บทที่ 9 ชายหนุ่มเป็นโรคหลงผิดแน่

บทที่ 9 ชายหนุ่มเป็นโรคหลงผิดแน่

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

ตอนที่โห้หานตื่นขึ้นมาก็รู้สึกความหนาวเย็นที่พุ่งปะทะเข้ามาทั้งร่างกายทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมา

ภาพที่อยู่ตรงหน้า ซวยแล้ว

“นี่คือที่ไหนกัน”

เธอเอามือกุมขยับที่ปวดหัวจากการแฮงค์เหล้า กรอกตาไปมา

เพราะในรถไม่มีไฟทำให้เธอไม่รู้ว่ามีคนอีกคนนั่งอยู่ในรถ

“นี่คือย่านชานเมือง พามาให้ฟื้น”

เสียงต่ำในความมืดทะลุเข้ามาในโสตประสาทของเธอทำให้เธอประหลาดใจ “นี่คุณเหรอ ทำไมต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย”

โห้หานมองเขา

โม่ถิงเชียนหันหน้าของเธอมาตอนแรกเธอบอกมองไม่เห็น แต่ช่างบังเอิญที่แสงจันทร์ส่องลงมาตรงดวงตาของเขาพอดี ดวงตาอันคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน

กรอบคิ้วที่ล้อมอยู่บนในหน้างามให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่สง่างาม

“ฉันควรจะถามเธอนะว่า ถ้าวันนี้ไม่เจอฉัน เธอจะเสียใจไหม”

“พูดอะไรของคุณ”

โห้หานไม่เข้าใจ รู้สึกประหลาดใจมาก

เพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ”

โม่ถิงเชียนเข้าใจว่าเธอเป็นคนที่วางแผนวางยาเขา

แถมวันนี้ก็ยังจะวางยาเขาอีก

ถึงกับตั้งใจตามเขาไปที่ผับ

เมื่อคืนนอนกับฉันสำเร็จ วันนี้ก็เลยอยากจะได้อีกเหรอ เธอคิดว่าฉันลีลาเยี่ยมไปเลยใช่ไหมถึงได้จงใจทำเป็นสาวเชียร์เบียร์ที่ผับ ผู้หญิงอย่างเธอนี่จะพอได้หรือยัง

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวร้องออกมา ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาในความมืดนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ

ไม่นานในหัวของเธอก็มีเสียง “ปิ๊ง”ออกมา

ชายหนุ่มต้องเป็นโรคหลงผิดแน่

ถึงได้หลงตัวเองขนาดนี้

“ใครกันแน่ที่ไม่ยอมจบ ฉันก็พูดไปแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นคนวางยา และก็วันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องมาเจอกับคุณ ฉันไปที่ผับก็เพราะว่าฉันต้องการเงิน ไม่เกี่ยวกับคุณเลยสักนิด”

เสียงฉีกเช็คดังขึ้นในความมืด

“หนึ่งล้าน เธอต้องการเงินไม่ใช่เหรอ รับเงินแล้วก็รีบไสหัวไปซะ ต่อไปก็ไม่ต้องมาตามฉันอีก เรื่องเมื่อคืนวานก็ให้คิดซะว่ามันมีอะไรเกิดขึ้น

เช็ดตกลงมาในมือของโห้หาน ในหัวสมองของเธอรู้สึกงงงวยและประหลาดใจเป็นอย่างมาก

พระเจ้านี่มันเรื่องอะไรกัน

“คุณ”

เธอพูดไม่ออก สายตาจ้องไปที่เช็คหนึ่งล้าน

เธอมีเงินแล้ว

ช่วยพ่อได้แล้ว

แต่ถ้าเธอรับเงินก็เท่ากับว่าเธอยอมรับว่าเธอวางยาเขาในคืนนั้น

เธอแม่มปากแน่นขยับไปมา

ไม่นานเธอก็ตัดสินใจได้

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยอมรับไม่ได้เรื่องนี้ เพราะมันไม่จริง

“คุณค่ะ ฉันจำเป็นที่จะต้องชี้แจ้ง ฉันไม่ใช่คนที่วางยาคุณ เมื่อคืนก่อนฉันถูกบังคับ เพราะว่าฉันต้องการเงิน เพราะฉะนั้นหนึ่งล้านนี้ฉันรับไว้ไม่ได้

“ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะเสียงดังของโม่ถิงเชียนดังขึ้นในความมืด

“ข้อแก้ตัวของเธอช่างน่าขำซะจริงๆ”

เขาพูดจบเธอก็รู้สึกประหม่า เอาเถอะ ต่อให้อธิบายยังไงก็มีประโยชน์

เธอหยิบปากกาขึ้นมา “คุณค่ะ เขียนที่อยู่ติดต่อของคุณให้ฉัน พอถึงเวลาฉันจะเอาเงินไปคืนคุณเอง

โม่ถิงเชียนมองดูที่สิ่งที่เธอทำ เอารับกระดาษกับปากกามา พริบตาเดียว

เขาก็โยนมันออกไปที่นอกหน้าต่าง “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการจะทำอะไร อยากจะหาข้ออ้างเพื่อที่จะได้ที่อยู่ของฉัน คิดง่ายไปแล้ว”

เขาผลักเธอออกไป แล้วก็พูดทิ้งท้ายว่า “อย่าให้ฉันเจอเธออีก”

เขาหักเลี้ยวแบบร้อยแปดสิบองศา ฝุ่นลอยฟุ้งเต็มในอากาศ ทำให้หายใจไม่ออก

โห้หานที่กำลังงงงวยถูกทิ้งไว้ในย่านชายเมืองที่ร้างไร้ผู้คนแห่งนี้

“นี่ เอาฉันไปด้วย ฉันจะต้องหนาวตายที่นี่แน่”

เธอรีบวิ่งตามไป แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา