วิศวะคนนี้มันหลงเมีย

ตอนที่ 1

ผมชื่อกวางเป็นชื่อที่ยายตั้งให้เพราะครั้งแรกที่ผมเกิดมาก็พูดคำว่ากวางทำให้ยายเข้าใจผิดคิดว่าผมอยากชื่อกวางก็คนที่เพิ่งเกิดมามันก็พูดได้อะไรแค่ไม่กี่อย่างแต่ยายของผมก็นึกอุตริคิดเองเออเองและตั้งชื่อนี้ออกมาฟังแล้วมันก็ดูหน่อมแน้มดีนะครับไม่อยากจะเชื่อว่าคนอายุ 20 กว่าปีในตอนนั้นซึ่งก็เป็นพ่อของผมจะกล้าตั้งชื่อลูกที่เป็นผู้ชายได้น่ารักขนาดนี้

ผมเข้าเรียนมหาลัยเอกชนชื่อดังที่ใครๆก็อยากเข้าเรียนในมหาลัยนี้แต่ว่าก็ไม่มีหวังเพราะคะแนนไม่ถึงและไม่มีทุนทรัพย์เพียงพอซึ่งผมก็ได้มีโอกาสในการเรียนของมหาลัยนี้เป็นเกียรติและเป็นสีของผมจริงๆครับผมเองไม่ได้เป็นเด็กที่เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้อย่างที่ใครๆคิดเพราะว่าผมมีวิถีชีวิตที่ธรรมดาเที่ยวเล่นตามประสาเหมือนคนอื่นๆทั่วไปดื้อบ้างเกเรบ้างเป็นธรรมดาเพราะคิดว่าในชีวิตนี้คงจะใช้ชีวิตให้มันสุดๆไปเลย

ในค่ำคืนที่ผมที่กำลังเรียนอยู่ชั้นปี 1 ก็คิดอยากจะออกไปเที่ยวหาอะไรกินข้างนอกแต่ตอนนี้มันเกือบจะเที่ยงคืนแล้วร้านค้าต่างๆก็เริ่มทยอยปิดตัวลงเพียงร้านเหล้าและเซเว่นเท่านั้นที่ตอนนี้กำลังเปิดทำการอาการหิวโหยของผมก็ตีรวนกันเกิดขึ้นเซเว่นคือที่พึ่งหนึ่งเดียวของผมในตอนนี้เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็เดินทางไปเซเว่นหน้าปากซอยทันที

“รับคุกกี้ช็อกโกแลตที่ตอนนี้มีโปรโมชั่นลดราคาไหมคะ”

“ไม่ครับ”

“คุณลูกค้าสะสมแต้มไหมคะ”

“ไม่ครับ”

“ทั้งหมด 250 บาทค่ะ”

“นี้ครับ”

เมื่อผมจ่ายตังค์เสร็จผมก็ถือของมากมายที่อยู่ในมือออกมาจากเซเว่นเพื่อเตรียมที่จะเดินกลับเข้าไปที่หอพักของผมแต่แล้วอยู่ๆก็มีบุคคลปริศนาผู้ชายเกือบ 3 คนเดินตามผมมาและข้างหน้าทางซอยก็มีผู้ชายอีกกลุ่มนึงยืนดักรออยู่ผมรู้เลยในตอนนั้นว่าตอนนี้ผมกำลังจะโดนโจรปล้น

“ว่าไงคนสวยซื้อของเยอะแยะเลยนะครับ”

“พวกพี่เป็นใครวะอยู่ๆก็มาดักรอต้องการอะไรกันแน่”

“จะให้พูดยังไงดีล่ะก็คงจะบอกว่ามาดักปล้นละมั้ง”

“เหี้ย!!!”

“ไอ้เด็กเวรนี่!! แม่ง!! น้ำลายเต็มหน้ากูเลยพวกมึงจับมันดิ๊!!!”

“ช่วยด้วยยยยยยยยยยย!!!!”

ผมแหกปากร้องตะโกนเมื่อไอ้ตัวหัวหน้ามันให้ลูกน้องตัวเองเข้ามาจับตัวของผมผมก็กรีดร้องเสียงดังเพื่อให้ใครที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ยินแล้วเหมือนว่าโชคชะตาจะเข้าข้างเมื่อคนที่เดินผ่านมามีรูปร่างที่สูงใหญ่ท่าทางน่ากลัวทำทรงผมเหมือนหนุ่มเกาหลีที่เขาไม่ได้เซ็ตผมเสื้อผ้าของเขาก็เหมือนใส่ชุดนักศึกษาแต่สภาพหลุดลุ่ยแต่พอมองดูเสื้อข้างนอกที่เป็นสีแดงเลือดหมูผมก็รู้เลยว่าเขาเป็นเด็กวิศวะและตราประจำมหาลัยก็เป็นของมหาลัยผมเองน่าจะเป็นรุ่นพี่ของผมอยากแน่นอนในตอนนั้นผมตัดสินใจตะโกนขอความช่วยเหลือจากเขา

“รุ่นพี่ครับช่วยผมด้วยผมกำลังจะโดนโจรปล้นช่วยผมด้วยนะครับ”

“เรียกกูงั้นหรอ?”

“พี่ช่วยผมด้วย!!”

ผมเริ่มแหกปากตะโกนอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายทำท่าทีเมินเฉยต่อผมแต่บุหรี่ที่เขากำลังสูบอยู่กลับถูกโยนลงพื้นและเขาก็ใช้เท้าขยี้บุหรี่อย่างเท่ แต่ตอนนี้สภาพของผมหวาดกลัวขึ้นมาทันทีเมื่อมองจ้องเข้าไปในดวงตาที่ดุดันและคมกริบของเขารอยยิ้มที่แสนน่ากลัวค่อยๆโผล่ขึ้นมาแม้กระทั่งโจรที่กำลังดักบนผมมันก็หวาดกลัวไปด้วยเช่นกัน

“พวกมึงแม่ง กวนอารมณ์กูสูบบุหรี่ชิบหายมึงจะปล่อยมันไม่ปล่อย”

“นั้นมันไอ้เสือวิศวะนี้น่า หนีเร็ว!!!!”

ไอ้ตัวหัวหน้าเมื่อเห็นผู้ชายที่กำลังเข้ามาช่วยผมพวกมันก็รีบแหกปากแล้วก็รีบวิ่งหนีไปส่วนผมเองก็กลัวจนตัวสั่นขาสั่นพรึบๆ แม้แต่แรงวิ่งก็ไม่มีผมกลัวเหลือเกินแม้กระทั่งคนตรงหน้าที่เข้ามาช่วยผมก็รู้สึกว่าตัวเขาร่างใหญ่ๆของเขาก็กระชากผมให้ลุกขึ้นยืนและเก็บของที่หล่นลงพื้นที่ผมทำหลุดมือตอนที่เจอกับพวกโจรพวกนั้น

“มึงชื่ออะไร”

“ผมชื่อกวางครับขอบคุณนะครับที่ช่วยเหลือ...”

“กูชื่อเสืออยู่คณะวิศวะ กูหล่อที่สุดในมหาลัยแล้วตอนนี้กูอายุ 21 ปีแล้วมึงก็คงเป็นเด็กปี 1 ใช่ไหมถึงกล้ามาเดินอะไรแถวนี้ตอนดึกๆไม่รู้หรอว่าที่นี่เขาดักปล้นกันบ่อยๆ”

“ผมไม่รู้ครับผมเลยมาก็เพราะผมหิวผมเลยออกมาหาอะไรกินไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้”

“ช่างมันเถอะมึงไม่รู้ก็ไม่เป็นไรแต่กูมีคำถามอีกเรื่อง”

“เรื่องอะไรครับถ้าผมตอบได้ผมก็จะตอบ”

“มึงมีผัวยัง”

“ห๊ะ!!! ผมเนี่ยนะมีผัวผมต้องมีเมียสิครับ”

“มึงมาเป็นเมียกูสิกูจะซื้อมาม่าให้กินทุกวันเลย กูโสดกูไม่มีเมียมีเงินกูให้เวลามึงได้มึงอยากกินอะไรกูจะซื้อให้มึงกินแต่กูชอบกินมาม่ามึงเลิกเป็นเพื่อนกูกูมีเพื่อนแค่ไม่กี่คนแต่กูไม่รับมึงว่าเป็นรุ่นน้องแต่มึงกูอยากได้เป็นเมียมากกว่า”

“แล้วใครอยากเป็นเมียของพี่กันวะชิบหายไม่ได้อยากเป็นเมียผู้ชายนะเว้ย”

ผมพูดแบบนั้นเสร็จแล้วก็ดูใบหน้าที่บึ้งตึงขึ้นมาทันทีผมหวาดกลัวขึ้นมาก็เลยรีบเก็บของและกำลังจะหมุนตัวกลับไปเสียงของเขาก็ดังขึ้นทำเอาผมสั่นสะท้านไปทั้งตัวเพราะความกลัวเขาจะทำร้ายผมโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว

“เดี๋ยวกูไปส่งมึงไปเองมึงโดนมันดักปล้นอีกแน่”

พูดจบพี่แกก็คว้าจักรยานที่อยู่ใกล้ๆก่อนที่จะลากผมให้ซ้อนจักรยานแล้วก็พาผมปั่นเข้าไปในซอยจักรยานโกโรโกโสของแกทำเอาผมเกือบหัวใจวายเพราะกลัวว่ามันจะเบรคไม่ได้หรืออาจจะหลุดครึ่งนึงก็ได้ผมลุ้นไปตลอดทางจนในที่สุดความกังวลใจที่สุดของผมก็มาถึงและสิ้นสุดสักทีพร้อมเมื่อมาถึงที่พักของผมแล้วจักรยานเจ้ากรรมที่ทรมานทรกรรมกว่าจะมาถึงหอพักก็ถึงกับโซ่หลุดพี่แกก็ยิ้มไม่ได้พูดอะไรก่อนที่จะไล่ผมลงจากรถและให้ผมขึ้นไปบนห้องผมมองลงมาจากบันไดก็เพราะว่าพี่แกกำลังซ่อมจักรยานอยู่ผมถึงกับกุมขมับกับการถูกรุกแบบไม่ทันตั้งตัวเพราะพี่แกบอกว่าอยากได้ผมเป็นเมียมันเรื่องเหี้ยอะไรกันวะเนี่ย

“มึงเป็นอะไรวะกวางทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“ไอ้มิ่งมึงรู้จักพี่เสือเปล่าวะเสือคณะวิศวะอายุ 21 ปีน่าจะประมาณปี 3 มึงรู้จักไหม”

“มึงไปรู้จักพี่เขาได้ไงวะเกิดอะไรขึ้นพี่เขาทำอะไรมึงหรือเปล่า”

“กูแค่บังเอิญเจอพี่เขารู้สึกกลัวก็เลยอยากรู้ว่าพี่เขาเป็นใครทำไมถึงได้น่ากลัวแบบนั้น”

“มึงโคตรโชคดีเลยรู้ตัวไหมพี่เสือ แม่งเป็นคนเหี้ยที่สุดในคณะวิศวะแล้ว เป็นอันธพาลประจำมหาลัยบางคนก็ว่าพี่แกเป็นมาเฟียบางคนก็บอกเป็นลูกยากูซ่าบางทีก็บอกว่าเป็นอันธพาลที่เหี้ยที่สุด มีดีที่ความหล่อนอกนั้นก็เหี้ยหมด พี่เขาเป็นเดือนมหาลัยที่ได้รับคะแนนโหวตมากมาจากรุ่นน้องรุ่นพี่ในมหาลัยเรา”

เอือกกกก...!!

“...”

“อีกอย่างนะมึงคนที่จ้องหน้าพี่มันน่ะส่วนมาก ศพจะไม่สวยโดนกระทืบหน้าเละหน้ายับไปหมดล่าสุดเมื่อวันก่อนไปทำหน้าตากวนตีนอีท่าไหนไม่รู้ไอ้รุ่นน้องปี 1 รุ่นเดียวกับเรานี่แหละไปหาเรื่องอีท่าไหนโดนตีนไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลเมื่อวานนี้เองโดนหนักซี่โครงหักแขนหักขาหักดีที่คอมันไม่หักไม่งั้นก็คงตายฟรีแน่”

“เขาโหดขนาดนั้นเลยหรอวะทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะ”

“ไม่รู้สิแต่เขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วไม่เปลี่ยนแปลงนิสัยก็เหมือนเดิมกูก็เพิ่งเข้ามาก็ไม่ได้รู้อะไรมากมายหรอกอันนี้ก็เป็นแค่รุ่นพี่ที่เล่ามาเขาไม่ทำอะไรมึงก็ดีแล้วทีหลังก็อย่าไปจ้องหน้าหรือสบตากับใครเขาอีกจะได้ไม่มีปัญหากูไม่อยากไปเฝ้ามึงที่โรงพยาบาลนะ”

“ไอ้มิ่งกูจะทำไงดีวะพี่เขาอยากได้กูเป็นเมีย”

“เหี้ยแล้วไอ้กวางงงง!!!”

“เออสิวะตอนนี้จะทำยังไงดีพี่เขาบอกว่าอยากได้กูเป็นเมียจริงๆจะตามจีบกูแถมเมื่อกี้ให้มึงพากูมาส่งมึงกูจะทำไงดีวะ”

“งั้นมึงก็ทำแบบนี้สิ”

“ทำแบบไหนวะ”

“ทำใจยอมเป็นเมีย อย่าขัดขืนเพราะชีวิตมึงจะสั้นลงทันที”

“ชิบหาย กูก็นึกว่ามึงจะให้คำแนะนำมาดีๆ ที่ไหนได้ให้กูยอมเป็นเมียเขา กูเป็นผู้ชายนะ จะยอมเป็นเมียเขาได้ยังไง”

“แล้วมึงจะหนีเขาได้ยังไงล่ะ มึงก็ดูพี่เสือด้วยอันธพาลประจำมหาลัยเลยนะ”

“แง๊!!!”

“ชิบหายอย่าร้องสิวะ เรื่องแค่นี้เอง”

“เรื่องแค่นี้เองพ่องมึงสิไอ้สัสช่วยกูไม่ได้แล้วยังส่งกูให้ยอมเป็นเมียเขาอีก”

“กูแค่พูดไปอย่างนั้นแหละมึงก็หลบหน้าเขาก็แล้วกันอย่าไปเสนอหน้าให้หน้าสวยของมึงเนี่ยไปให้เขาเห็นเท่านั้นแหละถ้าเขาเบื่อเขาก็ไม่ตามแล้ว”

“จริงหรอ”

“จริงสิวะเชื่อกู”

“กูจะบ้าตาย แง๊!!!!”

ในคืนนั้นผมก็ร้องไห้ครอบครัวคร่ำครวญเขาไม่อยากที่จะไปเป็นเมียของใครก็ดูพี่เขาด้วยหล่อก็จริงแต่เป็นอันธพาลแถมยังพูดจาหมาไม่แดกอีกใครอยากจะเป็นเมียเขาวะผมคนนึงแหละที่ไม่อยากเป็นและไม่คิดที่จะเป็นเมียใครด้วยผมอยากเป็นผัวผมอยากมีเมียเป็นผู้หญิงไม่ได้อยากมีผัวเป็นผู้ชายทำไมโลกต้องทำให้ผมรู้สึกแย่แบบนี้ด้วย

ตอนนี้ร้องไห้คร่ำครวญไปก็เท่านั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือจะให้เขาเห็นหน้าตาของคนอื่นฟังไม่ได้และเขารู้ด้วยว่าผมพักอาศัยอยู่ที่ไหนผมต้องย้ายหอ แต่ถ้าย้ายหอผมก็ไม่มีเงินโลกนี้ช่างอยู่ยากขึ้นทุกวันแล้วจริงๆ เรื่องย้ายหอก็ตัดออกไปกลัวแต่ว่าพี่มันจะมาหาผมตอนเช้าผมต้องไปเรียนตั้งแต่เช้าก่อนพี่มันจะมา ความคิดนี้เป็นความคิดที่ดีมาก

ในช่วงเช้าผมตื่นตั้งแต่เช้าตั้งแต่ตีห้าอาบน้ำแต่งตัวปกติมีเรียนตอนเก้าโมงเช้า ผมจะไปโรงเรียนก่อนนอนสักครึ่งชั่วโมงแต่วันนี้ผมจะออกตั้งแต่หกโมงเช้าให้มันรู้ไปเลยสิครับ

“ไอ้กวางมึงตื่นทำไมแต่เช้าวะ”

“กูจะไปเรียนไง”

“ไอ้กวางวันนี้วันเสาร์ไม่มีเรียน”

“ห๊ะ! วันนี้วันเสาร์ เหี้ยเอ๊ย!! กูลืมว่าวันนี้วันเสาร์”

“มึงหลอนจะเป็นประสาทไปแล้วไอ้กวาง”

ผมเปลี่ยนชุดนักศึกษาออกก่อนที่จะใส่ชุดนอนเหมือนเดิมและล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มนิ่มของผมขนาดจะหลบหน้าเขาก็ไม่ดูเวล่ำเวลาเลยจริงๆ แถมยังมีหน้าไปหลบผิดวันอีกผมนี่มันโง่จริงๆเลย ต่อให้พูดไปแบบนั้นแต่ว่าความง่วงนั้นมันสะสมเป็นผมเผลอหลับไป รู้ตัวอีกทีไอ้มิ่งจะเข้ามาปลุกแถมคนที่เดินมาด้วยดันเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดก็คือพี่เสือนั่นเอง

“พี่เขามาเคาะประตูแต่เช้ากูก็เลยเปิดให้เขาเข้ามา”

“มึงก็ให้พี่เขาเข้ามาเนี่ยนะ”

“ไม่งั้นประตูห้องเราก็พังสิวะมึงโง่ป่ะเนี่ย”

“มึงนี่มันเหี้ยจริงๆเลย ปล่อยให้เขาเข้ามาก่อกวนเพื่อนมึงได้ยังไงเนี่ย”

“กูไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละอยากจะคุยก็คุยกันเองอย่ามาทำประตูห้องพัง และอย่ามาโวยวายรำคาญ”

“ไอ้มิ่งจะไปไหน!!!”

“ไปหาเมียกู”

ไอ้เชี้ยมิ่งมันทิ้งผมก่อนที่จะออกไปจากห้องปล่อยให้ผมกับพี่เสือนั่งมองหน้ากันในมือของพี่เสือก็ถือถุงอาหารไม่แน่ว่าเขาอาจจะซื้ออาหารมาให้ผมก็ได้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเมื่อเขาตั้งใจจะเอาอาหารเช้ามาให้แต่ผมกลับคิดที่จะหนีเขาไปเรียนยังดีที่ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ไม่อย่างนั้นผมคงจะรู้สึกผิดมากกว่านี้อีก แล้วทำไมผมต้องรู้สึกผิดในเมื่อผมไม่ต้องการในสิ่งที่เขาจะหยิบยื่นให้ไม่ได้ต้องการเลยสักนิดแต่อาหารที่เขาซื้อมากดถูกใจและรู้สึกว่าอยากอาหารขึ้นมาทันที่เหมือนกันนะเนี่ย

“ซื้อมาฝาก”

“อ๋อ...”

“ชอบกินอะไรไม่รู้แต่กูชอบกินอันนี้ก็เลยซื้อให้”

“แล้วทำไมพี่ต้องซื้อให้ผมนะครับ”

“กูจะซื้อให้เมียไม่ได้หรือไง”

“ใครเป็นเมียพี่กันผมไม่ได้เป็นเมียพี่สักหน่อยอย่ามาโมเมนะ”

“ปากดีจริงมึงอ่ะ ถ้าเป็นคนอื่นกูเตะปากแตกแล้วนะเนี่ยไปดีที่มึงเป็นว่าที่เมียกูแล้วกูจะไม่ทำอะไรเมียกูแบบนี้ด้วยจงดีใจไปซะ”

“พี่เมากาวป่ะเนี่ยถ้าเมาก็กลับบ้านไปซะไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้วผมก็ไม่อยากเป็นเมียของผู้ชายคนไหนด้วย”

“นี่มึงยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าตัวเองมีกลิ่นที่หอมมากกว่าคนอื่น”

“ผมไม่ได้โรคจิตขนาดนั้นนะที่ต้องรวมเนื้อรวมตัวของตัวเอง”

“แสดงว่ายังไม่รู้จริงๆสินะว่าตัวเองพิเศษยังไง”

“ความพิเศษยังไงพี่ช่วยบอกผมหน่อยสิพี่ถึงตามติดผมขนาดนี้”

“นายคือผู้ชายท้องได้ใช่ไหม”

“จะบ้าหรอผมเป็นผู้ชายนะจะท้องได้ยังไง พี่เป็นโรคประสาทป่ะเนี่ย”

“ถ้ากูไม่ชอบมึงสักหน่อยนะกูจะเตะมึงคว่ำแล้วมาด่ากูแบบนี้”

“เหอะ! พี่ก็ดีแต่เก่งกับคนที่อ่อนแอกว่านั่นแหละ”

“งอนหรอเมีย”

“อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ”

“ทำไมจะเรียกไม่ได้สุดท้ายแล้วมึงก็ต้องเป็นเมียกูเหมือนเดิมทำไมทำใจยอมรับเรื่องจริงไม่ได้หรือไง”

ผมเงียบไปสักพัก เพราะไม่อยากที่จะทะเลาะกับเขา แล้วไม่อยากพูดอะไรกับเขาอีก กลัวว่าผมยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้เขาพูดจาทำร้ายความรู้สึกผมมากไปกว่านี้ เพราะยังพูดว่าผมเป็นเมียเขา ผมก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีแถมยังมาบอกว่าผมเป็นผู้ชายที่ท้องได้ใครจะไปรู้วะไม่เคยเอากับใครนี่นา

“เงียบทำไมยอมรับความจริงได้แล้วหรอหืม...”

“ตกลงพี่จะคุยเรื่องอะไรกับผมกันแน่รีบพูดมาเถอะ”

“มึงเป็นคนแรกเลยนะที่ทำตัวไม่กลัวกูจริงๆก็กลัวมากใช่ไหมถึงได้สั่นแบบนั้น”

“ใช่ครับทำไมผมจะไม่กลัวเพราะพี่เป็นอันตพาลของมหาลัยก่อกวนคนอื่นทำร้ายคนอื่นไปทั่วทำไมผมจะไม่กลัวล่ะผมก็รักตัวกลัวตายที่ผมกลัวพี่ก็ต้องเข้าใจนะครับเพราะผมไม่อยากยุ่งกับคนที่เป็นอันธพาล”

“ปากดีสมกับเป็นว่าที่เมียกูจริงๆ”

“พี่มีเรื่องอะไรก็ได้พูดมาเถอะครับผมจะได้กลับไปนอนต่อ”

“มึงเคยอ่านนิยายอัลฟ่าโอเมก้าไหม มึงก็เป็นผู้ชายท้องได้เหมือนโอเมก้าในนิยาย แล้วกูก็คืออัลฟ่าของมึง...”

“อย่าเยอะเกินไปป่ะหมกมุ่นหรือเปล่าเนี่ยพี่”

“มันคือเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องโกหก”

“แล้วทำไมผมไม่เคยได้กลิ่นของพี่เลยโกหกป่ะเนี่ย”

“ถ้ามึงได้กลิ่นของกูมึงต้องยอมอ้าขาเป็นเมียกูง่ายดายแน่นอนถ้ากูไม่ทำแบบนั้นเพราะกูตั้งใจที่จะจีบมึงให้มึงตกลงเป็นเมียกูได้คือความรู้สึกของมึงเองไม่ใช่ความที่ถูกบังคับจากคนที่อยู่เหนือกว่ามึง”

“มึงเองก็เพิ่งอายุได้ 18 ปีพ่อกับแม่ไม่เคยที่จะบอกเรื่องนี้กับมึงเลยหรอ”

“ผมไม่มีพ่อแม่หรอกนะวันนี้ผมถือว่าพี่ไม่ได้มาพูดอะไรกับผมก็แล้วกันเลิกอ่านนิยายบ้างนะครับจะได้อยู่ในโลกของความเป็นจริง เชิญครับ”

“ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรแต่ที่แน่ๆก็คือมึงสามารถท้องได้จริงๆแต่ว่าวันนี้กูจะกลับไปก่อนหาที่กูซื้อมาให้ก็กินซะแล้วก็ไปนอนจะได้มีเนื้อมีหนังมากกว่านี้กูไปล่ะ”

พี่เขาก้าวออกไปผมจึงทรุดลงกับพื้น แข้งขาอ่อนแรงกันไปหมด ทำไมผมกล้าไปต่อล้อต่อเถียงกล้าไปด่าพี่เขาแบบนั้นกัน ถ้าเกิดว่าเขาโกรธขึ้นมาแล้วจัดการกระทืบผมสภาพผมคงต้องให้ไอ้มิ่งมาเก็บกวาดแน่นอนไม่น่าปากดีเลยแต่พี่เขาก็คงอ่านนิยายมาเยอะเป็นประสาทไปแล้ว เป็นอันธพาลไม่พอยังเป็นโรคประสาทอีกคงต้องระวังตัวแล้วล่ะ เกิดวันดีคืนดีอยู่ๆก็อยากมากระทืบผมหรือดักฆ่าผมกลางทางจะทำยังไงน่ากลัวจริงๆ

ผมก็นึกว่าเขาจะโกรธจะเกลียดผมไปแล้วที่ผมด่าเขาในวันนั้นแต่ในทุกๆเช้าของวันเสาร์และวันอาทิตย์ที่ผ่านมาแม้กระทั่งตอนเย็นเขาก็แวะมาที่หอของผมและดูเหมือนว่าจะรู้จักและสนิทสนมกับเจ้าของหอเป็นอย่างดีพี่มัน จึงได้เข้านอกออกในของหอพักนี้ได้อย่างสะดวกสบายผมนี่เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่นี่ปลอดภัยจริงๆแต่พี่เขาก็แวะเวียนเอาอาหารมาให้ไม่ว่าจะช่วงเช้าและช่วงเย็นจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของพี่เขาไปซะแล้วและจะมาตรงเวลาด้วยซ้ำช่วงนี้ผมรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวเป็นธรรมดาของอากาศที่กำลังเปลี่ยนแปลงแต่ก็เป็นแค่ช่วงนี้ที่ผมเริ่มเป็นเพราะปกติอากาศเปลี่ยนแปลงผมก็ไม่ได้มีอาการอะไรแปลกๆแบบนี้เลยแต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าร่างกายจะอ่อนแอกว่าเดิมอีกคงต้องไปหาหมอสักวันแล้วล่ะผมเป็นนักศึกษาปี 1 จะมีเรียนเฉพาะอังคารพุธแล้วก็วันพฤหัสบดี 3 วันเท่านั้นเพราะเป็นการเรียนที่ปูพื้นฐานก็เลยไม่ค่อยได้ไปเรียนเต็มวันเหมือนคนอื่นๆอาจารย์ก็เคยบอกแล้วว่าผมจะเข้าเรียนอย่างเต็มสูตรแล้วไม่มีเวลาพักก็คงจะเป็นช่วงขึ้นปี 2 ปีเริ่มทำงานหนักแล้วไม่มีเวลาพักแล้วล่ะก็กอบโกยช่วงปีหนึ่งให้ดีกับการนอนรายการเที่ยวเล่นเพราะปีที่ 2 จะไม่มีเวลาได้พักผ่อนแบบนี้อีกผมก็เลยทำตามคำบอกเล่าของอาจารย์และพวกรุ่นพี่โดยการก่อกวนการนอนและการเที่ยวเล่นของผมให้ดีที่สุด

แต่แล้วอยู่ๆวันนี้พี่เขาก็ไม่มาเป็นวันจันทร์แท้ๆปกติเขาก็ต้องมาแต่วันนี้ดูท่าว่าเขาจะไม่ว่างจริงๆผมก็ดีใจนะครับที่เขาไม่มาเพราะผมกลัวว่าถ้าเขามาแล้วผมก็ไม่รู้จะคุยยังไงกับเขาเพราะเคยด่าเขาไว้เยอะแยะแต่เขาก็เป็นผู้ชายคนนึงจะทำให้รู้ว่าเป็นคนพี่เขามีความอดทนมากคนนึงเลยครับ