บทที่ 2 ไม่ใช่ครั้งแรก

บทที่ 2 ไม่ใช่ครั้งแรก

เธอน่ารังเกียจ

เธอเองก็ไม่ใช่คนที่พูดมาก ได้ฟังคำที่โม่ถิงเชียนพูด โห้หานก็รู้ดีว่าป่วยการที่จะพูด ชายหนุ่มคนนี้คิดแล้วว่าเธอเป็นคนวางยาเขา

ตอนนี้เธอทำได้แค่ต้องไปถามผู้จัดการจูให้ชัดเจนถึงจะล้างมลทินเรื่องเมื่อคืนได้

เธอยิ้มเย็น แล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“คุณค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักคุณมาก่อน เรื่องที่คอยจัดเตรียมเครื่องดื่มก็เป็นอาชีพของฉัน แต่ว่าเมื่อคืน ฉันไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ฉันเองก็เป็นผู้หญิง ฉันเองก็ไม่ได้โทษอะไรคุณ แต่คุณซะอีกที่กลับมากล่าวหาฉัน เรื่องแบบนี้ยังไงผู้หญิงก็เป็นฝ่ายเสียหาย”

หลังจากที่เธอพูดจบ โม่ถิงเชียนก็ยิ้มอย่างเย็นชา แล้วชี้ไปที่ผ้าห่ม “ใช่เหรอ เธอเสียหาย แล้วนี่คืออะไร เธอไม่ได้บริสุทธิ์ซะหน่อย จะเสียหายอะไร

โห้หานมองเขาอย่างโมโห เธอกัดริมฝีปากจนเลือดออกถึงได้ยอมปล่อย

“แล้วคุณล่ะ” เธอสวนกลับไป ปรายตามองเขา โม่ถิงเชียนถึงกลับเงียบ

“ไปให้พ้น”

โห้หานเดินมองออกไปที่ประตูอย่างไม่ลังเล ดวงตาเรียวสองข้างจ้องมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

โม่ถิงเชียนปรายตามอง แล้วใจก็เต้นแรง

สายตาของโห้หานมองผ่านเขาไป “คุณไปเถอะ คิดซะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น คุณวางใจได้ ฉันยังไงก็ไม่มีทางจับคุณหรอก อีกอย่างฉันไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น

เขาเองก็นิ่งไปอย่างประหลาดใจมาก

มองที่นอนอยู่บนเตียง เขารีบหยิบโทรศัพท์ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รีบไปเช็คสิว่าเมื่อคืนใครกันแน่ที่วางยาฉัน”

โม่ถิงเชียนพยายามคิดอย่างหนักเรื่องเมื่อคืน ในสมองเขาก็ปรากฏภาพอันอบอุ่นภาพหนึ่งขึ้นมา

ดวงตาเขาปรากฏแววครุ่นคิด ในค่ำคืนอันมืดมิดเสียงอันอ่อนโยนของหญิงสาวดังขึ้นในหู เขาเองก็รู้สึกว่าคุ้นเคยกับเสียงนั้นเหลือเกิน

สมควรตายแล้ว เขาคิดอะไรอยู่

เมื่อเขาจากไป โห้หานก็รีบลงจากเตียง แม้ว่าเธอจะยังไม่ค่อยโอเค แต่เธอก็กัดฟันเดินออกไป

ตอนที่เธอต้องการเจอเขากับตัวต้นเรื่อง---ผู้จัดการจู

เธอกำลังเดินลงมาจากตึก ก็มาเจอพนักงานต้อนรับอีกคนที่กำลังเดินมาเข้ากะ

เธอจัดการตัวเองให้ดูเหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“สวัสดี วันนี้ผู้จัดการจูอยู่ไหม เขามาทำงานหรือเปล่าวันนี้”

เธอพูดจบแววตาของพนักงานต้อนรับก็สั่นเล็กน้อย บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอไม่รู้จักโห้หานก็เลยลังเลอยู่พักหนึ่งถึงได้พูดขึ้นมาว่า

“โอ๊ะ คุณถามหาผู้จัดการจูเหรอคะ เพิ่งลาออกไปเมื่อวานเอง”

ข้อมูลที่ได้ก็เหมือนกับสายฟ้าฟาดลงกระหม่อมของโห้หาน เธอตกใจเป็นอย่างมาก

“ลาออก แถมยังลาออกไปเมื่อคืนวาน”

ใครที่ไหนจะลาออกกันกลางค่ำกลางคืน

ช่างน่าประหลาดใจจนเธอตัวสั่น

เธอส่ายหัวอย่างงงๆ

สติที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดก็ทำให้เธอพูดขึ้นว่า “งั้นบอกฉันได้ไหมว่าเขาไปไหน ทำไมถึงได้ลาออกกลางดึกอย่างนั้น”

เธอเขย่ามือของพนักงานสาวคนนั้นอย่างร้อนรน และเธอก็ร้องไห้

ไม่มีใครที่จะสามารถมายืนยันความบริสุทธิ์ของเธอได้ การที่เธอถูกกลั่นแกล้งลับหลังแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

พนักงานสาวเห็นเธอท่าทางร้อนรนของเธอ ก็รีบส่ายหัวปฏิเสธ “อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็แปลก ผู้จัดการจูก็ยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงได้ลาออกก็ไม่รู้”

เธอปล่อยมือ ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนสูญสิ้นความหวังทุกอย่าง

เลือดที่กำลังไหลอยู่บอกเธอว่าเรื่องที่เธอถูกข่มขืนเมื่อคืนเป็นความจริง ทั้งเหมือนกับมือคนบงการอยู่เบื้องหลัง

เธอไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ทำตามเท่านั้น

เธอสูดลมหายใจเข้าอย่างเจ็บปวดและทรมาน ร่างเล็กทรุดตัวลงคุกเข่าลงที่กลางห้องโถง ช่างเป็นภาพที่ทำให้คนมองรู้สึกเวทนา0

พนักงานสาวมองดูแล้วรู้สึกแปลกๆอย่างไม่เข้าใจ ทันใดนั้นก็มองเห็นรอยแดงที่อยู่บนคอ ใบหน้าที่ซีดขาว

ตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น