ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

หลายวันแล้วที่พี่เสือหายไปทำให้ผมคิดถึงเขาแบบแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะว่าเราไม่ได้เจอกันนานก่อนหน้านี้พี่เสือเขาซื้อของมาฝากซื้อขนมมาให้กินซื้ออาหารเช้ามาให้ทุกครั้งแต่พอพี่เขาหายไปกลับทำให้ผมรู้สึกคิดถึงยังบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่อยู่ๆพี่เขาก็หายไปแบบนี้ แต่สิ่งที่ทำให้ผมน่ารำคาญที่สุดก็คือมีรุ่นพี่ที่เป็นเดือนคณะแพทย์ปี 2 เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของผมแต่คนนี้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดมากกว่าพี่เสือซะอีกดูสายตาของเขาเหมือนคนที่จ้องจะกินเหยื่อยังไงยังงั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยโอเคกับเขาเท่าไหร่และผมก็ไม่อยากที่จะอยู่ใกล้เขาด้วยมันอธิบายความรู้สึกไม่ออกแต่รู้สึกว่าไม่ชอบใจเวลาคนคนนี้อยู่ใกล้ๆแต่ถ้าเป็นพี่เสือผมกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรหรือว่าตัวของผมจะเป็นคู่แห่งโชคชะตาของเขาจริงๆ

“กูถามจริงๆเถอะมึงไม่ชอบพี่เมฆหรอวะ”

“ไอ้มิ่งแล้วทำไมกูต้องชอบเขาด้วยวะ”

“เขาก็ดูเป็นคนดีนะ มึงไม่ชอบเขาเพราะว่ามึงชอบพี่เสือที่แต่ก่อนตามจีบมึงใช่ไหม”

“เขาเป็นผู้ชายนะอึดอัดจะตายพี่เมฆน่ะ”

“แล้วมึงไม่อึดอัดพี่เสือหรอ”

“ก็ไม่นะพี่เขาไม่ทำตัวแย่ใส่กูสักหน่อยแถมยังเว้นระยะห่างอย่างพอดีให้กับกูด้วยไม่ได้ทำตัวรุ่มร่ามเหมือนรู้จักกับกูมานานแบบพี่เมฆ”

“กูก็เห็นเขาแต่เนื้อต้องตัวมึงบางทีกูก็รู้สึกว่าเขาทำเกินไปจริงๆนะเว้ย”

“เรื่องนั้นแหละที่ทำให้กูไม่พอใจเขาไม่ได้สนิทอะไรกับกูสักหน่อยทำตัวรุ่มร่ามกูจะไปไหนมาไหนก็ชอบถามกูตลอดเลยไม่รู้ว่าเขาชอบถามอะไรนักหนา”

“แล้วมึงอ่ะจะปฏิเสธเขายังไงในเมื่อเขาก็ยังคงที่จะทำแบบนั้นอยู่”

“คงต้องหาแฟนสักคนแล้วแหละ”

“แต่ว่าคนที่จีบมึงเขาหายไปแล้วนี่”

“ก็หาคนอื่นสิวะ”

“หาใครหรอครับ”

“พี่เมฆ...”

พูดยังไม่ทันขาดคำก็โผล่ออกมาแล้วผมเห็นเขาเดินมาแล้วก็พูดแทรกพวกเราสองคนก็ทำให้ผมไม่พอใจมากขึ้นไปอีกผู้ชายอะไรไม่มีมารยาทเลยใครเป็นคนเลือกเขาให้เป็นเดือนคณะวะอยากดูหน้าคนมันหลับตาเลือกหน่อยบ่ไปเอาคนแบบนี้มาเป็นเดือนคณะทำไมหรือว่าหลอดหน้าตาดีที่สุดแล้ว ผมกับไอ้มิ่งมองหน้ากันอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆก็โดนใครก็ไม่รู้มาพูดจาพูดคุยด้วยอย่างเป็นกันเองแบบนี้มันแปลกๆนะแต่จะให้ด่าเขาก็ทำไม่ได้เพราะเราก็ควรมีมารยาทกับคนที่ไม่มีมารยาทกับเราหน่อย

“พวกเราแค่อยากจะเลือกใครสักคนไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”

“ยังงั้นพี่ว่างนะครับน้องกวางคิดว่าที่เหมาะสมจะไปกับน้องไหมครับ”

“ไม่ใช่ผมที่อยากจะไปหรอกครับมิ่งต่างหากอยากจะไป”

ผมรีบพูดดักทางเอาไว้เพื่อที่จะไม่ต้องไปกับคนแบบนี้ก็จะให้ทำยังไงได้ล่ะครับก็พยายามพูดดักทางเขาเอาไว้ไม่ให้เขาได้มีโอกาสทำคะแนนเพราะถึงยังไงผมก็ไม่เช็คคะแนนให้อยู่แล้วคนแบบนี้อย่าหวังเลยว่าผมจะชอบยิ่งทำให้ผมอึดอัดผมก็ยิ่งไม่ชอบใจใหญ่เลย

“อ้าวแล้วทำไมน้องไม่อยากไปล่ะครับ”

“ผมไม่อยากไปอ่ะครับผมเข้าเรียนแล้วขอตัวก่อนนะครับ”

“เรียนทันตะเหนื่อยไหมครับน้องกวาง”

“นิดหน่อยครับไม่เป็นไรขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง ไปก่อนนะครับ”

ผมส่งยิ้มให้เขาแบบเป็นมิตรที่สุดก็จะให้ทำไงได้ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดมากกับการตามตื๊อของเขาเขาทำเหมือนว่าผมตามตื๊อเขายังไงยังงั้นทำตัวแอ็คผ้าหน้าตาก็ไม่ได้เรื่องอยู่แล้วยังทำตัวบางถ้าอีกต่างหากยิ่งดูก็ยิ่งอยากจะอ้วกเบื่อความมั่นหน้าของผู้ชายคนนี้จริงๆ เมื่อผมเข้ามาเรียนก็เจอสายตาพวกผู้หญิงที่แอบปลื้มพี่เมฆเดือนคณะแพทย์อย่างหัวปักหัวปำต่อให้พวกแกหลงรักเขา คงไม่รู้สินะว่าเขาเป็นเกย์ชอบผู้ชายทำตัวมาดแมนแฮนซั่มสุดท้ายแล้วก็อยากกินตูดผู้ชายจนตัวสั่น

“ช่วงนี้มึงหน้ามืดบ่อยนะเป็นอะไรหรือเปล่า ตัวก็ร้อนไม่สบายหรอ”

“เป็นแบบนี้มา 2-3 วันแล้วไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่ได้เจอกันกับพี่เสือก็รู้สึกแบบนี้มาตลอดเลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร”

“กูว่ามึงไม่สบายแล้วล่ะไปหาหมอไหมเดี๋ยวกูจะพาไป”

“เหอะ ตอนอยู่ข้างนอกก็อ่อยพี่เมฆพอมาในห้องอ่อยมิ่ง เป็นผู้ชายก็ท่าทางดูตอแหลอยู่แล้วดูทำเข้าสิดูยังไงก็ตอแหลว่าไหมเธอ”

“ใช่ๆเราก็ว่าเป็นผู้ชายอะไรตอแหลจริงๆไอ้ผู้ชายไม่เลือกหน้าดูสิคนนั้นก็อยากได้คนนี้ก็อยากได้อยากจะอ้วก”

“แกก็อย่าไปว่าเขาสิก็เขาสวยอ่ะธรรมดานั่นแหละที่จะมีผู้ชายมาติดพันแบบนี้”

ผมหันไปมองคนที่กำลังว่าผมอยู่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อไปในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องร้อนตัวแต่การที่พวกเขามาด่าผมแบบนี้ผมก็ไม่โอเคเหมือนกันคิดว่าตัวเองเป็นใครวิเศษวิโสมาจากไหนถึงได้มาพูดจาดูถูกเหยียดหยามคนอื่นแบบนี้จะปลื้มใครก็ปลื้มไปทำไมต้องมาเบียดเบียนคนอื่นเขาด้วย แต่ดูเหมือนว่าผมจะยังไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่เพื่อนของผมไอ้มิ่งมันก็ดูไม่พอใจและด่ากราดผู้หญิงพวกนั้นทันที

“ก็อย่างว่าละเนาะขนาดผู้หญิงที่เขาบอกว่ามีดีนักหนายังไม่มีปัญญาหาผู้ชายเลยยังมั่นหน้าคิดว่าตัวเองสวยดูถูกคนนั้นคนนี้ว่าเป็นคนตอแหลถามจริงเถอะวันๆไม่เคยส่งกระจกหรอว่าใครหน้าตาดีกว่าใครจะเอาแต่คิดว่าตัวเองสวยมันโง่เองคิดว่าตัวเองสวยอ่ะไม่ได้หรอกนะมันดูโง่มัน”

“นายว่าใคร!!!”

“ว่าหมาบางตัวที่ไม่มีปัญญาหาผู้ชายแต่อยากได้ผู้ชายแต่ผู้ชายเขาไม่เอาแถมยังมั่นหน้าว่าตัวเองสวยเราด่าคนนั้นแหละไม่พอใจก็กรี๊ดสิครับให้เขารู้ไปเลยว่าเป็นผู้หญิงมันลำบากขนาดไหนปลื้มใครรหัสดูหน่อยนะครับผู้ชายคนนั้นน่ะกินผู้หญิงหรือกินผู้ชายดูไม่ออกหรอว่าใครอ่อยใครกันแน่หรือโง่เกินไปถึงดูไม่ออกก็อย่างว่านั่นแหละไม่ค่อยใช้สมองใช้แต่นมไต่เต้าเท่านั้นเอง”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะแกมีสิทธิ์อะไรมาด่าพวกฉันไอ้พวกคนชั้นต่ำ”

“พวกชั้นต่ำตรงไหนฉันยืนอยู่เนี่ยยังสูงกว่าเธอเลยอีเตี้ย”

“กรี๊ดดดดดด ไอ้มิ่งงงง!!!!!!!!”

“ทำไมอ่ะไม่พอใจหรอก็แค่บอกว่ามึงเตี้ยเท่านั้นเอง ว่าแต่คนอื่นชั้นต่ำดูตัวเองด้วยสูงให้มันถึง 160 ก่อนเถอะอย่าหาว่าบูลลี่เลยนะมันดูตลกผู้ชายที่กินผู้ชายก็คงเหม็นหอยของหล่อนนั่นแหละเขาถึงได้ไม่อยากกินปากก็หมาใครอยากจะกินหล่อนกัน”

“กรี๊ดดดดดด ไอ้มิ่งงงง!!!!!!!!”

“เสียงดังอะไรกันเป็นนักศึกษาแพทย์ยังทำตัวเหมือนคนไม่ได้รับการศึกษามีมารยาทบ้างนะก็แค่สองคนก็ด้วยเป็นผู้ชายพูดจาไม่ดีกับผู้หญิงมารยาททางสังคมติดลบเลยนะ”

เสียงของอาจารย์ประจำวิชาดังขึ้นดูก็รู้เลยว่าเป็นพวกใครเพราะนอกจากจะไม่มองหน้าคนที่หาเรื่องผมก่อนแล้วยังจะมาพูดจาไม่ดีกับผมอีกก็อย่างว่านั่นแหละครับคนพวกนี้นอกจากมีเงินแล้วก็ไม่มีอะไรอีกแม้กระทั่งสมองก็ไม่มีวนเวียนแต่อยากจะเอาชนะคนอื่นไปทั่วดูแล้วก็น่าสงสารพวกเขาที่ต้องพยายามมากกว่าคนอื่นๆ

“อาจารย์ก็พูดเกินไปนะครับแทนที่จะพูดจาให้เป็นกลางหาตัวคนผิดที่จริงๆแล้วอยากใส่ร้ายคนอื่นมากกว่าที่จะมาหาเรื่องคนที่ถูกรังแกนะครับ”

“นี่เธอกล้าว่าฉันหรอนายมิ่ง”

“อาจารย์ใหญ่มากนักหรอครับผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าการจะใหญ่มาจากไหนแต่ที่แน่ๆคือที่นี่คือมหาลัยเอกชนคนที่มีเงินก็สามารถเข้าเรียนนี้ได้ต่อให้มันสมองหมูโง่เหมือนควายก็สามารถเข้าได้อาจารย์อาจจะเข้าข้างคนที่มีเงินก็จริงนะครับแต่คนที่ทำชื่อเสียงให้กับมหาลัยก็คือคนที่ฉลาดไม่ใช่คนมีเงิน”

“พอแล้วมึงอย่าพูดกับอาจารย์แบบนั้นเลย”

“ทำไมอ่ะก็กูมันรวยพ่อกูมีเงินกูจะพูดยังไงก็ได้คนที่ทำร้ายจิตใจเพื่อนกูคนคนนั้นก็ต้องได้รับผลกรรมกูไม่ให้กลับมันไปตามติดพวกมาในชาติหน้าหรอนะ”

“พอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว”

“เก่งนักใช่ไหมอย่างนั้นเธอก็ไปเรียนปิดเทอมหน้าก็แล้วกันฉันจะกาชื่อเธอออก มาคอยดูก็แล้วกันว่าเด็กที่มารยาทต่ำแบบเธอใครเขาอยากจะสอนและใครจะเชื่อเธอหรือเชื่อฉันมากกว่ากันก็ลองดูสิถ้าฉันจะเอาชื่อเธอออกจากมหาลัยนี้”

“ได้สิครับผมก็อยากได้รับคำขอโทษเป็นเงินสดเหมือนกันจะได้รู้ว่าคนแบบอาจารย์จะมีเงินมากพอไหมพวกเธอด้วยนะคำพูดของพวกเธอเผอิญว่าฉันบันทึกเสียงเอาไว้แล้วอยากให้มหาลัยนี้ดังมากก็จะทำให้โอเคป่ะไปกันเถอะมึงไม่ต้องเรียนหรอกย้ายคณะก็ดีนะขนาดเฮงซวยแบบนี้ก็ไม่อยากเรียนอยู่แล้ว”

ไอ้มิ่งเพื่อนของผมมันพาผมออกจากห้องไปผมก็ยังคงเอ๋อๆอยู่เลยงงกับการกระทำทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นของเพื่อนผมหรือของครูไม่สิอาจารย์ที่นี่ที่วัดค่าของคนอื่นด้วยเงินผมเลยได้แต่ทำใจเพราะผมเองก็ไม่คิดที่อยากจะเรียนขณะนี้อยู่แล้วไปถ้าไม่ใช่ไอ้มิ่งมันติดที่นี้ล่ะก็ผมคงไม่เรียนที่นี่หรอกนะ เพราะว่าพ่อของไอ้มิ่งเป็นพ่อบุญธรรมของผมโดยเช่นเดียวกันผมก็เลยได้มีโอกาสได้เรียนมหาลัยที่แพงขนาดนี้

“มึงก็หัดใจเย็นมากกว่านี้หน่อยได้ไหม”

“มึงไม่เห็นอีพวกชะนีนั่นมันด่ามึงหรอน่ารำคาญจะตายห่า กับอีกแค่ผู้ชายเขาไม่อยากได้สาระแนพูดไปทั่ว อาจารย์นั่นอีกปากหมาฉิบหายหิวแสงหรอ”

“มึงก็ใจเย็นหน่อยแล้วมึงได้ย้ายคณะแบบนี้กลัวมึงจะไม่ด่ามึงหรอ”

“กระดาษอะไรล่ะมาด่ากูสิกูจะด่าให้ลืมบ้านเลขที่ไปเลยน่ารำคาญจริงๆเราย้ายไปอยู่คณะผัวกูไหม”

“ย้ายได้หรอมึง”

“ได้สิวะทำไมจะไม่ได้มึงว่าผัวกูเป็นใครโด่งดังชิบหายย้ายไปที่นั่นยังดีที่มีคนคุ้มครองเรา”

“เอาตามใจมึงก็ได้กูอยู่ที่ไหนก็ได้อยู่แล้วอีกอย่างก็ไม่ได้อยากเรียนคณะแพทย์แต่เสือกสอบติดเท่านั้นเองยังดีที่อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์แรกที่มาเรียนและเป็นอาทิตย์ที่เขาสามารถให้เราย้ายคณะไปได้ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายแน่นอนเลย”

“เอาเถอะเราย้ายไปอยู่คณะผัวของกูก็แล้วกัน”

“ถามจริงดิมึงกับผัวมึงสรุปเป็นผัวหรือเป็นเมียกันแน่วะเดี๋ยววันนึงก็เรียกเมียเดี๋ยววันนึงก็เรียกผัวกูสับสนนะเนี่ย”

“เขาเป็นผัวกูนี่แหละแต่น้องแหนมอ่อนแอทำตัวหวานแหววไม่สมกับชื่อมันเลยชื่ออย่างกับผู้ชายแมนชิบหายแต่นิสัยอ่อนหวานนุ่มนวลจนกูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ากูเป็นผัวหรือเป็นเมียมันก็ได้แค่เนี้ย”

“พี่เขาก็น่ารักออกก็แค่ผู้ชายชอบสีชมพูมีปัญหาอะไรหรอมึงอย่าคิดมากเลยยังไงเขาก็เอามึงทำเมียเหมือนเดิมนั่นแหละ”

“แน่นอนสิเอาก็เก่งใครจะทิ้งลงล่ะ”

“กูคิดว่าช่วงนี้มึงดูหน้าตาสวยขึ้นมากกว่าเดิมเลยนะแถมหุ่นยังเหมือนผู้หญิงเข้าไปอีกกลิ่นตัวหอมมากกว่าเดิมอีกไปทำอะไรมาวะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“งั้นเราไปที่ฝ่ายทะเบียนกันดีกว่าจะได้ไปย้ายคณะกัน”

“ได้สิ”

ผมมาทำเรื่องย้ายคณะกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้รู้แล้วว่าพี่รหัสเป็นใครพี่เขาชื่อพี่มิ้นเป็นพี่รหัสของผมหน้าสวยหุ่นเป๊ะอย่างกับผู้หญิงแต่เป็นผู้ชายแมนทั้งแท่งแถมยังห้าวอีกต่างหากพี่เขาบอกว่าเห็นตัวของผมนานแล้วและอยากได้มาเป็นน้องรหัสนานแล้วเหมือนกันตั้งแต่เปิดเทอมมารายงานตัวนั่นแหละผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมจะมาเรียนที่นี่เพราะก่อนหน้านี้ผมเคยพาเพื่อนอีกคนนึงมาสมัครเรียนและรายงานตัวน่าจะเป็นตอนนั้นละมั้งที่เขาคิดว่าผมจะเข้ามาเป็นน้องรหัสของเขาแต่ว่าน้องรหัสไม่ได้ขอเข้าได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอผมชักจะงงแล้วนะ

“พี่รู้ได้ยังไงครับว่าเพื่อนผมเป็นน้องรหัสของพี่”

“พี่จะไม่รู้ได้ยังไงพี่อ่ะสแกนคนออกว่าอยากเรียนคณะอะไรมากกว่ากันแต่พี่ก็รู้ว่าน้องอ่ะไม่เหมาะกับคณะแพทย์หรอกเพราะว่าไอ้พวกคณะแพทย์อ่ะมันมีแต่คนเหี้ย”

“ก็คงจะจริงล่ะครับ”

“แสดงว่าโดนไอ้ตัวชื่อว่าไอ้เมฆอ่ะตามจีบใช่ไหมล่ะพี่รู้ได้ไงครับไอ้เนี่ยหรอมันน่ะชอบตามจีบผู้ชายอยู่แล้วแหละปีที่แล้วอ่ะมันก็ตามจีบพี่เหมือนกันแต่ยังดีที่พวกรุ่นพี่ที่จบไปแล้วก่อนหน้านี้ช่วยพี่เอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นนะพี่ทุกข์ใจตายห่าเลยเนี่ยคงจะย้ายมหาลัยหนีมันไปแล้วแหละ”

“เขาเหี้ยขนาดนั้นหรอครับพี่”

“ยังดูไม่ออกอีกหรอว่าพวกมันชอบตามจีบคนหน้าตาดีดีที่มีพี่เสือที่ไปเคลียร์ปัญหาให้ไม่อย่างนั้นก็คงมีการยกพวกตีกันของเด็กวิศวะกับเด็กคณะแพทย์ไปแล้ว”

“ช่วงนี้พี่เสือทำอะไรหรอครับไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตาเลย”

“พี่เสือเขาเป็นเฮดว้ากเขาก็เลยต้องไปซ้อมวะกับคนอื่นน้องก็เข้าเรียนของคณะนะพี่ไม่ใช่หรอเดี๋ยวก็จะได้เห็นหน้าพี่เขาแล้วแหละโดนบังคับไปน่ะเพื่อนบังคับสงสารเขานะที่เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ปกติเขาไม่ทำหรอก”

“เขาดื้อมากเลยหรอครับ”

“ดื้อมากโหดมากเถื่อนมากเลยล่ะ แต่เขาเป็นคนมีเหตุผลนะความจริงพี่เขาก็ไม่ได้เป็นคนนิสัยแย่ถึงขนาดนั้นหรอก”

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหรอครับทำไมพี่เขาถึงได้เป็นแบบนี้”

“เมื่อปีที่แล้วพี่เขาอยู่ปี 2 เจอรุ่นน้องปี 1 แอบชอบมันเป็นผู้ชายและจับจู๋ของพี่เสือก็เลยโดนกระทืบไปนอนหยอดน้ำข้าวต้ม คณะของมันแล้วก็พวกรุ่นพี่เพื่อนมันแล้วก็พี่ชายของมันไม่พอใจก็เลยมาหาเรื่องพี่เสือแต่พี่เสือก็กระทืบกลับไปกลายเป็นตำนานสร้างตำนานคนเดียวสามารถต่อยคนเกือบครึ่งคณะได้แต่ก็ไม่มีใครที่จะล้มพี่เสือได้เลยเขาเป็นคนที่เก่งมากจริงๆ”

“เขาไม่ชอบผู้ชายหรอครับ”

“ต่อให้ไม่ชอบผู้ชายหรือว่าชอบผู้ชายพอถูกกระทำแบบนั้นเป็นการล่วงเกินเป็นการล่วงละเมิดทางเพศไม่มีใครพอใจกับเรื่องนี้หรอกถ้าเป็นพี่เองพี่ก็ไม่พอใจเหมือนกันพี่กระทืบให้มันตายคาตีนไปแล้ว”

“อย่างนี้นี่เอง”

“ว่าแต่เย็นนี้ว่างไหมล่ะเดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยงสายรหัส”

“ได้สิครับแล้วผมพาไอ้มิ่งไปด้วยได้ไหมพี่มิ้น”

“ได้สิทำไมจะไม่ได้พี่ไม่ได้ถือยศถืออย่างอะไรขนาดนั้นหรอกอีกอย่างนะผัวน้องมิ่งอย่างเทพคิง หล่อกระชากโฮกฮากแบบนั้นใครจะไม่ชวนไปล่ะอิอิ”

“งั้นผมขออนุญาตพาเพื่อนไปด้วยนะครับ”

“ได้เลยไม่มีปัญหาเดี๋ยวเย็นนี้ก็ไปที่ร้านหมูกระทะเลยนะอยู่ตรงนี้เดี๋ยวพี่ส่งที่อยู่ให้โอเคไหม”

“ได้เลยครับพี่งั้นผมต้องไปที่ไหนต่อครับ”

“เดี๋ยวพี่จะพาไปส่งที่ห้องเรียนนะเพราะว่าเพิ่งเข้ามาใหม่ยังไม่รู้ว่าห้องเรียนตัวเองเป็นยังไงใช่ไหมล่ะตารางเรียนก็ยังไม่ออกเอาเถอะเดี๋ยวพี่พาไป”

“ได้เลยครับพี่ขอบคุณนะครับ”

“ไม่มีปัญหาหรอกมาเถอะ”

“ขอบคุณครับ”

ผมเดินตามพี่มิ้นไปยังห้องเรียนพร้อมกับไอ้มิ่งเพื่อนของผมที่ติดตามติดสอยห้อยตามมาด้วยย้ายคณะวันแรกก็เจอกับปัญหาใหญ่เลยล่ะครับแต่ก็ไม่มีอะไรอีกแล้วเพราะว่าอยู่ที่นี่ก็ถือว่าเป็นถิ่นของไอ้มิ่งก็มีผัวคุ้มกะลาหัวนั่นล่ะครับยังดีที่เจอคนที่อยู่ด้วย และยังมีคนให้ความช่วยเหลือแบบนี้ก็รู้สึกโอเคกว่าการที่อยู่ที่นั่นอย่างโดดเดี่ยวแม้ว่าเราสองคนจะเป็นเพื่อนกันแต่ก็ยังดูโดดเดี่ยวเหมือนเดิมครับแต่มาอยู่ที่นี่ได้เจอกับเพื่อนใหม่ๆมากมายและไม่ได้หยิ่งยโสเหมือนคณะที่ผ่านมาของผมตอนเย็นผมก็ไปเลี้ยงสายรหัสตามคำบอกของพี่รหัสผม

แต่ว่าไอ้พี่เมฆคณะแพทย์มันมาทำไมละเนี่ยแถมยังมานั่งโต๊ะเดียวกันกับผมด้วยและคนที่มันควงมาก็เป็นดาวคณะวิศวะอีกด้วยนี่มันเรื่องอะไรกันวะมาได้ไงเนี่ย แต่คงจะไม่ใช่แค่ผมที่คิดคนเดียวที่มิ้นกับไอ้มิ่งก็คงคิดแบบเดียวกันว่าทำไมไอ้พี่เมฆมันถึงกล้ามาที่นี่เข้ามาเยือนถิ่นของวิศวะถึงขนาดนี้

แต่เหนือสิ่งอื่นใดผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกผมก็คือพี่เสือที่พี่มิ้นแอบบอกว่าร้อยวันพันปีไม่เคยมากินเลี้ยงสายรหัสแต่ครั้งนี้กลับมาด้วยไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่เสือที่นี่ผมรู้สึกดีใจกลิ่นหอมพร้อมกับแรงกดดันของพี่เสือลอยคุ้งออกมาทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวนิดนึงแต่นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกสบายใจที่เราได้เจอกันในครั้งนี้อีกครั้ง ความรู้สึกอธิบายไม่ถูกทำให้ผมถ้ามีใจลาก็รู้สึกแปลกใจที่เราสองคนได้เจอกันแบบนี้คิดถึงพี่เขาชะมัด

“คิดถึงนะเมีย”

“เมื่อกี้พี่พูดว่าไงนะ”

“คิดถึงอยากไปหามาตลอดเลยแต่ไม่มีเวลาได้เจอกันสักทีกูคิดถึงมึงนะ”

“ผมก็...”

“คิดถึงกูก็บอกมาเถอะไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยปากแข็งอยู่ได้ไม่เห็นหน้ากูก็คงคิดถึงกูนั่นแหละมาเถอะถ้ามันทำอะไรบอกกูได้กูจะจัดการมันให้กระทืบให้นอนโรงพยาบาลเลยก็ได้นะ”

พี่เสือพูดไปแบบนั้นทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้คนอะไรขี้อวดขี้โม้ชะมัดแต่ก็ยังหล่ออยู่ดีเมื่อพูดแบบนั้นผมก็สบายใจมากขึ้นไปอีกก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะนั่งในร้านหมูกระทะโดยมีพี่เสือนั่งปิดทิศทางผมไม่ให้ผมได้เห็นหน้าของไอ้พี่เมฆเลยส่วนไอ้พี่เมฆเองก็ไม่เห็นหน้าผมเพราะตัวของพี่เสือบังผมเอาไว้อยู่อย่างมิดชิด เป็นผู้ชายอะไรขี้หวงชะมัดแต่ก็น่ารักดีนะ