใจแบบนี้