EPISODE 2

วิศวะขังรัก

(Engineer’nSister)

EPISODE 2

ณ คฤหาสน์สิงหบริรักษ์

เจ้าของร่างสูงกำยำที่อยู่ในเครื่องแบบนิสิตวิศวะก้าวเดินขึ้นไปยังชั้นสอง ก่อนจะยกหลังมือเคาะประตูห้องหนึ่งสองสามครั้ง ทว่ากลับไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ชายหนุ่มจึงบิดลูกบิดประตูแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดู แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เขาจึงเดินกลับมาที่ห้องตัวเอง

กริ๊ก!

หลังบานประตูปิดลง สายตาคู่คมของรามสูรก็เห็นว่าที่โซฟาหน้าทีวีมีใครบางคนนอนอยู่ตรงนั้น เมื่อเดินมาดูใกล้ ๆ ก็พบว่าเป็นสาวน้อยเจ้าของร่างเล็กที่นอนหลับปุ๋ยกอดหนังสือเรียนคณิตศาสตร์ ม.6 อยู่

“หนูเกล้า” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเรียก ขณะย่อตัวนั่งลงข้างโซฟา สายตาคมคร้ามทอดมองดวงหน้าอ่อนใสของเธออย่างเอ็นดู ไม่วายก็เผลอยกนิ้วเรียวไปจิ้มลงที่แก้มนุ่มนิ่มจนคนบนโซฟาขยับตัวตื่น

“อื้อ...เฮียรามขา กลับมาแล้วเหรอคะ” ร่างน้อยส่งเสียงงัวเงียค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นขยี้ตาไล่ความง่วงงุนให้คลายลง ก่อนดึงสายเสื้อเส้นเล็กของชุดนอนเนื้อผ้านุ่มลื่นที่ไหลตกไปอยู่ที่ไหล่ให้ขึ้นมาดี ๆ

“รอเฮียนานจนหลับเลยใช่ไหม ไหนการบ้านที่ว่าจะให้เฮียดู” ชายหนุ่มที่มองดูอากัปกิริยาของสาวน้อย ได้แต่เบือนหน้าไปอีกทางเพื่อปรับสีหน้าตัวเอง ก่อนจะถามถึงธุระของสาวน้อย

ใช่! เธอคือ ‘รัดเกล้า สิงหบริรักษ์’ หรือที่คนในบ้านมักจะเรียกเธอว่า ‘หนูเกล้า’ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของ ‘พายัพ’ มาเฟียเจ้าพ่อบ่อนกาสิโนรายใหญ่ในประเทศ กับ ‘ใบข้าว’ อดีตนักฆ่าสาวแห่งแดนอาทิตย์อุทัย ทั้งรัดเกล้ายังเป็น ‘น้องสาว’ ของรามสูร ที่เขาทั้งรักและเอ็นดูเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังคงเห็นเธอเป็นน้องสาวคนสำคัญเสมอ ทว่ายิ่งวันเวลาผ่านไป รูปโฉมของรัดเกล้าก็ยิ่งเปลี่ยนแปลงมากขึ้น

จากหนูน้อยแสนน่ารักน่ากอดที่เขาคอยอุ้มคอยหยอกในวันวาน บัดนี้รัดเกล้ากลายเป็นสาวสวยสะพรั่งไม่ต่างมารดาของเธอ ไม่ว่าใครที่ได้เห็นเป็นต้องหลงใหลในความน่ารักและอ่อนหวานของสาวน้อย

รามสูรไม่คิดเลยว่าการเจริญเติบโตของเธอจะทำให้เขากลายเป็นพี่ชายที่เอาแต่คอยกังวลเรื่องของน้องสาวได้มากขนาดนี้ นั่นทำให้ตอนที่เธอเลื่อนชั้นจากประถมขึ้นมัธยม รามสูรจึงเสนอให้ป๊ากับม๊าส่งรัดเกล้าเข้าเรียนในโรงเรียนหญิงล้วนไปเสีย จะได้ไม่ต้องมีเด็กผู้ชายมารังแกน้องสาวที่น่ารักของเขา

แต่ตอนนี้รัดเกล้าใกล้จะจบมัธยมปลายแล้ว และเธอเลือกที่จะเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยแห่งเดียวกับเขาผู้เป็นพี่ชายที่เธอพูดว่ารักนักรักหนามาตั้งแต่เล็ก ๆ

“เฮียรามขา! เฮียราม...ทำไมมองเกล้าแบบนั้นคะ หรือเกล้านอนน้ำลายยืดเหรอ” รัดเกล้าส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่ชายเอาแต่มองเหม่อมาที่เธอ ก่อนจะแตะนิ้วลงที่มุมปากตัวเอง เพื่อสำรวจว่าเธอแอบนอนน้ำลายยืดให้เขาเห็นหรือไม่

“ฮะ? อ๋อ...แค่มองว่าผมหนูมันยุ่งหมดแล้ว ก่อนนอนอย่าลืมหวีอีกรอบล่ะ” รามสูรว่า ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ เธอ

“อ๋อ! เรื่องผมช่างมันก่อนค่ะ เฮียดูโจทย์กับสูตรสองข้อนี้ให้เกล้าก่อนสิคะ เกล้าว่าเกล้าแทนค่าถูกแล้วนะ แต่พอตรวจคำตอบมันดันผิดค่ะ”

รัดเกล้าเอ่ยพลางขยับมาใกล้ แล้วเปิดหน้าหนังสือให้คนเป็นพี่ชายช่วยดูว่าเธอทำผิดในขั้นตอนไหนกันแน่ ทว่าจังหวะที่สาวน้อยโน้มตัวมาชี้นิ้วให้เขาดูหน้าหนังสือ สายตาของรามสูรกลับเหลือบไปเห็นว่าน้องสาวของเขาดันไม่ได้ใส่บราเซียนี่สิ ความขาวอมชมพูอวบอัดที่ตั้งทรงสวยซ่อนอยู่ภายใต้ชุดนอนสีชมพูหวานทำเอาเขาถึงกับต้องเบือนหน้าไปอีกทาง แล้วขยับตัวออกห่างเธอ

“มีอะไรเหรอคะ” รัดเกล้าเห็นว่าพี่ชายเอาแต่ทำท่าทางแปลก ๆ ก็อดเงยหน้ามาถามเขาไม่ได้

“เปล่า ไหนเฮียขออ่านดูแป๊บนะ” รามสูรเลือกที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเอง ทำให้สาวน้อยขยับยิ้มนั่งรอเขาดูโจทก์ให้

“เฮียรามขา เกล้ายืมใช้คอมฯส่งเมลให้มัดหมี่ได้ไหมคะ พอดีว่าโน้ตบุ๊กเกล้าตัวแอนตี้ไวรัสมันไม่ทำงาน เกล้าเลยฝากมัดหมี่เอาไปให้พี่ชายแก้ให้น่ะค่ะ” รัดเกล้าถามขึ้น ทำให้คนฟังขมวดคิ้วมุ่น รามสูรไม่รู้เลยว่าเพื่อนสนิทของน้องสาวเขาจะมีพี่ชายด้วย

“พี่ชายมัดหมี่อายุเท่าไหร่”

“พี่ไมค์น่ะเหรอคะ รู้สึกว่าจะเรียนปี4แล้วค่ะ”

“หนูเคยเจอพี่ชายมัดหมี่งั้นเหรอ” จากถ้อยคำที่เอ่ยออกมาราวสาวน้อยคุ้นเคยกับอีกฝ่าย ทำให้ชายหนุ่มอดถามไถ่ไม่ได้

“เคยสิคะ อืม...น่าจะประมาณสองสามครั้งค่ะ พอดีพี่ไมค์ไปรับมัดหมี่ที่หน้าโรงเรียนน่ะค่ะ พี่ไมค์ใจดีมากเลยนะคะ ซื้อขนมมาฝากเกล้าด้วยค่ะ ใจดีเหมือนเฮียรามของเกล้าเลยเนอะ” รัดเกล้าเล่าแล้วขยับยิ้มน้อย ๆ ราวกับพอใจในความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น ทำคนฟังได้แต่ขบกรามแน่นโดยไม่รู้ตัว

แม้รัดเกล้าจะคิดแบบนั้นแต่สำหรับรามสูร ในเมื่อหมอนั่นก็มีน้องสาวอยู่แล้ว ทำไมอีกฝ่ายจะต้องซื้อขนมมาฝากน้องสาวเขาด้วยล่ะ

“หนูจะใช้ก็เปิดเครื่องเลย แต่ที่จริงถ้าโน้ตบุ๊กหนูมีปัญหา หนูให้เฮียดูก็ได้ เฮียเรียนวิศวะนะ แค่แก้โปรแกรมไม่ได้ยากอะไร” เขาว่าพลางยกมือไปลูบลงบนเส้นผมนุ่มสลวยของเธอ

“แหม...ก็เกล้าเห็นเฮียกลับค่ำบ่อย ๆ นี่คะ วันนี้ก็ไปสนามบาสมาใช่ไหมล่ะ ผมเฮียยังเปียกเหงื่ออยู่เลยค่ะ แต่ไม่เหม็นเหงื่อนะคะ ไม่งั้นเกล้าไล่เฮียไปอาบน้ำแล้วแหละ”

เธอว่าน้ำเสียงน่ารักแล้วยกมือเล็ก ๆ ไปจับปลายเส้นผมที่ยังชื้นน้ำของเขา ซึ่งรามสูรรู้ดีว่ามันไม่ใช่หยาดเหงื่อแต่อย่างใด

“คนมันตัวหอมช่วยไม่ได้” คำพูดสาวน้อยที่เลือกจะเอาใจพี่ชาย ทำให้รามสูรขยับยิ้ม

หมับ!

“ฟอด...ว้าว! เฮียรามของเกล้าหอมจริงด้วยค่ะ” ทว่าสาวน้อยที่จู่ ๆ ก็โผเข้ามาหอมแก้มเขาแบบกะทันหันทำเอาชายหนุ่มถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อ ทั้ง ๆ ที่น้องสาวก็หอมเขาก่อนไปเรียนทุกวัน แต่ว่าวันนี้...ทำไมรามสูรถึงรู้สึกไม่ชินขึ้นมาเสียได้

“ไม่ต้องมาทำเป็นอ้อน จะส่งเมลล์ก็ไป” เขาพูดแก้อาการประหม่าที่เกิดขึ้น ทำให้สาวน้อยขยับยิ้มจนตาหยี ก่อนจะลุกไปเปิดคอมฯ

“ส่งเมลล์เสร็จแล้วค่ะ เฮียจะใช้คอมฯไหมคะ” สาวน้อยหันมาถามคนที่กำลังเขียนอะไรยุกยิกลงกระดาษทศของเธอ

“ไม่ล่ะ ปิดแล้วมานี่มา” รามสูรว่า ทำให้เธอหันไปกดชัตดาวน์เครื่องให้เขา ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างพี่ชาย