วิศวะขังรัก (ENGINEER'N SISTER)

เกี่ยวกับลิขสิทธิ์

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามมิให้ทำซ้ำ คัดลอก ลอกเลียน ดัดแปลง แก้ไข ตีพิมพ์ หาไอเดีย สแกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากนักเขียนนามปากกา ‘ตัวตึงดึงปฐพี’ หรือ ‘เจ้าของลิขสิทธิ์’ เป็นลายลักษณ์อักษรที่ชัดเจนและถูกต้อง หากมีการฝ่าฝืนไม่ว่าในกรณใดข้างต้น ทางนักเขียนผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์นิยายจะขอดำเนินคดีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด

นามปากกา ตัวตึงดึงปฐพี

เจ้าของลิขสิทธิ์

-------------

วิศวะขังรัก

(Engineer’nSister)

EPISODE 1 INTRO(R18+)

ณ โรงแรมพักชั่วคราว24ชม.

ตับ! ตับ! ตับ!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั้งห้องเชือดที่ประดับดาวไลท์โทนสีแดงสลัว ขณะที่เจ้าของร่างกำยำเจ้าของฉายา แรร์ไอเท็มวิศวะXE’S สอบบั้นท้ายหนั่นแน่น ตอกอัดความใหญ่โตอันแสนแข็งขึงใส่ในร่องรักของสาวสวยต่างสถาบันอย่างไม่บันยะบันยัง แม้หยาดเลือดสีสดที่ซึมซิบปนออกมากับน้ำรักเยิ้มจนฉ่ำแฉะจะบ่งบอกว่าเธอนั้นยังสดซิงสำหรับเขา ทว่าเจ้าของแววตาคมคร้ามสีสนิมเหล็กกลับเฉยชาไม่คิดแยแสเวอร์จิ้นของสาวสวยแต่อย่างใด

“อื้อ! อ่าส์…รามคะทำไมถึง อ๊า! เกลเจ็บค่ะ นี่มันครั้งแรกของเกล ระ…รามเบา ๆ หน่อยได้ไหมคะ ราม โอ้ย! อ๊า! อ๊ะ ๆ อ๊าย!”

สาวสวยร้องครางน้ำเสียงกระเส่าสั่น ขอความเห็นใจชายหนุ่ม จากกิตติศัพท์ความใหญ่โตและเร่าร้อนของเขาที่ได้ฟังมา เกลไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มจะรุนแรงกับเธอถึงเพียงนี้ เขาทั้งจ้วงแทงร่องรักอย่างป่าเถื่อน ทั้งบีบเคล้นทรวงเต้าอวบอัดของเธออย่างรุนแรงจนรู้สึกปวดหนึบไปหมดแล้ว

“ถามจริง...ถ้าจะนัดแล้วเรื่องมากขนาดนี้ เธอควรไปหาคนอื่น” น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ย ขณะที่จู่ ๆ ก็ถอดถอนท่อนเอ็นใหญ่โตออกจากรูร่องของเธอเสียอย่างนั้น นั่นทำให้สาวเจ้าที่ได้เห็นท่าทีของเขา ก็ได้แต่รีบร้อนลุกขึ้นมาสวมกอดชายหนุ่มไว้ทันที

แม้เธอจะเจ็บราวกับส่วนหวงแหนถูกเขาฉีกทึ้งจนแยกเป็นเสี่ยง ทว่าเกลก็ไม่ต้องการจบความสัมพันธ์กับเขาทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะเริ่มต้นหรอกนะ กว่าจะนัดเจอคนอย่างเขาได้มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ

“มะ…ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ เกลแค่อยากให้รามอ่อนโยนกับเกลหน่อย รามอย่าโกรธเกลเลยนะคะ เราทำกันต่อนะ เกลขึ้นให้รามนะคะรามขา”

เธอส่งเสียงหวานออดอ้อน แล้วรั้งท่อนแขนชายหนุ่มให้มานั่งลงอิงกับหัวเตียง ก่อนจะเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมเขาแทน หวังทำให้เขาพอใจจนต้องสานสัมพันธ์กับเธอต่อ

“อ๊ะ! อ่าส์…ของรามมันใหญ่มากเลยค่ะ อ๊า! เกลเสียวจังค่ะรามขา”

สาวสวยครางกระเส่าขณะพยายามกดร่องอ่อนนุ่มให้กลืนกินลำลึงค์ใหญ่ของเขา ความอุ่นและแข็งขึงนั้นทำเอาเรียวขาเธอสั่นพับ ๆ แต่ก็ยากจะปฏิเสธได้ว่าเธอไม่ต้องการมัน

“กดลงมาแล้วโยกให้ไว อย่าลีลา” น้ำเสียงดุเอ่ย มองสบตาสาวเจ้านิ่ง ทำให้เกลหลับหูหลับหลับตาโยกเอวบดส่ายสะโพกร่อนร่านอย่างต้องการเอาใจเขา สาวสวยกัดเรียวปากแน่นจนห้อเลือด เพราะมันทั้งเสียวและเจ็บแสบไม่น้อยที่เขาเริ่มมันอย่างไร้ความอ่อนโยน ที่เขาลือกันว่ากันว่า ‘รามสูรนั้นไร้ใจ’ คงไม่เกินจริง

ตืด...ตืด...!

ขณะที่กำลังปล่อยให้สาวสวยควบขี่อยู่นั้น หน้าจอโทรศัพท์มือถือราคาแพงของชายหนุ่มก็สว่างวาบ ปรากฏเป็นชื่อของใครบางคนที่ทำให้เขาหัวคิ้วขมวดมุ่นขึ้นมา

ตุบ!

ชายหนุ่มจัดการดันร่างของสาวสวยให้นอนหงายลง เปลี่ยนเป็นเขาที่สอบบั้นเด้ากระหน่ำแทงใส่รูร่องของเธอแทน

ปึก! ปึก! ปึก!

เสียงตอกอัดรุนแรงทำร่างบางสะท้านไหว ขยับโยกไปตามแรงส่งแสนระห่ำของเขา ทำเธอส่งเสียงครางระงมไม่ขาดปาก

“อ๊าย...อ๊า...รามขาเบาหน่อย อ๊ะ! ขืนทำขนาดนี้ของเกลได้ฉีกพอดีนะคะ อ๊า!” แม้ปากจะร้องท้วงไม่หยุด ทว่าเอวเธอกลับแอ่นเนินโหนกรับการกระแทกกระทั้นของเขาอย่างถึงอกถึงใจ ทำชายหนุ่มได้แต่หลุบสายตาเยาะหยันมองคนที่เอาแต่บิดเร่าอยู่ใต้ร่าง

ตืด...ตืด...!

[‘หนูรัดเกล้า’...กำลังโทรเข้า]

เพราะสายแรกไม่ถูกกดรับ นั่นทำให้ปลายสายโทรเข้ามาอีกครั้ง สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องคว้าโทรศัพท์มากดรับอย่างช่วยไม่ได้

“ว่าไงเรา?” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่ก็ฟังดูนุ่มหูไม่น้อยยามเอ่ยถามคนในสาย

[“เฮียรามขา...เฮียอยู่ไหนเหรอคะ เกล้ามีการบ้านคณิตที่ทำไม่ได้สองข้อค่ะ ว่าจะให้ อ๊ะ...อ่าส์อู้ย!”]

น้ำเสียงอ่อนหวานรื่นหูที่ถามมาตามสายจู่ ๆ ก็ส่งเสียงร้องครางกระเส่าเครือออกมา ทำเอาคนที่กำลังฟังเธอพูดถึงกับหายใจสะดุด กิจกรรมเข้าจังหวะชะงักไป

“เป็นอะไรน่ะเรา ร้องทำไมบอกเฮียซิ” ชายหนุ่มส่งเสียงถาม ขณะที่สาวบนเตียงก็เอาแต่มองหน้าเขาอย่างสงสัย ใครกันที่โทรหาเขาตอนนี้ แถมยังทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าได้หลากหลายขนาดนั้น

[“อื้อ...อู้ย...เกล้ามัวแต่คุยเลยเดินเตะขาโต๊ะคอมฯเฮียค่ะ อ่าส์...เจ็บเท้าจัง”] ปลายสายส่งเสียงครางแผ่วตอบกลับมา

“เตะโต๊ะ?” ชายหนุ่มพึมพำ ไอ้กิจกรรมที่เขากำลังเข้าจังหวะอยู่ตอนนี้บวกกับเสียงของคนในสายที่เอาแต่ครางกระเส่าหวานให้ได้ยินมันบ้ามากจริง ๆ

“ใช่ค่ะ พอดีเกล้าว่าจะเดินมานั่งที่โต๊ะคอมเฮียน่ะค่ะ แต่ไม่ทันระวัง”

“ให้ตาย! เป็นไรไหม เลือดออกรึเปล่า” ชายหนุ่มถามไถ่ หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นคิดไปถึงเจ้าของใบหน้าสวยหวานขึ้นมา แล้วดันเผลอกระแทกลำลึงค์ใส่คนใต้ร่างเสียหนักหน่วง

“อ๊า...ระ...รามคะเกลจุก อื้อ ๆ” เกลส่งเสียงหลง ก่อนที่ปากเธอจะถูกมือหนาเอื้อมมาปิดไว้แน่น สายตาคมจ้องเธอเขม็งเป็นเชิงว่าอย่าคิดจะส่งเสียงแปลก ๆ ออกมาอีก

[“เอ๊ะ! เสียงอะไรเหรอคะ เกล้าโทรกวนเฮียรึเปล่าคะ”] เสียงแปลก ๆ ที่ได้ยินทำให้ปลายสายถามมา

“ไม่มีอะไร การบ้านใช่ไหม อีกยี่สิบนาทีเฮียน่าจะถึงนะ” ชายหนุ่มเอ่ย ส่งสายตาบอกสาวสวยที่พยายามจะแกะมือเขาออกให้หยุดการกระทำของเธอ

[“ได้ค่ะ งั้นเกล้ารอนะคะ ไม่รบกวนเฮียนานแน่นอน แล้วเจอกันค่ะ”] เมื่อได้คำตอบทำให้คนปลายสายส่งเสียงร่าเริงขึ้นมา ก่อนจะวางสายไป

ปึก! ปึก! ปึก!

“ฉันคุยโทรศัพท์อยู่ ใครให้เธอส่งเสียงวะเกล”

“อ๊า! รามเบาหน่อยสิคะ อ๊าย! รามทำแรงแบบนี้ร่องเกลช้ำหมดพอดี อื้อ!”

เมื่อวางสายเขาก็เอาแต่กระหน่ำซอยใส่เธอถี่กระชั้น เล่นเสียจนสาวสวยครางไม่ขาดปาก ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้รุนแรงขึ้นขนาดนี้ ตรงนั้นของเธอมันจะช้ำก่อนที่จะได้ต่อรอบสองสามไหม

“หนวกหู นอนถ่างให้ฉันเอาขนาดนี้ เธอยังกลัวว่ามันจะแหกอีกรึไง ไม่ต้องกลัว...แหกแน่!” รามสูรเอ่ยเยาะหยันแค่นั้น ก่อนจะรั้งร่างเธอพลิกกลับไปอยู่ในท่าโก่งโค้ง ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะตั้งตัว ชายหนุ่มก็เสือกไสท่อนเอ็นอุ่นกระแทกเข้ามาจนสุดโคน กว่าที่เกลจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรร่างของเธอก็ได้แต่โยกคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้นของเขา ปากเอาแต่ครางร้องขอให้เขาเบาแรงลงแต่ก็ไร้ผลสิ้นดี

“อ่าส์...แอ่นให้มันดี ๆ เธออยากเจอฉันนักไม่ใช่ สมใจเธอรึยังเกล” รามสูรเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ ไม่คิดยั้งแรงกับผู้หญิงที่พยายามจะอ่อยเขาแม้แต่น้อย ยิ่งทำเสียงที่ได้ฟังจากปลายสายก็ยิ่งชัดเจนในหู นั่นยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียไม่หยุด

‘อื้อ...อ่าส์...เฮียรามขา’ พอคิดแบบนั้นก็ได้แต่กัดกรามกรอดอย่างโมโห เขาไม่น่ารับสายเลย

“อ๊าย...โอ๊ย! รามขาเกลเจ็บค่ะ อื้อ...เกลไม่ไหวจะเสร็จอีกแล้ว อ๊าย! มันจุก...อ๊ะ! รามขา อู้ย...เสียวค่ะ อ๊าย!”

เกลที่ทั้งซ่านเสียวทั้งเจ็บแสบในรูร่องได้แต่ร้องครางไม่รู้เรื่อง ขณะที่อีกฝ่ายก็เอาแต่ตักตวงดื่มด่ำกับร่างกายของเธออย่างไร้ปราณี กระทั่งเขาเสร็จสมนั่นแหละถึงได้ปล่อยมือจากสะโพกของเธอ

“แม่ง...หูแทบหนวก” ชายหนุ่มพึมพำก่อนชักลำเลาออกมาถอดอุปกรณ์ป้องกันที่เขาเพิ่งหลั่งของเหลวอุ่นใส่ ก่อนโยนลงไปตรงหน้าเธอ

“ระ...รามคะ?” เกลที่นอนหอบหายใจแรงค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองเจ้าของร่างสูงกำยำที่ก้าวลงจากเตียงโดยไม่สนว่าเธอจะลุกไหวหรือไม่ เขาไม่คิดจะช่วยรั้งเธอขึ้นหน่อยเหรอ

“กินซะสิ...เธอขอเองไม่ใช่” ชายหนุ่มเอี้ยวเสี้ยวหน้าหล่อร้ายกลับมาตอบ ก่อนจะยกยิ้มหยันใส่สาวสวย แล้วเดินหายเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ

เกลที่ไม่มีแม้แต่แรงที่จะขยับพาตัวเองขึ้นมานั่งได้แต่มองตามแผ่นหลังชายหนุ่ม ครั้งแรกของเธอ...มันคุ้มค่าแล้วเหรอที่มอบให้กับผู้ชายไร้ใจอย่างรามสูร

‘แม่สาวฮอตแน่จริงแกก็ขึ้นเตียงกับรามสูรให้ได้สิ แล้วพวกฉันจะยอมรับว่าแกมันเด็ดจริง’

‘อย่าท้า! เพราะคนอย่างฉันเคยเล็งใครแล้วพลาดรึไง ไอ้พวกผู้ชายที่นี่ฉันก็แค่หยอกเล่น ๆ เท่านั้นแหละ ตัวจริงของฉันก็ต้องเป็นคนที่ได้ยาก ๆ อย่างรามสูรเท่านั้น’

เมื่อมาถึงตอนนี้สิ่งที่เกลคิดว่าง่ายนั้น มันอาจจะไม่ง่ายเลยก็ได้ เพราะรามสูรเฉยชาเกินกว่าเธอจะคาดเดาจริง ๆ ทั้งเย็นชาทั้งป่าเถื่อนสิ้นดี!